Lwia skała

Carly

- Hmm, u mnie się trochę działo, bo Renna wróciła do krainy, widocznie wciąż coś czuje do Waspa - westchnęła Carly - Ale wybrał mnie. Chociaż Renna wciąż jakoś go do siebie przywołuje, stale chce być z nim, rozmawiać. Wasp się na szczęście nie daje. - uśmiechnęła się pod nosem. Machała od czasu do czasu ogonem na boki.

Amija

Zmarszczyła nieco nos. - Renna to jego była? - spytała, lecz po ponownym przeanalizowaniu wypowiedzi Carly sama się tego domyśliła. - Nigdy mi o niej nie mówił. - mruknęła, po czym spojrzała na waderę. - Ale dobrze, że wybrał ciebie. - uśmiechnęła się nikle, delikatnie. Coś czuła, iż owa Renna nie przypadłaby jej do gustu. Machnęła lekko ogonem, po czym otuliła nim łapy.

Carly

- Ja też dowiedziałam się o niej stosunkowo niedawno. Widocznie ich związek przeszedł rewolucję, że ani on, ani ona nie chcą o tym mówić. - stwierdziła, podsuwając się do siadu - Wiesz, Renna jest zbyt podobna do niego, aby coś z tego wyszło. Poza tym żyje złudzeniami. Taka jest moja teoria. - uniosła brwi i spojrzała w niebo.

Amija

Mlasnęła kłami zniesmaczona. - Już teraz, po twoich stwierdzeniach widzę, że nie przypadnie mi do gustu, jeżeli ją spotkam. - mruknęła z lekką ironią w głosie, co było u niej niezwykle rzadkie. Cóż, musiała przyznać, zmieniła się podczas jej ostatniego wypadu poza krainę. Nie była już taką wesołą, entuzjastyczną Amiją co kiedyś.

Carly

Carly uśmiechnęła się kątem pyska do skrzydlatej Amijii, po czym przeniosła ponownie wzrok na ciemne, gniewne niebo nocne. Westchnęła cicho. Zaczęła układać z gwiazd różne obrazki.

Yuuseki

Na gorących, smażonym bezlitosnym słońcem terenach pojawiła się smoczyca o szmaragdowych łuskach. Kroczyła niespiesznie, leniwie wręcz, ignorując parzący piach przesypujący się między palcami łap. Wreszcie wkroczyła na stabilniejsze miejsce - twardą skałę - gdzie zatrzymała się, rozwijając błoniaste skrzydła.

Wasp

Wasp szybował wysoko nad ziemią, mrucząc pod nosem jakieś niecenzuralne słowa. Był dziś w wyjątkowo parszywym humorze - nie mógł już patrzeć na tumany śniegu, które powoli zaczynały się wdzierać do jego legowiska. A to przecież dopiero początek zimy! Wasp nie znosił tej pory roku, nie cierpiał brodzić łapami w zimnym białym puchu, nienawidził, gdy podczas lotu jego pysk smagało mroźne powietrze... w tej chwili nienawidził całego świata. Zawisł w powietrzu i popatrzył na ląd. Pustynia. Jedyne miejsce, które nie dawało się tej ohydnej porze roku.
~ O, jakiś młody smok! ~ pomyślał, kiedy jego uważny wzrok padł na Yuuseki. Kiedy on ostatnio widział w krainie jedno z tych stworzeń? Gdy był szczeniakiem?

Yuuseki

Och? Cóż to za cień padł na gorące, złote piaski pustyni?
Yuu wygięła szyję, zwracając swój łeb w górę i przeczesując nieboskłon ponurym spojrzeniem białych ślepi. Nie obchodziło jej, że czasem bezlitosne promienie kują ją boleśnie. Metodycznie przeczesywała szafir górujący nad głowami stworzeń, aż wreszcie ujrzała źródło cienia - kolejny futrzak, których pełno w tej krainie. Lecz ten był inny, bowiem posiadał skrzydła, na których szybował wysoko niby ptak.

Wasp

Zniżył nieco lot i rozejrzał się z uwagą po okolicy. Poza smoczycą nie dostrzegł nic interesującego. No tak, pewnie wszyscy turlają się w śniegu i chichoczą jak wariaci, rzucając w siebie śniegowymi pigułami. Phi! Pewnie za tydzień lub dwa zaczną narzekać, że im zimno i źle, jak zwykle. Zaczął szybko obniżać swój lot, aż wreszcie wylądował twardo na Lwiej Skale. Gruby łańcuch na szyi Waspa zabrzęczał donośnie, gdy łapy basiora zetknęły się gwałtownie z twardym podłożem.

Yuuseki

Śledziła spokojnie, bez emocji lot futrzaka, aż w końcu ten wylądował na nagrzanej skale. Ciepło, tak... a właściwie gorąco bardzo jej odpowiadało, mimo iż nie miała tak naprawdę nic przeciwko gryzącemu mrozowi. Nigdy nie zwracała większej uwagi na warunki pogodowe, gdyż grube, twarde łuski chroniły przed większością z nich, zaś wewnętrzny ogień nie pozwalał ochłodzić organizmu do niebezpiecznego progu.
Yuu przechyliła niespiesznie łeb, po czym rozejrzała się po okolicy bezdennym, smętnym spojrzeniem. Świat... tylko świat. Czym się tu radować?

Wasp

Wasp, złożywszy skrzydła, zmierzył smoczycę krótkim, choć pełnym ciekawości spojrzeniem. Z trudem powstrzymał wzdrygnięcie. Jakie to oślizgłe, jakie nieprzyjemne, jakie paskudne! Po co Bóg stworzył takie coś jak smoki? Basior ruszył ku brzegowi skały i nie patrząc już więcej na Yuuseki, położył się i oparł pysk na przednich łapach. Przymknął krwistoczerwone ślepia.
Pora na drzemkę!

Yuuseki

Jej wzrok ponownie powędrował do futrzanego stworzenia na czterech łapach - jakże one były do lisów podobne! Może to jakaś większa ich odmiana? Może też całkowicie odmienna rasa?
Yuu parsknęła krótko, na wpół składając błoniaste skrzydła. Ciepłe powietrze chlusnęło w nie, przez co na wpół przeźroczyste błony załopotały. Rzadko latała, nieczęsto wzbijała się w powietrze - robiła to naprawdę tylko wtedy, gdy było to konieczne. Ponieważ gdy wzlatywała wysoko ku niebu, gdy kierowała się ku szafirowi... coś w niej się zmieniało. Coś, co napawało ją dziwnym uczuciem, którego nie znała.
Przymknęła białe ślepia, poruszając powoli końcówką ogona.

Ray

Młody ciałem, w którym był uwięziony już na wieki acz staaary duchem, wilk wspinał się mozolnie pod górę usypanej wydmy. Jak to na pustyni było ich całkiem sporo, w zasadzie gdzie nie spojrzeć był piach. Ach, no i ta skała. Czy Ona nie powinna się nazywać "Wilczą Skałą"? No bo, czy widział tu ktoś, kiedyś lwa? N I E! Ray parsknął jedynie a jego błękitne, lśniące ślepia niczym dwa neony w mroku przedzierały krajobraz aż w końcu znalazł sobie miejsce i przystanął. Tak, na samym szczycie usypanej góry z piachu, który choć zima hulała po krainie i tak był ciepły. Tu nie było chyba opcji żeby spadł śnieg. Usadowił się na ciepłym podłożu lekko szurając długimi, haczykowatymi pazurami robiąc nieznaczne kanaliki w podłożu. Jego oczy wodziły po niebie, nie zwrócił na nic szczególnie swej uwagi.

Yuuseki

I następny futrzak... Który to już z kolei? Yuu nie miała pojęcia i nawet nie zamierzała ich wszystkich zliczać. Było ich w tej krainie tak wiele, że nie sposób było określić ich dokładnej liczby.
Zwróciła wzrok na powrót na niebo, kontemplując je spokojnie swym pozbawionym głębszych uczuć spojrzeniem. Jej myśli nie zaprzątało nic ważnego - ot, dryfujące swobodnie zagwozdki i spostrzeżenia.

Ray

Po jakimś czasie wilk zorientował się, że nie jest do końca sam. Towarzystwa wilków się można było spodziewać, ale smok?! To one jeszcze tu żyją? Wbił w nią swe oniemiałe spojrzenie po czym parsknął śmiechem. - Przepraszam co ty jesteś, że się tak spytam? A raczej, czym ty jesteś? - syknął złośliwie. Oczywiście, że wiedział co to za istota aczkolwiek pierwszym argumentem było to, że chciał się upewnić a drugim, że z braku zajęć chciał nawiązać z kimkolwiek rozmowę.

Yuuseki

Ponownie zwróciła biały wzrok na futrzaste stworzenie, obdarzając je pustym, depresyjnym wręcz spojrzeniem.
- Smokiem - odparła krótko monotonnym tonem, przechylając łeb pod dziwnym kątem i obserwując nieznane jej, acz wielokrotnie już spotkane, zwierzę. - A ty? - zapytała równie zwięźle, a w głosie nie znalazła się ani krztyna zaciekawienia. Ot, zwykłe pytanie, niemal normalnie zdanie.

Shade

Szła coraz wolniej, rana na łapie dawała jej się we znaki. Zacisnęła kły jak najmocniej mogła i dalej maszerowała. Dotarła do pustyni, rozejrzała się, znalazła lwią skałę, wyższy punkt. Wspięła się tak i zamarła w bezruchu.
- Wasp... - szepnęła cicho. Nie mogła uwierzyć własnym oczom. Widzi kogoś, kogoś kto był tutaj kiedy ona była w krainie, kiedy była i spędzała tutaj mnóstwo czasu, swoje całe dzieciństwo, swoją młodość i część dorosłego życia.

Wasp

Już prawie udało mu się zapaść w tę drzemkę, gadanie szczeniaka i melancholijny, usypiający głos smoczycy stawały się odległe, coraz odleglejsze... kiedy nagle Wasp usłyszał, że ktoś wypowiada jego imię. Rozchylił powieki, ukazując intensywnie czerwone ślepia. Obejrzał się i dostrzegł znajomą wilczycę, której od tak dawna nie widział. Shade! To naprawdę ona?! Wilk momentalnie zerwał się na równe łapy, a jego pysk rozjaśnił uśmiech.
- Witaj, Shade - rzekł, mierząc ją wzrokiem. Czas jej nie zmienił.

Shade

Wszystko się zmieniało, a w jej wyglądzie? Dalej miała śnieżnobiałą sierść, odznaczało ją tylko przepaska na łapie, która utrzymywała jej łapę przy możliwościach chodzenia. Nie mogła uwierzyć, że widzi Waspa. Tego Waspa! Swojego starego przyjaciela! Wiedziała, że z jej starych znajomych żyją wilki! Co za radość. W jej dwukolorowych oczach zabłyszczały iskierki. Czyli jest jeszcze szansa, jest jeszcze wiele. Podleciała do Waspa na tyle szybko, na ile pozwalała jej łapa. Przytuliła się do niego. Widać było, ze ślepia jej się szklą.
- Boże! Wasp! Lata po prostu! - krzyknęła. Jak zawsze była rozentuzjazmowana. Stara Shade...

Wasp

Zaśmiał się, kiedy wilczyca rzuciła mu się na szyję. Ochota na sen zniknęła nagle, jak za dotknięciem czarodziejskiej różdżki. Objął Shade po przyjacielsku, a jego łapa zaraz powędrowała ku sierści na jej głowie, którą tak kochał wszystkim czochrać, niszcząc misternie układane fryzury.
- Shade, jak miło cię znowu zobaczyć - powiedział. - Myślałem już, że tym razem odeszłaś z krainy na dobre.