Lwia skała

Yuuseki

Zwrócia swój biały wzrok na młode szczenię, jakiegoś futrzastego niewyrostka, ktory bez ceregieli przedstawił się jej. Przekrzywiła łeb tkwiący na długiej, giętkiej szyi i zmierzyła wzrokiem stworzenie.
- Yuuseki - rzuciła krótko, bezbarwnie, jakby w głosie jej zalęgła się czarna dziura zostawiająca za sobą jedynie pustkę.

KokuRai

- Duża jesteś - powiedziała patrząc do góry żeby widzieć głowę smoka. Jak Koku pomyśli że ten smok będzie jeszcze większy to jej się niedobrze robi. Koku pomachała kilka razy ogonem i otworzyła pyszczek żeby jej się lepiej oddychało.

Yuuseki

- A ty mała - odparła zwyczajnie smoczyca, nachylając się i przyglądając z bliska stworzeniu z futrem. - Jak się zwie twoja rasa? - zapytała tak po prostu, bez większej ciekawości. Zbyt kłopotliwe było nazywanie takich jak ona "futrzastymi istotami podobnymi do lisów", zbyt kłopotliwe było nie klasyfikowanie ich do konkretnej, nazwanej grupy.

KokuRai

- My jesteśmy Wikami - powiedziała zdziwiona że ten smok nie wiedział co to jest wilk jak ich tutaj pełno. Koku wytrzeszczyła oczy na smoka, a jej ogon zrobił się bardziej puchaty niż zwykle.

Yuuseki

Skinęła tylko łbem w odpowiedzi, powtaracając potem do obserwowania ciemnego, usłanego gwiazdami nieboskłonu. Wpatrywała się w czarne niemal niebo bez jakiegokolwiek uczucia, bez większych emocji, jak gdyby oglądała nudny obraz na wystawie. Coś codziennego, zwykłego i pospolitego, nie zaś pięknego oraz ujmującego jak gwiaździsta noc.

KokuRai

- Ładna jesteś - powiedziała z wielkim uśmiechem. - Czy znasz jeszcze jakieś inne smoki? - zapytała zaciekawiona czy jest ich dużo. Koku patrzała cały czas na Yuu. Już nie tymi wielkimi ślepiami, lecz normalnymi gałami.

Yuuseki

Skinęła krótko, nie wysilając się za bardzo przy tym geście.
- Na naradzie spotkałam kilka z nich - rzekła monotonnie, jakby to nie miało większego znaczenia, dominującego sensu. Bo po cóż się tym tak interesować, jak wszystkie one kiedyś znikną.
Smoki, wilki, lisy, rysie...
Wszystko to przepadnie w bezdennej otchłani śmierci, pożarte i rozdeptane, skruszone i rozdarte.

Wzruszyła ramionami po jakimś czasie i podniosła się niespiesznie, aby ruszyć w swoją stronę wolnym krokiem. Rzuciła ostatnie spojrzenie na futrzas... wilczycę.
- Żegnam - powiedziała krótko, po czym zniknęła z tych terenów.
Zbyt długo już tu siedziała, zbyt wiele czasu poświęciła tej okolicy.

z.t.

Ariana

Przyszła do lwiej skały. Usiadła i zawyła. Jej głos mogła rozpoznać tylko rodzina pięknie wyła i myślała czy jest tu mama i siostra. Miała ochotę przytulić się do mamy, siostry i taty. Tęskniła za nimi. Po chwili zaczęła płakać jak dziecię.

Assire

Assire przyszedł tutaj pomału i usiadł na skałę. As rozejrzał się wesoło, uśmiechnięty i zadowolony. Czekał teraz tylko na Idalię. Zamachał ogonem, a następnie uśmiechnął się szeroko. ,,Oby Idalia bezpiecznie tutaj trafiła" pomyślał ze wielkim uśmiechem.

Idalia

Idalia wdrapała się na skałę niedługo po fioletowym wilku. Zerknęła kątem oka na tylną łapę, która porządnie spuchła. Zmarszczyła nos. Widać ten człowiek porządnie ją skręcił. Cóż... jakoś przeboleje. Zaraz przywołała na pysk uśmiech i podeszła do przyjaciela.
- Jestem - powiedziała i usiadła. Jeden z jej ogonów zakrył skręconą łapę. Ida nie chciała pokazywać jej Assiremu.

Assire

Assire spojrzał na waderę i zamachał ogonem. - Co robimy? - zapytał wesoło patrząc wprost w oczy Idalii. Wiatr był delikatny, lecz podnosił piasek i opuszczał. Na twarzy samca był namalowany bardzo duży uśmiech.

Alerth

Wilczyca spacerowała sobie po terenach krainy, już ostatni raz. Zaczęła wskakiwać na półki skalne. Dotarła na Lwią Skałę, a kto był tą wilczycą? Oczywiście.. Alerth. Wilczyca machnęła ogonem i usiadła rozglądając się, tak to tylko chwilowy powrót, nie ma co się martwić.

Assire

Assire zauważył bardzo dobrze mu znaną waderę. Samiec spojrzał na nią z góry, a następnie patrzył na Idalię. Uśmiechnął się szeroko, a następnie zamachał ogonem, który zwisał z kamienia.

Idalia

- Hm... ja najchętniej trochę bym odetchnęła po przygodzie w centrum miasta - odpowiedziała. Dla Idalii było to sporo wrażeń, gdyż nie dość, że nigdy wcześniej nie była na ludzkich terenach, to na dodatek do dziś nie miała okazji zobaczyć człowieka.

Alerth

Odwróciła głowę w stronę fioletowego wilka, tak znała go i to nawet dobrze, znowu ma jakąś inną? Dobry jest. Machnęła ogonem i się położyła. Wystawiła łapy i ułożyła na nich głowę. Już jest zima, ależ to szybko zleciało, dopiero co była wiosna..

Assire

Assire położył się rozglądając. Samiec nie miał już uśmiechu jednak jego dusza była zadowolona. Widać było to po jego żółtych oczach, które świeciły pod wpływem promieni słonecznych. Samiec położył głowę na łapach i spojrzał z dołu na Idalię.

Idalia

Idalia również stwierdziła, że się położy. Niestety, ruszyła się tak niefortunnie, że uraziła uszkodzoną łapę. Skrzywiła się lekko i syknęła z bólu. Przydałoby się czymś tę skręconą kończynę usztywnić lub chociaż zabandażować - wtedy każde dotknięcie chorej łapy nie sprawiałoby waderze tyle bólu.

Assire

Assire szubko stanął i spojrzał na Idalię. - Co się stało z twoją łapą? - zapytał i wyciągnął bandaż. Samiec zabandażował bardzo dokładnie tylną łapę wadery. Oczywiście tą, która ją bolała. - Uważaj na nią bo może stać się gorzej - powiedział i usiadł. Assire martwił się o Idalię., a jak okaże się że łapa jest złamana.

Idalia

Assire zaskoczył Idalię tym, że miał przy sobie bandaż. Cóż to za zapobiegliwy wilk! Gdy dotykał jej łapy podczas bandażowania, wadera marszczyła lekko nos. Bolało ją.
- Nic takiego... to tylko skręcenie - odpowiedziała. - Samo w końcu przejdzie.

Assire

- Oby szubko, ponieważ skręcenie też boli - powiedział czule i ciepło. Na jego twarzy był lekki uśmiech. Zamachał ogonem, a następnie spojrzał na bolącą łapę wadery. Samiec położył się. - A może lepiej jak pójdziesz do lecznicy? - zapytał martwiąc się.