Stara polana

Zoe

-Nic tylko mi smutno. Nie moge być magiem lub szamanem póki nie będe dorosła. A to jeszcze tyle czasu-westchneła cicho.

Kaisa

Wstała i podeszła do Zoe. Usiadłszy tuż obok niej, pochyliła się nad nią i powiedziała:
- Ale pomyśl, że za to masz jeszcze dużo czasu do trenowania swoich magicznych umiejętności, zanim spróbujesz podołać testowi na maga albo szamana - odrzekła i uśmiechnęła się do małej. - A to bardzo ważne. Im więcej treningów i ćwiczeń, tym lepszy będzie z ciebie kiedyś mag.

Zoe

-Chyba masz racje-powiedziała.
-No ale narazie prawie nie moge czarować. Moja moc jest jeszcze mała. No ale tam trudno-powiedziała i uśmiechneła się do wilczycy.

Kaisa

- Na pewno w miarę dorastania, twoja tajemna siła będzie się zwiększać. Do wszystkiego trzeba dorosnąć - powiedziała i odwzajemniła uśmiech Zoe. Zapytała, kładąc się obok niej. Znowu opatuliła się swoimi puchatymi ogonami, a przednie łapy dokładnie podwinęła pod brzuch. - A powiedz mi, dlaczego magia tak cię zainteresowała?

Zoe

-Zaczeło się od tego że gdy poraz pierwszy wyszłam z jamy gdy byłam malutka świat mnie tak zaciekawił że oddaliłam się od niej. Wtedy pewien człowiek już miał we mnie strzelić i feniks zleciał i go odstraszył. Zaprzyjaźniłam się z nim. Ma na imie Rachael. Gdy byłam już starsz i umiałam czytać sięgnełam po książkę o tych stworzeniach. Na końcu napisali ,,Zapraszamy też do przeczytania ,,Stu zaklęć"."
I tak zainteresowały mnie magia i czary.

Kaisa

- Rozumiem - mruknęła i pokiwała głową ze zrozumieniem. Uśmiechnęła się delikatnie do małej i rozejrzała po okolicy. Nie dostrzegła jednak żadnego dorosłego wilka, który mógł być potencjalnym rodzicem lub opiekunem Zoe. Kaisa zapytała, wróciwszy wzrokiem na małą. - Jesteś tutaj sama?

Zoe

-Nie jest ze mną Rachael oczywiście.-powiedziała wskazując na potężnego feniksa około trzy razy większego od Kaisy. Ptaszysko miało masywny dziób tak ostry, że mógł by pewnie ciąć metal. Ptak zaskrzeczał głośno i rozłożył piękne skrzydłą po czym okrył Zoe jednym z nich.

Kaisa

Zmierzyła feniksa uważnym wzrokiem. Wyglądał na przywiązanego do Zoe, a Kaisa miała zaufanie do tych stworzeń - sama niegdyś posiadała takiego ognistego ptaka o śnieżnobiałym umaszczeniu. Pamiątką po nim zostało jej pióro, z którego zrobiła wisior, zdobiący teraz jej szyję.
- Ale Rachael nie zastąpi ci mamy ani taty... - odpowiedziała. - Gdzie oni są?

Zoe

-Co do rodziny to mam dwie kuzynki: Dermanotte i Scarlett. Aaa rodzice- powiedziała i popatrzyła na Rachaela. Co powiedzieć? Zmieniła temat:
-To szkoda co do twojego feniksa. Przykro mi.Nie wiem co bym zrobiła gdyby coś stało się Rachaelowi.

Kaisa

// Przecież Kaisa nie mówiła jej nic o swoim feniksie o.o //

Westchnęła. Zoe wyraźnie unikała rozmowy o rodzicach, ale to przecież nie było rozwiązanie. Wilczyca nie zamierzała odpuścić:
- Nie masz rodziców, prawda? - zapytała, patrząc małej w oczy. Przenikliwe spojrzenie jej szaroniebieskich oczu bez problemu wychwyciło nikłe zmieszanie w oczach małej.

Zoe

-Ta-a-k. To smutna prawda. Rachael się mną opiekuje. No i Dermanotta też stara sie mu pomagać gdy ma czas.-powiedziała z łzami w oczach. Feniks widząc jej zachowanie zaczął robić coś co przypominało jakby ocierał łzy małej Zoe. Przytulił ją do siebie najmocniej jak mógł żeby ją pocieszyć.

Kaisa

- Nie płacz... wiele młodych wilczków traci rodziców - powiedziała. - Najważniejsze, że masz przyjaciela i kuzynkę, którzy chcą się tobą opiekować. Z ich pomocą na pewno świetnie sobie poradzisz.

Zoe

Zoe odsuneła od siebie skrzydło Rachaela pokazując mu że już nie płacze.
-Masz racje tyle mi musi starczyć jak narazie-powiedziała do Kaisy smutnym tonem. Pewnie Kaisa nigdy nie wiedziała jak to jest ale cieszyła się że ją pocieszyła. Może pozna jeszcze inne wilki godne znajomości tak jak ta wilczyca-Kaisa?

Kaisa

- Na razie. Bo na pewno z czasem poznasz wiele wspaniałych osób, nawiążesz mnóstwo przyjaźni - powiedziała. Wilki z tej krainy były bardzo przyjazne, to prawda. Większość z nich poszukiwała przyjaciół wręcz na gwałt, ale nie Kaisa. Jej niepotrzebne było uzależnianie się od drugiej osoby.

Zoe

-Trudno jak ktoś mnie polubi to dobrze. Nie będe kogoś do tego zmuszać jak niektóży-powiedziała i wyjęła wielką kość którą rzuciła Rachaelowi a ten rzucił się na przysmak i zaczął go zajadać z uśmiechem. Zoe otrzepała łapy ze śniegu i znów usiadła na śniegu czekając na dalszy ciąg rozmowy z Kaisą.

Kaisa

Wilczyca spojrzała na las, który sąsiadował z rozległą polaną. Drzewa położone tak daleko zdawały się być niewiele większe od krzaczków. Kaisa poczuła, że jej żołądek domaga się strawy. Podniosła się i otrzepała ze śniegu, który uczepił się śnieżnobiałego futra. Wadera spojrzała na małą i zapytała:
- Jesteś głodna?

Zoe

-Jasne-krzykneła z uśmiechem.Może i jest szczeniakiem ale na polowaniacha jest lepsza od niektórych dorosłych wilków. Jest mała, sprężysta i szybka dzięki czemu jako pierwsza zwykle atakuje zdobycz.
Oblizała się na myśl oo takiej sarnie albo chociaż kaczce lub zającu.
Czekała na odpowiedź Kaisy a ślinka jej nadal ciekła na myśl o kolacji.

Rosity

Kiedy Monst wspinał się na jeg grzbiet, Rosity doprawiał plan w coraz to nowe szczegóły. Czekał na odpowiedni moment. W pewnej chwili wybił się z energią i podskoczył, zrzucając z siebie ogłupiałego brata. Rosity nie obliczył dokładnie kątu podskoku, bo on także wywinął orła, natychmiast się jednak podniósł i obrócił ku Monstowi.

Monst

Monst już prawie dosięgnął gałęzi, gdy nagle krzesełko się zachybotało. Monst wrzasnął i runął jak długi na ziemię. Przez kilka minut leżał z nogami do góry i wywalonym językiem, potem wstał i, przewracając się, odsunął się od brata.
-Mogłem się tego spodziewać... - mruknął, zlizując krew z wargi.
Wycofał się i skierował ku innym wilkom, kulejąc.

Seth von Wiegemesser

Seth musiał znaleźć prezent, więc polana wydała mu się najciekawszym rozwiązaniem, więc przyszedł w to miejsce. Już po chwili zauważył wyłaniającego się z lasu małego liska. Skoczył w jego stronę i delikatnie złapał za skórę. Teraz mógł iść, więc i tak uczynił.

zt.