Tęczowy wodospad

Nemezys

- Nemezys. Na imię mi Nemezys. Niestety, nie mam pojęcia dlaczego mam takie imię... - odpowiedziała wesołym tonem. Bezuczuciowy wyraz na pysku Hiretsuny trochę zbijał ją z tropu. Dziwnie jest się jej uśmiechać, gdy druga osoba jest ponura. - Dlaczego jesteś taki przygnębiony, jeśli można wiedzieć? - zapytała spokojnym, lekko opiekuńczym tonem.

Hiretsuna Shinigami

Wilk postawił swe długie uszy na sztorc, ponieważ zwykle były oklapłe.
- Widzisz... Coś ze mną jest nie tak. Mam omamy, widzę czasami niewyraźnie, a czasami nawet nie mam pojęcia gdzie się znajduję, co tu robię i po co jestem. - oznajmił basior wpatrując się w jej kufę. Westchnął, spuścił łeb ku ziemi i wpatrywał się teraz w trawę.
- Zdaje mi się, że mam coś w rodzaju schizofrenii i zaburzeń uczuciowych. Gdy na ciebie warknąłem, widziałem jak przez mgłę a później obraz wściekłej, pobitej i całej we krwi wadery, z zamiarem rzucenia się na mnie. Ponadto, na razie jestem spokojny, ale równie dobrze nie wiem sam, czy za chwile nie mógłbym się na ciebie rzucić. Od tak po prostu. Powinienem zostać w zamknięciu... - wymruczał to wpatrując się w ziemię. Po chwili jednak podniósł delikatnie łeb i wpatrywał się waderze w oczy, a jego, wyrażały smutek, ból i gniew jednocześnie.

Nemezys

Westchnęła cichutko. A to po części z przerażenia, po części z troski.
- Niestety, nie wiem jak Ci doradzić, choć chętnie bym Ci jakoś pomogła. Może spotkaj się z kimś kogo kochasz lub mu ufasz... Nie wiem, partnerką, rodzicami, dziećmi czy przyjaciółmi. Na wszystko jest jakieś rozwiązanie. Nie mów, że powinieneś siedzieć w zamknięciu - nawet w największych szaleńcach jest głęboko ukryty spokojny wilk, który może zniknąć przez niewolę - powiedziała spokojnie.