Urwiskowa Łączka

Shire

- Dzieci... - westchnął Shire. Teraz nie czuł najmniejszej potrzeby posiadania potomstwa, wręcz przeciwnie - odkąd ujrzał Rennę z gromadką szczeniąt wilka, którego nawet nie znał odechciało mu się raz na zawsze. - Ty przynajmniej masz je. Że tak spytam... Ojciec dobrze się sprawuje?

Dermanotta

Der chwilkę się zastanawiała. Ale co tam. Shire'a dobrze zna.
-Dzieci się urodziły i ja je wychowałam. On nic nie robił. Nie jesteśmy już z sobą.-powiedziała spokojnie.

Shire

- No tak. Zdarza się. - powiedział Shire, przeciągając się. Zastanowił się, co by było jakby ojciec dzieci Renny źle się sprawował. Miałaby za swoje, oczywiście. Że nawet słowem postanowiła się nie odezwać, gdy nagle zmieniła wszystko w swoim życiu... Wilk westchnął. Cóż, nie było sposobu by ukryć, że wciąż coś do niej czuje.

Caro

Caro kroczyła wyjątkowo nie spiesząc się przez łąkę śpiewając sobie pod nosem jakąś piosenkę. "Love hurts" autorstwa legendarnego zespołu Nazareth, by być dokładniejszym. Za betą szła Charlie, czyli kot wadery. Kiedy tylko wilczyca się zatrzymała przy rzeczce - kocię ziewnęło i ułożyło się do snu. Ta się zaśmiała i kontynuowała nucenie. Wreszcie chwila dla siebie, z dala od innych. Śmiech.

Lee

Lee, Lee, och ty stary dziadzie. Jeszcze kroczysz po tej ziemi, no cóż. Śmierć już bliska, zwłaszcza po tym nowym systemie wieku, jeszcze trochę i stuknie 10, a potem już do śmierci będzie tak bliskoo... Mimo wszystko, ta perspektywa końca samca nie odtrącała, ma szczeniaki, kochaną partnerkę... czego by tu więcej pragnąć?
Uśmiechnął się do siebie i podszedł spokojnym krokiem do wadery, widocznie równie zadowolonej jak on sam.
Kiwnął z gracją głową.
-Witam drogą panią.- Rzekł po czym jego uwaga natychmiastowo skupiła się na maleńkim kotku, jakiż on był uroczy! Postawił swe uszy na sztorc i zacnie pięcioma ogonami zaczął wszem i wobec głaskać słodziutkiego pupila.

Renna

A Renia jakby poczuła życie. Jakby poczuła od wielu lat radość. Nie, to nie znaczy, że od dziś będzie wesolutkim promyczkiem, ale teraz mogła sobie na to pozwolić. Wyczuwszy zapach partnera, biegła truchcikiem w jego kierunku. Zabawne, ale czuła się jak taka nastolatka, tak cholernie beztrosko. Wolna i szczęśliwa, oto dzisiejsza Reniatka. Stęskniona, wraca w wielkim i typowym dla niej stylu. Widząc Caro, w duchu ją przeprosiła za to, co za chwilę zrobi, w końcu dla Bethy mogłobyć to nieco niezręczne. Ale co jej tam.
Tak więc z radosnym pomrukiem wskoczyła na basiora, całując go namiętnie w pysk. Nie była słaba, więc w rezultacie Lee się wywrócił, ale co jej tam. Fochnięty nie będzie.
- Cześć - mruknęła mu do ucha.

Lee

Było to całkiem niespodziewane, ale cóż, każdy samiec chyba to lubi, co? |D
Tak czy siak nie wnerwił się ani nie stawiał oporu, miał wybitnie dobry humor, więc czemu nie ponieść się emocjom? No właśnie.
-Mrrau.- Zamruczał niby kot, ale zaraz potem powrócił do siedzącej pozycji i przytulił do siebie Rennę. W sposób taki, iż jej łepetynka z gracją wtulała się w jego szyjkę. Było cieplutko, miło i romantycznie. Czego więcej pragnąć?
Gdyby byli na odosobnieniu, doszłoby zapewne do igraszek, hem, hem. Ale niestety, na publice samiec pozwolić sobie na to nie może. Chodź i tak ma gdzieś co inni o nim myślą.
Obtulił swe ogonki wokół siebie i Renny i trwali tak nieopodal Caro. Taka cisza...
Właśnie, cisza! Gdzie podziały się nasze skarby, szczeniaki? I tu był problem, ech.
-Skarbie, widziałaś może Hivtra, Rose bądź Dimitra? Nie widziałem ich ostatnio...- Kolejne oblicze Lee, zatroskany ojciec. Trudno się dziwić, jak nie widział ich od porodu.

Caro

Caroś gdy tylko ktoś nadszedł postawiła uszy na sztorc i zwróciła swoje ciekawskie spojrzenie ku obcemu wilkowi. Wilczyca zaśmiała się i także podrapała ogonem kociałke za uchem. Ta mruknęła i nadal śniła w najlepsze. No tak, co by koty robiły w dzień, prócz spania? Wadera zaśmiała się, po czym spojrzała także na Rennę.
- Witam pana. - odezwała się. - Witam i ciebie, Renno. - dodała i uśmiechnęła się wesoło.

Lee

Lee zmrużył swe ciekawskie spojrzenie, które tryskało radosnymi iskrami. Hah! Było to coś zupełnie nowego jak na samca.
-Mam wrażenie, jakbym skądś panią znał... ach, z resztą Lee jestem.- Podał łapę na przywitanie znajomo-nieznajomej. Doprawdy, samiec tyle już pysków widział, że trudno się określić, dobrze, że chociaż sam wie jak wygląda, huh.
Chyba wie, userka tego akurat u niego nie kwestionowała.

Renna

Pokręciła przecząco głową.
- Niestety nie. Ale mam nadzieję, że wszystko z nimi w porządku. Caro - tutaj zwróciła się do wadery. - Słyszałam, że zdałaś na Bethę. Gratuluję. A ja też muszę się ci pochwaaalić - mruknęła do samca. - Jestem Magiem - powiedziała pogodnie, pacnąwszy samca ogonem w grzbiet.

Lee

Samiec skinął głową, także gratulując waderze, którą chyba dopiero co poznał, choć nie był tak do końca pewny.
Postawił swe zacne uszy na sztorc słysząc tą jakże radosną nowinkę, ach!
-Gratuluję, świetnie.- Rozpromienił się i liznął ją w policzek, zaraz potem dodając.
-No widzisz, a ja zaraz zostaną Łowcą, przynajmniej mam taką nadzieję.- Uśmiechnął się głaszcząc podbródkiem czubek głowy partnerki. Ach, ten spokój... Cóż, wszystko zależało od Viktorii, która albo przyzna mu rangę oraz ów obowiązek, albo nie.
Myślał, czy ten wysiłek będzie przydatny, czy też nie... Trzeci ogon delikatnie zadrgał zdradzając niewielki niepokój samca.

Renna

- Na pewno ci się uda - mruknęła pogodnie, muskając nosem jego futro.
ALe to niegrzecznie, prawda? Nieładnie tak skupić się na partnerze gdy są jeszcze inni. Uśmiechnęła się przepraszająco do Caro. Cóż, musiała Lee'emu wynagrodzić te chwile rozłąki. Zamiatała ogonkiem ziemię, co jakiś czas zawadziwszy o ogon basiora.

Lee · Wysłany: Czw 16:05, 01 Mar 2012 Temat postu:

-Och, jakoś czuje że do szczęścia brakuje mi tylko widok naszych małych skarbów...- Westchnął ponownie głaskając główkę Renny.
O! Radosna nowinka, wręcz z ostatniej chwili. Czemuż by się nie radować? Radować, radować. Tak! Lee po roku czekania aż ktoś łaskawie mu odpisze zdał na Łowcę i to w jakim stylu! Wykazał się inteligencją i piękną degustacją~!
Tak, tak, przesadzam, ale zdał, cieszmy się.
-Ach! Mam radosną nowinę! Właśnie zdałem na Łowcę.- Wyszczerzył się pełen dumy.

Caro · Wysłany: Czw 21:14, 01 Mar 2012 Temat postu:

Caro szybko uścisnęła łapę wilka, po czym zarechotała. Przebudziła swego pupila lekkim szturchnięciem łapy, po czym uśmiechnęła się. Kocię wstało ospale i spojrzało ciekawsko na betę.
- No cóż, ja wam nie będę przeszkadzać. - odparła, po czym zaśmiała się i wskazała Charlie łapą, by już zaczęła iść. - Ja mata! - dodała jeszcze na pożegnanie, wyszczerzyła się i wolnym krokiem zaczęła podążać ku wielkim, piaszczystym pustyniom. A dokładniej lwiej skale.
z.t.

Lee · Wysłany: Sob 10:09, 03 Mar 2012 Temat postu:

Uśmiechnął się na pożegnanie wadery, i zaraz potem kiedy odeszła szturchnął delikatnie nosem Renię.
-Chyba na nas też czas, co skarbie? Trochę długo tu siedzimy, trzeba wrócić do szczeniaków.- Uśmiechnął się i ponownie trącił nosem swą partnerkę. Tak zachęcająco, do wstania.
Sam wstał i powoli ruszył do wyjścia, ku legowisku, tak aby Renatka mogła za nim spokojnie nadążyć. Zdawało się, że nucił jakąś melodię, dość radosną, pod nosem. Ach. Ostatnio spotykają go same powodzenia w życiu, czemu nie być szczęśliwym? No właśnie.

/zt.

Renna · Wysłany: Nie 13:07, 04 Mar 2012 Temat postu:

Zerknęła za Lee'em i czmychnęła za nim tanecznym krokiem, z szerokim uśmiechem na pyszczku. Czuła się dopełniona. W końcu. Wykończona do końca w pozytywnym tego słwoa znaczeniu.

z/t

Wichura · Wysłany: Nie 16:10, 04 Mar 2012 Temat postu:

Swą obecnością miejsce to zaszczycił w pewnym momencie on - wilk, na widok którego wszystkie panny mdleją z zachwytu, obiekt fascynacji, ale i zawiści zwyczajnych jednostek, Ten, Które Imię Wzbudza Powszechną Trwogę i w ogóle taki fajny gość, że ja pierniczę - jednym słowem Wichura. Samiec szedł spokojnie, rozglądając się na boki czujnym wzrokiem i poddając obserwacji otoczenie. W końcu postanowił się zatrzymać, by zaraz usiąść w oczekiwaniu na Coś Ciekawego.

Anexia · Wysłany: Nie 16:26, 04 Mar 2012 Temat postu:

Anexia czuła się tu obco, w końcu do tej pory jej prawdziwe 'ja' zagubione było gdzieś w odmętach jej wspomnień. Nie wiedziała do końca, dlaczego postanowiło przebudzić się właśnie teraz, ale z drugiej strony wreszcie czuła się prawdziwie wolna, brakowało jej tego, choć sama nawet o tym nie wiedziała.
Gdy ujrzała Wichurę postanowiła do niego podejść i się przywitać, w końcu - czemu nie?
- Hej, jestem Anexia! - uśmiechnęła się przyjaźnie, wlepiając ogniście pomarańczowy wzrok w basiora.

Wichura · Wysłany: Nie 16:32, 04 Mar 2012 Temat postu:

Samiec, widząc zmierzającą w jego stronę osobę, dokładniej zaś wilczycę, w wieku dorosłym, o jasnej barwie futra, skłonił głowę niemal dotykając czubkiem nosa ziemi i przywitał się, zdradzając tym samym swoje imię:
- Witaj, Anexio, niezmierni miło mi cię poznać. Na mnie mówią Wichura - powiedział, po czym wyprostował się i ponownie wbił spojrzenie w waderę. Na pysku wilka pojawił się uśmiech - całkiem sympatyczny.

Anexia · Wysłany: Nie 16:47, 04 Mar 2012 Temat postu:

Cicho zaśmiała się gdy basior się ukłonił, nie była przyzwyczajona do takie zachowania wobec niej. Samiec już z początku wydawał się być naprawdę miłym wilczkiem.
- Wichura? Rzadko ostatnio spotyka się imiona o jakimś znaczeniu, a jeśli już, są one zagraniczne. - ozwała się pogodnie, spoglądając z ciekawością na basiora.
- Mi również. - dodała po chwili, wciąż uśmiechając się szeroko - Oh, jakże świat jest piękny kiedy jest się w końcu sobą.