"Wesoła Śmiertka"

Viktoria

Viki przekręciła łeb na bok. Shajen coś za dużo szeptał do Retes'a. Wadera zaśmiała się lekko i dalej przypatrywała przedstawieniu. Ciekawe co z tego wyniknie. Pokręciła głową i machnęła ogonem.

Retes

- Leavi to córka Lei. A Virve to córka Carly. Ona ma takie duże, czerwone skrzydła! - zawołał z entuzjazmem. - Też będę takie miał. - dodał spokojnie dopisując ten punkt do swojej listy - co zrobię/będę miał w przyszłości? - A będę mógł iść z tobą? - spytał z zaciekawieniem robiąc wielkie oczy.

Shajen

-Tak? Cóż, interesująca wilczyca. Doprawdy.
Powiedział Shajen z uznaniem, on był zbyt leniwy żeby zdawać na jakąkolwiek rangę. Wilk spojrzał z uznaniem na Retesa.
-No, nie wątpię, ze będziesz takie miał. A co do tej sprawy, możesz ze mną iść. Powiedz tylko kiedy będziesz gotowy.
No! Będzie miał swojego synka! Oj, coś sądzę, że Shaj go wyszkoli na fachowego podrywacza..

Retes

- Mogę iść, choćby teraz! - oznajmił wesoło Retes. Podobno dziewczyny lecą na samców ze szczeniakami, więc może wilczek nieco dopomoże ojcu? - Idziemyyy? - spytał znowu robiąc ogromna oczy i wysuwając dolną wargę do przodu. Się chłopak podekscytował.

Viktoria

Viki wysłała Shajen'owi srogie spojrzenie. Znów coś wymyślił, a o tym o czym miał porozmawiać z Retes'em zapomniał. Cały Shaj. Fioletowa wadera warknęła cicho. Miała nadzieję, że jej partner zrozumie przesłanie.

Shajen

Zaśmiał się i spojrzał na Viki, później znów na Retesa.
-Idziemy, idziemy! Chodź za mną. Viki, idę Retesa pouczyć. Jak coś to się później spotkamy. Tylko się mnie trzymaj!
Powiedział i się podniósł. Zaczął iść w stronę wyjścia, dając znak Retesowi żeby szedł za nim. Po chwili opuścił to jakże miłe miejsce.

Fari

Fari weszła do Wesołej Śmiertki i usiadła na fotelu. Chwilę później przeniosła wzrok na Viktorię.
- Nie przeszkadzam? Fari jestem. - powiedziała i pomachała wesoło ogonem. Jako, iż lubiła szczeniaki, uśmiechnęła się do Retesa.

Retes

Retes zerwał się pobiegł za tatą.
- Do widzenia! - rzucił jeszcze do obecnych. Był zbyt podekscytowany, by nawet pokazywać Viktorii język, więc zwyczajnie ją olał i wybył z uśmiechem na pysku 'Wesołej Śmiertki'. I tyle go widzieli.

zt.

Viktoria

Magiczka pokręciła ponownie łbem. O nie! Shaj znów nie zrobił tego co miał. Już go Viki przypilnuje.
- Invisibilitatem* - rzuciła w biegu. I znów niewidzialna zniknęła z Śmiertki. Już jej tu nie było.

z/t

*Invisibilitatem - łac. niewidzialność.

Kaji Meyit

Zarechotała, rozglądając się po swoim jakże skromnym lokalu, aby następnie zwrócić wzrok na kościeja.
- Ależ oczywiście! - wykrzyknęła entuzjastycznie, iż jej króliczek doświadczalny będzie tak blisko niej. Będzie mogła go łatwo obserwować i zapisywać wnioski! Tak, życie jest doprawdy cudowne. A mówiąc już o życiu, jednemu wilkowi rozpoczął się właśnie nowy, całkowicie inny etap: pośmiertny. Wyszczerzyła się szeroko do Szamana, przyglądając się jego zjawie błyszczącymi oczyma. - Spalić, tak? A gdzie prochy rozrzucić? I czy nie chcesz zostawić jakiegoś listu? - zaszczebiotała wręcz, już paląc się do roboty. - Och! I zapłata naturalnie! Tam masz cennik - rzuciła jeszcze, wskazując w odpowiednią stronę.

Fari

Fari zmarszczyła nos i wstała. Coś ją pchało, aby już sobie stąd iść.
- Do widzenia, Kaji Meyit. - powiedziała i po woli szła do wyjścia. Już prawie zapomniała o Kuskecie.

z.t

Ceres

Ceres chyba trochę przysnął. Podczas snu słyszał różne głosy... Głosy, które przeobrażały się w obrazy - obrazy w marzenia - marzenia w... Obudził się. Spojrzał na zebranych i ziewnął głośno. Spojrzał na Kaji Meyit. Podczas snu usłyszał jej pytanie, tak więc kultura nalegała, aby odpowiedział.
- Nie, jeszcze nie było okazji, aby użyć Twój prezent. Ostatnio nie chodziłem po krainie. Chciałbym za to znó zobaczyć jakiegoś smoka... Najlepiej Yuuseki - zaczął rozmyślać. Tak, dawno tej smoczycy nie widział. Ostatnio w ogóle żadnego smoka nie widział.

Elena

No cóż, skoro Evana miała znów patrzyć na czyjąś śmierć, to po stokroć wolała tego nie widzieć. Wstała powoli, otrzepała się by krótkie futro nie sterczało niesfornie.
- Do widzenia Kaji Meyit - powiedziała do właścicielki Wesołej Śmiertki i skinęła jej łbem i zniknęła za drzwiami.

[zt]

KokuRai

Koku rozejrzała się. Wszyscy zaczynali wychodzić. Wilczyca uśmiechnęła się do Xyth'a, a następnie jej ślepia zalśniły. Zamachała wesoło ogonem i po chwili zerknęła na ziemię, a potem na Kaji. Coś zaczynało się robić nudno. Xyth się nie odzywa. Może go zamurowało? Albo jest chory?

Kaji Meyit

Zarechotała raz jeszcze, rzucając krótkie spojrzenie na wychodzących. Chyba nie wszyscy mieli na tyle silne nerwy, aby spokojnie oglądać przejście szczęśliwca na drugą stronę, te bardziej duchową. Wzruszyła więc tylko ramionami, patrząc znów na tęczowego smoczulka.
- Yuuseki, powiadasz? - podpytała go z cwanym uśmieszkiem, lecz zaraz musiała się odwrócić w stronę bezwładnego, pozbawionego duszy truchła Szamana. - Poczekaj tutaj, jak tylko pracę wykonam. - Mrugnęła do skrzydlatego jaszczura, aby następnie wziąć za fraki truposza i zatargać go na dół, do krematorium. Tam spokojnie poddała go odpowiedniemu procesowi, którego skutkiem było zamknięcie popiołów wilka w srebrzystej urnie. Wróciła na powierzchnię, trzymając owo naczynie z szerokim wyszczerzem.

Scarlett

Scarlett przeciągnęła się leniwie i ziewnęła przeciągle.
-Muszę już iść.-powiedziała, wstając z wygodnego fotela. Nie chciało jej się ale musiała iść do pewnego duszka. Niestety... Scar wyszła ze śmiertki.

zt.

Krillan

-Rozrzuć po cmentarzu samotników, tam będzie im najlepiej. - zaśmiał się cieniście i cicho, jak gdyby tylko był to szum wiatru..
-Nie mam dla kogo zostawić listu, więc dziękuję.. - dodał spokojniej. Wyfrunął w powietrze i przeleciał po lokalu.
-Ahh, jak przyjemnie.. - wymruczał, patrząc na wszystkich z góry.
-Zabierz swoją zapłatę.. - syknął.

Wesley

Wes szedł z wesołym grymasem na pyszczku. Widząc pomieszczenie postanowił wejść. Chciał coś kupić, tylko ciekawe czy taka sztuczka w ogóle istnieje. Tak więc, wszedł z zadowoleniem merdając ogonkiem.
- D-Dzień dobry...? - powiedział niepewnie przez co przywitanie brzmiało bardziej jak jak pytanie. Dmuchnął w grzywkę, która z lekka przykryła mu zielone oko. Rozejrzał się po pomieszczeniu z otwartą mordką.

Xythuel

Xyth zaś owszem, zastygł w bezruchu. Obserwował zaś wszystko z uwagą niezwykłą. Wszystko starał się zapamiętywać. Jak coś w rodzaju komputera czy innego, ludzkiego wynalazku. Jak posąg siedział nieruchomo. Tylko ruch klatki piersiowej znaczył, że wilk żyje. Słyszał całą rozmowę... W szczególności słowa tego... Jak on by to nazwał? A tak, pędraka. Nagle i zupełnie niespodziewanie oczy wybudził się z transu. Wpierw zamknęły by po chwili otworzyć się, ukazując bursztynowo-zieloną wściekłość. Ślepia Xytheriana wręcz płonęły z nienawiści (taka przenośnia c:). Tak... Nikt nie powie, że ten oto osobnik nie umiał się mścić. Nic już w tej chwili nie było dla niego ważne jak zemsta... Zemsta godna Xyth'a. Odnajdzie drania i wykończy... Choć nie. Wpierw wypadałoby się zapytać kim dokładnie był ten typ. Pierścionek, prezenty? Basior skrzywił się na myśl o brązowym... A więc Koku miała już kilka miłości? Ale on nie miał czasu się nad tym zastanawiać. Choć chciał. Lubił myśleć, dużo myśleć... Ale nie tym razem. Zamachnął się ogonem wściekle i warknął coś pod nosem. Prawdopodobnie jakąś obelgę. Jak można się było spodziewać - chwilę potem znikł bez słowa. Gnał za brązowym basiorem. Zniszczy go... Choćby miało to trwać całe jego życie.

z.t.

Kaji Meyit

Zarechotała, klepiąc zamaszyście urnę z prochami martwego Szamana.
- Jak będę miała chwilkę czasu, to spełnię Twe życzenie - odparła duchowi, odbierając przy okazji należytą zapłatę za jej jakże uczynne usługi. No ba! Samobójcy mają teraz więcej możliwości niźli rzucenie się jedynie z przepaści czy utopienie w jeziorze, morzu czy rzece. Kajineczka oferowała im teraz tak cudowne innowacje, dzięki którym przejście na drugą stronę staje się o wiele, wiele ciekawsze i bardziej interesujące!
Szmaragdowe ślepiska Kajeczki zwróciły się na Wiecznego Szczeniaka o dziwnym, barwnym futrze. W sumie, nie miała prawa nazywać nikogo dziwnym, o! Ona sama była przykładem dziwu nad dziwami, który stąpał wesoło i radośnie po cudownej Matce Ziemi.
- Dzień dobry! W czym mogę pomóc? - zapytała entuzjastycznie, strzygąc dziurawymi uszyma i jak zwykle uśmiechając się szeroko z wdziękiem wariatki.