Gorące źródło

Yotto · Wysłany: Wto 17:48, 01 Mar 2011 Temat postu:

No cóż. Kusketa nic nie zrobił, tylko postanowił wrócić. Szedł powoli i się nie spieszył. W końcu i on znikł.

zt.

//Brak weny.//

Mystic

Mystic przyszedł tu niespiesznie. Po chwili usiadł. Słońce delikatnie ogrzewało jego ciemny kark. Ach, jak dobrze. Ale niedługo słońce się pewnie schowa. Myst musiał choć ten jeden raz skorzystać. Położył się na brzuchu i czekał na Atritę. Ale słońce go zgładziło. Po jakimś czasie trochę mu było za ciepło. Schował się w cień pod drzewem i czekał na Szkarłatnooką.

Atrita

Przybyłą tutaj moment później, truchtając niespiesznie i uważając na kołyszące się, pierzaste skrzydła. Przystanęła, szukając szkarłatnym wzrokiem basiora o ciemnej sierści oraz kraciastej czapeczce. Dostrzegłszy go, uśmiechnęła się delikatnie, aby zaraz skierować się ku niemu i chwilę później przysiąść tuż obok, w cieniu drzewa.

Mystic

Myst wstał i również uśmiechnął się do Atrity. Cieszył się, że tu jest. W końcu przyszła, więc nie musiał już się rozglądać po okolicy. - Atrito, dziękuję, że pomogłaś mi przenieść Błekitnookiego bezpiecznie do lecznicy. - Powiedział, gdy była dść blisko. Zamachał nieco leniwie swoją kitą.

Atrita

Pokręciła głową, po czym posłała mu kolejny uśmiech.
- Nie ma tutaj niczego, za co można by dziękować - odparła nad wyraz łagodnie, stulając nieco swe zakończone pędzlami uszy. - To było po prostu... właściwe - dodała, wahając się przed ostatnim słowem. Nadal, w dalszym ciągu czasem trudno było jej sprecyzować niektóre rzeczy.
Tak jak tą, która przydarzyła się jej w Lecznicy. Gasnące ślepia, puste i martwe. Serce ścisnęła jej niewidzialna pętla, kiedy nieznane, zakopane wspomnienie obudziło się i wypłynęło na wierzch świadomości.

Mystic

- Właściwe, ale mi pomogłaś. - Powiedział z szerszym uśmiechem. No cóż, to prawda. Trzeba było przyznać, że Myst się... Lepiej o tym nie mówić. To uczucie bardzo na niego wpłynęło. Niegdyś martwa i dość chłodna dusza znowu odżyła. Ma ochotę żyć wiecznie, nigdy już nie umrzeć.

Atrita

Nie przestawała się uśmiechać, choć miała świadomość tego, iż nadal nie pasuje to do niej tak, jak powinno. W dalszym ciągu miała w sobie coś z dawnej, czarnej niby bezdenna otchłań i zimnej jak lodowiec Atrity. Jednak z drugiej strony, miała dzięki temu dobre porównanie swojej osobowości oraz możliwość dostrzeżenia postępów, jakie wykonała. Tak, teraz było inaczej. Teraz było... lepiej.
- Na co masz ochotę? - zapytała czarnego basiora, poruszając końcówką długiego ogona.

Mystic

- Nie wiem... - Powiedział rozmarzony. - A na co ty byś miała ochotę? - Zapytał, trzepiąc delikatnie ogonem o ziemię. To już wybór Atrity, co chce robić. Mysticowi wszystko było jedno. A że mu się nieco nudziło, czas czekania na odpowiedź dłużył mu się bardzo.

Atrita

Spojrzała na niego krótko, aby zaraz wstać i skierować się ku zbiornikowi pełnemu gorącej, parującej wody. Bez wahania przekroczyła brzeg, zagłębiając się w przeźroczystej, przyjemnej cieczy, która ogrzewała jej ciało. Zaśmiała się cicho, delikatnie - dźwięk ten był tak dziwnie pasujący do niej, tak... inny. Odwróciła się, spoglądając odrobinę figlarnie na Mystica.
- Idziesz? - zapytała, rozkładając nieco mokre już skrzydła.

Mystic

A Mystuś co na to? - Oczywiście. - Powiedział śmiesznie, kładąc łapę na łeb. Po chwili wstał. Zaczął biec. Nie dotknął nawet brzegu, a skoczył... Prosto do wody. Trochę cieczy jak wiadomo rozlało się na kilka stron, ale nikomu nie zaszkodziło. Po chwili wypłynął i na drugi brzeg i się otrzepał. - Fajnie było. - Powiedział do Szkarłatnookiej, przekrzywiając łeb.

Atrita

Kiedy gorąca, przyjemna woda została wzburzona przez skok Mystica i wylądowała na jej nie zanurzonych częściach ciała, zaśmiała się cicho. Otrzepała krótko łeb, podpływając do brzegu, na którym stał czarny basior, aby wykonać jedną, krótką rzecz - wciągnąć go energicznie z powrotem do zbiornika. Tak też uczyniła, nie przejmując się rozchlapywaną na wszystkie strony cieczą.

Mystic

Mystic pociągnięty przez Atritę natychmiast wpadł do wody. Zanurkował, z otwartymi oczami. Spojrzał na dno. Było nieco... Widoczne. Ale tam fajnie musiało być. Po chwili jednak wypłynął na powierzchnię wody. Akurat był obok niej. Była i tak, mokra, więc wziął zamach łapą chlapnął energicznie. Trzeba było przyznać, że i on przy tym doznał "obrażeń".

Atrita

Uśmiechnęła się, nie zważając na wodę lecącą prosto na jej kufę. W zamian rzuciła się w przód, wprost na Mystica, zawieszając się na jego szyi z cichym śmiechem. Podobała jej się ta zabawa w wodzie, która relaksowała ją i wypełniała pozytywną energią. Gdzie podziała się ta zimna, wyrachowana wadera patrząca na wszystkich chłodnym, białym wzrokiem? Przepadła, zginęła pośród płomieni topiących krę wokół serca.

Mystic

Mystic nieco się zdziwił, jak Atrita się zwiesiła na jego szyi. Najważniejsze było jednak to, że w końcu udało mu się wydostać spod jej 'uścisku'. Zanurkował i wypłynął za nią. Ach, teraz wyzyskał szansę. Posunął mocno łapą po toni, przez co powstała fala, jednak nie za mała. A że był blisko, Atrita dostała dużą ilością ciepłej cieczy. I to się mu podobało. Lubił takie zabawy. Teraz zanurkował, łapiąc jak zwykle oddech i pływał sobie, ot tak po prostu.

Atrita

Również zanurkowała, rozkładając odrobinę swoje pierzaste skrzydła. Nigdy nie przepadała za wodą, a po ostatnim prawie utonięciu jej stosunek do tej cieczy pogorszył się jeszcze bardziej. Była jednak zdania, iż zawsze trzeba dać wszystkiemu drugą szansę i była teraz zadowolona z pływania razem z Mysticiem. Rozejrzała się pod wodą, szukając czarnego basiora, jednak nigdzie nie potrafiła go dostrzec.

Mystic

Mystic jednak dobrze widział Atritę. Podpłynął do niej z przodu, z uśmiechem na kufie. Zawsze lubił wodę. To jest jeszcze lepsze, niż bieganie. Zamachał delikatnie końcówką ogona. Patrzył jej prosto w oczy. Bo prawie każdy jest na tyle odporny tak, że potrafi widzieć pod wodą. Niekiedy ludzie też tak potrafią, ale Myst wcale nie myślał nawet o nich. Te dwunożne potwory niszczą wszystko, co im stanie na drodze, według niego. Ale... O tym lepiej myśleć w samotności. A teraz przecież wilk był z Atritą.

Atrita

Dostrzegła wreszcie Mystica, kiedy tylko ten pojawił się tuż przed nią. Posłała mu uśmiech, lecz wtem zorientowała się, że zaczyna jej brakować powietrza w płucach. Postanowiła więc wypłynąć na powierzchnię, aby zaczerpnąć chociaż odrobinę życiodajnego tlenu. Zamachnęła lekko, dla wspomagania skrzydłami, aż wreszcie pysk jej przebił się przez taflę wody. Odetchnęła głęboko, niespiesznie, delektując się ciepłym powietrzem.

Mystic

Również to samo poczuł. Wiosłując łapami też wypłynął. Nabrał powietrza już normalnie. Jednak dalej uśmiechał się do Atri. - A gdyby tak mieć skrzela... - Powiedział - Tak jak ryby. - Zamachał ogonem na tę myśl. Jednak ogon miał w wodzie. Przez to zrobił się nieduży wirek. Jednak Mystic nie zwracał na to uwagi.

Atrita

Zastrzygła uchem na wzmiankę Mystica, uśmiechając się do ekscentrycznego basiora.
- Skrzela? - Zaśmiała się cicho. - Cóż, wolę chyba jednak poruszać się po ziemi - powiedziała, po czym najzwyczajniej w świecie zakręciła się w wodzie i ochlapała gorącą cieczą basiora. Po tym wyczynie znów zanurkowała, uciekając od niego jak najszybciej.

Mystic

Mystic nieco się zdziwił jej nagłym chlapnięciem. Szybko złapał oddech i zanurkował za Atritą, próbując ją złapać. Gonił i gonił. Zaiste, ale to bardzo wyczerpujące. W końcu po pięciu minutach zabrakło mu już tlenu. Musiał wypłynąć na powierzchnię. Wylazł niezauważalnie z wody i czekał na okazję, by skoczyć i Atri ochlapać.