Zakątek Fari i Kuskety

Brista

Brista czołgała się wokół mamy. Nic nie widziała. Otaczały ją dźwięki i zapachy. W końcu jednak dała sobie spokój z okrążaniem wilczycy i wtuliła się w jej ciepłą sierść. Ciekawe jak ona wygląda? I czy kiedyś się zobaczy? Czy oprócz niej są tu inne wilki? Chyba tak.

Maxymilian

Mały wilczek wtulił się w sierść matki, jednak po chwili poczuł głód i zaczął pić mleko. Narazie mógł tylko pić mleko, mięsa by nie przeżuł. Kiedy już się najadł, zwinął się w małą kuleczkę, cały czas trzymając się sierści matki.

Fari

Wadera była uśmiechnięła od kącika do kącika. Martwiła się o resztę dzieci. Musiały niedługo się urodzić. Fari zpojrzała na Maxa i polizała go w pyszczek. Przytuliła do siebie, aby było mu cieplutko. Brista czołgała się i zapewne zmęczyła się, więc wilczyca wzięła ją za skórę i leciutko położyła aby piła mleko a potem zasnęła.

Yotto

//Sory, byłam u babci, która nie ma neta.xp//

Kusketa oniemiał. Przed sobą miał właśnie własne dzieci. Ale one piękne.-Powiedział i uśmiechnął się do Fari. Były cztery, ale dwa coś się nie ruszały. Kusketa trochę się zaniepokoił, lecz wszystkie upieścił delikatnie pyskiem. Położył się obok Fari i dyszał powoli. Był rad, że został ojcem. Po chwili jednak wstał i poszedł zapolować. Koło jaskini ubił sarnę i zaniusł ją do Fari. Musisz się najeść, by dzieci miały mleko.-Rzekł do niej i usiadł.

Brista

Brista zaczeła wdychać woń innego wilka. Najwyraźniej położył się obok tej drugiej wilczycy przy której leżała Brista. Poczołgała się do niego i wtuliła w jego ciepłe futro. Cicho ziewneła i zasneła.

Yotto

Kusketa się trochę zdziwił, gdy szczeniak wtulił się w jego sierść. Jednak uśmiechnął się i ostrożnie położył się na materacu. Przestał dyszeć i musnął sierść szczeniaka delikatnym, mokrym nosem. Ziewnął cichutko i zasnął po krutkiej chwili. Jednak i przez sen nie poruszał się tak jak zwykle.

Brista

Brista próbowała rozejrzeć się wokół. Nie mogła otworzyć oczu. Ciemność. Nicość. Jak tak ma wyglądać życie to ona go nie chce! Zaczeła się kręcić i próbowala na marne otworzyć oczka i coś zobaczyć. Ach co ktoś je klejem skleił?!

Maxymilian

Maxy obudził się i spróbował otworzyć oczy, nagle zobaczył ostre światło. Jego lewe oko się rozkleiło i mógł je otworzyć. Lecz co z prawym? Wilczek skoncentrował całą swoją siłę na otworzeniu tego jednego oka. I nagle oby dwa oczka były widoczne. Max mrugnął jeszcze kilka razy i przetarł oczy łapką. Miał piękne błękitne oczka.

Brista

Brista z całych sił próbowała. W końcu jej się to udało. Bardzo powoli otworzyła małe ślepka. Ach!!! Ale te światło razi. Zamrugała parę razy i rozejrzała się. Już widzi! Były tu oprócz niej trzy wilki. Dwa duże i jeden mały. Podeszła do małego i powoli powiedziała, a raczej próbowała. Wyszedł jej tylko krótki pisk.

Yotto

//Nie kumam, czemu Fari dała Ci konto! Brista, szczeniaki jeszcze nie mogą gadać.//

Kusketa spojrzał na szczeniaki. Jeszcze nie umiały mówić, a on usłyszał, jak Brista piszczy. To nawet nie było gadanie. Uśmiechnął się do niej i wstał. Spojrzał na Fari i do niej też się uśmiechnął. A jeszcze Max, Violetta i Zenno. Dwa ostatnie się nie ruszały, więc on się trochę zaniepokoił. Ale pewnie niedługo dadzą jakieś znaki życia. Wszystkie je popieścił pyskiem, po czym usiedł.

Zenno

Wdech. Wydech. Wdech... Co się dzieje? Gdzie jestem? Kim jestem? Te i wiele innych pytań krążyły w głowie malucha. Przytłoczony chaosem myśli pisnął żałośnie. Dopiero po chwili dotarły do niego dźwięki i zapachy. A czemu wszystko jest takie ciemne? Zdziwił się szczeniak lecz po chwili zaabsorbowało go coś znaczenie ważniejszego. Otóż zaczął doskwierać mu głód. Pisnął ponownie po czym zaczął się niezdarnie czołgać. Nie zajęło mu wiele czasu dotarcie do matki gdyż był tuż obok. Jednak Zenno nie odczuwał jeszcze pojęcia przestrzeni i był z siebie bardzo dumny, że przebył tak uciążliwą podróż i już po chwili chłeptał ciepłe mleko matki. Gdy zaspokoił już dziwne uczucie burczenia w brzuszku poczuł ogromne zmęczenie. Przeszedł jeszcze kawałeczek i tuląc się do futra matki zapadł w głęboki sen.

Fari

//nie mogę teraz być na forum bo jestem na krótkich wakacjach nad morzem.//

Fari uśmiechnęła się. Po chwili trochę pisnęła, bo Violetta jeszcze nie przychodziła na świat. Bardzo się zawiodła i polizała Zenno.
- Moje słodziaki... - powiedziała i pomachała ogonem.

Yotto

Kusketa spojrzał na Fari. Kochanie... Musisz mi coś obiecać tylko, dobrze? - Powiedział do ukochanej i westchnął cicho. Musiał jej to powiedzieć. Patrzał dalej. Pocałował ją i przytulił. To chyba będzie dla niej ciężkie, co powie, a jednak musi.

Fari

- Tak, co chcesz powiedzieć? - zapytała go i stanęła na baczność. Usiadła i podrapała się, wiedziała, że jest z nią coś nie tak. Chyba ma raka, nie, ona to wiedziała. Nie będzie widzieć? Hmmm... no niewiem.

Yotto

Obiecaj mi, że nie skrzywdzisz szczeniaków tej białej wadery. Mogę Ci ufać? - Zapytał z powagą. Zaniepokoił się, gdy tak drapała się. Jednak musiała mu odpowiedzieć.

Fari

- Nie, nie mogę. - Cofnęła się. To co powiedział było wstrząsające. Jakby chronił Shazzę, zamiast partnerki. Fari trzęsła się i była oszołomiona. Co się z nią stało? Czyżby coś w niej pękło? Waderze poleciały łzy po pysku. Cofała się dalej, aż odwróciła się i zniknęła we mgle. Teraz już się nie pokaże, do czasu...

z.t

Yotto

Kusketa nie wiedział, co jej jest.
- Fari! - Krzyknął - Ja Cie rozumiem, nie musisz mi tego obiecać!
Też był wstrząśnięty. Zaczął biec za Fari, by nie uciekła. On przecież nie może bez niej żyć. Nawet, jeśli nie lubi tej białej wilczycy. Gdyby ona go zostawiła, to on by się zabił. Zabezpieczył drzwi tak, że nikt się nie wedrze, nawet człowiek. Ukrył norę za kamieniami i zakrył gałęziami i liśćmi. Zrobił to tak, że to wyglądało jakby było tak już od powstania tej skały. W końcu też i znikł.

zt.

Fari · Wysłany: Wto 16:07, 01 Mar 2011 Temat postu:

Fari wbiegła do norki i dała mleko szczeniakom. Przytuliła je wszystkie i ochroniła swoim ciałem tak, że NIKT NIE MÓGŁ ich zaatakować lub zabrać ani dotknąć. Wadera uśmiechnęła się i polizała szczeniaki. Miała lekkie wyrzuty sumienia.

Yotto · Wysłany: Wto 17:50, 01 Mar 2011 Temat postu:

Kusketa wrócił w końcu do nory. Jeśliby jednak Fari popełniła coś złego, on by się do niej długo nie odzywał. Zaczął iść powoli w jej stronę. Był rozleniwiony i lekko rozmarzony. Jednak myślał tylko o lodach.

Violetta · Wysłany: Pią 18:45, 04 Mar 2011 Temat postu:

I następne dziecko się budzi. Leżała tak próbując otworzyć swoje oczka, jednak jakoś jej to nie szło. Po kilku minutach stało się. Mała wadera otworzyła swoje brązowe ślepka. Spojrzała na dorosła samice. A więc to była jej mama? Uśmiechnęła się delikatnie.