Gorące źródło

Sara

Odwróciła głowę w jego stronę, na sekundkę zerknęła na wilka po czym ponownie zajęła się obserwacją pary.
- Wydaje mi się, że kiedyś cię znałam.

Rex

Też mi się tak wydaje... - Po wypowiedzeniu tego zamoczył drugą łapę

pkt. 14 Regulaminu gry. Jeszcze jeden taki post i będzie ost.

Sara

- Czasami tak bywa, że mimo, że się z kimś nie zna to czujesz jakbyś znał go wiele lat. - chwilę się zastanowiła. - Wydaje mi się, że odczuwam takie coś wobec ciebie.

Rex

Przyjrzał się dokładniej wilczycy i nagle zapytał się:
- Jesteś Sara, tak ?

Sara

- Tak. - odpowiedziała zaskoczona, sama nie wiedziała skąd on może znać jej imię, czyżby się już gdzieś naprawdę poznali?
-Skąd znasz moje imię?

Rex

Pamiętam parę wilków z tej krainy, jakoś ty też mi w pamięci utkwiłaś i po takim długim czasie praktycznie w ogóle się nie zmieniłaś. Jaka byłaś taka jesteś. Wybacz, ale muszę iść. Pogadamy później jak będziesz miała ochotę. - Powiedział i wyjął łapy z wody. Udał się w inne miejsce.

zt.

Enney

Waderka lekkim i powolnym krokiem przydreptała nad źródła. A za nią przyleciał jej feniks. - Roza nie oddalaj się. - Rzekła słodkim oraz delikatnym głosikiem, który był taki czysty i melodyjny, że Roza bez wahania podleciała do niej i usiadła na kamieniu. Jak na razie to ona była mała i jeszcze nie rozwinęła wszystkich umiejętności. Enni usiadła zadkiem na ziemię i oczekiwała przyjścia jednej waderki.

Maligne

I nagle zjawiła się tu Maligne, w poszukiwaniu... znajomych? Tak, raczej tak. Jednak miała co do tego pewne wątpliwości. Czy ktoś zdoła ją polubić? Nie dość, że ma dosyć niemiły charakter, to jeszcze jej oczy pokryte mgiełką, mogą kogoś odstraszyć.
Choć prawie nic nie widziała, nie było to dla niej, aż tak wielkim wyczynem samowolnie chodzić. Pomagał jej w tym mały szczurek o imieniu Artiss. Siedział jej na ramieniu i bacznie obserwował każdy krok wilczycy. W razie jakiegoś problemu, od razu lekko, bezboleśnie podgryzał jej ucho, aby stanęła lub skręciła w inną stronę.
Wtem, młoda wadera, usłyszała delikatny głos innej osoby. Postanowiła, że pierwsza zacznie rozmowę.
- Cześć... Kim jesteś? - spytała, trochę drżącym głosem, patrząc się nie wiadomo gdzie.

Clawdeen

Z biegiem czasu i Clawdeen postawiła tu swą łapę. Bardzo dobrze ów okolica utknęła jej w pamięci. A była ona piękna. A więc mała powtórka z jej zwiedzenia chyba nie zaszkodzi tej białowłosej waderce, czyż nie? No - a więc lekkim krokiem spacerowała sobie wzdłuż brzegu Gorącego Źródła, wzrokiem lustrując wszystkich i wszystko. Ogon ciągnęła za sobą, tworząc w ten sposób nieduże koleiny w zaspach śniegu. Z zachwytem podziwiała kryształki lodu na gałęziach drzew, raz po raz otwierając pyszczek, by westchnąć nad pięknem tego świata. Że też nigdy się tak temu wszystkiemu nie przyglądała... Rozważając w myślach piękno natury powoli zboczyła z aktualnej trasy. Łeb skierowany miała w bok, a więc nawet nie zorientowała się, że idzie prosto w stronę... nie drzewa, nie kamienia, a wilka! No cóż, było za późno. Przez swą nierozważność już po chwili uderzyła wprost białą samicę o granatowych włosach. Stuknęła łbem w jej czoło, odskakując odruchowo w tył. Łapą potarła obolałe miejsce, dopiero po jakimś czasie zdobywając się na słowa. - Prze-przepraszam... - jęknęła - Niechcący! - dokończyła, patrząc wprost w oczy samicy, z którą przed chwilą zaliczyła zderzenie. Podkuliła ogon, opuściła uszy i zaskowyczała cicho, z obawą przed zemstą lub karą.

Enney

- Nic się nie stało. - Rzekła i chwyciła się łapą za obolałe czoło. - Cześć... - Odparła z entuzjazmem do Maligne. - Jestem Enney, ale wole jak na mnie mówią Enni. A bym zapomniała hej. - Odparła do samiczki, która spowodowała wypadek. - Jestem Enni. - A w tym samym czasie feniks inaczej pupil siedział na drzewie. - Zejdź Roziu, nie bój się. - Powiedziała to słodkim i melodyjnym głosikiem. W pewnej chwili była już na dole i siedziała na grzbiecie swojej właścicielki.

b.w.

Maligne

- Maligne. - odparła białej wilczycy.
Po chwili wyczuła zapach innej samicy.
- Cześć, nieznana mi osobo. - rzekła, a zaraz potem dodała.
- Rozia, słodkie imię. Też mam zwierzaka. Zwie się Artiss. - oznajmiła i przyłożyła łapę do prawego ramienia, a szczur zwinnie i szybko wdrapał się na nią. Stanął na dwóch łapkach i podniósłszy swój pyszczek, skierował go w kierunku wader.

Clawdeen

- O! To dobrze - odparła, podnosząc się. Po raz ostatni przetarła obolałe miejsce. Po tej czynności na jej pyszczek znów wrócił szeroki uśmiech pełen entuzjazmu i ambicji. Taki... Tradycyjny jak na Clawdeen. A to znaczyło iż rozmowa może przynieść pożądane skutki - o ile ktoś tak jak i ona szukał towarzystwa. Miłego towarzystwa... I jego rezultatów w przyszłości.
- Hey. Jestem Clawdeen - a ty? - tym razem zwróciła się w kierunku burej samicy o szkarłatnych ślepiach. Ich odcień był taki... Tajemniczy. Z resztą - dla Claw na pewien sposób wszystko było tajemnicze, oryginalne i niezwykłe. Było mało rzeczy, którymi to szczenię by się w ogóle nie zachwycało. O ile takowe istniały...

Enney

- Ale on słodki, oczywiście chodzi o szczurka. - W tym samym czasie Rozi zleciała z grzbietu Enni i podleciała do burej waderki. - Polubiła cię. -Rzekła z pełną ambicją. - Roza w tym czasie okrążyła Maligne i wesoło wzleciała w górę jak by chciała pokazać, że też tu jest. - Więc co robimy? - Odparła do koleżanek. - Rozalio uspokój się. - Biało niebieski ptak zaczął skakać dokoła Claw. i Maligne. - Nie wiem co się jej stało? - W pewnej chwili przestała i usiadła koło szczurka.

Clawdeen

Mała zaśmiała się widząc poczynania feniksa. Jej ogon powoli wpadł w trans wahadłowych ruchów, a do myśli Clawdeen powróciły dawne czasy. Czasy, gdy jeszcze Sparx było jej domem... Tam też żyły takowe istoty jak Roza. Radość w oczach białowłosej na chwilę została wstrzymana. Jak zwykle z resztą, gdy powracała myślami do wspomnień...
- Możemy... Możemy... Możemy na przykład porobić coś! Coś... ciekawego...

Enney

- No to może poznamy się bliżej. - Roza spostrzegła, ze Claw. zainteresowała się jej osoba... I podleciała do waderki. I usiadł jej na głowie i spojrzał na nią. - Polubiła cię. - Powiedziała wesoło i leciutko zachichotała. - Mała i biała wilczyca położyła się na ziemi. - Może ty zaczniesz Claw. Najmniej cię znam. - Rzuciła krótkie i wesołe spojrzenie oraz wesoło luknęła na Maligne.

b.w.

Maligne

Mal nie uśmiechnęła się, lecz na ślepo pogłaskała feniksa.
- Jeśli chodzi o jakieś zabawy, czy zajęcia, to mi wszystko jedno, co będziemy robić. - rzuciła oschle.
Delikatnie położyła szczura na ziemię, po czym podkuliła łapy oraz ogon, aby trochę się ogrzać. Tak, już śnieg i wiatr dawał się we znaki.

Clawdeen

Młoda potrząsnęła łebkiem, uśmiechając się jednocześnie, gdy to na jej głowie osadził się feniks. Jednym ruchem [Clawdeen] padła na ziemię, podpierając podbródek swymi niedużymi łapkami. Uniosła ogon do góry, machając powoli jego końcówką we wszystkie możliwe strony.
- No okey... - zaczęła, poprawiając jeszcze grzywkę, którą wiatr zdążył w tym czasie nasunąć na jej ślepia. - Może zacznijmy od... pytań?! Co kto lubi, czym się interesuje, i tak dalej, i tak dalej...

Enney

- W porządku? - Zapytała leciutkim głosikiem Enni. - Jak ci zimno to może cię mój feniks ogrzać jest z ognia, więc wytwarza ciepełko. - Zachichotała i zrobiła uśmiech w stylu banana. - Ja lubuję ciepło i nocne spacery. - Powiedziawszy to wstała i podeszła do Maligne i wtuliła się w jej sierść. Ona była jeszcze drobna i mała więc przytuliła się do większej koleżanki. - Chyba ci to nie przeszkadza? - Zapytała z lekkim rozżaleniem. W tym samym czasie powiedziała Rozi. - Przynieś trochę suchego drewna i słomy. I zapal to by było cieplej. - Feniks od razu wykonał to polecenie i przyniosła dla każdej po ciepłym kakałku.

Maligne

Mal znieruchomiała. Nigdy wcześniej nikt się do niej nie tulił, ani nic z tych rzeczy. Zazwyczaj przechodzili koło niej bez żadnego słowa.
- Tak, nie mam nic przeciwko... - wypowiedziała ledwo te słowa.
Chwilę potem zawołała Artiss'a cichym, krótkim gwizdnięciem. Ten wdrapał się po jej ciele i położył się na dość puchatej, rozczochranej czuprynie wadery.
- Och, oczywiście. Wszystko jest dobrze, jeśli do mnie się zwracałaś. - odparła na pierwsze pytanie młodej samiczki.

Clawdeen

- Taak, jest okey - oznajmiła natychmiast. - Niee, nie trzeba - dodała słysząc kolejne zapytanie ze strony śnieżnobiałej. Zabawne, że kolory ich futer były tak podobne. Takie same wręcz! Z resztą - odcieni bieli raczej nie ma zbyt wielu, może to jednak normalne...? Cóż, dla Clawdeen nic nie było normalne i tradycyjne, według niej każdy, nawet banalny przedmiot ma w sobie cząstkę niezwykłości. I takie mniemanie powinna mieć przynajmniej połowa ziemskiej ludzkości. Może wtedy zaczęliby dostrzegać te małe rzeczy? Te, które pozornie znaczą tak niewiele, a jednak tak bardzo dużo...