Diamentowy wodospad

Viktoria

Wybieraj! - Krzyknęła Viki - Teraz albo nigdy. Jak powiesz teraz wszystko się skończy. Nie będzie żadnych zaczepek. Wiem jesteśmy dziećmi, ale jak nie teraz to będzie to trwało jeszcze długo. Powiedz... - Powiedziała Viki łykając słone łzy.

Dante de Cossa

- Ale ja nie wiem - powiedział i wybiegł z tego miejsca. Nie, teraz nie chciał. Zostaną na zawsze mu te trudne wspomnienia, ale nic. Musi sobie z tym poradzić. Jeśli nie, to skończy jak Ekke, jeśli nie jeszcze gorzej. Urwisko. Walka. Obojętne. Śmierć tylko go uwolni. Nie, już go tu nie było.

Lea

- Zostaw go. - powiedziała spokojnie Lea. Nie chodziło o to, że boi się, że jej nie wybierze. Po prostu widziała, że wilk nie ma ochoty odpowiadać. - Viktoria, nie widzisz, że Schatt nie chce mówić? - w końcu byli jeszcze dziećmi, nie czas na trudne wybory w tak młodym wieku. I chociaż ciekawość zżerała ją niesamowicie postanowiła bronić Schatta, bo bardzo się jej podobał. - Schatt, nie musisz na to odpowiadać! - powiedziała bardzo spokojnie. - Lepiej bawmy się dalej! - oczy małej zapłonęły entuzjazmem. - Teraz się będę starać! - zawołała z uśmiechem.

Naomi

-Rany, niektórzy traktują inne wilki jak kawałek mięsa..rozrywają go na wszystkie strony i sobie nawzajem. Tylko że taki rozszarpany kawałek mięsa traci na wartości. Shatt musi mądrze wybrać, podejść do tego dojrzale. Inaczej skończy jak Ekke.-pomyślała Ada. -Viki, traktujesz to zbyt poważnie. Pamiętaj "tego kwiatu jest pół światu" Jesteście za młode by aż tak walczyć. Czy on jest warty nowego wroga? Może tak. Tylko On nawet nie jest zdecydowany. Będziecie miały wroga a chłopaka NIE!. Skończcie te gierki, a zwłaszcza ty Viki, to staje się trochę nudne, te rzucanie się na szyje i nędzne podrywy. Jeśli jeszcze nie zauważyłaś, na niego to nie działa, nie odpowiedział na żaden z twoich sygnałów.!-powiedziała stanowczo i głośno Ada. Następnie odwróciła wzrok by nie widzieć zdziwionych twarzy koleżanek. Miała jedną faworytkę w tej bójce. Jednak chciała by te całe zaloty się skoczyły. o tylko jedna jest niego warta.

KokuRai

- Zgadzam się z tobą - powiedziała do szczeniaka, którego nie znała. - Viki nie przyciskaj go. Powie jak będzie gotowy, ale ty daj spokój. Jesteśmy jeszcze za młode. Widzisz co narobiłaś - rzekła złym tonem. Koku spojrzała na Leę i kiwnęła głową, a następnie wyszła. ,,Przepraszam Lea że wychodzę może się gdzieś spotkamy" pomyślała zanim wyszła.

zt.

Viktoria

Viktorii zrzedła mina. Teraz miała pretensje do samej siebie. Ja... ja lepiej może jak się nie będę z wami widywać. - Po policzkach Viki popłynęły łzy. - Schatt będzie miał spokój i wy też. Nie chce mieć nowych wrogów. - Powiedziała Viki. Usiadła za krzakami, które były obok wody. Nie chciała aby ją ktoś widział. Nie, gdy jest tak rozpaczona. Spojrzała w lustro wody. Eh... Zawsze będzie istniała wredna Viktoria. - Pomyślała - Ja nie chcę, nie... - Nie miała ochoty by żyć. Zza krzaków dobiegło ciche szlochanie. Teraz myślała o Adzie. Takie ciche wilczątko nagle jej się porządnie postawiło. Viki była pod wrażeniem. Niech Schatt nie umiera z mojego powodu - Szepnęła.

Lea

Lea patrzyła na oddalającą się wilczycę smutnym wzrokiem, ale zaraz uśmiechnęła się pod nosem.
- Ok, już zmieńmy temat... - powiedziała. - Jeszcze zawstydzimy biednego Schatta. Na twoim miejscu - zwróciła się do wilka. - Ja już dawno bym wymiękła w takiej sytuacji - powiedziała, po czym jej uśmiech rozszerzył się. - To co..? Gramy dalej? Mogę gonić... - rzekła i przygotowała się do biegu. Jako pierwszy cel wybierze...

Viktoria

Viktoria raz po raz wyglądała zza krzaków. Oni są szczęśliwsi beze mnie - Pomyślała. Otarła łzy. Podeszła na chwiejących się nogach do reszty wilczków. Cczy mmi wwybaczycie? - Jąkała się Viki - Ja was chciałam przeprosić. Ale powiedzcie szczerze: jeśli mnie tu nie chcecie to pójdę. Nie będę miała Wam tego za złe. - Otrząsnęła się już wilczyca - Ja nie wiem co we mnie wstąpiło. Jestem dzieckiem to najpiękniejszy okres życia. A ja go zmarnowałam - Czekała na odpowiedź innych.

Lea

- Oczywiście, że możesz zostać - powiedziała szczerze Lea. - Ale trzeba wprowadzić pewne zasady: Nie ma kąśliwych uwag pod adresem innych wilków. Zakaz rzucania się na szyję, wycałowywania, i tym podobnych. Po prostu: bawimy się i już! - Lea zaśmiała się i spojrzała wyczekująco na Viktorię. - To co? Przyjmujesz zasady, czy idziesz stąd? - zapytała surowo.

Viktoria

Ej! Ale nigdy nikogo nie całowałam! Schatta tym bardziej - Powiedziała uśmiechnięta wilczyca - Całować nie będę i rzucać się na szuję tez nie. Dopiero jak zostanę nastolatką. Dobra koniec czasu. My tu gadu-gadu a zabawa leży odłogiem. - Viki już nie myślała o przeszłości. Teraz liczy się dla niej tylko jedno - ZABAWA! Wiecie co - zaczęła wilczyca - nie mam żadnego domu, czy pomoglibyście mi zrobić legowisko? - zapytała - Jeśli się zgodzicie to będę czekała na was w miejscu legowisk Watahy Wody - Uśmiechnęła się do wilków po czym wyszła.

Lea

Lea popatrzyła na następną odchodzącą wilczycę.
- Ej! Jak tak będziecie odchodzić po kolei, to zabawa nam się rozsypie! Jak bawić się w berka w tak mało osób?! - zapytała przerażona, ale w głębi serca czuła radość, że Viktoria wreszcie odpuściła. - No dobra, to ja też idę... pomogę jej zrobić to legowisko. - powiedziała i podążyła za wilczycą.

Naomi

-No i mnie zostawiły..-pomyślała Ada. PO czym zaczęła ganiać za własnym ogonkiem. Lubiła gdy kręci się jej w głowie. Nagle upadła na ziemie brzuszkiem do góry i zaczęła liczyć obłoki. Uwielbiała to. Nagle naszła ją chęć do bawienia się w kto dłużej będzie miał otwarte oczy. Lubiła bawić się w to z Leą. Jednak gdy jej nie ma musi poszukać sobie innego/innej partnera/partnerki do zabawy.

Viktoria

Hej wilczyska! - Krzyknęła Viki. - Zapraszam was na imprezę w moim domku. Mam jedzenie tylko gości mi brakuje. - Hej brakuje mi też Schatta! Słyszałam, że jest przy grobie Ekke to pójdę po niego a wy jak chcecie to idźcie już do mojego domku. - Powiedziała Viki i jak się nagle pojawiła tak nagle zniknęła.

Seele

Dobra koniec siedzenia. Seele postanowiła odejść, jeśli duch może tak po prostu odejść. - Żegnajcie - powiedziała do wilczków i odleciała. Może jeszcze je spotka, lecz nie teraz.

Naomi

Wpatrywała się przez jakiś czas w odchodzącą Seele. I znów poczęła oglądać obłoczki czekając, aż coś zacnie się wreszcie dziać.

Aderwana

Aderwana spojrzała na wadere i się uśmiechnęła pod nosem. - Co ja lubię? Nie wiem - powiedziała, a wiatr zaczął szaleć zrywając liście z drzew. Jej oczy zabłysły. - Ja ide - powedziała wychodząc. Po chwili znikła za drzewem, a raczej za jego cieniem.

Naomi

Ada została sama. - No.. nie ma co idę sobie - pomyślała po czym powoli wstała i popędziła w stronę lasu. Po drodze zwalniała i przyśpieszała na przemian. Jednak po czasie ustaliła już swoje tempo i zniknęła za drzewami.

Dante de Cossa

Schatt przyszedł w to smutne dla niego miejsce. Wiązały się z nim niezbyt miłe wspomnienia. A jednak to on zaproponował tu przyjść. Czy reszta też tu przyjdzie? Tego nie wiedział. Najwyżej będzie siedział tu sam...

Jennifer

Catalina przechadzała się po krainie, aż trafiła tutaj. Wilczyca o szarej sierści usiadła i uważnie przyjrzała się wodospadowi. Był ładny. Rozejrzała się dookoła. Powoli podeszła do wilka, który wydał się w jej wieku. Zerknęła na niego ukradkiem i uśmiechnęła się delikatnie. Była szczęśliwa! Wreszcie udało jej się znaleźć miejsce, w którym może zostać. Przynajmniej póki zima się nie skończy. A kto wie, czy nie dłużej. Szkoda tylko, że nie znalazła swojego brata...

Seth von Wiegemesser

Seth przybiegł tu za swoim kolegą. Nikogo oprócz Schatta tu nie było? Trudno, będzie trzeba poczekać na dziewczyny. Powinny wkrótce przyjść. Chyba, że nie będą miały takiego zamiaru. Wskoczył do wody, lecz zaraz wyskoczył. Była zimna. Zapomniał, że powoli zaczynała się zima i kąpiele nie były wskazane.