Miejsce dla samotnych

Wheat

-Tak, tak! - odpowiedziała, podekscytowana. - Galaktyki na wyciągnięcie łapy. Brak grawitacji, która cały czas trzyma nas przy ziemi i przytłacza swym ciężarem... - wbrew pozorom, z Wheat nie było takie puste wiaderko. Miała wyobraźnię, a ona pozwalała jej tworzyć własny, obszerny, alternatywny i lepszy świat. A teraz dzieliła się nim z Salome. Rzadko to robiła. Zwykle zatrzymywała go dla siebie, a z zewnątrz wciąż była tą samą, dziecinną babą, skrajnie nieogarniętą i nieprzystosowaną do życia. Nawet chodzić nie umiała, bo na drzewa wpadała. Ale po co chodzić, gdy można szybować w bezmiarze wszechświata? Zauważyła drobny uśmiech na jej pysku. Czyżby dzielenie się z innymi swymi sekretami uszczęśliwiało ich?

Salome

Wilczyca nie mogła już przestać być niemiła. Uśmiechnęła się szeroko i odpowiedziała:
- Taaaak. Wyobraź sobie te wszystkie piękne widoki. I te zapachy. Ciekawe jak panie galaktyka. może jak ciastka! - Nie wszyscy wiedzą, ale nasza Salumi ma słabość do ciastek. Głównie tych z kawałkami czekolady. Ale cicho sza! Nikt nie może się o tym dowiedzieć. Bo wszyscy zaczną jej to wytykać. A ona sama potajemnie je ciastka garściami. Och yeach!

Wheat

Wheat była już wyraźnie podekscytowana, a jej wielkie, niebieskie ślepka były szeroko otwarte, podobnie jak pyszczek.
- Uwielbiam ciastka! - wzmianka o nich spowodowała, że Wheat z nagła zmieniła temat. No cóż, taka była prawda, była maniakiem ciasteczek. Rzesz jasna, jej alternatywny, zakorzeniony i ukryty głęboko w umyśle świat był pełen ciastek. Wystarczyło poprosić o ciastko, a natychmiast przypływały ławicą, wynurzając się spośród pereł piany morskiej; szybowały potężnym kluczem na niebie, by nagle zapikować i wylądować tuż pod jej nogami; sypały się z drzew, wyrastały spod ziemi, przybywały z bezmiaru wszechświata. Były na zawołanie, tak jak wszystko inne. Za wyjątkiem persony, jakiejkolwiek. W swoim świecie nie była sama, tu i ówdzie hasały zające czy też króliki, granatową przestrzeń przecinały klucze jaskrawo upierzonych ptaków; ale nie było żadnego towarzysza. Jedyna wada jej umysłu - potrafiła wyobrazić sobie wszystko za wyjątkiem innych osób. Choć w umyśle wszelkie jej zachcianki i marzenia natychmiast się spełniały, nie tak jak w realnej rzeczywistości, jednak oba stany miały jedną wspólną wadę - była sama. Teraz, gdy mogła z kimś porozmawiać, była przeszczęśliwa, tym bardziej, że udało jej się znaleźć z Salome wspólny język. Dodatkowo, teraz obie się uśmiechały. To było wspaniałe uczucie.
- Czymże jest nicość, jeśli nie bezmiarem gotowym do zamieszkania? Każde miejsce jest dobre, by w nim być, jeśli jest się z towarzyszem. W samotności to sama nicość staje się przyjacielem, ale fałszywym. Na osobności z nicością prędzej czy później staniesz się z nią jednością, jej częścią, będziesz patrzeć spod czarnej płachty na innych, którzy mijają cię z uśmiechem, nie będąc świadomymi twojej obecności. Twarze dawnych przyjaciół migające przed oczyma, gdy próbujesz wydostać się ze śmiertelnego uścisku nicości. Zapomniana przez świat i czas, bez przestrzeni i istnienia, pozostaniesz niczym. To ja, tak? To ja. Ja - idea pojawiła się w jej umyśle. Rzeczywiście, była sama, bez nikogo, niezauważona i odrzucona, nostalgicznie tęskniąc do przeszłości, której nie pamiętała. Nie chciała tego powiedzieć na głos, miało to pozostać tylko w jej umyśle, ale niezauważenie myśli przeistoczyły się w słowa i wydostały się do świata realnego w postaci z nagła ściszonego, nieco zachrypniętego głosu Wheat. Nie zauważyła, że powiedziała go głośno, a na jej pysku pojawiła się właśnie ta nostalgia, smutek i zobojętnienie naraz. Oczy utraciły blask i wpatrywały się obojętnie w przestrzeń.

(2500 post. :I)

Salome

Samica poprawiła swój ogon i uśmiechnęła się do samicy.
- Może to poprawi ci humor... Ja też uwielbiam ciastka. Najbardziej te z czekoladą. Albo i te z orzechami. Kocham wszystkie ciastka. Oraz babeczki. - Powiedziała wpatrzona w obraz układający się w jej umyśle. Były to dwie przyjaciółki. Wheat i Salome jedzące masę ciastek. Oraz ciastka jedzące ciastka.
Odrzuciła głowę do tyłu bo grzywka bezczelnie spadała jej na oczy. Zawsze i wszędzie. Do ust, do nosa, do oczu. I to zawsze ten sam kosmyk. I nazwała go... Wheat. Tak... Od teraz kosmyk Salumi będzie się nazywał Wheat.

Wheat

( Jezdę kosmygię .w. )

Uniosła wzrok i spojrzała na Salome. Powiedziała? Powiedziała to na głos?
Wheat, panujże ty nad własnym językiem, bo zaraz komuś życie opowiesz i hasło do konta podasz. Uśmiechnęła się przepraszająco.
- A więc wspólne zainteresowania. Ciastka, zawsze coś. To dobry temat na rozmowę - pokiwała głową, wyrażając pełne zrozumienie. - Wszelkie ciastka są przepyszne i tylko je jeść. - jakże ambitny temat. Zakończyła przemowę, ale po raz kolejny wyrwała jej się przelotna myśl. - Ciasto jest kłamstwem. - dodała mimowolnie, robiąc zdezorientowaną minę i zastanawiając się, czemu to powiedziała. A userka chichotała zza monitora, bo to zła i uzależniona od Portala kobieta była.

Salome

Wilczyca nie mogła już wytrzymać (ponownie xP) i... Zaśmiała się na cały głos. A i znów "Wheat" opadł jej na oczy. Ale go nie strzepywała.
- Przed nami interesująca przyszłość, kochana. - Powiedziała mimowolnie. I szybko przewróciła się na plecy. I płakała. Płakała ze śmiechu. Dlaczego?! A teraz userka śmiała się jedząc Pieguski. Ojojoj!
Szybko wstała i na jej twarz wpełzł rumieniec. Teraz samica weźmie ją za wariatkę. Próbując się wytłumaczyć szybko powiedziała:
- Wyobraziłam sobie, że obie jesteśmy wielkimi ciastkami. Wskakujemy na kucyka i lecimy w dal. Na koniec tęczy. Ale nie wiem czemu to było bardzo zabawne. - Nieskładnie i ładnie.

Wheat

Wheat spojrzała na wilczycę, która padła plackiem na ziemię i na jej pysku również pojawił się szeroki uśmiech. Wreszcie ktoś równie niezrównoważony jak i ona.
Gdy tylko Salome opowiedziała jej o swojej wizji, Wheat ledwie pohamowała się przed powtórzeniem wyczynów towarzyszki i turlaniem się po ziemi. Zaśmiała się głośno.
- To by było istotnie ciekawe - odparła zupełnie szczerze. Niech Salome nie myśli, że Wheat weźmie ją za dziwaczkę. Po prostu potrafi się śmiać, nie kryć z emocjami, a właśnie tej typowej dla wszystkich blokady, udawanej obojętności Wheat szczerze nienawidziła. Salome była inna i to ją niezwykle cieszyło.

Salome

Tak. To na pewno będzie samica która zostanie jej przyjaciółką. Ale na pewno będą ze sobą szczęśliwe.
- To co teraz robimy? - Zapytała tak jakby do swojej starej koleżanki. Poprawiła się na siedzeniu i zrobiła z piasku i ziemi wielkie ciastko. A z kamyczków ułożyła kawałki czekolady. Ale to by nie było smaczne. I podpisała je "Wheat & Salome". Ślicznie <3

Wheat

Padło nieszczęsne pytanie. Gdyby była Fineaszem, zaraz odparłaby 'wiem, co będziemy dzisiaj robić!', ale niestety nie była i sprawa była nieco bardziej skomplikowana. Zmusiła móżdżek do wysiłku, zastanawiając się nad tym, jakie to zajęcie mogłaby im znaleźć.
- Pomysłów mam mnóstwo, problem leży w tym, iż nie mam pojęcia który z nich byłby najlepszy - odparła w końcu, wlepiając spojrzenie w prowizoryczny torcik utworzony przez Sal. Uroczy.

Salome

Samica zrobiła lekkiego zeza i powiedziała przekornie:
- Jakbyś miała tyle pomysłów to byśmy się teraz nie nudziły jak mopsy. Takie są słodkie, ale grube. Za dużo ciastek wpiernicz... jedzą. -
Uśmiechnęła się i "poprawiła" już swój wzrok. Nastroszyła jej się grzywka, a "Wheat" bezczelnie opadła na jej oko. Strzepnęła ją i uśmiechnęła się do swojej rozmówczyni.

Wheat

wheat zamyśliła się. Istotnie, mopsy były mopsami. A skoro już rozpoczęto temat tych zwierzątek...
- A skąd wiesz, że to od ciastek? Może mają takie geny, że tyją i nie mogą nic na to poradzić? - po raz kolejny poruszyła jakże dramatyczny w swej istocie temat. No cóż, zawsze jest to jakiś sposób na przeprowadzenie rozmowy, która - kto wie - koniec końców może przerodzić się w bardziej ambitną wymianę zdań niż rozmowa o grubych, pofałdowanych psach.

Salome

Wadera uśmiechnęła się i powiedziała:
- Ja sądzę, że to jednak od ciastek. W nich jest tyle cukru... Za to są taaaaakie dobre. Sama jem ich dużo. To nawet po mojej wadze widać. -
Przekrzywiła lekko łebek i przymknęła lewe oko. Patrzyła teraz na Wheat jak na dawną przyjaciółkę. Wydawało jej się, że na serio mogą się ze sobą zaprzyjaźnić.
- Ty za to taka szczupła jesteś. I zgrabna. - Dodała.

Wheat

Zachichotała, słuchając z rozbawieniem słów Salome. Cóż to za bzdury były, oj cóż za bzdury. Pokręciła łebkiem, próbując opanować śmiech.
- Nie, nie. Nie widać tego po tobie. I to ty jesteś szczupła. Ja tylko wciągam brzuch, ot co - przewróciła oczami w teatralnym geście. Wheat nie była gruba, nikt nigdy nie porównał jej do pontonu czy wieloryba, ale ona sama za szczupłą się nie uważała. Czy były to kompleksy czy uzasadnione pobudki, ideałem kobiecej sylwetki też nie można było jej nazwać. Była taka, jakby to ująć, pośrednia. Ostatnimi czasy słodyczy nie jadła, więc nie przybrała na wadze. Ale kompleksy wilcza rzecz, każdy przecież, gdy ktoś zacznie miotać komplementami, na wszystko znajdzie autooczerniającą odpowiedź, prawda?

Salome

Samica pokręciła głową z rozbawieniem i odpowiedziała:
- Nie musisz wciągać brzucha! Bo i bez jesteś chuda i śliczna. A ja to okaz... Jak by to powiedzieć... Samicy która je za dużo ciastek. O wiele za dużo. -
Zaczęła rysować na piasku kolejne ciastka. A Wheat tylko marudziła. Była przecież ładna, zgrabna i na pewno miała w życiu tyle miłości. A Salome? Miała teraz tylko chłopaka. I to typowego łobuza. Ciekawe...

Wheat

Zmrużyła teatralnie duże, niebieskie oczęta (które ktoś mógłby określić jako "głębokie niczym morska toń") i pokręciła głową. Grzywka, kiedyś z powodu nieumiejętnie nałożonej opaski stercząca na czubku łba niczym korona Statuy Wolności, zsunęła jej się na oko. Poprawiła ją szybkim gestem.
- No dobrze, niech zatem będzie, że nie mam tych zbędnych kalorii - odparła uległym, zrezygnowanym głosem - Ale po tobie też nie widać, byś jadła zbyt dużo. - zaiste kreatywny temat sobie znalazły, nie ma co.

Salome

Samica uśmiechnęła się i odpowiedziała:
- Dobra! Skończmy już to! Zachowujemy się jak dwie rozkapryszone nastolatki. -
Otuliła się swoim ogonem i patrzyła na Wheat. Ale nie na kosmyk! Tylko na żywą osóbkę, siedzącą przed nią. Ładną samicę z zamiłowaniem do ciastek.
Dlaczego to było takie łatwe! Ale co? To... Tak łatwo było nawiązywać nowe znajomości. Teraz to zrozumiała.

Wheat

Odwzajemniła uśmiech i skinęła łebkiem.
- Fakt - odparła krótko na stwierdzenie Salome, odrobinę zażenowana, bo rzeczywiście temat do ambitnych nie należał. Wheat była taką nastolatką już dwukrotnie i miała wiele okazji, by się wygadać. Czas dorosnąć.
-Nie wiem czy już pytałam - zawahała się i zastanowiła, czy aby na pewno nie. - ale co właściwie tu robisz? to miejsce dla samotnych jeśli dobrze pamiętam. Jesteś samotna? - zapytała ostatecznie, przekrzywiając lekko łeb i wpatrując się w nią dużymi, okrągłymi, szczenięcymi oczyma.

Salome

Samica pokręciła głową z lekkim uśmiechem i odpowiedziała:
- Mam chłopaka, ale... On jakoś chyba tak bardzo się mną nie interesuje. -
Spojrzała na swoje łapy. Po chwili przeniosła wzrok na Wheat.
- A ty... Masz chłopaka? A może jest ktoś taki, komu skradłaś serce? - Zapytała z większym uśmiechem.
Może i chciała wiedzieć. Na stare lata robiła się wścibska. A może to tylko dlatego, że rola Młodszego Szpiega robi swoje, prawda?

Wheat

Nie pohamowała się w porę i parsknęła śmiechem, odchylając łeb do tyłu. Opanowała się po krótkiej chwili i westchnęła ciężko, wciąż jeszcze rozbawiona.
-Nie mam nikogo i nigdy nie miałam - powiedziała głosem w stylu 'I really don't care'. Bo tak rzeczywiście było, zakochiwanie się było ostatnią rzeczą, jaka ją obchodziła. Bardziej już przejmowała się tym, czy ma w spiżarce jeszcze jakieś ciastka,

Brak mi weny o wpół do drugiej w nocy. :I I nie widzę klawiatury,

Salome

Samiczka uśmiechnęła się i powiedziała:
- To co teraz robimy? Nudno trochę. Za spokojnie jak dla mnie. -
Nudziło jej się, to fakt. Ale jeśli Wheat chciała zostać to jej sprawa. Salome była głodna. Ciastka. Gdzie są jak akurat wadera ich potrzebuje?
Wadera przygryzła dolna wargę.