"Wesoła Śmiertka"

Xythuel

Nie minął długi okres czasu a Xytherian znowu zapytał.
- A nie mogłabyś... Czegoś mi opowiedzieć?
Spytał z chytrym uśmieszkiem. Nie chciało mu się czytać. Zresztą ile można? No dla niego to zdecydowanie za wiele. Naczytał się za młodu jak go Kaji Meyit na tyle opuściła. "Xythu sam w domu" teraz taki film będą puszczali... @@

Kaji Meyit

Wyprostowała się, zatrzaskując z hukiem wolumin i kierując swoje oczka na Xythusia.
- A co chciałbyś wiedzieć dokładnie? - zapytała, czochrając swoją grzywę z szerokim uśmiechem. Chyba nigdy nie przestanie się szczerzyć, nigdy nie porzuci swojego szalonego usposobienia na rzecz powagi. Bo czymże jest życie bez odrobiny obłędu? Czymże jest istnienie pozbawione iskier wzniecających pożogę?

Xythuel

- Eee... Nie wiem. Wymyśl coś.
Odpowiedział usadowiając się jeszcze wygodniej i wpatrując ciekawsko w mentorkę niczym rozwydrzony dzieciak, jakim gdzieś tam w głębi był. Dopiero od niedawna zaczął się bardziej bawić życiem, niźli ciągle się kryć.
- PRRRRRRROOOOOOOOOSSSSSZZZZZĘ!
Dodał powiększając swoje oczy o jakieś 5x5 cm.

Kaji Meyit

Zaśmiała się głośno, wręcz niekontrolowanie, zobaczywszy minę młodego uczniaka. Kiedy wreszcie przestała się rechotać na cały głos, przetarła oczka, w którym zebrały się łezki rozbawienia.
- Dooobra - zamruczała, strzygąc zabawnie uszyma. - Co powiesz na... artefakty? - zaproponowała, szczerząc wszystkie swoje białe kiełki.

Xythuel

- Tak.
Pisnął cicho chowając się w poduszkach. Jedynie ślepia, trochę przydługa grzywka i długie uszy były widoczne. Xyth właśnie uznał, że Kaji posiada także moc oswajania nieoswojonego.
- Zaczynaj.
Dodał owijając się ogonem skrytym pod poduszkami.

Kaji Meyit

Zaśmiała się jeszcze raz, nim zaczęła:
- Artefakty są to przedmioty, w których zapieczętować można zebraną energię. Wykorzystuje się ją w sytuacjach, gdy Mag wyczerpie swoją własną i nie ma możliwości pobrania jej z otoczenia. Są to awaryjne źródła magii, dzięki którym Mag zawsze ma jakiegoś asa w rękawie. - Mlasnęła zadowolona. - Jednak z drugiej strony, artefaktami są również takie rzeczy, które noszą na sobie runiczne symbole i wpływają na wilka, nawet niemagicznego, dodając mu dodatkowe umiejętności bądź ulepszając cechy, na przykład siłę czy szybkość.

Xythuel

Xyth siedział cicho i słuchał. Starał się wszystko zapamiętywać. A co z Samuelem? Ten tak jakoś... Zastygł? Ale to Xytheriana w tej chwili nie obchodziło.
- Dalej.
Ponaglił oglądając lokal. Znał jego wygląd na pamięć, a jednak lubił patrzeć na książki których kiedyś nie zauważał.

Kaji Meyit

Zarechotała, zadowolona z zainteresowania uczniaka. Podobał jej się ten głód wiedzy, jakim wykazywał się Xythuś.
- Te pierwsze artefakty powstają poprzez wszczepienie w nie zapasowej energii lub nałożenie na nie siatki magicznej. Najlepiej do tego nadają się kamienie szlachetne lub wiekowe przedmioty ze względu na ich dużą absorpcję magii oraz zdolność do utrzymania jej w sobie - ciągnęła więc dalej entuzjastycznym tonem. - Te drugie zaś, jak już wspomniałam, noszą na sobie najczęściej runiczne znaki, które wpływają na właściciela, dodając mu dodatkowe cechy lub ulepszając te normalne, jak siła, zwinność, szybkość. Runiczne znaki muszą zostać nałożone zaklęciem i pokryte utrwalającą miksturą bądź wytrzymałą warstwą minerału. Dzięki temu służą niezwykle długi i nie da się ich tak łatwo zniszczyć.

Samuerian

Samuel od dłuższego czasu znów zaczytany był w kolejnym tomie grubych ksiąg. I tą z zainteresowaniem skończył w rekordowo krótkim czasie. Zadowolony odniósł księgi na ladę i uśmiechnął się.
- Dziękuję bardzo. - powiedział - Na prawdę, ciekawa lektura, lecz na mnie już czas. Czy mam coś zapłacić, za to wspaniałomyślne udostępnienie wiedzy? - spytał, po czym zwrócił się do Xytheriana. - Ach, witam i pana. Przepraszam, ale czytałem i pana widocznie nie zauważyłem. Mój błąd.

Mara

Powolnym krokiem przybyła tu ona - Mara. Rozejrzała się i podeszła do Samuela.
-Witaj. - uśmiechnęła się i usiadła obok niego. - Co cię tu sprowadza? - zaśmiała się.

Samuerian

Samuel odwrócił się w stronę znanego skądś mu głosu i zaraz przypomniał sobie spotkaną niedawno wilczycę.
- Ach, witaj... Maro. - powiedział z szerokim uśmiechem. - Co mnie sprowadza? Nauka. Niestety muszę już się powoli zbierać. - rzekł rozpoczynając chowanie swoich rzeczy, czyli zeszytu z notatkami dotyczącymi eliksiru na zapomnienie.

Xythuel

Xythu warknął donośnie wyskakując ze swojej "kryjówki". Miotał przekleństwami na prawo i lewo by po chwli zwrócić bursztynowe ślepia pełne nienawiści na domniemaną Marę.
- A kto pozwolił Ci zakłócać mój wewnętrzny spokój?! KIM JESTEŚ I JAK ŚMIAŁAŚ MI PRZESZKODZIĆ! NAM PRZESZKODZIĆ!
Krzyczał na wilczycę w przerwach na miotanie przekleństwami. Mówiąc "nas" miał na myśli siebie, Kaji i Samuela. Zdążył zacząć go tolerować? Chyba...

Mara

Spojrzała na niego jak na wariata. Potem przeniosła wzrok na Samuela.
-O co mu chodzi? - spytała wykrzywiając swoją gębę. Czekała na odpowiedź Samuela unikając wzroku Xytheriana.

Xythuel

- O co mi chodzi?! Śmiesz pytać o co mi chodzi?! Ścierwo nic nie warte... O to, że przeszkadzasz mi w nauce!!!
Wydarł się mrużąc oko w geście "martwegożywegotrupa". Podszedł do niej i przyjrzał się. Po chwili na jego pysk wdał się niecny uśmieszek... Znał ją. To właśnie ją próbował obrazić wraz z Koku...
- Nie zrobiłaś nic z tym swoim... Wyglądem.
Dodał, choć zakończenie powinno wyglądać trochę inaczej, ale user mimo siedzenia na forach bez zasad, musi się opanowywać by tu nie klnąć. :3

Kaji Meyit

Przyglądała się spokojnie całej scenie, reagując na to jedynie szerokim, zwyczajnym dla niej wyszczerzem. Nie próbowała nawet zatrzymać czy uciszyć Xytha, patrząc na trójkę roziskrzonymi, rubinowymi ślepkami. Wreszcie jednak podniosła - czy raczej: wyskoczyła z fotela - i rzuciła na młodego wilka, niemal przygniatając go do ziemi.
- Ależ, ależ, mój mały uczniaku, trochę luzu, proszę - powiedziała z chichotem, czochrając mu grzywę. - Po pierwsze, tutaj miejsce spoczynku jest i śmierci, więc nie przeszkadzaj zmarłym. Po drugie, klientów należy traktować przynajmniej z udawanym szacunkiem - ciągnęła, nie zaprzestając wcześniejszej czynności, czyli burzenia mu fryzury.

Samuerian

Samuel z zainteresowaniem obserwował poczynania Kaji Meyit. Widocznie i Xytherian pobierał nauki i Magiczki. Polubił tego wilka. Lubiła go Koku, więc i on go lubił. Uśmiechnął się nieznacznie widząc metody wychowawcze właścicielki lokalu. Ciekawe tylko jak będzie po tym wyglądała czupryna Xytheriana.

Kaji Meyit

Kokuś spojrzała iskrzącymi wewnętrznie oczyskami na błękitnego basiora, posyłając mu szeroki, radosny uśmiech, który chyba nigdy nie zejdzie z jej kufy. Bo cóż to za życie bez odrobiny szaleństwa, co? Kropla obłędu każdemu się przyda, czyż nie? Przecież wszystko jest wtedy ciekawsze, zabawniejsze i żywsze!
- Sammy! Jak chcesz, możesz wziąć ze sobą jakąś księgę - zaoferowała, machając łapą ku stosowi woluminów.

Mara

-Nie mam zamiaru nic, a nic robić z mą grzywą! Nic... - powiedziała spokojnym tonem patrząc pogardliwie na wilka, który nie dawno obrażał ją na łące.

Xythuel

Xyth rozpłaszczył się niczym szczeniak i mruknął.
- No ale... Dobrze panno Kaji.
To mówiąc leżał tak niby spokojnie, jednak jego oczy iskrzyły się ze złości. Cały czas patrzył na niebieskawo-żółtą wilczycę jakby chciał ją zjeść co nie mijało się zbytnio z prawdą. Xytherian nie miał nic przeciwko temu, że Kaji próbowała go opanować, bardziej był wściekły, że jego kremowy szaliczek leżał na podłodze. Będzie brudny a niedawno go kupił.
- A Ty... Oberwiesz.
Wycedził do niebieskawej nie mogąc się wyswobodzić... Bo to ją osądzał o to, że szaliczek się wybrudzi.

Samuerian

- Ach, to na prawdę miło z twojej strony! - zawołał Samuel wesoło biorąc w łapy księgę, która najbardziej przypadła mu do gustu. Niemalże łza mu się zakręciła w oku... Jego pierwsza magiczna księga... Powinien zrobić teraz zdjęcie i wkleić do albumu, by pokazać to przyszłym pokoleniom! - Dziękuję ci bardzo. - dodał.