Złoty piach

Siomha Lorcan

- Masz szczęście.- uśmiechnęła się, a jej myśli mimowolnie powędrowały do pewnego wilka... ale zaraz je od siebie odgoniła. Wolała się nie rozklejać.

Mika Cullen

-Tak to prawda.-Mika uśmiechnęła się do Siom.
-Słuchaj,a co się dzieje z Sethą?Dawno jej nie wiedziałam.-Mika zadała pytanie,które nurtowało ja od jakiegoś czasu.

Siomha Lorcan

- Seth'a jest już niemal dorosła i nie wiem, gdzie chodzi.- uśmiechnęła się.- Ale jednak się o nią martwię...- zwierzyła się Mice.- Wiem, że nie mam wpływu na jej decyzje, ale też jestem już zaniepokojona...- wykrzywiła pysk w niezadowoleniu.

Mika Cullen

-Źle Ci z tym,prawda?-Mika zbliżyła się do Siom i przytuliła ją.
-Powiem Ci szczerze,że jak do tej pory jestem zadowolona z tego,że nie mam dzieci.Chociaż jak tak słucham twoich rozterek...to jakoś...sama nie wiem co.-Mika uśmiechnęła się szeroko do Siom.

Siomha Lorcan

- Kiedyś i Ty pójdziesz za instynktem macierzyńskim.- również się uśmiechnęła.- Dziękuję Ci za słowa pocieszenia. Tak... czasami jest mi ciężko, gdy pomyślę o Seth'ie jak o dorosłej... mimo, że jeszcze taka nie jest, to jednak wewnątrz nie jest już dzieckiem. Tak bywa...- westchnęła.

Mika Cullen

-Tak i niestety nic na to nie poradzisz.A powiedz mi czy przypadkiem nie masz tam jakiegoś wilka na oku.Bo coś mi się o uszy obiło,że szwendasz się z nie jakim Sasorim?-Mika wykrzywiła pysk w zaczepnym grymasie.

Siomha Lorcan

- Szwendasz się! Szwendasz się! Od razu się szwendasz!- żachnęła się i spojrzała na Mikę spode łba.- My tylko spędzamy ze sobą czas...- usprawiedliwiła się, ale nie potrafiła powstrzymać rumieńców.- To tylko mój znajomy...

Mika Cullen

-Aha znajomy.Więc tak to się nazywa w dzisiejszych czasach.Co?

Siomha Lorcan

- To na prawdę jest tylko znajomy...- powiedziała cicho.- Nie chcę się jeszcze z nikim wiązać.

Mika Cullen

-No ja to rozumiem,ale czy ten wilk to zrozumie?-Mika spojrzała uważnie na przyjaciółkę.

Siomha Lorcan

Nie odpowiedziała, tylko spuściła wzrok.- Nie wiem, czy jestem gotowa... wciąż tęsknię za dawnym życiem...

Mika Cullen

-Rozumiem Cię,ale nie powinnaś rozpamiętywać przeszłości.

Siomha Lorcan

- Łatwo jest mówić...- szepnęła, ale zaraz uśmiech powrócił na jej pysk. Co prawda był tylko pozorny, ale nikt nie potrafiłby tego ocenić.- Wiesz, że zdałam test? Jestem łowcą...- powiedziała z dumą, ale nuta goryczy barwiła jej głos.

Mika Cullen

-Oooo.To dla mnie jakaś nowość.Cieszy mnie to.Ale proszę nie odbiegaj od tematu.Pamiętaj,że ja też dużo przeszłam.Ale idę do przodu,nie wolno jest nam się cofać.Znalazłam szczęście chociaż tak na prawdę go nie szukałam.I jest mi z tym dobrze.Gdybym cały czas rozpamiętywała przeszłość to nigdy nie zaznałabym szczęścia jakiego teraz doświadczam.-Mika spojrzała na przyjaciółkę z wielką czułością malującą się w jej wielkich oczach.

Siomha Lorcan

Siomha uśmiechnęła się bardzo delikatnie. Nie chciała urazić wilczycy.- Ale co Ci pozostanie, gdy to szczęście się skończy?- spytała.- Ja nie jestem gotowa na kolejne cierpienie.- pokiwała głową. Jej życie nie było pewne... nigdy. A kiedy myślała, ze takie jest, wszystko okazywało się iluzją.

Mika Cullen

-Co się stanie to się stanie i nic na to nie będę mogła poradzić.Nie jestem przygotowana na to co przyniesie dzień,w którym moje szczęście się skończy.Jestem jednak jednego pewna,że będę się cieszyć szczęściem,które dostałam od losu tak długo jak tylko się da.

Siomha Lorcan

- To niby dobra taktyka, jednak proszę, nie staraj się mnie przekonać, że jest aby na pewno najlepsza.- powiedziała smutno i narysowała jakiś wzór na piachu... coś na kształt małego wilka, ale zaraz zmazała rysunek i spojrzała w niebo. Było takie czyste...

Mika Cullen

-Dobrze,nie będę Cię już dłużej męczyć.-Mika spojrzała w dal.Tak na prawdę ni chciała nic zobaczyć,tylko nie wiedziała co ma teraz ze sobą zrobić.

Siomha Lorcan

- Idziemy dalej?- spytała po chwili milczenia.- Może nad morze?

Mika Cullen

-Dobra.-Mika wstała i ruszyła w kierunku morza.