Skały wyjących

Astwest

Popatrzała zmęczonym wzrokiem na nowo przybyłą wilczycę. "Yumi..." - pomyślała i postanowiła się przespać.
-------
Następnego dnia obudziła się ziewając przeciągle. Yumi już nie było. Nudziło jej się niemiłosiernie, więc opuściła to miejsce w wyjątkowo złym humorze.

Mizu

Mizu szybko biegła. Biegła i biegła. Skakała przez krzaki, itd. Kolejne zarośla, skoczyła. Czuła jakby leciała w powietrzu na skrzydłach. "Ojj... Jak przyjemnie" pomyślała. Spadła na ziemię i zaczęła toczyć koziołki. Nagle widząc zaraz koniec urwiska szybko wystawiła pazury i zaczęła hamować.
-Fiuu... Mogłoby się to źle skończyć. - Powiedziała, a jej głos niósł się pustym echem. Ostrożnie odsunęła się parę kroków. Odwróciła się z powrotem do różnorodnych roślin. "Hmm... Gdzie to może być? Jest zielone i ledwo mniejsze od cytryny. A tutaj!" Mizu podeszła do krzaka i zerwała zielono-żółty owoc. Z radością pobiegła do restauracji.

Kanna

Tajemniczy powiew otulił miejsce zwane Skałami Wyjących. Krokiem lekkim i niesamowicie sprężystym kroczyła Kanna, poruszając końcem ogona. Nie szła szybko, nie szła wolno. W sam raz. Brązowa grzywka opadła na jej fiołkowe wręcz oczy. Odrzuciła ją jednym ruchem, po czym zatrzymała się. Spojrzała za siebie. Za nią leciał wyraźnie niezadowolony kruk z różowym kluczem na prawym skrzydle.
- Kanno, ileż można biegać? - wyszeptał jakiś kobiecy głos.
- Nie biegłam, Tariss - tak, dokładnie Kanna kierowała odpowiedź do kruka, który zadał pytanie.
Bądź co bądź, ale Tariss czasem traciła cierpliwość co do swojej właścicielki, prowadzącej iście koci styl życia. Jednak wilczyca pozostawała tą samą, flegmatyczną postacią.

Samanta

Samanta przyszła trzymając w pysku Wolfika . Podeszła do urwiska . Kiedy zobaczyła ile metrów jest do ziemi przeraziła się i cofnęła . Wypuściła malca jednak chodziła za nim krok w krok z obawy , że spadnie .

Negato

Biała postać niczym duch przemykała wśród tajemniczych drzew skrywających tajemnice, których prawdopodobnie nikt nigdy nie pozna. Dopiero, gdy owy biały wilk dostrzegł smugi światła, pełzające po gruncie, zwolnił i tak trafił nad skałę, gdzie załamywała się ziemia, a dalej czyhała śmierć. Gdy dostrzegł iż jest tu już jakaś istota zerknął na nią i cicho rzekł niskim głosem:
- Witaj.
Był nowy w krainie i spodziewał się, iż spotka tu wile interesujących wilków. Być może owa wilczyca o rudawej sierści z szczeniakiem w pysku była jedną z nich.

Samanta

Samanta popatrzyła na basiora chwilowo . Jej wzrok jednak znów utkwił w jej dzieciątku . - Witaj - Rzekła tonem obojętnym . Nie była teraz zainteresowana niczym prócz swojego malca .
Uśmiechnęła się ciepło .

Negato

Przez chwilę wpatrywał się w szczeniaka ślepo truchtającego za swą opiekunką. Oto było to, czego Negato najmniej pragną. Szczuny wręcz go obrzydzały i odpychały. Skrzywił się lekko i odwrócił wzrok w stronę morskich fal znikających za linią horyzontu. Jakże dawno nie widział tego widoku. Jakoś specjalnie za nim nie tęsknił, nie miał na to czasu. Dopiero teraz poczuł, że bez otwartego świata szybko mógł stać się kimś innym. A tego nie pragną. Przez chwilę wpatrywał się w drugą wilczycę, lecz ta najwidoczniej nie zdawała się chętna do rozmowy.
Może to i lepiej? Miał teraz chwilę dla siebie. Tylko, że przez ostatnie lata, miał ich zbyt wiele.

Samanta

Samanta chwyciła Wolfika w pysk odeszła od urwiska . Położyła się na suchej glebie i wypuściła malca . Patrzyła na niego ciągle .
Wolfik odszedł od niej . Podszedł do Negato lecz przestraszył się i wrócił do matki .
Wadera rzekła szybko do Negato - Ja idę nad Bursztynowe Morze . - Chwyciła malca w pysk i odeszła .

Negato

Stał tak godzinę, może dwie. Kiedy morski wiatr zaczął dawać mu się we znaki również zawrócił i zniknął w oddali. Miał tylko jeden cel. By znaleźć się nad morzem i wreszcie poczuć, że żyje.

Fumi

-WEJŚCIE SMOKA-krzyknęła i wyskoczyła z krzaków smukła wilczyca.Fumi rozejrzała się dookoła.-Yumi,Yumi gdzie jesteś?-zaczęła krzyczeć i się śmiać.

Yumi

W oddali było słychać szmer liści, łamanie gałązek, tupot łap o ziemię. Nagle niczym cień obok Fumi pokazała się ciemna, zgrabna sylwetka. - Buuu ! - Krzyknęła z szyderczym uśmiechem na pysku. Tak... Chciała wystraszyć koleżankę. Ciekawe czy jej się uda... ;>

Fumi

Fumi wbiegła na drzewo i się zaczęła trząść. Rozglądała się i naglę zobaczyła śmiejącą się przyjaciółkę na ziemi.-Oszalałaś?!-zapytała.-Myślałam że zaraz umrę.-dalej siedziała na drzewie i nie miała zamiaru z niego zejść.

Yumi

-Hahaha... - Śmiała się... Bardzo jej się to podobało, nie mówiąc o rozśmieszeniu. Strach... Było to coś co teraz napawało ją siłą i pewnością. - Nie jesteś kotem ! Złaź stamtąd ! - Krzyknęła do Fumi. Podeszła do przepaści, do krańca urwiska i spojrzała w dół. - Patrz jaki widok. - Powiedziała jakby zahipnotyzowana.

Fumi

Fumi myślała nad słowami Yumi."-Nie jesteś kotem!" Roześmiała się.
Zeskoczyła z gałęzi i podbiegła do koleżanki.Lekko ją szturchnęła i złapała naglę złapała ją za ramie i powiedziała :-Uratowałam Ci życie-roześmiała się.
Fumi nie mogła powstrzymać się od śmiechu aż położyła się, zaczął ją boleć brzuch z tego powodu.

Yumi

-Po co mnie ratowałaś? - Zapytała z udawanym smutkiem.. Odskoczyła kawałek od Fu i spojrzała znowu w dół. - Spójrz. Ciekawe ile osób spadło... - Chwila namysłu i kolejne spojrzenie. - Ale widok jest ładny. - Przyznała... Prawie nic nie widziała... Ale i tak sądziła swoje.

Fumi

-Właśnie nie wiem czemu Cie ratowałam.-roześmiała się.-Noo wspaniały jest ten widok.-powiedziała zachwycona..Usiadła i zamknęła oczy. Lekki wiaterek muskał jej futerko.. Fumi odpłynęła w marzeniach.

Yumi

Gdy Fumi zamknęła oczy i wydawała się być zamyślona Yumi bezszelestnie podbiegła do jednego z potężnych drzew. Z kocią zgrabnością wskoczyła na jedną z jego gałęzi i położyła się na niej. Jedna łapa i ogon zwisały w dół. Yu zamknęła oczy i zasnęła...

Fumi

Fumi po pewnym czasie otworzyła oczy i zobaczyła, że Yu nie ma przy niej. Trochę się zaniepokoiła. Postanowiła jej poszukać. Przechodziła koło takiego potężnego drzewa i naglę zobaczyła znajomy jej ogon. Pomyślała"To musi być ogon Yumi" Bez żadnego zastanowienia pociągnęła ją za ogon. Yumi spadła. Fumi nie mogła powstrzymać się od śmiechu.
-Nic Ci się nie stało?- zapytała nie mogąc przestać się śmiać.

Yumi

Smacznie sobie spała, widząc na zamkniętych powiekach różne obrazy zwane snem. Nagle BUM ! Yumi wystraszona otworzyła swoje zółte ślepia i zauważyła iż leży na ziemi, a przed nią śmieje się Fumi. Trochę ją bolał kręgosłup gdyż spadła na plecy. Jak kot szybko wstała na cztery łapy i spojrzała na przyjaciółkę. - Nie... Nic mi nie jest a Tobie? - Zapytała z cwaniackim wyrazem pyska.

Fumi

-Mi?! Mi nic nie jest.-roześmiała się wilczyca. Ponownie usiadła na "krawędzi"urwiska i zamknęła swoje oczęta. Zaczęła głęboko oddychać. Fumi znowu odpłynęła w marzeniach.