Polana Lodowej Róży

Clawdeen

Cały ten teren otacza gęsty, dawno niestrzyżony żywopłot. Gdyby nie spore przejście w zachodniej jego części, można by odnieść wrażenie, że to, co on otacza, jest jednym, wielkim pustkowiem. Rzeczywistość zaś to całkowita przeciwność - w skład ściółki wchodzi krótka i miękka trawa oraz gdzieniegdzie większe lub mniejsze kępki mchów. Wiosną cała polana zostaje cała 'zsypana' białym kwieciem. W powietrzu unosi się wtedy słodki i delikatny zapach. Poza tym, znaleźć tu można spore skupisko kilkumetrowych świerków, dających przyjemny cień w upalne dni. Charakterystyczną cechą tego miejsca jest jednak Lodowa Róża - lawendowy kwiat na długiej, bladej łodydze pełnej ostrych kolców. Z jego płatków nawet latem zwisają długie, ostre i wiecznie zimne sople lodu. Róży tej nie da się wyrwać - silne zakorzenienie nijak na to nie pozwala. Ów osobliwy kwiat zwany jest symbolem nadziei - bowiem jej tak jak i jego nie da się tak łatwo zniszczyć...

Crystal

Wilczyca wbiegła na nieznany jej jeszcze teren dość niepewnie. Nie było jeszcze Artemisa. Usiadła gdzieś w kącie i uśmiechnęła się sama do siebie.
To była dość nietypowa sytuacja-pomyślała i popatrzyła w ziemię. Wszyscy musieli się właśnie tam zebrać, tam gdzie Crystal chciała się na coś odważyć, to nie bo po co... Musiały przyjść te osobniki.

Artemis

Również wilk szedł dośc szybko. Jego bieg był energiczny i mocny, jakby żadna siła nie mogła go zabic. W gruncie rzeczy może i tak było. Takie proste czynności, a przynajmniej wg. jego organizmu, nie wymagały spalania wiele energii. Po prostu się nie męczył. Mimo to Crystal dobiegła tu pierwsza. Gdy ten bez trudu przedarł się przez żywopłot, ona już tu stała. - Wow - rzucił, rozglądając się wkoło. Było tu naprawdę pięknie. I naprawdę pusto. Wspaniale. Nigdy nie widział takich kwiatów. Zdawało się, że zima tu nie dociera. Może przed ten żywopłot.. Wiadomo, tamował wszelki śnieg padający na ukos i wiatr. Przyjemnie tu. I mimo że i tak gdzieniegdzie leżało sporo śniegu, i tak było lepiej, niż w innych zakątkach krainy. Usiadł tuż obok wilczycy. - Ale dziwne typy. Nie wiem, co się w tej krainie dzieje. Wiecznie czuc wszędzie krew i zło - pokręcił łbem z dezaprobatą.

Crystal

Crystal uniosła łeb gdy usłyszała Artemisa i przytaknęła.
Dokładnie.. Ciekawe skąd się bierze tyle tych wilków.-powiedziała i zamyśliła się. To prawda, skąd ich się tyle bierze? Jeszcze do krainy doszły wampiry, jak by jeszcze tego brakowało.
A najgorsi są ci, którzy udają, że są źli. Próbują Demonom i tym podobnym zaimponować, a robią z siebie tylko błaznów-dodała po chwili. Było to z ich strony żenujące, bo po co mają być źli na siłę? Po chwili Crystal zorientowała się, że na zadzie ma zadrapania od płotu.
A myślała, że wyjdę bez szwanku-zaśmiała się pogodnie i uśmiechnęła promieniście. Wcale takie zadrapania ją nie dołowały, wygoi się.

Artemis

- Owszem. Moim zdaniem demony i inne potwory są złe, jednakże należy im się jakiś szacunek, w końcu mają tak wielką moc.. Nie ma co błaznowac i udawac, że jest się silniejszym - rzekł do niej, a gdy ta zaczęła o swoich zadrapaniach w tylnych partiach ciała, uśmiechnął się i zaśmiał. Ależ on się dawno nie śmiał! A ten dźwięk był całkiem miły. Śmiech lekko gardłowy, takiej samej częstotliwości jak jego głos - ani niski, ani wysoki. W sam raz.

Crystal

Skinęła łbem z lekki uśmiechem. To co mówił, było prawdą. Bo każdy Demon posiada jakąś aurę, a ci co są na siłę źli są po prostu.. Jak by to łagodnie ująć, sztuczni. Crystal popatrzyła na Artemisa i uśmiechnęła się. Pierwszy raz przy Crystal na jego kufę wpełzł uśmiech! Wilczyca bardzo się z tego ucieszyła, jednak nie było tego po niej tak do końca widać.

Artemis

Ten zaś zerknął na nią. Przyglądała mu się. Poczuł drżenie w sercu. Jak to się fachowo nazywa.. tak. Wielka ekscytacja, duma.. Imponował jej - Crystal. Samej Crystal, która przynajmniej chwilowo namieszała mu w głowie i w psychice. Nie czuł się przy niej skrępowany. Dawno tak się nie czuł. To wspaniałe uczucie, nie można go do niczego porównac, nie da się mu nadac żadnego kształtu.. Otulił się chudą kitą, wlepiając spojrzenie w piękne oczy Crys.

Crystal

Wilczyca uśmiechnęła się do wilka. Artemis był wyjątkowym wilkiem, miłym i opanowanym. Bardzo jej się podobał, jednak na takie wyznania jest chyba za wcześnie. Delikatnie zamachała ogonem i przegrzebała ziemię jedną z łap.
Długo już zamieszkujesz tę krainę-spytała z pogodnym uśmiechem. Głupia Crystal! Nie miała o co innego się zapytać?..

Artemis

No tak. Nie ma to jak odpowiednie pytanie w odpowiednim momencie, co nie, Crystal? Wilk, wskutek takiego obrotu zdarzeń, speszył się lekko i pomyślał tym samym, że może tylko on jest taki naiwny. Przecież on nie jest jej wart! Strzepnął uchem i spuścił wzrok na jeden z kwiatów, który nieśmiało wystawał z pokrywy śniegowej. - Jakieś dwa miesiące, niedługo. Nie wiem, czy wcześniej tu byłem. Możliwe - odpowiedział, wzruszając barkami.

Crystal

Crystal swoimi umiejętnościami wyczucia momentu, zawsze coś spapra, u nie to normalne. Uśmiechnęła się niepewnie po czym popatrzyła na wilka z uśmiechem.
Czemu tai smutnawy jesteś-spytała Crystal z promienistym uśmiechem i przysunęła się do basiora. Tak, że stykali się tułowiem. Wadera pchnęła do zabawnie łbem, ale tak delikatnie, że ciężko było to wyczuć.

Artemis

Oho. A więc to jest dośc widoczne. Wilk nie przywykł do tego, żeby ktoś na nim skupiał całą swoją uwagę. I chociaż to miejsce było piękne, Crystal patrzyła właśnie na niego. Satysfakcjonujące. - Ja, smutnawy? Nie, nie - rzekł i podniósł łeb, uśmiechając się do niej - Tak jakoś niecodziennie się czuję. W obecności tak urodziwej samicy nie zawsze mam zaszczyt bytowac - dodał nieco szarmancko, nawet nie wiedząc, skąd mu się to wzięło..

Crystal

Wilczyca uśmiechnęła się delikatnie, a na jej pysku zawitały dwa rumieńce.
Oj tam, gadasz.. Ja urodziwa, no co ty-powiedziała żartobliwie i uśmiechnęła się do basiora jeszcze raz. Po chwili poprawiła swą grzywkę, bardzo delikatnie, albowiem nie chciała, wyglądać brzydko przy takim wyjątkowym osobniku jak on. Crystal w jego towarzystwie czuła się wspaniale!

Artemis

On natomiast podsunął się do niej troszeczkę, odgarniając jej grzywkę z oczu, bardzo delikatnie, normalną łapą. Uśmiechnął się do niej, tuląc uszy do łba - był bardzo onieśmielony bliskością Crystal. Zerknął w jej ślepka, po czym westchnął z rozmarzeniem, otulając swoim niepokaźnym ogonem jej ogon. W tej chwili to się nie liczyło. Liczyła się ta chwila.

Crystal

Serce Crystal załomotało głośniej. Uśmiech zszedł z jej pyska, a wpełzła przyjemna i kojąca mina. Wilczyca nie spuszczała swojego wzroku z jego oczów. Owinęła mocniej jego ogon, po czym zbliżyła pysk do jego pyska, tak, że stykali się swoimi nosami. Teraz nie obchodziło ją nic, absolutnie nic!

Artemis

Nigdy się tak nie czuł. Serce jak bas dudniło mu tak, jakby zaraz miała wybuchnąc - jak wielka bomba. Zatykało uszy. Uśmierzało wszelkie zmysły. Była tak blisko.. tak blisko.. Była taka piękna. Zjawiskowa wręcz. Doprowadzała jego umysł do wrzenia. Lekko pochylił się do przodu. Ich wargi się złączyły. Poczuł, jak przyjemne dreszcze przechodzą przez jego ciało. Nigdy czegoś takiego nie czuł. Musnął ją ustami, przymykając ślepia. Z wyczuciem, przelewając weń wszystkie odczucia.

Crystal

To uczucie, to dziwne uczucie... Które u Crystal wygasło bardzo dawno, znów powróciło! Wciąż wpatrzona w ślepia wilka, wilczyca tak jakby sterowana, nie swym mózgiem, a sercem zbliżyła się jeszcze bardziej o ile to możliwe. Nie wytrzymała już tego i pocałowała go. Pocałowała go tak namiętnie, jak jeszcze nikogo w swoim życiu! Delikatnie odsunęła swe wargi od jego warg. Dawała mu niedosyt, oj tak.

Artemis

Taaak. Jemu było mało. Próbował byc subtelny, lecz czasem uczucia biorą górę nad rozsądkiem - normalne. Gdy ta opuściła dotykiem jego usta, niecierpliwie ponownie ucałował jej usta, tak dosadnie, jak tylko potrafił. Lekko naparł na nią swoim potężnym ciałem, ale nie tak, by ją przewrócic lub cokolwiek jej zrobic. Dopiero teraz poczuł swą męskośc - coś, czego chyba nigdy nie poczuł. Zupełnie tak jak miłośc.

Crystal

Wadera zmrużyła delikatnie ślepia i uśmiechnęła się po czym objęła go swymi łapami i ''przyciągnęła'' delikatnie do siebie. Jej też tyle nie wystarczało. Mruknęła delikatnie, po czym znów wlepiła swoje wargi, do jego warg. Zamknęła na chwilę ślepia, po czym delikatnie i ledwo widocznie je otworzyła. Popatrzyła prosto w jego oczy.

Artemis

Ten zaś czuł się jednocześnie tym, co rządzi, jak i tym, co jest uległy. Uniósł uszy wysoko, zerkając głęboko w piękne oczy Crystal. Za chwilę je zamknął, wczuwając się mocno w chwilę, jaka trwała i chciał, by trwała wiecznie. Obeszło się bez słów. Najpiękniej, jak może byc. Czyli on także ją oczarował? Czuł się wyróżniony. Bardzo. Co jakiś czas mruczał z zadowoleniem, pieszcząc każdym kącikiem ust słodkie usta towarzyszki.

Crystal

Wilczyca delikatnie przechyliła się do tyłu i opadła na plecy. Teraz Artemis stał nad nią. Crystal uśmiechnęła się delikatnie, po czym przyciągnęła ciało basiora do swojego i znów go zaczęła całować. Takk. Było wspaniale, Crystal nigdy się tak nie czuła.