Urwiskowa Łączka

Destiny

- Mamo a jak to jest być Zombie? -Zapytała się mała z zaciekawieniem. No dobrze. Tata mówił jej jak jest być duchem. A wujek Mort mówił ze Zombie to złe istoty. Ale Mama była przecież dobra.

Lia

Lia musiała chwilę się zastanowić by dobrze wytłumaczyć córeczce,więc po chwili powiedziała:

-Jak to jest być zombie trochę trudno to wytłumaczyć,ale to jest tak jakbyś była prawie normalnym wilkiem są niewielkie różnice ale to zależy w jakim przypadku.W moim jest praktycznie normalne, nie wiem czy to ma sens tłumaczyć ci to tak ogólnie ale niech już będzie, zombie zostaje się wtedy gdy duch powraca do swojego ciała przy pomocy pośrednika dusz w moim przypadku tak właśnie było, jeżeli duch powróci do swojego ciała zbyt późno to wtedy odczuwalny jest od niego dość brzydki zapach oraz inne przykre rzeczy o których nie będę ci mówiła.- Lia rozgadała się na ten temat tak jak by była ekspertem lecz ona po prostu chciała to wszystko zobrazować małej jak najdokładniej, miała nadzieje że dobrze to wytłumaczy.

Destiny

Destiny podeszła do wadery i zaczęła jej się uważniej przyglądasz.
- A czujesz ból? -Zapytała się patrząc na nią uważnie. Hmm w sumie ciekawe to było.
- Tata mówił że zginęłaś. Jak nie chcesz nie musimy o tym rozmawiać. -Powiedziała siadając koło niej i strzygąc uchem.

Lia

-Nie nie czuje jako takiego bólu bo bycie zombie nie boli no chyba że chodzi ci oto że jak ktoś mnie walnie to czuję wtedy normalnie ból.- Powiedziała uśmiechając się, po chwili dodała:
-Ten temat mnie nie zraża jak chcesz to możemy o tym rozmawiać.- Dopowiedziała ciepłym tonem.

Destiny

Mała uśmiechnęła się do niej delikatnie.
- No bo... -Zaczęła bardzo niepewnie. Nie chciała aby mama na nią nakrzyczała.
- Jak to jest umrzeć? -Zapytała się nieśmiało. W sumie to Destiny myślała ze jak sie umiera to już. A tutaj miała kontakt z istotami które żyły po śmierci.

Lia

-Muszę ci szczerze powiedzieć że śmierć tak naprawdę nie boli,zaś może boleć sposób w jaki się umrze na przykład jeśli ktoś cię zabije to boli ale gdy umierasz ze starości to nic a nic nie boli.- Powiedziała ciepłym głosem.Lia nie opowiadała dokładniej by nie przestraszyć młodej wilczycy.

Destiny

- Ale... to... jak ty mamo zginęłaś? -Zapytała patrząc na waderę bystrymi ślepkami. Naprawdę to ją ciekawiło. Destiny westchnęła.
- A każdy po śmierci staje się duchem albo Zombie? -Dodała.

Lia

-Po śmierci stajemy się duchami lecz gdy naprawdę chcę się być żywymi to jest taka szansa jaką ja dostałam.- Odpowiedziała na pytanie po czym mówiła dalej:
-Mnie...- Zawahała się przecież nie może powiedzieć córce kto ją zabił do było by nie pedagogiczne no ale chyba może jej powiedzieć w jaki sposób zginęła, więc spróbowała mówić dalej:
-Mnie ktoś zabił...ale zginęłam w szlachetnym celu...-mówiła niezbyt pewnym głosem.

Destiny

Destiny liznęła mamę w policzek. Mała westchnęła.
- Tata mówił że umarłaś jak miałaś mieć dzieci, to prawda? -Zapytała tym samym niepewnym tonem. Destiny nie była pewna czy powinna o to nią pytać.

Antharas

Nagle nad urwiskiem rozległy się brzmienia trzepoczących skrzydeł. Słońce przyćmiła ogromna sylwetka smoka. Tak... To znaki rozpoznawcze Antharasa!
Przelatywał obok, ale zauważył znajomą sylwetkę. Zmienił więc trajektorię lotu i swym słynnym popisem wylądował na ziemi.
Spojrzał najpierw na małą Destiny.
-Witaj mała!- ryknął w jej stronę radośnie, ale gdy spojrzał na jej towarzyszkę... Uch! Co to było!
-No proszę proszę... A Twoja koleżanka to kto?- spytał zbliżając swój pysk do obcej wadery. Szczerze mówiąc nie pamiętał by kiedykolwiek ją spotkał.
Gdy zbliżył się z łbem, zaczął niuchać wokoło.
-Och! Cóż to za smród... Nie myłaś się dawno czy zjadłaś coś zdechłego?!- warknął do białej wadery.
Wyszczerzył kły i spoglądał na nią z obrzydzeniem.

Destiny

Destiny podeszła do smoka.
- Cześc. -Przywitała sie z gadziną. Jak ona go dawno nie widziała. No naprawdę dawno dawno nie było go. Albo był i się nie pokazywał? Gdyby tak było to Destiny by się na niego obraziła i odgryzła by mu nos. No dobra nie odgryzła by bo smoki jako tako nosa nie mają. Nie skomentowała jego słow odnośnie wadery.
- To Lia. -Przedstawiła.

Antharas

Antharas zaśmiał się szyderczo.
-Ach Lia!- ciągnąc dalej swój rechot.
-Moja mała przyjaciółko... Z kim Ty się zadajesz! Massacre nigdy by nie pozwolił na takie coś!- rzekł do niej z premedytacją.
Oj jak Anth mu o tym powie to chyba dostanie szału...
-Tak przy okazji...- Ponownie zbliżył pysk do białej wadery i silnym podmuchem powietrza z nozdrzy dmuchnął na obcą.
-Aż zgłodniałem! Niestety nie mam ochoty polować dziś na bawoły, więc może skosztuję Ciebie??- popatrzył na Lię i nagle się zaśmiał.
Cóż... Mimo jej odoru, może jakoś przełknie ją w całości...

Destiny

- Tata będzie o to zły? -Powiedziała ze zdziwieniem. No ale przecież Lia nie jest groźna. Jednak Destiny wzięła to bardzo na poważnie. Podeszła bliżej do smoka.
- Nie mów mu bo będzie na mnie zły. -Poprosiła swojego smoczego przyjaciela. O tak jak taka się na nią zdenerwuje to może już przestać kochać Destiny. A co ona wtedy zrobi?

Antharas

Antharas uśmiechnął się do małej.
-Ty chyba nie wiesz, że takie wypłosze jak ta wadera to tylko puste, śmierdzące ciała!- ryknął do małej na poważnie.
-Czy Ty sądzisz, że ta oto wadera zapewni Ci wszystko czego zapewniłaby Ci prawdziwa matka?- dodał nonszalancko.
Popatrzył się na Lię.
-Przecież to rozkładające się cielsko nie ma pojęcia o rodzicielstwie! Och... nie mówiła Ci?- popatrzył się na małą kulkę ze zdziwieniem.
-Nic dziwnego, że nie wiesz o niej wszystkiego!- dodał po chwili.
Przysiadł, a młode przysunął ogromną łapą do siebie.
-Posłuchaj moja droga... Wiesz jak zginęła? Twój tatuś ją zamordował! O tak!- zaśmiał się szyderczo jakby był zadowolony z tego czynu.

Destiny

Destiny uważnie go słuchała i teraz nie wiedziała co ma zrobić. Nie wiedziała co myśleć o waderze. Smok mówił straszne rzeczy, ale Antharas zawsze ma racje. Mała słysząc że to jej tata zabił waderę myślała że się przewróci.
- Co...? -Pisnęła niemal bezgłośnie. Ale dlaczego tata mógł zrobić coś takiego? Przecież on jest miły i dobry. Jednak Destiny przypomniała sobie rozmowę z ojcem w lesie. Mówił że kiedyś też był zły.... no ale to było dawno temu.

Antharas

Antharas lekko przytulił otulił kulkę- łapą.
-Nie martw się moja mała... Tobie nic nie grozi, jestem Twoim przyjacielem! A tatuś Massacre... Jest teraz odpowiedzialny!- powiedział jej z troską.
-Ale jeżeli nie chcesz by i on się rozgniewał... Musisz pokazać tej białej waderze gdzie raki zimują! Pokaż mi jak wkrótce będziesz walczyć z wilkami!- dodał po chwili puszczając ją do przodu wprost na Lię.

Destiny

Destiny wyhamowała. Nie ona nie chciała walczyć. Ona nie umiała nawet walczyć. Zawsze uciekała przed takimi sytuacjami bo się bała. Ale tato będzie bardzo zły jeśli nic nie zrobić i smok też. Małej zaczęło szybciej bić przestraszone serduszko. Targana była sprzecznymi myślami. Destiny podkuliła ogon oczka jej zrobiły się mokre od łez. Zaczęła się cofać na bok.

Antharas

Antharas spojrzał na nią ze zdziwieniem. Zauważył, że z jej ślepek zaczęły płynąć łzy.
-Musisz się nauczyć pewnych rzeczy moja mała. Po pierwsze, nie cofaj się przed wrogiem, a po drugie jeżeli chcesz w dorosłym życiu być prawdziwym wilkiem, musisz umieć się obronić i walczyć!- sapnął do niej nieco surowym tonem.
Antharas miał w tym swoje racje bo przecież był doświadczonym smokiem i wiedział co robi.
-Jeżeli nie dasz rady to mogę sam Ci pokazać jak to się robi!- krzyknął, spoglądając na Lię.
-Twój ojciec nie byłby zadowolony z tego, że nie umiesz walczyć.- dodał po chwili nie odrywając wzroku od Lii.

Destiny

Destiny na prawdę nie umiała. Nie umiała walczyć! Nigdy tego nie robiła. Przecież ona się boi!. Mała słysząc ton smoka jeszcze bardziej się skuliła.
- Nie umiem. -Szepnęła cicho. Mała była przestraszona. Nie umiała zrobić nikomu krzywdy. Nigdy nie musiała. Nie chciało jej się wierzyć ze tata będzie na nią zły że nie potrafiła walczyć. Przecież... przecież... jej tata nie jest zły.

Antharas

Smok zarechotał głośno jakby od niechcenia.
-Popatrz na nią. Gdyby była złym Zombie i chciałaby Cię zjeść, co byś zrobiła?! Skuliła ogonek i czekała na pomoc? Nie żartuj sobie!- wrzasnął ponownie.
-Po to tu jestem by Cię nauczyć walczyć. To jest druga natura wilka! Podobnie jak i smoka.- dodał po chwili uderzając łapą w ziemię tak mocno, że drobne kamyki podskoczyły pod wpływem wstrząsu.
Antharas nie był zły, ale po jego zachowaniu można było tak wywnioskować.
Czego on oczekiwał od tej małej, drobnej kulki? A mianowicie tego, że weźmie się w garść i nauczy się czegoś ważnego!