"Wesoła Śmiertka"

Renna

Znali się. Dobrze się znali. Bruce Lee...
- Zmieniłam się. Nie jestem już płaczliwą, niezdarną waderą. Wzięłam życie w swoje ręce. Uciekłam z krainy, wróciłam niedawno. Nie było mnie tutaj...Rok, dwa lata. Wróciłam, dowiedziałam się o sporej części mojej przeszłości, o tym, że mam ponad ósemkę dzieci, do których...nic nie czuję, walczyłam jakiś czas o kogoś, ale przestałam się łudzić. Mam partnera, wypiłam eliksir zapomnienia. Dopiero ona mi wszystko wyjaśniła.

Stella

Stella uśmiechnięta przybiegła do lokalu i podeszła do Retesa.
-Coś się stało, jak mnie nie było?-spytała, uśmiechając się.-Może Velvet sprzedawali?!

Caro

Carola zabłądziła na placu handlowym. Po chwili ujrzała "Wesołą Śmiertkę". Przekonana, iż znajdzie tu dach nad głową wkroczyła do lokalu. Tuż po wejściu zobaczyła piękny, mroczny wystrój wewnętrzny budynku. Westchnęła ciężko zachwycona widokiem, potem zaś uniosła wzrok na duży plakat. Przeczytała następnie punkt 3. na wielkim papierze, po przeczytaniu była pewna, że właśnie ona nie będzie tym niektórym klientem. Podeszła wolnym krokiem do lady, myśląc o swym losie i nieszczęściu.
- Jest szansa, iż dostanę tutaj własny, przytulny kąt? - odparła z nutką rozpaczy.
Pomachała lekko ogonem spoglądając na drewniany mebel.

Stella

-Witam panią Caro!-powiedziała wesoło, machając do wilczycy.-Jak tam życie się układa?-spytała i podeszła do niej.-Mi nie zadobrze, bo gofry się skończyły.

Kaji Meyit

Ohoho! Jakiś wilk postanowił zabawić się w samoobsługę i zniknąć gdzieś na piętrze, w którymś z zajmowanych pokoi. Kajeczka nie zatrzymała go, patrząc tylko za nim ciekawskim, szmaragdowym wzrokiem. Wreszcie zarechotała, chowając wszystkie kosteczki do skrytki i uśmiechnęła się do nowo przybyłej wilczycy, która pytała o pokój. Mrugnęła do niej zawadiacko - jak tak dalej pójdzie i będzie do wszystkich mrugać, to jej powieka wysiądzie! - i wychyliła się przez ladę.
- A dlaczego chcesz wynająć tutaj pokój? - zapytała z szerokim uśmiechem, po czym machnęła łapą na młodą, zielonowłosą wilczycę, siostrę Retesika. - Chodź, chodź tutaj do mnie, Maloe-chan! I powiedz, czego chcesz się nauczyć gotować! - zawołała do niej raźnie, wesoło i radośnie niby uosobienie całego szczęścia na ziemi.

Stella

Stella zaciekawiona poszła do Kaji. Także była ciekawa, jak się gotuje.
-Jeśli wam to nie będzie przeszkadzać, to ja chętnie pooglądam.-powiedziała uśmiechając się i wyciągając wielkiego gofra. Gofry!

Retes

Retes wyciągnął łeb w stronę kuchni. Gotować nie chce, ale popatrzy chętnie jak robię to niewiasty. Może sam nauczy się czegoś pożytecznego, choćby jak robić herbatę? Przecież siostra kiedyś postanowi założyć własną rodzinę, a kto wie, czy jemu trafi się jakaś panna? W każdym razie młody wilczek przeciągnął się i przysiadł przy ladzie, zastanawiając się nad swoją przyszłością!

Caro

Caro odwróciła się do znajomej wilczycy. A na jej dotąd smutnej buźce zawitał mały uśmiech.
- Cześć Stella! - odparła na przywitanie. - u mnie dobrze. Hmm... a u ciebie? - dodała szybko po czym zwróciła wzrok na właścicielkę zakładu.
- Chcę zamieszkać tutaj, ponieważ uważam, że to bardzo ładne miejsce i jakoś nie umiem się sama urządzić, nie umiem stworzyć sobie własnego kąta. Myślę, iż będzie mi tutaj lepiej, jeśli tylko zgodzisz się mnie przyjąć - rzekła ciemnooka.
Poruszyła lekko ogonem podciągając nos, och katarze! Zaklinam cię...

Lee

Widać pani Kaji odrabia za Kleja, kiedy nie ma nikogo szalonego, tak czy siak Lee miałby ją gdzieś, gdyby go zatrzymała.
-Rzekłbym, że jest bardziej emocjonująco niźli u mnie, aczkolwiek wyszedłbym na dupka. Ups?
Tak czy siak ja również spoważniałem, co zapewne widać. Co tutaj robisz? - Zapytał mimowolnie, gdyż zerknął na etykietę co można tutaj zrobić. Śmierć. Faktycznie, wygląda na taką, która ma ochotę coś sobie zrobić. Lee był gotów i tym razem jej pomóc. Podrapał się ogonem nr.3 za uchem. Zarazem zlizując azot z łap. Cholerne mutantstwo.

Kaji Meyit

Zaśmiała się, widząc dwa młodziki, które postanowiły poprzyglądać się jej nauce gotowania. Będzie to ciekawe doświadczenie, ponieważ Kajeczka rzadko kiedy stosowała normalne metody - ileż to razy zamiast garna używała kociołka, a miast łyżki długiej, drewnianej chochli! - czy też często dodawała różne, dziwne i nietypowe składniki - jak chociażby tamte unikalne zioła - dla lepszego, smaczniejszego smaku *masło maślane x]*.
- Pójdź na pięterko i wybierz sobie pokoik - zwróciła się do Caro z szerokim uśmiechem, mrugnąwszy do niej figlarnie. O nie! A jak znowu jej powieka zdrętwieje?
Zarechotała na tę myśl.

Renna

- Mieszkam - wzruszyła barkami.
Zerknęła na Yuki.
- Chyba mieszkam - dodała do samej siebie, po chwili zastanowienia.
Zmienił się. Jak i Renia. Wszyscy się zmieniają.
Nie lubiła zmian. Chciała, żeby wszystko było takie, jakie jest. Nie zmieniajmy tak strasznie niczego.

Alliance

Yuki poruszyła uchem spokojnie, jak gdyby nigdy nic. Zerknęła krótko na przybyłego. Renna i on się znali? Ona go bynajmniej nie znała. Jej długi ogon szurnął krótko po podłodze, a jednocześnie porywiście. Zamruczała coś pod nosem, jednakże prawie niedosłyszalnie, po czym odwróciła wzrok gdzieś na sufit. Była tak dziwnie spokojna..

Maxime

- Może mi pani pokazać jak zrobić... Placek? Taki z jabłkami i cynamonem...
Spytała oblizując się. Chciałąby umieć zrobić placek. To byłoby ciekawe... A nawet ciekawsze ze względu na dziwne metody magiczki. Mal spojrzała na brata... Ciekawe o czym rozmyślał... Ale mniejsza. Maloe czuła, że ona sama strawiła już pieczeń i była zwarta i gotowa do nauki.
- Proszę.
Dodała.

Caro

- Dziękuję bardzo! - odparła szczęśliwa wadera z uśmiechem na twarzy.
Wtem pobiegła szybko na pięterko i poczęła przeglądać z lekkim hałasem pokoje. Drzwi, bądź może wrota przedostatniego pokoju były wręcz idealne! Widniały na nich dwa wielkie numerki zajmujące niemal, że całe drzwi: 18. Caro nacisnęła lekko klamkę i weszła do środka. Pokoik był skromny, bez większych luksusów czyli po prostu raj dla wilczycy, która właśnie położyła się plackiem na posłaniu. (załóżmy, że to anatomicznie możliwe)

Narysiałam te drzwi, które opisywałam, jeśli ktoś jest zainteresowany - niech pisze.

Stella

-U, ja chcę placki!-powiedziała, podchodząc bliżej Maloe i Retesa. Wpatrywała się jak Kaji gotuje.-Co będziecie robić? Gofry? Naleśniki?-spytała cicho.

Maxime

- Ale mi chodziło bardziej o ciasto z jabłkami. Po prosttu nazwałam je plackiem.
Wytłumaczyła Stelli. Placek, placek, placek!
- A mogę pani jakoś pomóc w przygotowaniach?
Zapytała Mal, czekając co odpowie jej magiczka.

Stella

-W takim razie zadowolimy się ciastem.-powiedziała uśmiechając się.-A chyba się cynamon przyda do takiego placka z jabłkami, hm? Chyba mam go trochę w domu, mogłabym przynieść.

Kaji Meyit

Zarechotała z ukontentowaniem, już zacierając łapencje. Polazła w podskokach do prywatnej chłodni i pozbierała część składników, które zaraz przytargała do głównego pomieszczenia. Poustawiała wszystko na blacie, po czym wyciągnęła ze skrytki pod ladą resztę rzeczy - tę, która nie potrzebowała niższej temperatury do spokojnej egzystencji. Zaśmiała się, wciskając w łapy młodej wadery koszyk z jabłkami i nożem wbitym w jedno z nich.
- Masz, masz, Maloe-chan! - wyśpiewała głośno, samej biorąc masło, jajka, śmietankę, cukier oraz ten waniliowy. - Obierz ładnie te jabłuszka i pokrój je potem na ćwiartki - zaćwierkała słodkim tonem, wsypując raźnie sypkie składniki do głębokiej, metalowej misy, aby następnie wpakować tam śmietankę, potem masło i na końcu wić jajeczka.
Z radosnym uniesieniem i radością poczęła ucierać masę, nie bacząc na pobrudzone łapy - ba! Nawet specjalnie nadużywała kończyn, aby bardziej się pobrudzić!

Maxime

Mal z wielkim bananem na pysku poczęła dość niezdarnie obierać jabłka. W jakim sensie niezdarnie? Otóż zamiast zgrabnie wyrzucać same skórki, ta odkroiła większość jabłka... Z jednego prawie nic nie zostało. Na szczęście krojenie na ćwiertki szło jej dużo lepiej. I tak jabłko za jabłkiem... A z każdym następnym obieranie ze skórki było łatwiejsze. Maloe zaczęła odruchowo nucić pod nosem jakąś wesołą piosenkę.

Elena

Evana powoli przydreptała z cudną wiadomością dla Stelli i Retesa.
- Retes! Stello! Mam dla was świetną wiadomość! - powiedziała podchodząc do wilków. - Zostałam mentorem i szkolę wilki na wojowników! Jeśli chcecie, mogę was obu wziąć pod swoje skrzydła i szkolić. - uśmiechnęła się i miała nadzieję, że i oni ucieszą się tak jak ona.