Różany Wodospad

Siomha Lorcan

Mimowolnie zachichotała. Zawsze czułą pociąg do świrów.
-Nie dam się zjeść.- powiedziała i znów zmieniła pozycję. Tym razem położyła się na brzuchu i łeb wsparła łapami.- A czemu chcesz mnie zjeść? Hę? Stara już jestem, znajdź sobie jakiegoś szczeniaka do szamania.- uśmiechnęła się zadziornie.

Kain

A Kajn? No, Kajn to raczej był.. bi. Mwahah, jakie tematu są. >3

- I tak cię zjem. - powiedział, niby to przypadkiem naciągając grzbiet, odsłaniając swój oryginalny znaczek. - Stare jest dobre. Jak wino. Piłaś wino? - lepiej wiedzieć, czy jego obiad już smakował pysznego wina, czy trzeba będzie ją zadusić w winie.

Siomha Lorcan

-Wino, to napój ludzi... gardzę nimi.- spojrzała jeszcze raz na znamię na przegubie. Ludzie są straszni... westchnęła i przeciągnęła się. Zeskoczyła z kamienia i wskoczyła do wody. Paroma susami ją przebyła i wskoczyła na jedną z półek, które znajdowały się na skale. Niedaleko spadały kaskady wody, chlapiąc owe miejsce kroplami wody. Dla Siom było to i nawet lepiej. Położyła się i otuliła puchatym ogonem.

Layla

Nagle przypomniała sobie o swoim naszyjniku. Nie przejmowała się tym wcale. Myślała, że nikt nie wie gdzie go zakopała. Zaczęła pić wodę z wodospadu.

Kain

- Wilki też robią wino. Lepsze. :3 - znów się wygiął w trójkę kocią. Wstał, poturlał się, przetoczył lub po prostu przemieścił do wody. Była zimna, ale co to dla Kajna? On tylko wie.
- Jak sądzisz, kto staje się szaleńcem? - zapytał, miejąc gdzieś, że może go nie usłyszeć przez tą wodę. Woda sięgała mu trochę powyżej tamtam, więc usiadł, bo dla niego było płytko. A zimno.. to już inna sprawa. Najwyżej mu tyłek zmarznie i dostanie.. wilka. Dobre.

Siomha Lorcan

Usłyszała wilka. Jej duże uszy potrafiły wychwycić każdy, nawet najcichszy.
-A jakiemu zachowaniu nadajesz miano szaleństwa?- odbiła piłeczkę pytaniem. Zaczynało się robić dziwnie. Nie to, że źle. Raz na jakiś czas Siomha musiała spotkać jakiegoś Demens, który barwił jej życie o ciekawsze doświadczenia.

Layla

Przestała pić. Była bardzo spragniona. Odbiła się od ziemi, ale nie wskoczyła do wody. Zaczęła machać skrzydełkami i unosiła się nad wodą. Nudziło jej się więc wylądowała na jakiejś paprotce i zasnęła na niej.

Kain

- Wierz, mi. Jeśli uważasz, że jestem szalony, to nie widziałaś prawdziwego szaleństwa. - mlasnął. - Czym jest prawdziwe szaleństwo? Według mnie to jest jedno spojrzenie. I już wiesz, że ta osoba zabije cię za twoją normalność. Szaleństwo pcha ku krwi - jego oczy dziwnie błysnęły. znowu. - ku zabijaniu, ku niszczeniu. Szaleństwo jest wręcz gorsze od zła. Bo szaleniec zrobi wszystko, a ten zły zna swoje granice. Szaleniec będzie gnał aż do śmierci.. a może i nawet nie będzie mógł uciec. Ważne, jakie szaleństwo.
Ciekaw był, czy ona zna te odmiany szaleństwa.. Niestety, być może te odmiany to tylko wymysł Kajna. A kto wie.

Siomha Lorcan

-To, o czym mówisz, ja nazywam bestialstwem... szaleńcy są natomiast niegroźni... również psychopaci pasują do Twojego opisu... Ty jednak jesteś szaleńcem. W mojej definicji tego słowa.- położyła pysk na łapach.- Ostatnio modne jest bycie dziwnym.- skwitowała. Takie odniosła wrażenie.

//Layla, nie masz rangi latającego, więc mimo że masz skrzydła, nie możesz na nich latać...//

Layla

// Aha. Sorki, nie wiedziałam.//

Wstała, ale cały czas siedziała na paprotce. Nie miała co robić, więc znowu zasnęła.

Karin

Ale daleko poszła, normalnie nie da się tego opisać. Wadera o drobnym ciele i blond futrze wędrowała wodospadem, delikatnie kiwając ogonem. Widząc kilka wilków westchnęła cicho. A może ona powinna się zmienić? Być śmielsza i wredniejsza? Nie, na pewno nie ona. Po prostu..ona nie umie się zmienić, kilka razy próbowała. Ale nic z tego. Zeskoczyła z konara po którym szła i się uśmiechnęła uroczo.
-Witam.
Powiedziała na przywitanie, uśmiechając się nadal.

Layla

Wstała. - Dzień dobry. - Przywitała się. Położyła się na plecach i patrzyła na nieznajomą wilczycę, leżąc na paprotce.

Siomha Lorcan

Spostrzegła nową waderę i odetchnęła z ulgą. Znalazł się ktoś normalny. Uśmiechnęła się do wadery ze swojej półki skalnej.
-Witaj.- odkrzyknęła do niej. Chciała zejść na dół, ale bała się, że Demens znów będzie chciał ją obślinić. Została więc na górze i obserwowała wszystko z wysokości.

Karin

Eee...uniosła głowę w górę, szukając obiektu który jej odkrzyknął. Była to jakaś wilczyca, Karin podeszła bliżej drzewa i przekręciła lekko głowę w prawo.
-Eemm...co ty tam robisz..?
Zapytała blondynka i podeszła do drzewa, opierając się dwiema przednimi łapami o jego pień.

Siomha Lorcan

Spojrzała wymownie na samca siedzącego na dole w wodzie.
-Szukam spokoju cielesnego.- odkrzyknęła. Rozejrzała się, jakby tu dostać się do wadery i nie narażać się na poślinienie.
Zeskoczyła z półki na nabrzeżny kamień, uważając na to, żeby się nie poślizgnąć. A następnie doskoczyła do drzewa, na którym była wilczyca. Wskoczyła na najniższą gałąź i położyła się na niej.
-Jestem Siomha.- przedstawiła się.

Kain

- Bestialstwo? Ja jestem szaleńcem? - wyszczerzył się. - Wątpię, a jak już wspomniałem, nie znasz szaleństwa. Siedzisz tu i sądzisz, że wiesz wszystko. Raczej uważasz mnie za wariata i świra niż za szaleńca. Normalnych osób tu nie brakuje. - poruszył uchem. - Raczej ty uważasz inne zachowanie za szaleństwo.
Zaśmiał się, zakrztusił i znów zabulgotał.

Siomha Lorcan

Westchnęła i obróciła się w jego stronę.
-Możliwe. I nie powiedziałam, że wiem wszystko. Jednak mam prawo wydawać własne osądy. Ty masz swoje, a ja swoje zdanie. Może na tym zakończymy naszą rozmowę?- zaczynała tracić cierpliwość.

Haruki

Czarny wilk pojawia się koło białej wadery. Uśmiecha się do niej.
- Witaj mamo...- Machnął ogonem. Przyglądał się jak jego przybrana mama kłóci się z białym basiorem.

Kain

- Czemu?
Bo nie ma dżemu.
- Zamknij się. - zerknął w bok z lekkim sapnięciem. Zawsze kiedy tu wraca to to zaczyna się odzywać. Irytująca, mała..
- Mi się podoba ta rozmowa. Ale ty nie jesteś zbyt rozmowna. - rzekł i zerknął na bachorka, który właśnie przyszedł. Hm. A on jest smaczny? A może.. Trzeba spróbować.
Aż mlasnął.

Debra

Wilczyca zrozumiała, że gdy myła ogon wiele się stało.
-Witam, jam jest Ferine, czerwono futra wadera.-powiedziała, mrugając przenikliwie zielonymi oczami.