Polana deszczu

Maxime

Maloe wywinęła teatralnie oczyma i z nieskrywanym samozadowoleniem odpowiedziała.
- No wiesz, ja się takiej jędzy nigdy nie dam.
To mówiąc uniosła łeb dumnie w górę. W tym samym momencie czarna jak smoła grzywka wpadła jej do oczu, co Maloe dość zdenerwowało. Pośpiesznie ją zdmuchnęła i poczęła ponawiać aurę swojej dumy rozsiewając ją wokół.
- A co robiłeś gdy ja... Hmm... zasnęłam na stojąco?
Spytała kończąc swój pokaz potrząśnięciem głowy (jak w reklamie szamponu x3) i wreszcie ostatecznym utkwieniu ciekawskiego spojrzenia na bracie.

Retes

- Ach, błąkałem się... To tu to tam. Dojrzewałem. - powiedział z kwaśnym uśmiechem. - Spotkałem tatę. - dodał jeszcze. Właśnie, przez pewien czas go nie było, w końcu się pojawił... - I kilka innych osób. - rzekł spokojnie. Właściwie to spotkał ich całkiem sporo. - Zapadłaś w jakiś sen... wiosenny? - spytał.

Maxime

- Tak, chyba tak... A jak się obudziłam, stałam się ciemno-zielona... Przynajmniej są szanse, że Viktoria mnie nie pozna.
Odpowiedziała na pytanie Retesa, by zaraz samej zadać mu następne. Mianowicie: co z ojcem? Czyżby był już kukiełką wiedźmy Viktorii? A może był po stronie jej i Retesa? Musiała to wiedzieć, koniecznie!
- Achmm... I co z tatą?
Zapytała przypominając sobie rudy kolor futra. Taki ładny kolor mógł mieć tylko ich ojciec.

Retes

- Jest spoko. - powiedział krótko. Przynajmniej nie zachowywał się jak wafel Viktorii. Czyli był spoko. - Powiedział, że nie musimy wracać do Viktorii. Chyba. Widziałaś ją ostatnio? - spytał zaciekawiony. Może Maloe spotkała mamuśkę w czasie, kiedy się nie widzieli? Może ma mu coś ciekawego do powiedzenia? Może Viktoria złamała nogę, czy coś i mogliby się ponapawać?

Maxime

- Nieee...
Mruknęła jedynie gdy nagle ją ośniło. Mal powoli ukazała rząd ostrych kłów w uśmiechu, który w najbliższym czasie dla Viki nie wróżył nic dobrego. Otarła łapę o łapę i uroczym głosikiem spytała brata.
- A może by tak... Opowiedzieć wszystkim jaka ona jest? Może ją obrazić?
Spytała rozmarzając. Chciała odwiedzięczyć się za to co Viktoria im zrobiła podwójnie... A może i nawet potrójnie.

Retes

- Nie, Mal. - powiedział stanowczo Retes. - Ja nie chciałbym zniżyć się do jej poziomu. Po prostu chcę jej unikać, a jak się będzie we wszystkie moje sprawy wciskać, to chyba nie pozostawi mi wyboru. Na razie jednak nie jest zbyt szkodliwa, więc wydaje mi się, że to zbędne. - o tak, jego głos był poważny i taki... dorosły? No i jakiś inny. Mutacja, zapewne. Dojrzewanie...

Maxime

- Jesteś taki mądry!
Oznajmiła tuląc brata jak za czasów, kiedy to jeszcze siedzieli sympatycznie w legowisku Viktorii. Teraz Mal za nic nie chciałaby się tam znaleźć. Mimo to... Chciała odpłacić się jej za wyrządzoną krzywdę.
- To może Sasome?
Zapytała niczym żmijka. Chciała koniecznie zrobić Viktorii na złość, a czyż ich brat a jej ukochane dziecię się do tego idealnie nie nadawało?

Retes

Na pysk Retesa wpłynął złowrogi uśmiech.
- Oj, tak dawno nie widziałem mojego brata... - powiedział z udawanym smutkiem. - Myślisz, że jako kochające rodzeństwo powinniśmy mu złożyć wizytę? - spytał ironicznym tonem. Stęsknił się?

Maxime

- To by było takie miłe z naszej strony czyż nie?
Dodała podobnym do Retesa tonem (czemu prawie wszystki moje postacie są wredne? >.>) i zaczęła odruchowo machać ciemno-zielonym, puszystym ogonem. Chociaż ten się nie zmienił. Przynajmniej w kwestii puszystości.

Viktoria

Viki przywlokła tu swoje ciało. Ze smętną miną spojrzała na Retes'a, jakąś samiczkę i Wasp'a. Skłoniła się lekko do skrzydlatego. Jednak jej wzrok przykuły bardziej szczenięta. Chiwle... Przecież tak zgniło-zielona waderka to Maloe. Szczenikiaki najwyraźniej są już nastolatkami... Czyli Viki straciła ich dzieciństwo. Wzięła głęboki oddech i podeszła do dzieci.
- Ekhm, cześć - wymamrotała. Była pewna, że dzieci nie za bardzo ucieszą się jej wizytą.

Maxime

- Spójrz kto przyszedł...
Szepnęła Retesowi na ucho i siedząc tam gdzie wciąż siedziała zmierzyła matkę chłodnym wzrokim. Ale czy mogła ją jeszcze nazywać matką? Chyba nie.
- Czego chcesz znowu?
Wycedziła ukazując kilka kłów. Jak śmie przychodzić do nich ot, tak sobie i mówić "cześć". Czy oni się wogóle znają? A nie, znali się kiedyś...

Retes

Retes spojrzał na Viktorię z obrzydzeniem. Może trochę przesadzał... Instynktownie zasłonił sobą Maloe.
- Powiedziałem: 'Póki nie będzie się wtrącać w moje życie', tak? - szepnął do siostry. - Po co tu przyszłaś? - spytał jednak spokojnie. Póki się nie wyjaśni, to nie będzie wyciągał pochopnych wniosków. Nie był już szczeniakiem, ona pewnie też się czegoś nauczyła.

Viktoria

Viki podniosła jedną brew. Jej pysk nie wyrażał żadnych uczuć.
- Nadal jestem Waszą matką i chciałam Was zobaczyć... I przeprosić za wszystko... A przede wszystkim w końcu porozmawiać z Wami jak z dorosłymi - łeb wciąż miała opuszczony. Wystawiła jęzor i oblizała nim kły. Dawno nic nie jadła. Ostatnimi czasy tylko banana.

Retes

- Przestań. Przestań, przestań, przestań! - zirytował się Retes. Więc jednak się niczego nie nauczyła... - Nie, nie jesteś naszą matką. Tak trudno to zapamiętać? I możesz sobie wsadzić gdzieś te swoje przeprosiny, ale mnie one nic nie obchodzą. - powiedział. Może i przesadzał, ale Viktoria już go zaczynała denerwować. Wolał żeby zostawiła go w spokoju, bo zniszczy mu młodość i przez resztę życia będzie uczęszczał na terapię.

Maxime

- Chce nas zjeść?
Spytała brata patrząc zza niego na Viktorię. Czuła, że przez ten sen wiosenny nadal miała w sobie coś z dziecka. Nagle Mal parsknęła śmiechem.
- Ty nie masz już za co nas przepraszać. Mi to do niczego już niepotrzebne.
Odparła Viktorii po czym dodała.
- Czemu Sasomusia nie wyrzuciłaś na zbity pysk?
To mówiąc dmuchnęła w grzywkę i zupełnie olała obecność byłej matki.
- Nie denerwuj się. I tak nie da nam spokoju.
Powiedziała cicho bratu. Wątpiła by Viktoria kiedykolwiek dała im spokój. By się choć na chwilę odczepiła.

Retes

- To chyba proste. Sasomuś był posłuszną kukiełeczką. - rzekł Retes i spojrzał na Viktorię z politowaniem. - No, dobrze. Więc teraz to my jesteśmy ci źli, którzy tak okropnie traktują nikomu nie winną matkę. Jak ci się podoba nowa rola, Mal? - nie, nie było mu żal Viktorii. Jasne, można odwrócić role. Jemu wszystko jedno. Może być, że to jego wina.

Virve

Młoda wadera przechadzała się po krainie, poszukując znajomej twarzy. Retes. Czyli nie tylko ona jest już starsza.
Powolnym, cichym krokiem zjawiła się na polanie. Tata. Wyszczerzyła ząbki w jego kierunku w uśmiechu.
- Cześć - powiedziała, siadając obok skrzydlatego ojca.
- Cześć - dodała po chwili, kierując to słowo do Retesa i nieznajomej w jej wieku.

Viktoria

//Z góry przepraszam za błędy, ale siedzę na kompie, który ich nie poprawia, a ja szybko piszę//

Viktoria westchnęła. Czy one na prawdę nie dają jej wyboru? Czy Viki będzie musiała użyć magii.
- Słuchajcie, nie omżecie tacy być. Ja po prstu... Ech... Mam taki charakter... Gdy o Was myślałam nie wiedziałam, że matkowanie będzie takie trudne... Ja sama nie miała żadnego z rodziców... Od urodzenia jestem sierotą... - przerwała, a z jej oczy popłynęły łzy. Wspominanie o rodzicach zawsze było dla niej trudne i zawsze będzie.
- Ja na prawdę nie wiem jak z Wami rozmawiać... A chciałabym to robić... Jednak pomimo tego, że nie wiedziałam na jaką wodę się rzucam chciałam Was mieć z całego, lodowatego serca... Ale... - znów przerwała i siorbnęła nosem.
- Jeśli mnie nie chcecie po prostu odejdę... Chiciałabym chodź raz porozmawiać sobie z Wami z miłością... Bez kłótni... I-i chyba już pójdę - westchnęła i odwróciła się. Szła powoli, wlokąc swe nikomu już nie potrzebne ciało. Cały czas pochlipywała i ocierała oczy od łez.

Retes

- Idź. - powiedział Retes spoglądając na Viktorię spod przymrużonych oczu. Nie, na litość go nie weźmie. Nie jest głupi. - Wreszcie załapałaś, o co mi chodzi? Idź, i na zawsze się wynieś z mojego życia. - możliwe, że ja zrani, ale nie obchodziło go to. W końcu jego już zraniła wystarczająco mocno. - Idę do siebie. Idziesz, Mal? - spytał patrząc na siostrę.

Viktoria

Viki wymamrotała coś pod nosem i wciąż płacząc wyszła z Polany. Idzie do Kaji, ona powinna mieć jakiś eliksir, albo przynajmniej księgę eliksirów. Tak, to by jej się przydało. Przyspieszyła kroku i wyszła.

z/t