Stara polana

Shinra

"Schatt z Shinrą?!" - To zdanie zapadło mi w pamięci @.@ Dziwnie brzmi -.-

Przecież to nic nie znaczy! Nikt nic nie mówił! A teraz każdy, kto się uśmiechnie i zamacha ogonem, kocha Schatta! Fajnie! Połowa wilków i wilczyc właśnie przyznała się do miłości do obcego im zupełnie basiora! Ona już dawno się uspokoiła, zbliżyła się do Lei, a właściwie próbowała. Nie mogła. Czuła, że pogorszy jedynie sytuację. Odwróciła głowę, lecz nie ze wstydu, lecz po to, by nie patrzeć na zachowanie Viktorii, które uznać mogła za co najmniej dziwne. Fuj! Poczekała na koniec przedstawienia i wróciła na miejsce. chwyciła butelkę i zakręciła. Koniec wskazał... Yuki!
- Pytanie, czy zadanie? - Spytała, siadając i nie patrząc na Viki. Po plecach przebiegały jej dreszcze, choć ta trwała w bezruchu.

Lea

Lea spojrzała smutno na wilki. Nie będzie płakać! Ona nie płacze... Ta jedna łza nic nie znaczyła! Wilczyca powolnym krokiem podeszła do szczeniaków.
- Mogę też zagrać? - spytała i znowu się uśmiechnęła.

Lyanti

Wpadła tu szerząc popłoch wśród gołębi, och jeah. ;]
Spojrzała na szczeniaki. SZCZENIAKI! Dawno nie spotkała nikogo w podobnej sile wieku. Podreptała do nich z uroczym uśmiechem.
- Cześć, co robicie? - spytała, siadając. ot tak.

Lea

- Oni, chyba grają w butelkę. - powiedziała Lea do nowo przybyłego wilka. - Tak myślę. I ja też chcę grać! - uśmiechnęła się. To tylko pozory. W głębi duszy nadal przeżywała wszystko, co związane z Schattem. Czy to, co Viki mówiła o tym chodzeniu to prawda? - Jestem Lea, a ty?

Lyanti

- Lyanti. - powiedziała, machając żwawo puchatą kitą - ogonem. - Ale możesz mi mówić Lya. - wyszczerz. - To czemu nie grasz? - podrapała się po łebku.

Lea

- A kto powiedział, że nie gram? - uśmiechnęła się Lea. - Właściwie to czekam na odpowiedź, czy w ogóle mogę. - Wilczyca spojrzała na Lyę. - A ty? Też chcesz grać?

Lyanti

Wzruszyła barkami. - w sumie czemu nie. - powiedziała, szczerząc się nadal. Wtem wyjęła zza futra paczkę żelków. - Chcesz? - mlasnęła i wsadziła sobie całą garść do pyska.

Lea

- Jasne! - zawołała Lea wesoło. Wzięła kilka żelków i zajęła się przeżuwaniem. Gdy skończyła spojrzała na Lyanti i spytała: - To co? Idziemy grać z nimi w butelkę? - Po czym nie czekając na odpowiedź usiadła obok Shinry. - Mogę grać, nie? Kto teraz kręci?

Shinra

- Jasne! Teraz czekamy na Yuki. - Powiedziała, kładąc się na ziemi i licząc, że już na nią nie wypadnie. Wzrok jej wodził wszędzie dookoła, a Shinra zdawała się znów zamyślić i zatopić się we własnym świecie. Przecież wystarczyło trochę wyobraźni, by po polanie chodziły mityczne, nieistniejące stworzenia, latały barwne motyle, wiał silny wiatr, który targa grzywą. Ona to widziała. Jednak siedziała, starając się zapomnieć o wyimaginowanym świecie. Życie jest tutaj...

Lea

Lea ucieszyła się, że może grać. Usiadła wygodnie i spojrzała wyczekująco na Yumi. Nigdy nie grała w butelkę. Nie miała z kim. Ale zasady gry znała. Jej ogon powoli kiwał się, to w jedną, to w drugą stronę. Shinra wydawała się miła, więc może to dlatego Schatt ją wybrał? Ona nie była samokrytyczna, i nie zrzucała winy za wszystko na siebie. W oczach wilczycy pojawił się smutek, ale nie dawała po sobie poznać złego humoru. Sztuczny uśmiech nie schodził z jej pyszczka.

Samuerian

- To może my też zagramy? - spytał Viktorię, lekko się uśmiechając. O, nie! Stało się prawdopodobnie to, przed czym ostrzegał go brat. To, przed czym nie ma już ucieczki. Pewien mały podrywacz, o zielonkawofioletowej sierści imieniem Jael właśnie się zakochał. Czy miał zacząć się bać?

Miyu

Szarawa sylwetka wilczycy w kolorowe paski pojawiła się w tym miejscu. Powolnie i z chytrym uśmiechem zlustrowała całe otoczenie i będących w tym miejscu. Jej oczom ukazały się tylko trochę młodsze od niej szczeniaki, a wśród nich Jael. Uśmiechnęła się troszkę szerzej, jednak nie podchodziła. Poszła parę kroków w przód i położyła się wśród oszronionych traw. Zimno jej nie przeszkadzało.

Samuerian

Jael zrzucił z siebie Viktorię, po czym złapał ją, aby nie upadła na ziemię. Zauważył Miyu, która właśnie się pojawiła i uśmiechnął się do niej szeroko. Po chwili spojrzał na Viki i kiwnął jej łbem, na znak, żeby poszła z nim. Szczeniak podbiegł do innych, grających w butelkę, i zajął miejsce obok Lei.
- No, to co? - spytał z chytrym uśmiechem. - Ja też gram.

Miyu

Miyu zamachała trochę żywiej swym puszystym ogonem, to była jej odpowiedź na uśmiech Jael'a. "A ciekawe co u niego słychać..." Pomyślała sobie, ale była na razie zbyt leniwa, żeby w ogóle się podnosić. Jak na razie zastrzygła uchem na słowo 'gram'. W co oni mogą grać? To zaciekawiło szarawą Miyu. Trochę jej się nudziło, nie będzie zaprzeczać. A trochę rozrywki... czemu nie?

Lea

Lea uśmiechnęła się do Jaela gdy usiadł obok. Polubiła go, wydał jej się sympatyczny. Nie był w jej typie, jej podobał się tylko jeden wilk, a w dodatku widać było, że między Jaelem, a Viki coś jest. Może szczeniak wreszcie zdobędzie stałą partnerkę i przestanie być małym podrywaczem.
- Cześć, Jael. - powiedziała. - Fajnie, że przyszedłeś, bo Viktoria za tobą tęskniła. - mówiąc to wilczyca mrugnęła do kolegi znacząco.

Tenshi

Samuerian

- Serio? - Jael ogromnie się ucieszył, gdy usłyszał słowa Lei. Viktoria za nim tęskniła? Czyli ona chyba też coś do niego czuje. Czy to nie wspaniale? - A czy mówiła coś... że... - zacinał się szczeniak. W końcu spojrzał na koleżankę. - Nie wiesz przypadkiem, czy ja jej się podobam?

Deina

- Do zobaczenia. - odparła, niemal szeptem, podążając wzrokiem za cieniem gryficy, znikającym wysoko wśród chmur. I trwała tak, nieruchomo jak posąg, dopóki jej oczy nie były w stanie ujrzeć nawet dalekiej kropeczki w przestworzach.
Ocknęła się.
Rzuciła niechętne spojrzenie szczeniakom. Pragnęła tylko jak najdłużej zatrzymać ten niezmącony spokój, jaki aktualnie panował w jej psychice, a szczeniaki są kompletnym jego przeciwieństwem. Podążyła zatem za przeczuciami, znikając wśród gąszczu porastającym polanę na południowym jej krańcu.
Niepostrzeżenie.

Alliance

Yuki mrugnęła kilkakrotnie oczami, ziewając. Musiała się zamyślić. - Teraz ja. - potwierdziła to sobie. Rozejrzała się dookoła. Widocznie nie było tu nic czego warte było jej uwagi, więc oddaliła się do świata jasnych rojeń, zaglądając w szarą toń nieba. W sumie dobrze. Gdyby słyszała i wiedziała, jak zaczynają jeden z odcinków tasiemców miłosnych, pewnie zrobiłaby - a) zaczęła wspominać o Melu, w tym popsułby się jej humor - b) zrobiło się przykro, że nie rośnie i nikomu się nie podoba. To drugie raczej byłoby wykluczone, gdyby nie to, że przez Seth von. Włegesmera zaczęła być sentymentalna. Ocknęła się nagle, wyrywając się z zamyślań, kolejnych. - Pytanie. - a co! Następnym razem wybierze zadanie! - Elo Lya, moja Ty Mia-Mou! - uśmiechnęła się szeroko do swojej dobrej kumpelki od wycinania kawałów.

Viktoria

Viki podeszła do kółeczka. Usiadła obok Jaela. Podsunęła się do niego jak najbliżej i oparła głowę na jego ramieniu. - Jael ja już gram w butelkę od początku. I tak, podobasz mi się. - Viki uśmiechnęła się do "jej basiora". Była taka szczęśliwa - Jael, czemu się tak denerwujesz? Czyżbyś się we mnie zakochał? Podrywaczu... - Wilczyca wiedziała, że ta miłość trochę go nie pokoi. Jeszcze się przyzwyczai do stałych związków.