Arena Mentorki Eleny

Xerri

Wadera wstała i skoczyła w tył. Zrobiła w locie fikołka i usiadła obok ukochanego. Dała mu buziaka w policzek i uśmiechnęła się doń słodko.
-Cieszę się, że przyszedłeś.-powiedziała z wdzięcznością samica. Teraz patrzyła na jego matkę. Trzeba być uważnym, oj tak...

Elena

Ale ona nie planowała ataku znienacka. Skąd!
- Więc tak. Ważne jest kilka spraw. Między innymi to jak zaatakujecie i jakim sprytem się wykażecie. Szczególnie w walce z silniejszym i wyższym. Musicie umieć wykorzystywać swoje atuty. Niski wzrost też może być ogromnym atutem, o ile tylko potrafi się z tego skorzystać. - powiedziała z uśmiechem obchodząc uczniów. - Tak więc korzystajcie z dostępności pola walki. Piasek, gałęzie, owoce, wszystko można użyć. No i należy umieć zwodzić przeciwnika. Tylko do tego trzeba mieć warunki i odpowiedni moment. - dodała z uśmiechem i iskierką w oczach. - Dobrze, to tak. Akinori potrenuje między palami zwrotność i szybkość. Postaraj się synku szybko stawiać łapy i pamiętaj, najpierw wewnętrzna łapa z tyłu, zewnętrza od pnia na zewnątrz. A Xerri na razie sama ze mną. Pomyśl, co może być twoim atutem? W czym jesteś dobra? - zapytała z uśmiechem, zerkając na poczynania basiora.

Xerri

Wilczyca zamyśliła się i odpowiedziała:
-Jestem bardzo szybka i zwinna. Umiem opanować swoje uczucia. Gdy chce potrafię w ogóle się nie ruszać i udawać martwą. Umiem się bardzo cicho skradać... Gdy wiem pod jakim kątem uderzyć, to mogę złamać kości. Umiem także bardzo wysoko skakać.-wyliczyła samica po kolei.

Akinori

Akinori skinął Elenie łbem, po czym podszedł do przedmiotu na którym miał trenować. Skrzywił się nieco i ruszył wolnym truchtem. Początkowo ruchy łap mu się myliły, ale z biegiem czasem to opanował. Teraz jednak problem stanowiła prędkość. Znów skrzywił pysk, wygiął się dziwnie i ruszył. Wiadome, są i te potyczki, lecz Akinori szybko łapał. Nie biegł może najszybciej jak umie, ale robił to tak, by ani na moment nie stracić równowagi.

Elena

Słuchała z uwagą wypowiedzi swojej uczennicy i kalkulowała co powinna ćwiczyć z Xerri, by dawało to w walce pożądane efekty.
- W takim razie skupmy się na szybkości i skokach. - powiedziała z pewnością w głosie. Powoli zaczęła układać sobie odpowiednie triki, które można zastosować.
- Dobrze. Wykorzystując twoją szybkość mogłabyś dobrze operować otoczeniem. Np. skorzystać z piasku. Szybko obiegać przeciwnika i jedną łapą wzbijać tumany piasku. Wtedy tylko ty będziesz wiedziała gdzie jest wróg i będziesz mogła go poturbować na tyle mocno, że do czasu opadnięcia piasku będziesz miała ogromną przewagę. Lub po prostu położyć się. Wtedy piasek cię przykryje a przeciwnik szukając cię wpadnie w pułapkę. Spróbuj. - powiedziała podchodząc do miejsca, gdzie był wyłącznie piasek. Stanęła pośrodku i czekała na ruch Xerri.

Xerri

Wilczyca potaknęła głową i podbiegła do miejsca wyznaczonego przez mentorkę. Gdy Elena była już w środku piasku, Xerri stanęła na przeciwko niej. Gdy już była przygotowana to ruszyła. Najpierw zaczęła biegać koło Eleny i łapami mocno uderzać w podłoże. To naprawdę wzbijało tumany piasku i kurzu. Xerri przeskoczyła waderę i teraz znalazła się drugiej strony. Nadal biegała dookoła Eleny. Gdy już wilczyca nie mogła nic ujrzeć, a Xerri wiedziała gdzie ona jest. To wilczyca skoczyła! Prosto na grzbiet Eleny. Odbiła się od niej i znów zaczęła ją okrążać. Po chwili z całą swoją mocą i rozpędem uderzyła bokiem o bok Eleny.

Elena

Elena była zadowolona z efektu. Nawet nie widziała cienia uczennicy. Nie potrzebny był ten skok na grzbiet bo mogła spodziewać się ataku ze strony, w którą Xerri skakała. Ta jednak nadal stała w miejscu a uderzenie zbiło ją z nóg. W końcu nic nie widziała, nie była przygotowana na jakikolwiek atak, na obronę i padła z głuchym uderzeniem ciała o podłoże. Drobinki piasku powoli zaczęły opadać a Elena specjalnie pozostawała za ziemi, by Xerri zobaczyła efekt.
- Świetnie. Widzisz? Teraz mogłabyś z powodzeniem doskoczyć mi do gardła. O to chodzi. Skuteczny, silny, dobry atak. - powiedziała wstając i zaklaskała w łapy. Przyszła wojowniczka świetnie wykonała zadanie i powinna być z siebie dumna.

Xerri

Wilczyca uniosła dumnie głowę i powiedziała do Eleny:
-To ty mnie wszystkiego nauczyłaś. Dzięki tobie znam różne chwyty i sztuczki...
Samica spojrzała w oczy Elenie. Nie widziała już w nich zwykłej uczennicy, tylko część rodziny Eleny i Akinori'ego.

Akinori

A Akinori? No cóż, nadal biegał, biegał i biegał. Uśmiechnął się lekko, gdy ćwiczenie zaczęło mu całkiem dobrze wychodzić. Teraz biegł szybko, najszybciej jak potrafił. Owszem, była to plątanina łap, jednak da się opanować. Kiedy pale się skończyły, on obrócił się gwałtownie, pozostawiając za sobą małe dymki kurzu. Ruszył do przodu i znów zaczął powtarzać to ćwiczenie, ciekawe co będzie robił później.

Elena

Ucieszyła się, że wilczyca docenia pracę jaką El włożyła w jej treningi. To miłe.
- Dziękuję za docenienie. - podziękowała uczennicy i skupiła się na swoim synu. Szło mu całkiem nieźle.
- Dobrze. Teraz poćwiczysz uniki. - po tym włączyła maszynę wypuszczającą piłki i ustawiła na rosnącą szybkość. - Musisz unikać piłek. - wyjaśniła i powróciła do Xerri. - Prócz tego co teraz wykorzystałaś. Skoki mogą się bardzo przydać. Na przykład chcąc zmylić przeciwnika możesz się rozpędzić i zamiast zderzyć się z nim od razu nacierać na drzewo obok niego, odbić się od rośliny i zaatakować wroga pod innym kątem. - powiedziała rzeczowym tonem i ruszyła na część koloseum. Mocno wybiła się z ziemi i dotknąwszy łapami muru, odbiła się od niego lądując tuż obok zadu Xerri. - Widzisz? Spróbuj sama. - wskazała całą arenę do jej dyspozycji.

Xerri

Wilczyca oddaliła się od Eleny na kilkanaście metrów. Nagle przystanęła i zaczęła na nią biec. Gdy była już przy niej, ale tak, ze mentorka nie mogła jej uderzyć, ani nic z tych rzeczy, to Xerri odskoczyła i z całą mocą uderzyła nogami w manekin do ćwiczeń. Odbiła się od niej tak, że on się złamał xD A sama przeskoczyła do Eleny. Teraz stała koło jej gardła.

Elena

El zadowolona z efektu treningów i umiejętności uczennicy uścisnęła ją mocno.
- Teraz jesteś gotowa na test. - powiedziała puszczając Xerri. - Będziesz wspaniałą wojowniczką. Tylko cokolwiek się będzie działo, słuchaj głosu swojego serca. Ono zawsze wie najlepiej co powinno się zrobić, by było dobrze. Teraz poczekamy aż Akinori skończy i poćwiczysz troszkę z nim to, co już umiesz. Dobrze? - dodała z zaciekawieniem przyglądając się swojej synowej. To cudowne, że dzisiejsze wilki chętniej zabierają się za tą profesję. Szkoda tylko, że nie w ogniu. Na całe szczęście jest jeszcze nadzieja. Trzeba tylko znaleźć chętnych.

Xerri

Wilczyca uśmiechnęła się i powiedziała:
-A ty mi będziesz prowadziła test? Masz takie uprawnienia? Byłoby fajnie, bo dużo mnie nauczyłaś, a przy tobie czuję się rozluzowana. Chcę zdać ten test!
Mówiła ze spokojem, ale i podekscytowaniem. Nie chciała zawieść Eleny. Nie teraz. Teraz Elena była dla niej jak matka. Prawdziwa matka...

Akinori

Akinori westchnął ciężko i odskoczył na bok.
- Dobrze..- powiedział i zaczął unikać piłek. Dobrze mu szło, ale? Jedna piłka nagle go trafiła. On się nie zniechęcił i wznowił swoje ćwiczenia. Zaraz może skończy? Kto to wie? Machnął lekko ogonem i odskoczył w tył, obracając się przy tym dziwnie. Uśmiechnął się cwaniacko i pędem ruszył do maszyny, zręcznie omijając każdą nadlatującą piłkę. Kiedy był już przy urządzeniu, odbił się tylnymi łapami od podłoża i wybił w powietrze. Musnął jedną z przednich kończyn przycisk i wyłączył dziwną maszynę. Odetchnął cicho i popatrzył na Elenę. Tak więc, teraz praktyka z nimi?

Elena

- Wybacz mi Xerri, ale ja mogę prowadzić testy wyłącznie członkom watahy ognia. I to takim, których nie uczyłam. Ale nie martw się, na pewno dasz sobie radę. Zapraszam cię po teście do mojego Złotego Smoka na opicie sukcesu. - powiedziała z zadowoleniem. Teraz też skupiła się nad tym co robił jej syn i uznała, że zaliczył zadanie. Teraz pora na pojedynki.
- Skoro już oboje jesteście wolni, powalczycie ze sobą. - zaczęła spokojnie. - Stańcie naprzeciw siebie i rozpocznijcie. Xerri, pamiętaj że Akinori dopiero się uczy. - dodała z mrugnięciem okiem.

Akinori

Akinori uśmiechnął się lekko i stanął naprzeciw Xerri.
- Mamo.. Proszę cię, poradzę sobie. Każdy z nas uczy się na błędach.- rzekł z uśmiechem i popatrzył na partnerkę. Była lepiej wyszkolona, ale Aki był samcem, toteż bał się, że przez przypadek zrobi jej krzywdę. Tak, to go najbardziej niepokoiło.

Xerri

Wilczyca uśmiechnęła się na słowa wadery. Wiedziała, że Akinori się dopiero uczy, ale chciała pokazać mentorce czego się nauczyła. Stanęła w lekkim rozkroku i schyliła łeb. W każdej chwili samiec mógł ją zaatakować w szyję. Takim ruchem Xerri zakrywała tą wrażliwa część ciała. Mrugnęła do samca pokazując mu, ze on może zaczynać.

Akinori

Akinori nadal miał obawy, że może jej coś zrobić, a tego bał się najbardziej. Pokręcił lekko łbem i westchnął ciężko. Nabrał powietrza w nozdrza i wypuścił je. Rozstawił łapy, obniżył łeb i obnażył kły. Patrzył na Xerri spod tajemniczym wzrokiem. Taki miał styl, dziwny styl, jednak skuteczny. Wiedział jakie będą jego następne ruchy, ale nie chciał zacząć bójki pierwszy.

Xerri

Wilczyca zaczęła się obracać wokół własnej osi, wzbijając w powietrze tumany kurzu i piasku. Gdy dym zakrywał ją i partnera, samica skoczyła nad nim i warknęła w powietrzu. Nogą delikatnie kopnęła w tył głowy samca. Samica zaczęła go okrążać wzbijając w powietrze jeszcze większe tumany. Piasek musiał wejść Akinori'emu do oczu...

Akinori

Basior skrzywił się, gdy ta odbiła się od jego łba. Oblizał kły i zamilkł, już nie warczał, taki miał plan. Gdy Xerri zaczęła wzbijać dymy kurzu, Akinori uśmiechnął się i zamknął ślepia. Nie chciał, by jakieś drobinki wpadły mu do ślepi. Nastawił uszy na sztorc i przysłuchiwał się tupaniu wadery. Stał tak przez chwilę, aż w końcu uznał, że jest odpowiedni moment. Ugiął łapy i w pewnej chwili podkosił Xerri, by ta upadła na podłoże. Skoro nic nie dało się tu dojrzeć, to i ruchy Akiego były ''zatajone''. Samice gwałtownie otworzył ślepia i wycofał się poza dymną ''osłonę'' Był w pozycji gotowej do ataku.