Stara polana

Marillion

- Tak, tak... - odpowiedział, siląc się na w miarę entuzjastyczny ton. Po ostatniej obradzie Nocy jego chęć przynależenia do tej watahy znacznie osłabła. Była masa wilków, która nasłuchała się bajeczek o "mroku" Nocy i postanowiła za wszelką cenę uczynić ją watahą złą, jaką przecież nigdy nie była. A Marillion do takiego klanu zupełnie nie pasował. - A Ty do Wiatru, hm?

Naomi

Ada zaintrygowana rozmową z dwoma dorosłymi wilkami zaczęła skakać na tylnich łapkach, by zostać zauważoną, jak to młode wilki lubią najbardziej.
Oczy jej świeciły się mocno. A uśmiech dziecka nie schodził jej z twarzy. Lubiła zwracać na siebie uwagę i być zauważalną.

Wesley

Wesley ani na chwilę nie spuszczał z oka wilków zebranych na polanie, obserwował i analizował każdy ich ruch i każde słowo, które dotarło do jego małych, postawionych na sztorc i wyłapujących każdy szmer uszek. Przyjrzał się także z należytą uwagą każdemu nowo przybyłemu: zarówno rudawemu basiorowi z ciemnymi łatami na ciele, który sprawił na Wesleyu wrażenie nieco zabawnego, jak i małej Adzie, co z prawdziwie szczenięcą ekspresją podskakiwała na tylnych łapkach, szukając zainteresowania pośród zgromadzonych. Mały uśmiechnął się na kufie, a w tym uśmiechu zagościła nutka... żalu, smutku? Jemu nigdy nie było dane bawić się i szaleć jak prawdziwemu szczeniakowi. Odkąd tylko trafił pod pieczę ludzi, musiał znosić towarzystwo starych i zgnuśniałych, zmęczonych życiem psów, które wszystko widziały w szarych barwach, nie dostrzegały ani jednego pozytywnego aspektu egzystencji. To im Wesley zawdzięczał dobre wychowanie, niemałą jak na szczenię wiedzę i poukładanie, ale za zdobycie tych cech musiał przypłacić prawdziwym dzieciństwem. A może właśnie dlatego nie dorastał? Może tak samo jak do prawdziwego nieba nie mógł dostać się ten, kto nigdy w ziemskim życiu nie zaznał goryczy, nikt, kto nie zakosztował dziecięcej beztroski i niewinnych harców nie może dorosnąć? Na tę myśl Wesley zastrzygł uszkiem i uniósł łebek z przednich łap.
Wtem wstał i ruszył przed siebie, kierując się tam, gdzie go łapki poniosą i po chwili opuszczając starą polanę. Tutaj już nic go nie trzymało.

zt

Naomi

Ada spostrzegając, że towarzystwo zaczyna się rozchodzić, również odeszła zostawiając za sobą jedynie zapach młodej wilczycy.

Deina

- Owszem. - odparła, przytakując z pewnym rodzajem dumy w głosie. Ona - wręcz przeciwnie, nie posiadała ani krztyny wątpliwości co do wyboru watahy. Ona miała ją we krwi, co w dużej mierze jest zasługą matki. No i ojca w pewnym stopniu też, jednak nie zapominajmy, że ostatecznie należał do Wody. Choć sojusz już dawno połączył te stada, od zawsze zauważała jakiś rozdźwięk pomimo członkami, szczególnie tymi mało znaczącymi. Niby wszystko było w porządku, ale na dłuższą metę to nie działało tak, jak powinno.

Tenshi

Na niebie jak to wcześniej się w tym przypadku zdarzało śmignęła ciemna sylwetka czegoś dość... dziwnego. To było większe od wilka, miało skrzydła i gdyby było troszkę mniejsze przypominałoby drapieżnego ptaka. Po chwili dziwny kształt zaczął się zbliżać do ziemi i na końcu z gracją i bezszelestnie wylądowała na zielnej, miękkiej trawie. Rozejrzała się dookoła siebie i zlustrowała chytrym wzrokiem zebrane tu wilki. Kogo zauważyła? Adę. Powolnie podeszła do niej i dorosłej wilczycy. - Dobry wieczór. - Przywitała się.

Deina

Zdążyła już porzucić nadzieję wydostania się z owej przeraźliwej nudy i niezręczności, kiedy.. najpierw jej uwagę przykuła Tenshiopodobna plama na niebie, która wadera najpierw uznała za rodzaj balona meteorologicznego. Nie, żeby to miało się odnosić jakkolwiek do wyglądu gryficy... :lol:
To przecież tylko Di.
Zdecydowanie dziwaczała.
Cichutko wychynęła zza sylwetki gryficy, siedzącej tyłem do niej.
- Bry.~ - rzuciła, nagle ukazując się znikąd przed oczami Tensh. Przez to wszystko jej powitanie brzmiało co najmniej jak 'a kuku!'. xD

Tenshi

- Yyy... My się znamy? - Spytała z lekko rozbawionym uśmiechem. Cóż miała poradzić? Nie pamiętała tak odległych czasów (xd) gdy była małym gryfiątkiem. Co za tym szło nie pamiętała także Deiny, którą poznała w tamtych czasach. A jednak przyznać trzeba, że trochę się zmieniła jeśli chodzi o wygląd. Tenshi zaczęła zastanawiać się czy przypadkiem jej nie zna, ale nie mogła skojarzyć. Uważnie się jej przyglądała.

Deina

- A i owszem. Skleroza atakuje? W tak młodym wieku? - odparła z uśmieszkiem na pysku. - Pozwól, że jednak odświeżę Ci nieco pamięć. Imię 'Deina' nic Ci nie mówi? - zdecydowała się jednak przypomnieć gryficy swoje imię. Mogła się pobawić w zgadywanki, ale nie chciała zniżać się do takiego 'okrucieństwa'. x3

Tenshi

- Skleroza? Być może... - Odpowiedziała z podejrzliwym uśmiechem, który zagościł na dziobie gryficy. - Deina, Deina, Deina... - Powtarzała sobie. "Deina?!" Spytała w myślach samą siebie. Teraz zdarzenia z tamtego spotkania śmigały w jej głowie z prędkością prawie światła. - Deina! - Krzyknęła radośnie i rzuciła się w stronę wilczycy. Jednak zanim jeszcze na nią w pełni spadła 'zahamowała' rozkładając skrzydła. W tym momencie lekko tylko oparła się łapami o wilczycę. - Co u Ciebie słychać? - Spytała.

Deina

- Och, wreszcie. - jej pysk rozpromieniał szczerym uśmiechem z nutą politowania dla późnej skapy Ten. x3
- Niewiele nowego. Za to widzę, że u Ciebie..? - dodała. Właściwie nie wiedziała, czego się spodziewać po gryficy, jednak na takiej przestrzeni czasu musiało się coś wydarzyć, zwłaszcza, że był to okres dorastania. Wtedy zawsze się coś dzieje.

Tenshi

- U mnie? Ojjj... Też wiele nie można się spodziewać. - Odpowiedziała. Niby to były najważniejsze lata jej życia, a jednak przeleciały one tak szybko, że prawie nie dało się zauważyć. Nic się nie działo! - No widzisz... Nie wiele można opowiadać. Jedynie to, że wyleciałam poza tereny krainy i zwiedzałam. - Kolejny uśmiech rozświetlił jej białą twarzyczkę komponującą się z czarnym dziobem... - Widzisz, niby tak dużo czasu, a jednak nie ma o czym mówić. - Stwierdziła.

Deina

- Jednak nie zmieniłaś się tak bardzo, jak się spodziewałam. - odparła, patrząc jej prosto w oczy. Wciąż widziała w nich to samo, co dawno temu. Nawet to samo, co wtedy, kiedy spotkała ją po raz pierwszy, tą samą Tenshi, którą przerażona obserwowała zza krzaka.
Czas to jedno, znajomość to drugie.
A logika, przynajmniej w wykonaniu Di... jeszcze co innego.

Tenshi

- Kolorki pozostały. - Odpowiedziała i cicho się zaśmiała. Tyle, że wtedy miała tygrysie paski i wielkie oczy w kolorze lawendy. - Za to Ty się zmieniłaś co trzeba przyznać. - Zaznaczyła i znowu się uśmiechnęła. Ojjj... Ona pamięta jak wystraszyła Deinę gdy siedziała na drzewie, bo "chciała mieć lepszy widok". O ile dobrze pamięta było to w Jagodowym Lesie, ale nie wiadomo.

Brak weny .__.

Deina

- Pewnie nawet bardziej, niż mi się wydaje. I nie tylko z wyglądu. - dodała, odwracając wzrok gdzieś w bok, byleby uchronić się od nagłymi dziwnymi myślami, jakie zdarzały jej się niebezpiecznie często. - Choć nadal pamiętam, jakim byłaś małym, słodkim gryfiątkiem. - odezwała się z pozytywnie obłąkanym uśmieszkiem na pysku, znów zwracając spojrzenie ku Tenshi. - Ale i tak potrafiłaś mnie przerazić. Cóż, to mi zostanie chyba na zawsze. - jej oczy były prawie całkowicie przesłonione błękitną grzywką, ale po uśmiechu można było wywnioskować, że widnieje w nich zapewne niemałe rozbawienie.

Tenshi

- Hmmm... A coś się stało? Jeśli mogę wiedzieć... - Powiedziała nieco troskliwym głosem, zamiotła ziemię ogonem. Delikatna mgiełka kurzu uniosła się trochę nad glebę, by ponownie opaść lekko przesunięty przez wiatr. - Słodkim? O jak miło, ale trzeba zaznaczyć, że ... byłam. - Cicho parsknęła śmiechem i spojrzała znów na Deinę. - Nadal Cię przerażam? - Spytała ciekawskim tonem. Czy na prawdę była straszna? Już wiedziała, że dla niektórych szczeniaków tak, dla wilków nie wiedziała, a dla swojego gatunku na pewno nie. Spojrzała na siebie od dołu do góry. No co? Wielkie szpony na przednich łapach, ostro zakończony dziób. Czego tu się bać? xd

Deina

Pf. Wiesz, jak zawsze byłam niezrównoważona psychicznie. - odparła, pół żartem, pół serio, jednak w głębi duszy potępiała siebie, że dała po sobie cokolwiek poznać, i pragnęła nie drążyć więcej tego tematu. - I zawsze byłam cykorem, co tu dużo gadać. Kiedy pierwszy raz zobaczyłam taką 'ptaszynę' jak ty, mając uprzednio do czynienia jedynie z wilkami ew. żywymi przekąskami, nic dziwnego, że zaczęłam wlepiać gały, jednocześnie ledwo powstrzymując się przed chęcią nawiania gdzieś daleko. - dodała, parskając śmiechem na to wspomnienie. Usiadła, owijając ogon wokół siebie, jak to miała w zwyczaju. - Teraz chyba bym nie śmiała Cię zaczepić, gdybym nadal się strachała, hm? A zresztą, jak już się tylko wtedy poznałyśmy, wszelkie podejrzenia zniknęły. - zakończyła, znowu spoglądając w górę na Tensh spod grzywki o odcieniu oczotrzepnego, żeby gorzej się nie wyrazić, turkusu.

Tenshi

- No skoro tak sądzisz. - Odpowiedziała i także się cicho zaśmiała, jednak nie wyczuła w jej głosie tego 'pół serio' mówienia, dlatego zareagowała właśnie tak. - No ale jak widzisz nie okazałam się takim młodym, krwiożerczym potworem na jakiego mogłam wyglądać. Co prawda według, niektórych takowym jestem i po części jestem. - Zaśmiała się. Ale ona znała swoją naturę i podchodziła do niej podejrzliwie. Niektórzy pewnie najchętniej uciekliby jakby tylko zobaczyły jak ona wygląda, bo co to było żeby po ziemi chodziły stworzenia pół lwie pół ptasie? - W sumie masz rację, czyli już mniej strachliwa jesteś. - Uśmiechnęła się przyjacielsko. - Miło mi to słyszeć. - Oznajmiła zgodnie z prawdą i potrząsnęła głową, po tej czynności kłapnęła dziobem. Tak bez powodu. - Jednak powiem Ci szczerze, że tak wyglądasz młodziej. - Chytrze spojrzała i uśmiechnęła się.

Deina

- Są różne myki, typu jezioro zmian.. nigdy nie wiadomo, jakim z niego wyjdziesz, ale kiedy ma się już dość siebie pod każdym względem, to naprawdę Cię nie obchodzi. - dopowiedziała, wstając z miejsca i otrzepując się z kurzu oraz ździebeł trawy. - Mimo wszystko czasu nie da się oszukać, nieważne jak wyglądasz. - wolała nie rozwijać dalej tego wątku. Rozmowy o śmierci nie są dobrym tematem.
- A co do krwiożerczych potworów... wilki też na ogół nie są wegetarianami. I pewnie wiesz, jak jest z rywalizacją stad - jedni gorsi od drugich, a wszyscy twierdzą, że to oni właśnie są pępkiem świata. Po ostatniej mowie o tym, żeby się izolować od innych stad, nie wspominając nawet o gatunkach, normalnie mnie krew zalała. - znowu na jej pysku wykwitł delikatny uśmieszek, jednak uświadomiła sobie, że powinna już się zebrać. Nie może tu siedzieć bez końca, choćby nie wiem jak chciała. Stojąc, spojrzała na słońce w górze, a raczej na jego brak. Jej oczom ukazało się nstomiast mocno zachmurzone, ciemne niebo. Wyglądało to, jakby zbierało się na deszcz.

Shinra

Przemoczona wpadła tu, omal nie zderzając się z drzewem, które nagle "wyrosło" tuż przed nią. Zatrzymała się w porę i otrzepała pod rozłożystym drzewem. Woda tu docierała, bo licie nie mogły jej zasłonić - nie było ich. Roześmiana machała cienkimi kosmykami, z których wciąż kapała woda.Wypatrywała Schatta i Setha. Nie widziała nawet obecnych tu wilków.