Urwiskowa Łączka

Agresja

- Dla takich jak Ja nie ma dobrych rad. Jest tylko niezrozumienie i zasłużona nienawiść - westchnęła cicho. Czyżby w jej głosie czaił się żal? W głosie TEJ wilczycy? Nie, to raczej niemożliwe. Z drugiej jednak strony - co tak naprawdę o niej wiemy? Nic...

Caro

Młodsza westchnęła.
- Czasem ma się problemy, których nie da się rozwiązać, ale przy pomocy przyjaciół i rodziny zawsze będzie lepiej... - rzekła po czym zaczęła przesuwać końcem ogona po trawie. Carolajn dużo wiedziała o problemach, w końcu kto jak nie ona pakował się w kłopoty i popadał w ogromne depresje?

Agresja

- Nie mam problemów. Powinnam być szczęśliwa. - Wilczyca odwróciła wzrok i położyła się na ziemi, nie patrząc na nią. Po chwili warknęła cicho i powiedziała niezbyt mile:
- Właściwie, to nie miałaś mnie wypytywać...

Caro

Wilczyca uniosła lekko krawędź warg w górę.
- Przepraszam, chciałam pomóc. - odparła po czym zaczęła się wpatrywać w bezkresną dal, jak w jakimś filmie. Zaraz potem ocknęła się i spojrzała na drzewo wiśniowe, które rosło nieopodal. Wiśnie...

Shire

Shire pojawił się w tym miejscu w bardzo złym humorze. Ostatnio zdawało mu się, że Coś, co w nim siedziało zaczęło za bardzo się panoszyć. Zajmować jego ciało. Czegoś na pewno chciał, jednak na razie nie przyszło wilkowi dowiedzieć się czego. Urwiskowa Łączka. No tak, tutaj chyba przychodziły wilki z myślami samobójczymi? On i tak w połowie umarł. Takie to słodkie.

Dermanotta

Zmieniona Dermanotta, z wyglądu jak i z charakteru, przybyła nad Urwisko. Czemu? Coś ją ostatnio ciągnęło w takie klimaty. Może dawne przeżycia, o których zapomniała? Może ciekawość? Nie wiadomo. Usiadła sobie kawałek od krawędzi i spokojnie wpatrywała się w przybyłe tu wilki.

Shire

Shire spojrzał na waderę, która pojawiła się nad urwiskiem. Dermanotta? - przeszło mu przez myśl. Nie chciał, by widziała go w takim stanie. Wypalał się, znikał. Jego ciało zaczynało przejmować Coś. Na razie jednak się nie odzywał. No cóż, może nawet go nie zauważy. Też się w końcu zmienił.

Dermanotta

Ucho Notty drgnęło delikatnie, a ona rozglądnęła się uważnie. Czyżby czuła znany jej zapach? Zapach tego wilka, którego poznała jako jednego z pierwszych, po przybyciu do krainy? Czy to Shire? Ale wilczyca nie widziała go już tyle czasu, nie wiedziała, czy wygląda już inaczej i jaki jest. Jej uwagę zwrócił kremowy wilk.
-Shire?-spytała cicho. Ale wiedząc, że może nie otrzymać odpowiedzi na to pytanie, odwróciła łeb.

Shire

Shire drgnął słysząc głos. Znajomy głos. Przeniósł spojrzenie zmęczonych, pomarańczowych oczu na waderę i uśmiechnął się słabo.
- Tak, Der. To ja. - powiedział zachrypniętym głosem. Upiór dziwnie milczał. Zazwyczaj wcinał mu się w każde słowo.

Dermanotta

Notta odrazu podniosła się z miejsca, by móc podejść bliżej wilka.
-Jej, ile to już miesięcy Ciebie nie widziałam. Wszystko dobrze?-spytała, spoglądając na wilka-Bo jakoś nie najlepiej wyglądasz. Zmieniłeś się od ostatniego czasu.

Shire

- M-możliwe. - powiedział Shire, spoglądając na swoje chude łapy. - Ale czemu mamy zajmować się mną? Powiedz lepiej co u ciebie. Zmieniłaś się, chyba na lepsze. - rzekł spokojnie, nie zdejmując słabego uśmiechu z ust.

Dermanotta

-Dziękuje Ci. U mnie? A, wiele tu do gadania. Chyba nic ciekawego.-powiedziała, nadal się uśmiechając, ale patrząc na Shire'a. Słabo, oj słabo wyglądał. Może się rozchorował? Ale jeśli on nie chce o tym rozmawiać, to nie.
-Ostatnio byłam trochę za krainą.

Shire

- Tak, ja... Ja trochę też. - powiedział Shire. - Można powiedzieć, że przez to właśnie straciłem Rennę. I raczej jej nie odzyskam. - dodał, a uśmiech zniknął z jego pyska. Wilk przeniósł wzrok z powrotem gdzieś nad przepaść. - Ma teraz innego, a ze mną nawet nie chce rozmawiać. Planowaliśmy dzieci, a kiedy ją odnalazłem miała gromadkę uroczych szczeniąt z innym. Przez to stałem się łatwym celem - zarówno psychicznie, jak i fizycznie - dla Upiora. Tym się stałem, Der. Upiorem. - sam nie wiedział, czemu jej to wszystko powiedział, ale słowa płynęły z niego tak łatwo.

Dermanotta

-Rozumiem twój ból. Ja też ostatnio łatwo nie miałam. Ale widzę, że Upiór cię do końca jeszcze nie opanował. To dobrze.-powiedziała, spokojniej już. Dobrze, że chociaż część Shire jest dawną jego częścią.

Shire

Shire wzdrygnął się. Nie lubił rozmów na ten temat. Dlatego nie odpowiedział na słowa Dermanotty. Nie powiedział już nic, i tak nie miałby pojęcia co mówić w takiej sytuacji. Nie widział wilczycy tyle czasu, tym bardziej zdawał się zamknięty w sobie, nieufny i trochę nieśmiały. Życie takim trudnym jest.

Dermanotta

Notta zorientowała się, że na ten temat lepiej sie nie odzywać. Tak więc musiała wymyślić coś innego. Jak to jest, że jak kogoś nie ma, chcesz zadać mu setki pytań, a jak go spotkasz nie masz na nic pomysłu?
-Krainy bardzo się pozmieniała od naszego ostatniego spotkania.

Shire

- Faktycznie. Sporo nowych wilków, władza się zmienia, Watahy nie są już nawet takie same... Rady, Starszyzny... - powiedział z lekkim niesmakiem w głosie. Nie przepadał za zmianami. Wręcz ich nie cierpiał, zwłaszcza, jeżeli wszystko było w porządku.

Dermanotta

-Tak... Dawniej było... Sama nie wiem. Lepiej? Gorzej? Teraz władzę sprawują młode, niedoświadczone wilki. Znaczy, nie mówię tu choćby o Atricie...-powiedziała spokojnie.

Shire

- Nie wiem. - powiedział po prostu Shire. Nie obchodziło go to wszystko, te władze, watahy - już nie. Po raz pierwszy od dłuższego czasu czuł się prawdziwie wolny. Dopóki... Dopóki nie odezwał się Upiór. Wtedy wolność pryskała jak mydlana bańka.

Dermanotta

Der westchnęła.
-Musiałam powiedzieć jednej z córek, że chce zostać Magiem. Chciałam spędzić z nią i z drugą trochę czasu, ale z tą jedną mogę porozmawiać jedynie na ten temat. Ale jeśli sprawi jej to radość...-powiedziała Debra. Ot tak. Nie miała z kim porozmawiać tak dawno.