Potok Pstrągów

Ikiru

A ten, nie do końca wiedząc, gdzie ma się udać, jak najprędzej podbiegł do drzewa, po czym po natychmiastowych oględzinach postanowił się tam wdrapać. Nie poszło mu to wyjątkowo sprawie, ale aż tak źle nie było, powinien zdążyć, zanim Rosemarie skończy liczenie. Przycupnął sobie na jednej z większej gałęzi, po czym zaczął obserwować przyjaciółkę z chytrym uśmieszkiem. Był pewny, że go w życiu nie znajdzie! Jednak, jak już można było zobaczyć, basior był bardzo zadufany w sobie, a intuicja nigdy nie prowadziła go na dobre tory - wręcz przeciwnie, spychała go wręcz pod nadjeżdżający pociąg, że to tak ujmę.

Loba

Loba przybiegła i siadła na trawie tuż przy potoku.
Jej białe futro lśniło w słońcu.
Wilczyca oglądała się obserwując okolicę i wszystkie inne wilki.
Jej błękitne oczy spoczywały na jednym ze pstrągów.
Wilczyca weszła do wody i walnęła łapą taflę wody ogłuszając rybę. Zwierzę wystraszone zaczęło płynąć w stronę Loby. Wilczyca przycisnęła rybę do dna i włożyła głowę pod wodę rozgryzając brzuch ryby.

Następnym razem podkreślę i każę Tobie poprawić.
Muszę odpokutować za nerwy Zammy'ego ;p
~ Taharaki

Sasome

Pisz wolniej, ponieważ czynisz strasznie dużo błędów. ;]

Sas przydreptał tuż za Lobą. Nie chciał jej zgubić. Usiadł przed nią i spojrzał nieśmiało w jej oczy.
- Witaj... - Wyszeptał jej do ucha. Zaraz potem zrobił coś czego Loba mogła się nie spodziewać. Pocałował ją w usta i cofnął się o krok.
- Ekhem... - Nie mógł nic więcej wykrztusić. Nie wiedział jaka będzie reakcja wadery, mogła przecież nie odwzajemniać tych uczuć. Odchylił głowę na bok i wbił wzrok w ziemię. Uchylił pysk jakby miał lada chwila coś powiedzieć. Po chwili zamknął go i spojrzał nieśmiało w oczy Loby.

Rosemarie

Rosemarie otworzyła oczy i rozejrzała się dookoła w poszukiwaniu Ikiru. Gdzie też ten wilczek mógł się schować? Wadera zmrużyła oczy i wtedy... tak! Co to za kształt? Mały, puchaty i siedzący na gałęzi? Udało się! Zadowolona z siebie Rose pobiegła czym prędzej w stronę przyjaciela.
- Mam cię~! - zawołała piskliwym, uradowanym głosikiem.

Loba

-em...em... - Wilczyca spojrzała się na wilka - Ja...em... - Loba podeszła do wilka i otarła się o niego. Przez dłuższą chwilę patrzyła się tępo w ziemię. Po chwili również pocałowała go w usta. - kocham cię...- szepnęła nieśmiało.
Jej medalik nagle się rozwiązał i spadł do wody. - Ojej! - Wilczyca wskoczyła do wody i zaczęła szybko szukać medalika. Po 2 minutach wyszła z wody z czarnym kamyczkiem na sznurku. - Jaka z mnie niezdara..... - mruknęła i przytuliła się do Sasa.

Tyle błędów! >.>
I to nie po raz pierwszy. Ściągnij sobie przeglądarkę podkreślającą błędy, jeżeli Twoja tego nie robi (Google Chrome czy Mozillę chociaż), bo następnym razem dostaniesz osta za notoryczne niszczenie naszego pięknego języka!
A moderatorzy gdzie są w tej chwili?
~Samuel

W szkole? Na uczelni? W Katowicach? Przepraszam, ale nie w porządku jest zarzucanie, iż w godzinach typowo szkolnych nikt nie spojrzał na post... Jeszcze nie każdy ma wakacje, nie każdy spędza całe życie przed kompem. Amen.
~ Taharakowa.

Sasome

Sas czuł małe zakłopotanie. Chrząknął cicho i rozejrzał się nieśmiało.
- Nie... wcale nie jesteś niezdarą... to pewnie przez przypadek. - Powiedział i uśmiechnął się delikatnie. Nie przeszkadzało mu to, że Loba się do niego przytula. Przecież prawie od początku była dla niego wyjątkowa, coś ją wyróżniało spośród innych wader. Może piękno, to ciepło wewnętrzne? Ach, możliwe, możliwe. Wszystko jest możliwe, nawet to, że zaraz powie...
- Ja również Ciebie kocham... - Szepnął i rozejrzał się. Nikogo starszego, tylko dwoje młodych. Odetchnął i przytulił Lobę. Nie żeby się wstydził, ale to jego pierwszy raz, pierwsza miłość, możliwe, że prawdziwa.

Loba

Wilczyca uśmiechnęła się lekko.
-em...no to co porobimy? - Spytała wilczyca po dłuższej chwili. Loba była trochę przygnieciona całą sytuacją. Jej błękitne oczy spoczywały na wilku. Wadera wstała i powoli weszła do potoczku i spod zmrużonych brwi ochlapała Sasa. Wilczyca nagle znikła pod wodą a po chwili wyskoczyła na brzeg z drugiej strony potoczku. Gdy otrzepała się z nadmiaru wody, podeszła do Sasoma i wrzuciła go do wody.
-Ha!

Sasome

Wilk wyskoczył szybko z wody.
- Czekaj, zaraz wrócę. - Powiedział i w cwale opuścił ten teren.
Po jakimś czasie wrócił zasapany. Był cały biały, tylko jego grzywa, nos i plamki dookoła oczu były czarne, same zaś jego ślepka - czerwone. Wyglądał... pięknie? Może mu się podobało, ale czy Lobie? Nie chciał zawieść jej gustu, o nie. Wyciągnął zza pleców bukiet białych kwiatków, które pozbierał po drodze.
- To dla Ciebie. - Powiedział i przytulił ją, pocałował w usta. Nieważny był jej wiek, miłości nie wolno lekceważyć, ta na pewno jest i będzie prawdziwa.

Loba

Wadera uśmiechnęła się lekko.
-Sas, nieważny jest kolor sierści czy kolor oczu, ważne jest co ma się tutaj-Loba zastukała pazurem w pierś Sasa.
Wilczyca powąchała kwiaty.
-Prześlicznie pachną! - Rzekła ocierając się o basiora.
- Może się gdzieś przejdziemy? - Spytała cicho i nieśmiele. Jej białe futro zafalowało ze zetknięciem z wiatrem. Loba spojrzała się na czyste niebo.
- Co proponujesz? Tereny ludzkie? Łąki? Może ziemie neutralne? - Wilczyca szczerze mówiąc kochała adrenalinę.

Pośpiech Cię zgubi. Jeszcze jeden głupi błąd a naprawdę mogę przestać być milutka i sympatyczna ;)
~ Taharaki

Sasome

Wilk nie miał ochoty na spotkanie się ze zdziczałymi pobratymcami w Ziemiach Neutralnych.
- Niech więc będą tereny dwunogów, wioska. Co ty na to? - Zaproponował. W wiosce jest dość dużo ludzi, będzie co robić. Uśmiech nie znikał z jego kufy. Już się rwał, ale przecież kobietom się ustępuje.

Loba

Wilczyca uśmiechnęła się i podeszła do Sasa.
-Chodź, idziemy -Szepnęła i ruszyła w przód jej ogon falował lekko przy każdym ruchu.
Wilczyca zaczęła od nowa wszystko analizować. Nie chciała przeżyć tego samego co w jej krainie. Wilczyca odwróciła się do Sasa i przytuliła go.
-Sas ja muszę coś ci wyznać...Ja w mojej krainie miałam innego.-Wilczyca spojrzała się na wilka po policzku spływały jej drobne łzy.

Sasome

Sas uśmiechnął się pocieszająco do Loby.
- Mogłaś mi wcześniej powiedzieć, możesz mi ufać. - Ton jego głosu był ciepły i uspokajający. Otarł łzy spływające po policzku ukochanej i przytulił ją.
- Ćśśś... - Ciągle szeptał jej do ucha. Nie chciał, by płakała. Sam poczuł, że zbiera mu się na łzy. Sprawdziły się owe słowa: Nie ten prawdziwym przyjacielem, który z Tobą się cieszy i śmieje, lecz ten, który z Tobą płacze i jest zawsze przy Tobie. Otarł swoją łzę, która powoli spływała z jego powieki. Przymknął oczy.

Loba

Loba uśmiechnęła się do wilka. Wadera wypuściła powietrze z płuc i przytuliła się do niego.
-Idziemy? -Spytała cicho. Wilczyca uspokoiwszy się wstała i otarła się o basiora.
Jej ogon znów zaczął falować przy każdym jej ruchu a z gardła wydobywał się cichy pomruk do piosenki o pewnym wojowniku. Wtedy na głowie usiadła biała orlica która z grzeczności kiwnęła łebkiem do Sasa.

Zed

Droga ciągnęła się nieubłaganie. Upał doskwierał nawet roślinom, które pod intensywnym grzaniem, traciły swój unikatowy wygląd.
Podreptał z wolna do Potoku, a pierwsze co zrobił to wyciągnął łapę na wierzch i zamoczył ją w wodzie. Woda była idealna, choć nieco rwąca, jak to potok.
Postanowił poczekać na znajomą, zanim wejdzie do oazy ochłody.
Rzucił okiem na całą okolicę, chyba zaraz powinna tu dojść.

Netra

Jak to dojść? Dobiec! Netra biegła tu jak szalona. Zapomniała, że jest już starsza. Czuła, że żyje. Z wielkiego rozbiegu nie mogła zahamować przed Mort'em. Z hukiem o niego walnęła, wpadając do wody. Chwilę potem się wynurzyła i z zarumienionymi policzkami zaczęła się delikatnie śmiać.
- Hah, wybacz. Przynajmniej jest wesoło. - rzekła.

Zed

Samiec nie przewidział impetu z jakim wleciała na niego ta miła wadera.
Wleciał do wody z niemałym hukiem.
- Ha! To było dobre! I nie muszę wybaczać - uśmiechnął się do samicy po czym wytaszczył się z wody na brzeg. Teraz się poczuł na siłach. Mimo tego wieku, nadal mógł się nieco zabawić!
Musnął łapą taflę wody, lekko ochlapując towarzyszkę, po czym sam ponownie zanurzył się w toni wodnej. Po chwili wypłynął by zaczerpnąć nieco powietrza.
Skierował swe spojrzenie ku waderze.

Netra

- Nadchodzi REAKTYWACJA! - krzyknęła i zanurzyła się w wodzie. Dobrze, że akurat w miejscu gdzie się kąpali było głęboko. Netra podpłynęła do basiora, przywiązując mu sznurek do nogi. Drugi koniec zaplatała na ogonku pstrąga, który był bardzo silny i szybko pływał. Kiedy skończyła, dopłynęła na powierzchnię, pokazując Mort'owi znak "Do widzenia".

Zed

Mort nie skojarzył o co może chodzić waderze, ale miał dziwne uczucie, że coś go uwiera w tylną łapę.
Nawet nie zdążył rzec jednego słowa, gdy coś go pociągnęło hurtem za nogę.
Płynął jak wichura, a jednocześnie był przerażony. Nie zauważył wystającego głazu na środku potopu, a było już za późno na jakąkolwiek reakcję.
Uderzył głową z całym impetem w głaz. Jego ciało było teraz jak worek ziemniaków, targany przez prąd wodny.
Nagle tempo zwolniło, a łapa samca była jakby lżejsza. Wyczołgał się z wody powoli, na wpół przytomny.
Krew leciała mu z głowy, a jego ślepia wyglądały jak przygaszone i przepełnione smutkiem. Jednym słowem wyglądał jak zbity pies.
Było tylko słychać jego ciche pisknięcia, a oznaczało to, że go boli.

Sasome

Sas uśmiechnął się i rozejrzał. Loba nie poszła widocznie, lecz on jeszcze złowił sobie kilka ryb. Zjadł je ze smakiem i złapał dwie w pysk. To się Lobcia ucieszy. Podszedł do niej i podał jej dwie ryby. Nach, również kiwnął orlicy głową i pocałował waderé w policzek.
- To dla Ciebie. - Powiedział.

/brak weny.

Netra

Netra jakby wyczuła w tej samej sekundzie, że coś się stało. Spojrzała na Mort'a i... kompletnie zbladła. Wybiegła z wody na ratunek. Wyjęła wodę utlenioną i bandaż. Przemyła dokładnie ranę na głowie, po czym delikatnie ją zabandażowała. W ślepiach wadery zniknęły wesołe promyczki zwiastujące radość. Szare "gwiazdki" wydawały się teraz takie puste i smutne. Poleciały z nich srebrne łzy. Łzy goryczy. Kiedy basior był już uratowany, samica schyliła łeb. Strasznie się trzęsła, była w strasznym szoku. Nie potrafiła nic powiedzieć. Bała się.
- J-jja prz-pprzepraszzzam-mmm nnie ch-ch-chcciałłłamm... - wyjąkała i chwiejnym krokiem odeszła trochę dalej od samca. Kilka razy się przewracała na ostrej powierzchni, w ten sposób przecinając sobie poduszki łap. Pisnęła, zaciskając zęby. Krew zaczęła lecieć strumieniami, wpadając do potoku.