Diamentowy wodospad

Mu

Wilczątko wolno otworzyło oczy. Spojrzało zaspane na samice. Czy masz rodzinę? To pytanie było gorsze niż wbicie noża w serce. Rodzina... Ech... Czy kogoś kto wygnał go z domu można nazwać matką? Czy kogoś kto cię wyzywa i się z ciebie śmieje można nazwać bratem lub siostrą? Nie... Odpowiedź więc była prosta.
- Nie.. Nie mam rodziny i nigdy jej nie miałem - odparł.

Samanta

Popatrzyła na Mu . Kiedy o tym mówił widać było jego smutek . Pomyślała , że mogłaby go przygarnąć jednak nie chciała mu się narzucać . Czekała na kolejne słowa z jego strony .

Mu

Szczesiak spojrzał łagodnie na wilczycę. Spędził z nią cały dzień i bardzo się do niej przywiązał. Delikatny uśmiech zagościł na jego pysku. W końcu się odważył i zapytał.
- A ty masz rodzinę?
Rodzina. Znowu to potworne słowo. A może ono nie jest takie straszne? Nie... To nie możliwe.

Sekai

Po chwili te głupie i smutne myśli wyleciały jej z głowy.Podeszła teraz ze smutną miną i z podkulonym ogonem do Mu i Samanty.Położyła się obok nich.

Mu

- Czemu jesteś taka smutna? - zapytał ni stąd ni zowąd.
Przez chwilę przyglądał się Sekai jednak po jakimś czasie znudziło mu się o i zaczął bawić się listkiem, które znalazł pod swoją łapką.

Sekai

-Wydziedziczyli mnie wczoraj z rodziny.....-powiedziała załamanym głosem i przymknęła oczy.Otuliła się ogonem i spojrzała w niebo.Po chwili znowu spojrzała w ziemie.

Mu

Mu opadła szczęka (przenośnia). Wydziedziczyć to jak wyrzucić! Dobrze wiedział jak się teraz czuje Sekai. Ale przecież wilczyca nie była odmieńcem tak jak on to dlaczego została usunięta z rodziny? Nie mógł się powstrzymać i zapytał.
- Nie chcę być wścibski, ale jaki był powód tego zajścia?

Sekai

-Nie wiem...ale chyba dlatego, że byłam inna....-powiedziała ze smutkiem i spojrzała na Mu kuląc uszy.Położyła przed sobą przednie łapy.

Samanta

- Ja mam . Dwójkę dzieci i partnera - Uśmiechnęła się na samą myśl o jej rodzinie . Po chwili przytuliła go do siebie i zapytała - Chciałbyś może być częścią mojej rodziny ? - Uśmiechnęła się do niego . To była poważna decyzja .

Mu

- Inna? Ty inna?! Ja jestem inny, ale nie ty! - nie wytrzymał.
Ona przecież była zwykłą wilczycą. Jak ktoś mógł jej zarzucić takie coś.

Mu spojrzał na wilczycę. Rodzina. Teraz mógł mieć rodzinę, ale co jeśli będzie taka jak poprzednia? Nie... To niemożliwe! sam taka nie jest...
- Ech... - wtulił się w jej futerko - Tak!

Sekai

-Inni mieli czarną sierść..i mnie wyzywali od odmieńców i tym podobnych.Nie miałam koleżanek ani kolegów.A rodzina mnie wydziedziczyła bo uznali, że jestem jakąś klątwą...-powiedziała całkiem spokojnie.Łzy napłynęły jej do oczu.

Mu

- Nie przejmuj się - powiedział spokojnie.
Chciał ją pocieszyć, ale nie wiedział dokładnie jak. On przeszedł praktycznie to samo co ona. Westchnął widząc jak źle się czuje Sekai.

Sekai

-Tak..masz rację było minęło..ale trudno o tym zapomnieć.-powiedziała i otarła łzy z pyska.Nie będzie się tu rozklejała o nie!Za stara jest.

Mu

- Ale trzeba chociaż spróbować zapomnieć - opowiedział.
Uśmiechnął się jak tylko zobaczył, że Sekai trochę się polepszyło. Łapą zaczął grzebać sobie za uchem. Po chwili wyciągnął zza niego mają, biało czarną kulkę.

Kitara

Kitara wolno kroczyła machając ogonem.Jej sylwetka uginała się pod każdym małym krokiem.Kroczyła dumnie i lekko jak baletnica.Uniesione uszy,i lekki uśmiech na pyszczku dawał dobre poczucie humoru.Przysiadła przy wodospadzie spoglądając na zebrane wilki.

Mu

Mu przekręcił lekko łeb spoglądając na nowo przybyłą wilczycę. Zamachał delikatnie ogonem wzniecając chmurkę kurzu. Po chwili spuścił wzrok na biegającą wokół niego myszkę. Dał jej migdała.

Tornado

Diamentowy Wodospad. Już nie pamięta kiedy tu ostatnio był. Zanurzył się szybko w wodzie i po chwili wypłynął na powierzchnię z dość dużą rybą w pysku. Szybko skoczył przez spadającą wodę na półkę skalną i pałaszując swoją zdobycz zaczął przyglądać się pozostałym wilkom.

Kitara

Wilczyca uniosła lekko łebek w strone czarnego basiora.Uśmiechneła się z ukosu,i pokręciła uchem.Była tu nowa i lekko zamieszana.Zarywanie znajomości nie było jej mocną stroną.Zmrużyła tylko ślepia,i spojrzała w swoje odbicie.

Brenda

Oglądała to przedstawienie, a jej sylwetka nie drgnęła choćby o milimetr. Kiedy jakiś wilk wyskoczył z wody z rybą w zębach podniosła się i podeszła do Tornada. Odepchnęła go i zabrała mu rybę. Dziś nie miała najmniejszej ochoty polować. Wróciła pod drzewo i wyrzuciła rybę do wody brzydząc się takim czymś.

Tornado

Spojrzał ze złością na waderę. Był głodny i nie podobało mu się że ktoś odebrał mu łup. Wskoczył więc z powrotem do wody ochlapując przy tym wilczycę. Gdy wypłynął miał w zębach jeszcze większą rybę którą połknął w całości i poszedł z powrotem na swoją półkę skalną.