Zakątek Lii [*] i Massacre'a

Lia

-Rozumiem...- Spuściła łeb na dół i przerwała na chwilę, po czym mówiła dalej:
-...Pamiętaj, że ja zawsze cię będę kochać, tylko teraz również nie wiem, jak ci to okazać, nie przeszkadza mi to, że jesteś duchem, bo każdy kiedyś umrze, ale pamiętaj, ja zawsze będę przy tobie.- Mówiła pewnym głosem.

Massacre

Mass nawet nie drgnął. Gdyby żył, zapewne rozczuliłby się na całego, ale nic nie poradzi gdy jest duchem. Jego uczucia są jak uśpione w wiecznym śnie.
Skinął tylko łbem, że rozumie to, co Lia mu zapewniała.
-Cieszę się z tego powodu. Nawet nie wiesz jak bardzo.- oznajmił po chwili.
Jednak czy szczerze się cieszył? Nie chciał jej ponownie skrzywdzić.

Lia

Lia wahała się, czy na pewno jego odpowiedź była szczera, ale co ona poradzi, tak już musiało być.
-Miło że tak mówisz- powiedziała.

Proszę, korzystaj z przeglądarki podkreślającej błędy bądź wklejaj tekst do worda przed publikacją, niektóre byki bowiem naprawdę rażą po oczach. Weź do siebie moje wskazówki, nie chciałabym bowiem zostać zmuszoną do wklejenia ostra. Ileż można poprawiać podobne błędy u jednej osoby?
~ Taharaki

Massacre

Mass przekręcił łeb na lewo.
-Uwierz mi, żałuję, że tak to się potoczyło. Nie byłem sobą...- oznajmił jej lekko skrępowanym głosem.
-Nie cofnę tego, co się już wydarzyło, choć bardzo bym tego chciał, nawet nie wiesz jak to jest żyć z tą niedolą nawet po śmierci...- dodał po chwili.
Miał nadzieję, że wadera zrozumie jego przesłanie.

Lia

-Wiem, kochany, że nie byłeś sobą. Ja nie obwiniam cię, że mnie zabiłeś mnie, tylko najbardziej boli to, że zabiłeś siebie po tym, co przeszłam.- Gdy powiedziała to zaczęła zastanawiać się, czy powiedziała to słusznie.

Massacre

Basior smętnie spojrzał na swoje łapy.
-Jestem teraz tym kim jestem, nie cofnę tego. To była moja świadoma decyzja bo nic już wśród żywych mnie nie trzymało.- rzekł poważnym tonem po czym podszedł do niegdyś ulubionej rzeczki.
-Tyle wspomnień... Tyle utraconych chwil.- zaczął szeptać tak, że ledwo go było można usłyszeć.

Lia

-Przepraszam Cię, nie powinnam tak mówić, po prostu bardzo mi cię brakuje. - powiedziała z żalem w głosie. Wiedziała, że źle zrobiła tak mówiąc, więc próbowała naprawić sytuację.

Massacre

-Czasami brakuje nam wszystkiego, czego byśmy chcieli, a nie możemy tego dostać.- rzekł ponurym tonem.
-Teraz wszystko jest inaczej. Nie ma we mnie ani krzty życia. Jestem tylko zimną iluzją, błąkającą się pośród żywych- Duszą.- dodał po chwili.
Nie miał złych intencji, by skrzywdzić słowami Lię, ale taka była przecież rzeczywistość...

Lia

Lia ledwie co wytrzymywała całe to napięcie. Najchętniej gdyby mogła, to teraz zabiłaby się jeszcze raz, no ale cóż, tak się nie da. Myślała:
- Trudno, jakoś przeżyję, jakoś dam sobie radę...- Myślała głęboko pochłonięta w czarnych myślach.

Massacre

Mass wyczuł o czym myśli Lia.
-Nie warto się dla mnie zabijać, uwierz mi.- rzekł do niej nieco oziębłym tonem.
-Jestem już tylko duchem, niczym więcej...- dodał po chwili przekręcając łeb.
Pomyślał nad czymś.
-A może zamiast opłakiwać "nas", znalazłabyś sobie innego...- palnął tekstem, jakby chciał się zatroszczyć o dobro Lii...
-Tak czy inaczej... Będę już stąd leciał. Do zobaczenia wkrótce. Mam nadzieję, że jeszcze się spotkamy.- oznajmił tym razem, milszym tonem.
Odwrócił się w stronę rzeczki i zniknął jakby nigdy nic. Pozostała po nim tylko mała, szaro-biała mgła.

z.t

Lia

Lia popatrzyła się na niego z wielkim zdziwieniem. Kak to miała sobie znaleźć innego, przecież jej serce bije tylko dla Massacry. Nie potrafiłaby zakochać się w kimś innym a szczególnie po tym, co przeszła. Wadera uznała, że nie może dłużej tu mieszkać po tym, co się stało. Nadal będzie to jej ulubione miejsce, ale uznała, że przynajmniej na razie musi sobie znaleźć inny dom. Lecz szukaniem takiego miejsca zajmie się kiedy indziej, póki co zostanie tu jeszcze trochę.
Lia położyła się pod drzewem i wpatrywała się przed siebie.

Nie bój się stawiać kropek i rozpoczynać nowych zdań. Popracuj także nad interpretacją, bo niestety, ale wygląda to kiepsko. Jeśli masz problem z budowaniem dłuższych, bardziej złożonych zdań - rozbij je na kilka krótszych, pomaga.
~ Taharaki.

Seele

Ni stąd, ni zowąd, pojawiła się tu Seele. Z góry popatrzyła na waderę i uśmiechnęła się. I jak się życie, po ''odrodzeniu'' toczy.?- spytała i zleciała do wilczycy. Uśmiechała sie szeroko i przyjaźnie, jak to ona. W jej oczach, kryła się iskierka.. Iskierka, która była ''szalona''. Czy ona coś knuje? Póki co, czekajcie na odpowiedź.

Lia

-Hmm... ach to ty Seele. Pytasz jak życie. Trochę kiepsko, ale jakoś leci. - odpowiedziała trochę zmartwiona, lecz uradowana odwiedzinami.

Strasznie nieczytelnie... Naprawdę Ci to nie przeszkadza?
Kiedyś ktoś Cię źle zrozumie (a ja wcale się nie zdziwię) i mogą wyjść niezłe klocki...
~ Taharaki

Seele

Czemu tak sądzisz?! Wszystko będzie okej.!- powiedziała z uśmiechem. Chętnie by poklepała ją po grzbiecie, ale kiedy jest się duchem... Nie jest to do wykonania. Uśmiechnęła się pogodnie, by choć trochę podnieść ją na duchu.

Lia

-Mhmmm... Massacre się zabił, brakuje mi go żywego. Nie po to się dla niego zabijałam, żeby on popełniał samobójstwo. - powiedział do niej z żalem, lecz tego co było się nie zmieni...

Interpunkcja, kotek. Poza tym imiona z wielkiej litery. Proszę, pilnuj tego.
~ Taharakowa

Seele

Wadera pokiwała łbem.
- Rozumiem cię... Pewnie jesteś teraz w rozsypce, ale wiesz? Powinnaś pozbierać się do kupy i znaleźć sobie kogoś innego, naprawdę.! Jesteś piękna i mądra, na pewno znajdziesz szybko kogoś nowego. - powiedziała pewnie i uśmiechnęła się, jak to ona ma w zwyczaju.

"Naprawdę" naprawdę razem. ;)
~ Taharaki

Lia

- Dziękuję bardzo miło mi, że tak mówisz o mnie, ale niestety ja tak nie sądzę...i kto w ogóle chciałby zombie. - tak, Lia chciałaby znów zakochać się, przeżyć prawdziwą miłość a może nawet i mieć potomstwo...ale kto by ją zechciał???

Seele

- Co ty dziewczyno wygadujesz.! Przecież nikt nie wie o tym, że jesteś zombie. Wyglądasz tak jak normalna, żywa wilczyca.! - powiedziała i uśmiechnęła się. No tak, przecież nie dało się tego po niej poznać, że jest zombie, bo niby jak?

Lia

-Jakoś niektórzy to wyczuwają, już miałam parę takich przypadków...Ale ty chyba masz rację.Dzięki ty naprawdę potrafisz mnie pocieszyć.-powiedziała po czym uśmiechnęła się do niej.
-Mogę cię o coś zapytać???-powiedziała niepewnym głosem do Seele.

Seele

Dusza uśmiechnęła się szerzej. - Cieszę się- powiedziała i zaśmiała w specyficzny dla niej sposób. - Oczywiście, że możesz! Nie krępuj się.!- powiedziała z większym uśmiechem. No cóż, Seele jest typem dziwnym, jednak potrafi pocieszyć. Może też być wspaniałym słuchaczem.