Gorące źródło

Agresja

Dorosła już Agresja wkroczyła powoli na teren na którym niedawno mało nie umarła jej matka, chodź sama nie mogła tego wiedzieć. Szła zamyślona, myślała o swej watadze. Nie pasowała do niej, do tych śmieszków. Nie, nie ona. Ona była inna. Chciała trochę popływać, jednak nie lubiła zimna, a słyszała, ze te źródła są rozległe i ciepłe. Szła nie patrząc pod łapy i nagle coś pod nimi poczuła. Spojrzała w dół, a jej oczy zabłysły wrogością. Była to dorosła, chodź drobna wilczyca.-Weszłaś mi pod łapy!-Warknęła zła, ze ktoś śmiał jej przeszkodzić w chodzeniu.

Lajra · Gość

Milczała chwilę jednak widząc wściekły pysk młodej (ale dorosłej) wilczycy powiedziała:
- Ale to ty na mnie weszłaś! - fuknęła spojrzała w oczy Agresji wstała, odeszła kawałek i usiadła.

Agresja

Agresja nie była w najlepszym humorze, więc postanowiła się "wyżyć". Podeszła do wilczycy.-To ty usiadłaś na mojej drodze.-W jej oczach igrały ogniki szaleństwa. Była, hymmm, jakby to ująć? Śmiertelnie niezrównoważona...
Śmiertelnie niebezpieczna.

Lajra · Gość

-A skąd miałam wiedzieć, że będziesz tędy lazła! Co ja wróżka! - warknęła zdenerwowana na wilczycę - Lepiej patrz pod łapy! - syknęla wstała i wyprostowala się. Zauważyła ogniki w oczach wilczycy jadnak coś kazało jej dalej ciągnąć tą kłótnię (instynkt?) warknęla i wyszczerzyła kły.

Agresja

Raczej brak i9nstynktu samozachowawczego, bowiem gdy tylko zdążyła podnieść się do pozycji stojącej Agresja skoczyła na nią, wywracając na grzbiet, a łapami przygniatając klatkę piersiową. Jej pysk pochylał się nad jej szyją, a uniesione wargi odsłaniały anielsko biała kły, które niestety nie należały do kogoś, kto cokolwiek miał z aniołami wspólnego... .

Lajra · Gość

Próbowała się wydostać z uścisku Agresji. Wierciła się ale w końcu dała spokój i złapała wilczycę za łapę, wbiła kły i zaczęła szamotać.
- Puszczaj ty... - mamrotała i gryzła jej łapę.

Agresja

Gryzienie Agresji nie było mocnym posunięciem, gdyż i ona ugryzła. Niestety, w szyję. Nie dusiła "przeciwniczki", o ile tak można było nazwać jej ofiarę, nie, gdy kły przebiły skórę, szarpnęła łbem do góry, nie rozwierając szczęk. Skutkiem tego był potok krwi wypływający z rozszarpanego gardła i zaczerwienione futro wilczycy... .

Lajra · Gość

Syknęła cicho jednak nadal próbowała się wygramolić.
- Puść mnie! - kiedy w końcu jakimś cudem uwolniła pierwsze łapy, zepchnęła Agresję wstała podeszła do źródła i napiła się wody.
- Koniec tego! Teraz ci pokażę! - warknęła.
Czyżby Lajra się przeliczyła? Rozbiegła się i skoczyła w stronę Agresji.

dyzio101

Przyszłam na polanę i zobaczyłam dwie walczące wilczyce. Przyglądałam się im może 5 sekund po czym odeszłam na parę kroków i przysiadłam na ziemi. Kątem oka jednak dalej obserwowałam ich walkę.

Agresja

Wilczyca gładko zeszła z linii, nie pozwalając na siebie wpaść. Czekała, aż wilczyca się zmęczy, jednocześnie podchodziła coraz bliżej krawędzi źródła.

Lajra · Gość

W ostatniej chwili zboczyła z trasy i wylądowała na ziemi. Warknęła i warknęła skoczyła na Agresję i uczepiła się karku wilczycy, wisiała na niej krótki czas i w końcu zaczęła szarpać krtań wilczycy.

Ariana

Przybiegła. Zaobserwowała bijące się wilczyce to więc przyłączyła się do zabawy. Była szczeniakiem lecz skakać potrafiła . Skoczyla do góry przy drzewie potykajac się i wyrżnęła w glebę. Ryknęla śmiechem, a na szczęście nic się jej nie stało. Wstala i pobiegła w dal śmiejąc się z rozkoszy..

dyzio101

Znudziło mi się patrzenie na walkę wilczyc. Odeszłam więc w dalszą drogę.

Agresja

Ta jedynie warknęła, i przeżuciła wilczycę, zmuszając do rozwarcia szczęk. Poczuła, jak po jej szyi cieknie czerwona posoka. A to jedynie ją razwścieczyło, chodź wścikłość to nie to słowo, raczej rozbudziło. Skoczyła na wilczycę, przyduszajac ją łapą do ziemi. Zbliżały sie do źródeł... .

Lajra · Gość

Znów się szarpała aby się wydostać. W końcu przestała się szamotać, leżała bez ruchu wlepiając swoje oczy w wilczycę. Co na to powie? Może ją puści, a może nie?

Agresja

Agresja? Nie, ona nie puszcza swojej zdobyczy. Pochyliła się nad nią, chcą zobaczyć wyraz jej oczu. Wydawały się, przerażone, chodź może było to tylko wrażenie tej wilczycy? Zresztą nie miało znaczenia, jaka była prawda. Teraz bowiem Agresja pochyliła się nad Layrą i po prostu szybko zmieniając łapę z kłami, rozerwała jej tętnicę. Ale nie puściła jej. O nie! Agresja chciała widzieć jej śmierć, ogniki powoli gasnące w zielonych oczach, jakby się zdawało, dotąd tak żywych...
Agresja, dziecko zrodzone w miłości, kochała śmierć. Czemu? Tego już nawet ona nie wiedziała. Teraz czekała, aż jej pierwsza, acz z pewnością nie ostatnia ofiara, dogorywa...

Lajra · Gość

Powoli przestała panować nad ciałem. Jej dusza opuszczała ciało, jaky zaraz miała odejść do lepszego miejsca. Płomienie w jej oczach zupełnie zgasły, jednak ona ujrzała coś innego co także świeciło...
- Światło... - wyszeptała jeszcze przed ostateczną śmiercią. Zniknęła. Ta, która nie miała nic do świata... jednak świat miał wiele do niej. Odeszła, ta, wyjątkowa... drugiej takiej świat już nie ujrzy, bo każdy wilk jest inny, wyjątkowy. To sens życia, być sobą. Innym od reszty. Żyć jest celem każdego stwporzenia. Od wilka po mrówkę, od mrówki do człowieka. Każdy żyje na swój sposób, każdy inaczej... Lajra to zrozumiała, odeszła do światła i już nie wróci. Spotkała tam bliskich i spotka ich kiedy umrą....

//Lajra przez jot skarbie xD//

Katie

Agashar pięgnąc po polanie zuwarzył dwa wilki postanowił podejść do nich i zobaczyć co się dzieje ale zobaczył bardzo dziwna sytuacje.....postanowił się ich zapytać co się dzieje.

Agresja

Kiedy oczy wilczycy zmatowiały, czerwona od krwi Agresja fuknęła.Nie był to trudny przeciwnik, ledwo skaleczył jej gardło. Spojrzała na zwłoki stworzenia, którego imienia nawet nie znała, ze wzgardą w oczach. Bowiem dla niej przegrany był nikim, ta przynajmniej umiała umrzeć, jakieś resztki "honoru" w tym czyś zostały. Odwróciła się, nie martwiąc nawet tym, że wokół było tyle świadków. Niech zobaczą, kim jest Agresja! O to imię, tak niefortunnie nadane świetnie doń pasowało. Nawet zbyt dobrze...
Wiedziała, co teraz zrobi i gdzie się uda. Wyszła stąd, nie trudząc się by ciało wrzucić chociażby do wody... .

Hari

Przybiegł tutaj pełen jakieś złego przeczucia, nieuzasadnionego strachu ściskającego krtań bolesnym uściskiem. Po drodze minął szarą waderę poplamioną krwią, która pachniała znajomo. Bardzo znajomo.
Stanszy na granicy gorących źródeł poczuł, jakby coś niewidzialnego skrępowało jego łapy, zablokowały najmniejsze ruchy ciała. Szeroko rozwarte, jasne oczy wpatrywały się w martwe ciało wilczycy, nieżywej, pozbawionej duszy.
- Co... - Zrobił ciężki krok do przodu. - Co to zn... - Nie czuł łez tonących w futrze, nie czuł pieczenia oczu, jedynie uderzenia oszalałego serca do niego docierały. - Ma... matko! - Bolesny krzyk, cierpienia wrzask przetoczył się po okolicy.