"Wesoła Śmiertka"

Retes

Retes uśmiechnął się na pożegnanie do Kajinki i opadł ciężko na fotel. Ostatnie wydarzenia były dla niego wyczerpujące... Zwłaszcza psychicznie. Tak oto stał się bowiem ojcem dwójki uroczych pociech, które właśnie odkrywały piękno tego świata. No, trzeba będzie się zmierzyć z tym wyzwaniem i dać z siebie wszystko - a nawet nie myślał, że może być inaczej.

Maligne

Maligne, przyszła w to skromne miejsce, z nadzieją, że miło spędzi czas z pa... Raywen'em.
- To tutaj. - oznajmiła basiorowi, a zaraz po tym, usiadła przy jednym ze stolików. Poczęła przeglądać menu.
- Dzień dobry. Poproszę... herbatę. - rzekła przyjaźnie, stawiając na stół 5 kości, oczekując jakiejś wypowiedzi ze strony starszego samca.

Reywan

Ciekawie rozglądał się po całym lokalu. - Miło tu - rzekł. Usiadł na przeciwko młodszej wadery i zerknął na menu. - Hmmm... Ja też poproszę herbatę - rzekły to położył na stoliku pięć kostek.

Maligne

/Oj, zapomniałam, że Mal nie może czytać. Lecz pomińmy to. Niby Artiss jakoś jej w tym pomógł. x.x/

- O czym chciałbyś porozmawiać? - spytała samca.
Cóż, sama nie miała pomysłu na rozpoczęcie miłej pogawędki, więc liczyła na to, iż Reywan jej w tym pomoże.
Z ciekawością oczekiwała odpowiedzi basiora.

Reywan

- No to pomyślmy... Hmmm... Może opowiem ci coś o sobie lub... Opowiem Ci o Nivii - rzekł marzycielsko. - Co ty na to? - uśmiechnął się lekko. Wzrokiem jeszcze rozejrzał po lokalu, ale jego wzrok znów powędrował do waderki. Siedział i czekał na odpowiedz.

Maligne

- Nivii? Pewnie! Tylko co to jest? - spytała z małym uśmieszkiem na pysku, nieco jeszcze dziecięcym głosikiem, który dawał się we znaki.
Mal polubiła Reywan'a. Czuła, że on świetnie ją rozumie i może darzy tak samo, jak ona jego - sympatią. Tak przejęła się tą całą rozmową, że zupełnie zapomniała o herbacie, na którą miała wielką ochotę.

Kaji Meyit

Kajeczulkusieniuczkuśkusieńka wróciła do swego przybytku, nieco kulejąc ze względu na wetkniętą pod pachę, grubą księgę. Z szerokim uśmiechem przekroczyła próg i natychmiast dojrzała nowych klientów. Zaśmiała się raźnie, nim odłożyła wolumin na stół, dała buziaki w czółka swoich dwóch ukochanych szczeniąt i jednego jeszcze podarowała swemu koi. Po tym doskoczyła energicznie do pary klientów, strzygąc zabawnie dziurawymi uszyma.
- Co podać? - zapytała raźnie, już zacierając łapki.

Norbert

Wtem drzwi Śmiertki otworzyły się, a w lokalu pojawiła się postać... kota. Na wysoko uniesionej głowie widniała śmiertelnie poważna twarz, zaś w chudych łapkach o miękkich poduszeczkach na stópkach kotek dzierżył zwinięty w kostkę brązowy kocyk i puszkę z makrelą.
- Dzień dobry - powiedział kot równie poważnie, jak poważna była jego mina. Norbert skierował się w stronę osoby wyglądającej na tyle odpowiedzialnie, by była w stanie poprowadzić ten lokal - czyli do Kaji, oczywiście. - Chciałbym wynająć pokój, jeśli łaska - rzekł tonem niemal grobowym. Tyle wilków w jednym miejscu... Trzeba zachować ostrożność.

Kaji Meyit

Mrugnęła, zwracając swoje iskrzące się, szmaragdowe ślepia na kota, który to przybył do jej lokalu. Kotek... kiciak... mruczak! Zaśmiała się głośno, nachylając zaraz ku niemu z szerokim, nieco drapieżnym uśmieszkiem zdobiącym kufę.
- A dlaczego miałabym dać Ci pokoik, o Wielki Tuńczykożerco? - zapytała przekornie, z nutą złośliwości.
No co? Wolno jej od czasu do czasu pognębić gości/klientów i mieć odrobinę radości z życia! Nie jej wina, że posiada hobby polegające na wkurzaniu i wyprowadzaniu osób wokół niej z równowagi.

Norbert

- Bom dom stracił - odpowiedział Norbert trzymając się dzielnie, pomimo rosnącego w głębi przerażenia. - I w tej krainie pełnej wilków nie znalazłem żadnego kącika dla kota, jakimże jestem - dodał niemalże smutnym tonem. - Szukam więc niewielkiego, cichego pokoiku. Nie sprawiam problemów, naprawdę, a chciałbym otrzymać jakiś dach nad głową tyko na czas, póki nie znajdę jakiejś dobrej istoty, na której mógłbym żerować... to znaczy polegać, oczywiście - zakończył Zły Kocur.

Kaji Meyit

Przechyliła śmiesznie głowę, szmaragdowe ślepia ciągle mając wbite w małą istotkę. Wreszcie zaśmiała się głośno, po czym bezceremonialnie poczochrała kociakowi sierść między uszyma.
- Na piętrze są pokoje. Wybierz coś sobie - powiedziała z humorem, szczerząc swoje białe ząbki w szerokim uśmiechu.
Ach, jej lokal coraz bardziej i bardziej się rozrastał. Może będzie musiała za niedługo dobudować nowe piętro? Bo w piwnicy - przeinaczonej w krematorium - raczej nikogo nie ulokuje...
Chichot.

Norbert

- Purrrr... purrrr... purrrr... - wyrwało się niechcący Norbertowi, kiedy Kaji poczochrała jego głowę. Zawstydzony opuścił łeb i pełen żalu do swoich kocich odruchów posłusznie udał się na pięterko. Wybrał najbardziej odpowiadający mu pokój - taki z numerkiem 11 i z wysiłkiem otworzył drzwi. No, całkiem nieźle. Z czułością ułożył w kąciku swój ulubiony kocyk i zawahał się przez chwilę, czy pozostawić również puszkę. W końcu jednak wziął ją ze sobą i wrócił na dół. - Pokój numer 11 wydał mi się najlepszy - rzekł do Kaji, udając, że incydent z żenującym mruczeniem nie miał miejsca. - A czy można spytać: Jest możliwość nabycia w tej krainie puszkowanych ryb? - zapytał, wskazując na tulone do piersi makrele.

Reywan

Zerknął na niebieską waderę. To pewnie nasza kelnerka - pomyślał. - My poprosimy dwie herbaty - rzekł ciepłym głosem. Jego spojrzenie przykuła teraz inna postać - kot. Ale szybko odwrócił wzrok i znów rozmawiał z Maligne. - Widzisz Nivi'a to odległa kraina, w której ja - wskazał na siebie łapą - się urodziłem. Lasy sprawiają wrażenie dzikich i nie okiełznanych, acz są na prawdę bezpieczne. Łąki porasta świeża, zielona trawa, a morza? Ich szafirowy błękit jest oszałamiający. No nie licząc terenów te potwornej sfory... - ciarki przeszły mu po grzbiecie na samą myśl o, ów klanie.

Maligne

Mal wsłuchiwała się w to, co mówił Reywan z wielką ciekawością, otwierając przy tym usta i wydając z siebie ciche "łał".
Wtem, usłyszała głos kelnerki i poruszyła lekko końcówką lewego ucha.
- Tak, tak. Dwie herbaty. - odparła.
- A jakiej sfory, jeśli można wiedzieć? - spytała po chwili, nadal ekscytując się całą rozmową.

Reywan

Rozejrzał się w około i schylił. Cicho, prawie nie do usłyszenia, wyszeptał - "Klan Daemonium" - co po naszemu znaczy Klan Demona - ptak za oknem odfrunął z przeraźliwym krzykiem. - To złe istoty, które zabijają dla własnej przyjemności. Nie są wilkami... Są demonami, a nawet upiorami... Nie są ani żywi, ani martwi. Ale to tylko jeden z trzech potwornych klanów, których zaślepiła wojna lub zemsta... - wrócił na swoje miejsce. Wpatrywał się teraz w blat stołu. - Niszczą wszystko i zabijają wszystkich... - wyszeptał.

Maligne

- To straszne. - skomentowała wypowiedź Reywan'a, wytrzeszczając oczy, które wyglądały niczym pięciozłotówki.
- A, czy te demony próbowały cię zabić? - spytała.
Sam jej szczurek również przysłuchiwał się całej rozmowie z ogromną ciekawością. Gdy usłyszał o "niby wilkach", schował się za szyję Mal, nieco przykrywając się czarnym kosmykiem jej włosów.

Reywan

- Próbowały... - przed oczami miał pełno obrazów z dzieciństwa... - Napotkałem je... Zabiły mi przyjaciela... Matkę... Ojca, a ja patrzyłem i nic nie mogłem zrobić... - westchnął - Uznali, że dla mnie to będą idealne męczarnie. Tylko patrzyłem. Poczucie winy to najgorsza broń, Mal... - cały czas patrzył w blat stołu. - Koriolis... Ach - wyszeptał.

Maligne

- Kto to Koriolis? - spytała.
Zdała sobie sprawę z tego, iż tym pytaniem może jeszcze bardziej przygnębić basiora, lecz nie przejmowała się tym zbytnio. Smutek? Te słowo było jej nieznane. Chyba dlatego, że nigdy nie odczuwała tej emocji w życiu. Od urodzenia zawsze była poważna i odporna na wszelkie obelgi ze strony innych osób.

Reywan

- Koriolis to był mój jedyny przyjaciel... - wytłumaczył - Co prawda nie był wilkiem, ale miałem wrażenie, że rozumie mnie lepiej niż kto kol wiek inny na świecie. Był czarnym sokołem. - westchnął znów. Rzadko kiedy z kimś rozmawiał o swoim dzieciństwie i podróży. A o utracie Koriolisa nie chętnie mówił.

Maligne

- Sokoły, to wspaniałe, inteligentne zwierzęta, nieprawdaż? - oznajmiła Reywan'owi, aby nieco odbiec od tematu.
- Nigdy takowego ptaka w życiu nie widziałam, po prostu nie było okazji. A wielka szkoda. - rzekła obojętnie.
Teraz, w milczeniu, oczekiwała odpowiedzi starszego od niej basiora.