Złoty piach

Shauni

Przeszła parę kroku i usiadła bliżej niego.
- Witaj Abaddon - odpowiedziała spokojnie - Co u Ciebie?
Patrzyła w niebo, a w jej czarnych ślepiach odbijały się gwiazdy.

Abaddon

- Nic - odrzekł krótko. Coraz bardziej drażniły go te szare, nudne dni. Jego życie zapowiadało się właśnie takiego, jakiego obawiał się najbardziej: puste i bezbarwne. Powoli zaczynało to do niego docierać. - Cóż takiego mogłoby zmienić się w mym życiu w tej krainie?

Shauni

Jej czarne oczy powędrowały na wilka. Przyjrzała mu się uważnie. Nagle coś ścisnęło jej serce, jeżeli jeszcze je ma.
- nie mów tak - szepnęła cicho, ale z jakimś głębszym uczuciem, patrząc mu w oczy.

Abaddon

Zaśmiał się krótko i zapytał, przenosząc swój, jak zwykle, chłodny wzrok na wilczycę. - Chyba nie zaprzeczysz, że w tej krainie nie możemy narzekać na nadmiar rozrywek?

Shauni

- Nie, nie zaprzeczę - odrzekła spokojnie.
Spojrzała na niebo, gdzie gwiazdy tak cudownie świeciły. PO chwili znowu spojrzała na wilka.
- Ale każdy chyba powinien z tym próbować coś robić, prawda? - zapytała spokojnie.

Abaddon

Uśmiechnął się delikatnie. - Ale nie każdy jest na tyle pomysłowy by znaleźć skuteczny sposób na zabicie tej wszechobecnej nudy - odpowiedział. By zmienić temat na, według niego, bardziej interesujący, spytał. - A u ciebie od naszego spotkania wydarzyło się coś ciekawego?

Shauni

Zamyśliła się patrząc w niebo. Na zachodzie zaczęły gromadzić się czarne chmury.
- Hm w sumie nic istotnego - odrzekła ze swobodą i spokojem - Można powiedzieć, że odnawiam moje życie towarzyskie.
Uśmiechnęła się subtelnie patrząc w jego oczy.

Abaddon

- Wspaniale... nic w życiu nie jest tak dołujące jak samotność - powiedział i uśmiechnął się delikatnie kątem pyska. Machał delikatnie końcówką ogona, wprawiając suchy jak pieprz piasek w ruch.

Shauni

uśmiechnęła się subtelnie.
- Nikt, nie powinien być samotny - powiedziała spokojnie.
Spojrzała na chwilę w niebo, po czym znowu przeniosła czarne ślepia na wilka.

Abaddon

- Pewnie masz rację... - powiedział tylko. Na chwilę odpłynął w swoich myślach... Czy on właśnie nie był całkiem samotny?

Shauni

Przyglądała mu się uważnie. Przechyliła lekko łeb na bok. Odezwała się cichym, miękkim i spokojnym głosem:
- I ważne jest, aby dostrzegać innych, życzliwych obok siebie...

Abaddon

- O ile tacy w ogóle istnieją - opowiedział, spoglądając na wilczycę. Coraz częściej, poznając nowe wilki, miewał wrażenie, że ta kraina jest pełna dwulicowych, zakłamanych stworzeń.

Shauni

Zamyśliła się z lekkim grymasem na pysku. " Czyli nie uważa mnie za kogoś hmm... życzliwego. Mierzy mnie tą samą miarą jak wszyscy inni" myślała. Zasępionym wzrokiem wpatrywała się gdzieś w bok, w przestrzeń. Milczała.

Abaddon

Uniósł prawy łuk brwiowy, przyglądając się wilczycy. Milczała, a przecież zawsze miała na wszystko odpowiedź. Uśmiechnął się delikatnie kątem pyska. - Przecież nie powiedziałem, że ty jesteś nieżyczliwa. Miałem na myśli, iż trudno w tym małym światku natrafić na szczerą, dobrą osobę - rzekł.

Shauni

Powoli ponownie spojrzała na niego. Jej czarne ślepia były delikatnie przymrużone. jego pierwsze stwierdzenie puściła mimo uszu. Uważała, że to tylko takie gadanie.
- Masz rację - odezwała się spokojnym głosem - ciężko trawić na takie osoby. I na dodatek jeszcze wszyscy się zmieniają.

Abaddon

- Cóż... na to nic nie możemy poradzić - odpowiedział. - Należy msię do tego przyzwyczaić, a przynajmniej spróbować.

Shauni

Pokiwała lekko głową.
- Masz rację - powiedziała przyciszonym tonem.
Zamyśliła się patrząc w niebo. Jakoś tak jej zrobiło się ciężko za skamieniałym sercu.

Abaddon

- Wszystko w porządku? - spytał. Zdziwił go ton, którym Shauni wypowiedziała te słowa. wilczyca sprawiła na nim wrażenie dziwnie cichej, przygaszonej...

Shauni

Zamrugała szybko oczami. Przeniosła czarne ślepia na wilka. Uśmiechnęła się delikatnie.
- Tak, wszystko okey - powiedziała spokojnie - PO prostu jakoś gadanie o dwulicowości bliskich...- zrobiła pauzę - hmm można powiedzieć, że mnie przytłacza.

Abaddon

Westchnął lekko. - No, tak... Zawsze możemy zmienić temat - odpowiedział, szurając końcówką ogona po suchym jak pieprz, lodowatym piasku. Dodał po chwili namysłu. - Chyba, że już nudzi cię rozmowa ze mną.