"Wesoła Śmiertka"

Renna

Renna westchnęła ciężko, i jakby z jakąś ulgą. Czuła się przyszpilona do skór, do podestu. Może to dobrze? Dobrze, że znalazła drugie legowisko. Tu nareszcie zapomni o wszystkich. O swoich dzieciach. O ile one nadal żyją. Nie, Renny one już nie obchodziły. Była złą matką, lecz nie przejmowała się tym. Dzieci mają to, na co zasłużą. Renna nie zasłużyła na to, co się teraz działo, ale mimo to osiągnęła to. Czemu? Bo pragnęła. Bo chciała. Bo robiła cokolwiek w tym kierunku.

Shire

Shire nie przestając całować szyi Renny przybliżył swoje biodra do bioder wilczycy. Jakby przypominając sobie, że ma drugą łapę powoli opuścił ją w dół, tak, że teraz obie kończyny obejmowały Rennę.

Renna

Przełknęła ślinę. Miała nadzieję, ze samiec nie planował tego, czego Renna w każdym stopniu nie chciała. Mimowolnie opuściła swój łeb, po czym odnalazła usta basiora i znów poczęła go całować. Pierwszy raz była tak blisko kogoś. Basiora. Nawet, gdy miała partnera, wszystko ograniczało się do przytulania, pojedynczych pocałunków. Teraz przeżywała coś nowego. Cudownego. Chciała przyciągnąć samca jeszcze bliżej, lecz to nie było raczej możliwe. Jej ogon leżał biernie na skórach. Wadera była zmęczona. Zwłaszcza po nowych doświadczeniach. Jej oczy zamknęły się całkowicie, lecz niczego nie przerywała.

Shire

Jedna łapa powróciła na swoje miejsce przy głowie wilczycy i znów wplotła się delikatnie w jej grzywkę. Druga natomiast zaczęła delikatnie jeździć po plecach Renny jakby licząc jej kręgi kręgosłupa. Usta natomiast będąc znów przy ustach wilczycy ponownie się w nie wpiły. A gdzie był Shire? Shire'a tu nie było, a przynajmniej nie mógł nad tym zapanować.

Renna

Czy Renia dobrze robiła? Przypomniała sobie słowa Kaji ,,Krematorium w piwnicy" i różne słowa na temat wszechobecnej tu śmierci. Może nawet duchów. Kto by teraz o tym rozmyślał. Renna była senna i bolała ją głowa. Nie tak bardzo, ale zawsze coś. Rozluźniona teraz już całkowicie, splotła łapy na grzbiecie samca. Nie wiedziała, co będzie dalej i nie chciała o tym myśleć. Przecież w końcu stąd wyjdą, nieprawdaż?

Shire

Shire poczuł, że Renna jest już chyba zmęczona. Sam nie był w pełni na siłach, choć to wydarzenie napełniło go nową, nieznaną energią. Powoli rozluźniał swój chwyt przy grzywce Renny, a jego łapa jeździła po jej kręgach coraz wolniej. Pocałunek też stał się delikatniejszy, jakby Shire dawał znaki, że jeśli Renna chce to przerwać, to może.

Renna

Widząc, albo raczej czując, że samiec powoli zaprzestaje, przyciągnęła go do siebie, jakby mocniej, jakby nie chciała go puścić. Jedyne, co zrobiła poza tym, opuściła łeb, który leżał teraz na barku samca. Oddychała spokojnie. Dzień. Jasność wpadła do tego pokoju. Pochodnia w kącie już zupełnie zgasła jak i świeca. Renna nie pamiętała, czy wypaliła wszystko.

Shire

Shire nie miał pojęcia, czy jest jeszcze pod wpływem narkotyku, ale tak właśnie się czuł. Czując, że Renna kładzie mu swoją głowę na barku przeniósł łapę na jej szyję, chciał ją przytulic, żeby mu nie uciekła. Jakiekolwiek byłyby z tego konsekwencje.

Renna

Wtuliła się w sierść samca mocniej. Poczuła jego łapę na swojej szyi, lecz nic nie robiła. Nadal miała zamknięte oczy.. O co jeśli to wszystko, całe jej życie to sen? Że nagle się z niego obudzi i zacznie wszystko od nowa? Nie. Tak się nie może stać. Wszystko jest prawdziwe, może nierealne, lecz prawdziwe. Nadal wtulała się w sierść samca, obejmując go łapami.

Shire

Shire powoli zaczął wracać ze swojego świata do rzeczywistości. I co tam zastał? Siebie przytulającego się do Renny. Nie miał pojęcia co o tym myśleć. Powinien wyjść, a potem udawać, że nic się nie stało? Zostać i spędzić z nią resztę życia? Czy będzie umiał zrobić cokolwiek z tych rzeczy? Na razie leżał z zamkniętymi oczami i coraz spokojniej oddychał.

Renna

Właśnie. Co będzie potem? Na razie Renna była zbyt ospała, żeby o tym myśleć. Trwała w tej pozycji, odpoczywała, lecz nie spała. Po kilku takich minutach otworzyła oczy. Nie wiedziała, co zrobić. Bała się o to, co będzie potem. Ale na razie jest teraz. Schowała pysk w sierść samca i oddychała spokojnie.

Shire

Rzeczywistość przyszła szybciej niż można się było spodziewać i przyprowadziła za sobą całą falę przeróżnych myśli. Co teraz? Nie, teraz było dobrze. Co potem?
- Właściwie... - wyrzucił z siebie Shire spokojnym, z pozoru opanowanym i cichym głosem. - ... to co to było? - spytał. Chciał znać odpowiedź. O co chodziło? Co oni mogli wtedy czuć? Dlaczego...?

Renna

- Nie wiem - wyszeptała jedynie.
Właśnie. Nie wiedziała. Zmrużyła oczy. Bała się rzeczywistości. Brutalnej. Bała się tego, co będzie potem. Teraz było dobrze, ale co dalej. Przełknęła ślinę i spojrzała na samca poważnie. Nie wiedziała, co powiedzieć.

Shire

Wilk westchnął cicho - właśnie. On też nie wiedział. Widząc na sobie poważne spojrzenie wilczycy podniósł głowę i także je odwzajemnił. Jeżeli chciała coś powiedzieć mogła. Tylko - czy właśnie chciała.

Renna

Znów położyła łeb na ramieniu Shire'a. Nie wiedziała, co powiedzieć. Może wiedziała, ale bała się tego. A przecież tak niedawno była tak pewna siebie. Co narkotyki robią z ludźmi. Znowu przysunęła się do samca, nie luzując uścisku na jego grzbiecie. Chciała go przy sobie zatrzymać? Zapewne.

Shire

Shire nie wiedział, co powinien teraz zrobić. Przytulił Rennę, tylko do tego był zdolny. Prawdopodobnie i do niej niedługo dojdzie cała rzeczywistość, o ile już nie doszła. Chociaż - w sumie czym powinni się martwić. Nie zdradzali, nie uciekali, nie robili nic, czego mogliby żałować. O ile ich przyjaźń przetrwa.

Renna

Miała zamknięte oczy i nasłuchiwała. Oddychała spokojnie, nadal ściskając samca. Jej ogon leżał na skórach, po prostu, nic nie robił. Ona natomiast nie wiedziała, co zrobić. Przełknęła ślinę.
- I... co dalej? - spytała szeptem.
Trudno było jej cokolwiek z siebie wydusić. Czuła się, jakby miała w gardle wielką gulę. Otworzyła swe szmaragdowe oczy i patrzyła pusto przed siebie. W jej oczach smutek, zamyślenie. Kto wiedział, co działo się teraz w jej umyśle, sercu.

Shire

Shire spojrzał Rennie głęboko w oczy.
- I nic. - powiedział spokojnie. - Trzeba żyć dalej. W końcu... nic się właściwie złego nie stało. - rzekł i liznął wilczycę w policzek. Ot, tak - po przyjacielsku, na znak, że on nie ma jej nic za złe. Ale czy ona ma?

Renna

Pokiwała łbem jedynie. Położyła swój łeb na barku Shire'a. Żyć dalej. Ale jak? Przecież nic złego się nie stało. Właśnie. Wszystko było normalne. Westchnęła, wtulając pysk w szyję samca, a właściwie w sierść na jego szyi. Oddychała spokojnie, była spokojna. Czuła się spokojna. Bezpieczna.

Shire

Shire uśmiechnął się delikatnie do Renny. Jeśli ona też nie ma mu nic za złe, to było dobrze.
- Będziesz umiała żyć tak jak wcześniej? - spytał. Całe jego życie polegało na życiu dalej, więc on mógł się łatwo dostosować.