Stara polana

Dante de Cossa

Schatt podniósł wzrok na Viktorię. Czekał. Prawie wszyscy już o tym wiedzieli, więc nie był w żadnym wypadku zaniepokojony. A Yuki, ona chyba jeszcze nie wiedziała. Lecz to było tylko "chyba". Lecz dalej czuł się dziwnie. Nie na co dzień dowiaduje się i słyszy takie rzeczy. Podniósł się, zmienił pozycję i znowu usiadł. Nie lubił tkwić długo w bezruchu.

Alliance

Wtem nieznośną ciszę przedarł głęboki skrzek. Yuki natychmiast uniosła łeb znad przytulanki i spojrzała w niebo. Po szarej toni szybował dorodny, różowy feniks, na pierwszy rzut oka przypominający flaminga. Zaczął zataczać kółka nad Starą Polaną. Nagle w powietrzu zawirowało coś różowego i pobłyskującego, przypominającego sznurek. ChupaChups poderwała się, zostawiając miśka i uczyniła dziką pogoń za wstążką. W końcu ją złapała, podskakując najwyżej jak umiała. Łapiąc ją w zęby powróciła na swoje miejsce, gdzie czekał już feniks. Zręcznie wdrapała się na łeb zwierzęcia i przywiązała tę małą czuprynę wstążką, tworząc kokardę. - Anjia, hop, hop. - rzekła tylko do zwierzęcia, a ten porozumiewawczo wzbił się w niebo. Wyglądało to, jakby gdzieś odlatywał, ale w gruncie rzeczy wciąż był gdzieś niedaleko, na wezwanie swej panci.

Dante de Cossa

- Jaki piękny... - Rzekł z zachwytem Schatt. Jeszcze nigdy nie widział feniksa, albo przynajmniej nie pamiętał. Ale ten był wspaniały. Zawsze mu się zdawało, że feniksy są czerwone lub pomarańczowe, ten był różowy. "Szkoda, że odleciał" pomyślał sobie w duchu. Kochał zwierzęta i sam chciał mieć jakieś, ale nigdy nie znajdywał czasu na pójście do sklepu.

Alliance

Yukiś poruszyła uszami. - Piękny? - uniosła jedną brew - Jeśli chcesz, mogę go przywołać - uśmiechnęła się, jednak nie już złośliwie, a normalnie. Zaciekawiło ją, że Schatt był tak zainteresowany. W sumie feniksy nie były jakąś atrakcją w tej krainie. Prawie każdy miał takiego. Dlatego tym bardziej zaintrygowało ją, że wilk doznał takiego podziwu.

Dante de Cossa

- Tak, jeśli możesz. Twój? - Spytał, choć już znał odpowiedź, a była ona jedna "tak". Nigdy nie przepadał za ptakami, choć były okazy, które lubił bardziej niż inne, chociażby Rip i Rek Selera, wydawały się takie mądre i rozumne. Ale feniksy to co innego. Może też latały, ale zdawałoby się, że mają taką duszę, jak każdy wilk. - Piękny - powtórzy Schatt, jeszcze nie mógł się otrząsnąć z szoku, po ujrzeniu feniksa.

Alliance

Yuki wstała i wzięła głęboki wdech. Jej głos był mało donośny, dlatego musiała się bardzo skupić, by jej głos był dobrze odczytany przez otoczenie i żeby feniks zareagował. I wtem wydała z siebie głęboki, melodyjny głos, który był wyciem, a nieco przypominał popiskiwanie. To wina jej wieku. Ale dobrze go wypracowała, jak właśnie na ten wiek. Na niebie od nowa pojawił się ptak, skrzecząc - odpowiadając na wezwanie. Stanął na patykowatych nogach. Był większy od szczenięcia, a może nawet i ciut większy od dojrzewającego. Dlatego Yuki dla niego była drobna i mogła z nim latać po niebie. - To moja kochana Anjia - przedstawiła ją i lekko poklepała ją po szponie.

Dante de Cossa

- Anjia - powtórzył Schatt. Feniks może nie był wielki, lecz piękny i wystarczająco duży dla Yuki. - Skąd ją masz? - Spytał po chwili. Może jednak feniks byłby dla niego odpowiednim zwierzątkiem? Ale nawet jeśli nie, to jeśli ten był ze sklepu, to mógłby znaleźć odpowiedni i sprawdzony sklep oraz wybrać odpowiednie zwierzątko dla siebie. Problem pojawia się dopiero wtedy, gdy ten feniks jest złapany tak znikąd.

Alliance

- Kupiłam w sklepie. - powiedziała tylko, delikatnie głaszcząc jej różowe pióra. Jej ogon latał energicznie na boki, a ona była po raz pierwszy napawana dumą, że ktoś docenił to piękno, jakie ona dostrzegała od zawsze w swoim podopiecznym. Jak na razie ich gra w butelkę stanęła w miejscu, lecz jej to nie przeszkadzało.

Dante de Cossa

- Jakim? Wiesz, ja też chciałbym mieć zwierzątko, ale nie wiem, gdzie pójść. - Rzekł w dalszym ciągu zachwycony pięknem feniksa. Lecz kim naprawdę mógł być feniks? Czy tylko zwierzątkiem, czy towarzyszem, który nigdy nie opuści, nie zostawi? Najpierw trzeba było sobie postawić to pytanie, od tego wszystko się zaczynało.

Alliance

- Sorki, nie pamiętam - mruknęła. Pamiętała, że gdy miała ją przez pierwsze dni nie mogła żyć bez tańca wśród chmur i ścigania się z wiatrem, a może nawet i dźwiękiem, światłem, czasem! Machnęła ogonem. Oparła się o ciało feniksa, który przysiadł, by wilczyca mogła się o niego oprzeć. Yuki ziewnęła, utulona ciepłem niezwykłe pięknych piór. Możliwe, że przestanie kontaktować niedługo.

//muszę iść. tt

Dante de Cossa

Schatt się uśmiechnął, pójdzie gdziekolwiek, lecz nie teraz. Innym razem. Przypomniał sobie, że obok toczyła się gra w butelkę, choć chwilowo stała w miejscu. Schatt usiadł na swoim miejscu i czekał, czekał cierpliwie na swoją kolejkę. Kiedyś musiała być.

Viktoria

Viki mruknęła pod nosem. Czas odpowiedzieć. Spojrzała szczerze w oczy Schatta tak, gdy była w nim zakochana - Moją pierwszą miłością był Schatt - Zarumieniła się. Wiedziała, że na nikim nie zrobi to już wrażenia, ale tak jakoś wyszło. Zakręciła butelką. Wypadł... Schatt! - No, dobra Schatt: pytanie czy zadanie? - Zapytała i położyła się na trawie w oczekiwaniu na odpowiedź.

Dante de Cossa

- Niech będzie, skoro wszyscy pytania, to ja też. - Powiedział spokojnie i zmienił nieco pozycję. Musi się przygotować na najgorsze. Żałował tylko, że jest tak mało osób, ale mówi się trudno. Dalej myślał o zwierzątku, które miał zamiar kupić. Może jakiegoś liska... Feniks mu nie pasował, bo latał, a lis nie latał! Już wiedział, co sobie kupi.

Shinra

Westchnęła głośno. Gra się dłużyła, a Viktoria najwyraźniej nie miała zamiaru zbyt szybko pytać. Co ona robi? Podtrzymuje napięcie? Jakie?! Mimo wszystko czekała cierpliwie, pomachując ogonem. Wzrok je wodził wciąż po tu obecnych, a ona siedziała w bezruchu. Jedynie jej ogon wydawał się być wolny od martwego odrętwienia ciała. Powolnie wędrował na wszystkie strony, a ona zmrużyła oczy, zatrzymując je na Viktorii. Kiedy w końcu wymyśli jakieś pytanie?! Przecież o miłości, czyli najbardziej wstydliwym dla szczeniaka uczuciu, było tyle wstydliwych pytań, że trudno czegoś nie wymyślić!

Dante de Cossa

Schatt spoglądał na wszystko obojętnym wzrokiem. Kiedy Viktoria coś wymyśli? Przesuwał wzrok to na lewo, to na prawo, albo butelkę. Nie znosił napięcia. Czuł się tak, jakby miał pod szyją nóż i czekał tylko, aż on się wbije. Mijały sekundy, minuty... i nic!

Viktoria

Skoro Schatt nie chciał mi odpowiedzieć kiedyś to teraz będzie musiał - Myślała Viki. Miała szyderczy plan. Teraz już jej nie ucieknie, albo odda fanta. Tylko jakiego? - Skoro już ciągniemy temat o miłości - Zaczęła - To ja mam doskonałe pytanie. Schatt jak wiesz podobasz się mnie, Lei i Koku. Z którą z nas chciałbyś chodzić? - Viki wiedziała, że Schatt jej nie wybierze. Za dużo nabroiła. - Musisz wybrać jedną z nas. Nie ma, że z żadną. - Nakręcała się. Była bardzo ciekawska. A to kogo Schatt wybierze będzie niezłym wydarzeniem do pogadania o nim. - Mwah!!! - Śmiałą się w myślach Viki. Już czekała na odpowiedź.

Alliance

Przejmującą i podtrzymującą napięcie ciszę przerwało mlaskanie Yuki, która właśnie zatapiała się w piórach po czubek zimnego noska. Nagle zaczęła przeraźliwie kichać, w tym podskakiwać do góry siłą kichnięcia. Ptak zerwał się i zaskrzeczał głośno, ale krótko. - Sorki. - kichnęło raz jeszcze wilczątko. Czekała cierpliwie na swoją kolej - Idź sobie, hop, hop, Anjia. - szybko ponagliła zwierzę. Przez nią by jeszcze zasnęła, i co wtedy? Zatem feniks wzbił się w powietrze i odleciał.

Dante de Cossa

Schatt spojrzał smutnym wzrokiem na Shin, a następnie westchnął.
- Leę, wybrałbym Leę - powiedział smutnym głosem. Wiedział, o co chodziło Viktorii, ale postanowił być szczery. Spojrzał w ziemię. Zakręcił butelką, która znowu wypadła na Shinrę.
- Prawda czy zadanie?

Shinra

Nawet nie zauważyła, że Schatt zmarkotniał. Trzeba się bawić!
- Zadanie! - Podskoczyła lekko. Może tu będzie jakiś wyjątek. "Miłość, miłość, miłość..." Trochę jej to przejadło, więc postanowiła być oryginalna. Usadowiła się wygodnie i kiwnęła głową na znak, że jest gotowa.
- Dawaj! - Uśmiechnęła się ochoczo, choć miała wrażenie, że tego pożałuje.

Viktoria

Viki skuliła się w kłębek jak kot. Pysk włożyła między łapy. Zaczęła cichutko płakać. - Wybrałby Lee! - Myślała - Wiem, że mnie i tak by nie wybrał. Za dużo nabroiłam... - Smutne myśli przechodziły jej przez głowę. Była teraz chyba najsmutniejszym wilkiem w tej krainie. Podniosła się, głowę też podniosła wysoko. - Ech, nie ma sensu się smucić. Są jeszcze inne wilki. Na przykład Jael... - Pomyślała raz jeszcze. Spojrzała się na Shin, która widocznie bała się swojej decyzji. - No Schatt, dalej, wymyśl coś śmiesznego! - Mówiła ochoczo. Była ciekawa co wymyśli.