Wodospad cierpienia

Kalina

Kalina westchnęła i przygładziła futerko, o zdradzieckich barwach.
- Trudno. I tak zostanę - powiedziała pewnym siebie głosem. Daaalej, Viju. Okaż trochę empatii. - Dlaczego tutaj jest tak nudno? - spodziewała się fascynującej krainy z przynajmniej kilkoma atrakcjami, a dostała kawał terenu z takim Vijem. Jak tu normalnie żyć?

Viy Curay

Cóż, pisanie z sprawnie niszczącym pokłady weny będzie trudne, ale przynajmniej userke pociesza fakt, że ma ciepłą herbatkę, ciepły szlafrok na ciepłej bluzie i niedługo będzie przekąszać równie ciepłą kolację. A teraz trzeba jednak napisać kilka pościeji, w tym właśnie ten.
Dobra, Vij, czas przestać się lenić, od tego userka ma Sidney'a, a dwie postaci takie same to już nie to samo. Tak więc basior przeciągnął się ostatni raz, postanawiając tym samym, że kończy z wylegiwaniem się całymi godzinami, ciekawe ile godzin wytrzyma. Stawiam na 4. Tak, za pewne po upływie tak dużego czasu zapomni o swym postanowieniu.
- Tu wszędzie jest nudno. - rzekł, rozglądając się w okół, może coś ciekawego się napatoczy. Szukał i szukał, uznając, że od tego miejsca naprawdę wieje nudą postanowił przestać, wlepiając swą parę demonicznych oczek w przybraną... y, rodzinkę. Za dużo do gadania w tej sprawie nie miał, tak jak myślał.

Kalina

- W takim razie dlaczego tutaj mieszkasz? - spytała nieco zdziwiona Kalina. No tak, skoro Vij uważał to miejsce za nudne to chyba powinien poszukać czegoś ciekawszego. Kaliś przynajmniej nie miała takich problemów jak przywiązanie do czegoś czy obowiązki, jakie powinna wypełnić w danym miejscu. Mogła odejść gdy tylko nadejdzie taka potrzeba. Ale dupska jej się leniwego ruszać nie chciało.

Yakato

Yakato wbił nad kolejny wodospad z rzędu. Jego ofiarą stał się wodospad cierpienia. Ależ miła nazwa! Galopując przez świat na swojej zielonej lamie, wypatrywał czy aby nikt nie potrzebuje jego zacnej pomocy. Był gotów ją bowiem nieść każdemu i wszędzie. Ależ on dobry, nie sądzicie? Samczyk zsiadł z Pana Piernika, gdy już byli na miejscu i zrzucił okiem na to miejsce, oraz na wilki w nim się znajdujące. Nie kojarzył ani jednej z tychże osób. Przysiadł więc póki co w ciszy, grając w swoją legendarną grę 'Kto pierwszy się poruszy ten ma przewalone'.

Kalina

Kalina odwróciła powoli łeb w stronę wilka, który przybył na jakimś kolejnym łotdefaku, jakich teraz pełno było w krainie. Jak nie mechaniczne kucyki pony to zielone lamy rodem z tych przerażających memów... Mina wadery przypominała teraz tą pokazaną na załączonym po lewej stronie obrazku. A nie żyło by się milej, gdyby usunąć z tego świata... wszystkich?

Yakato

No i jest! Kalina wykonała gest, świadczący o tym, że żyje. Wilk, czy tam jeszcze wilczek, podszedł więc do niej radośnie, jako iż był osobą z natury radosną, jakby ktoś nie zauważył.
- Witam, jestem Yakato, a Ty jak się zwiesz, skąd jesteś, ile tu jesteś, kim jest ten pan obok? - spytał strzygąc puchatym uchem, które jak ucho wilcze raczej nie wyglądało.

Kalina

Kalina obrzuciła spojrzeniem istotę, jaka objawiła się tuż przed nią, wyrzucając ze swej jamy gębowej wiele słów.
- Kalina, skądinąd, od jakiegoś czasu, mój wujek - odpowiedziała jednak najkrócej jak mogła, w ostatnim słowie zaś pchnęła lekko Vija, który znowu stracił przytomność, jak to miał w zwyczaju.

Yakato

- U - oświadczył wilek, gdyż mało kto raczył odpowiadać na wszystkie jego pytania. - Interesujące. Mogę przeprowadzić z Tobą ankietę pod tytułem 'Ciekawość nie zna granic', która została dofinansowana przez NFZ? - spytał, starając się by brzmiało to poważnie i prawdziwie. No bo jeszcze nie zechce tej ankiety sobie przeprowadzić i co wtedy?

Kalina

- NFZ nic nie finansuje - odpowiedziała nieco obojętnie, jednak bądź co bądź dość zgodnie z prawdą Kalina. - Ale dawaj - dodała, bowiem nic lepszego i tak nie miała do roboty, a wilk imieniem Yakato zdawał się jedyną istotą, która w tym miejscu mogła zapewnić jej jakąkolwiek rozrywkę.

Yakato

Yakato już chciał odparować jej obelgę na temat NFZ'tu, który finansował wszystkie jego akcje, a przynajmniej w wyimaginowanym świecie wilczka, ale powstrzymał się, gdyż Kalina zgodziła się na przeprowadzenie ankiety.
- No więc na początek, co pani robi w wolnym czasie i czy mogłaby pani spędzać ten czas efektywniej? - zaczął tonem profesjonalnego... Pytacza przypadkowych osób spotkanych na ulicy.

Kalina

Kalina zastanowiła się nad odpowiedzią, po czym swoim normalnym, pozbawionym uczuć, szorstkim i nieco ochrypłym głosem powiedziała:
- Nic, obserwuję. I nie, nie chcę spędzać tego czasu aktywniej - spojrzała dumnym wzrokiem na Yakato, gotowa przyjąć na klatę kolejne pytania.

Yakato

Yakato zanotował to w notesie wziętym znikąd, czarnym długopisem także wziętym znikąd, raz po raz mrucząc coś pod nosem i zerkając na ankietowaną.
- Czy sądzi pani, że wiele wilków spędza swój wolny czas w ten sam sposób i dlaczego? - pytał dalej, wcześniej odchrząkując. Był znawcą. Musiał więc też na takiego wyglądać, a co!

Kalina

Kaline wypuściła wolno powietrze i leniwie opadła na ziemię, siadając na trawie.
- Tak. Bo tak - odpowiedziała, nie starając się nawet wymyślić jakiejś bardziej wyczerpującej odpowiedzi. Póki Yakato jej czymś nie zaskoczy to bardziej wypasionych wypowiedzi prawdopodobnie nie będzie, muahaha.

Yakato

- A czy ma pani konto bankowe w PKO, a jeśli pani nie ma, to czy chciałaby pani mieć zważając na zniżki na wiele produktów, które zapewnia posiadanie tego konta? - pytał dalej, zmierzając ku jego prawdziwemu celowi, czyli zmuszenia Kaliny do... Tak właśnie, do posiadania konta bankowego. To zaiste debilny pomysł, no ale...

Kalina

Oczy Kaliny powiększyły się, a usta otworzyły w wyrazie niemego zdumienia, zaraz jednak wilczyca pokręciła głową, przywołując na twarz standardowe znudzenie i obojętność.
- Nie mam i nie zamierzam mieć konta bankowego - powiedziała dumnie i wyniośle, ja zresztą zawsze.

Yakato

- Dajemy darmowe koszulki z napisem 'Cała moja forsa jest przeznaczona dla państwa. <3' - zachęcił wyszczerzając się i wykonując wizualizację ów koszulki. - No to jak, jest pani pewna i możemy przejść do następnego przekupyw... Znaczy się pytania? - zapytał zachęcająco. No niechże sobie to konto założy! Będą jej kości zawalać i będzie wesoło... No ale w sumie... Wesoło jak dla kogo...

Kalina

Ja mam konto w PKO, no. D:

Kalina spojrzała ostrożnym wzrokiem brązowych oczu na wilka.
- Jestem pewna, że nie chcę konta bankowego - powiedziała spokojnym, pewnym siebie głosem. - Możesz przejść dalej - dodała, zastanawiając się, czemu właściwie postanowiła wziąć udział w tak idiotycznej zabawie. Ostatnio nie była sobą. Przecież normalnie kazałaby wilczkowi się zmywać, albo by go zignorowała. A tak? Czyżby kogoś polubiła? Czyżby ktoś wydał się jej SYMPATYCZNY? I w dodatku godny jej uwagi? Wyklęty powstań ludu ziemi... Jest źle. Zwłaszcza, jak zaczynam recytować komunistyczne piosenki. Czas skończyć tego posta.

Yakato

Buahahaha. c:

Yakato nie był w duchu zbyt zadowolony z tej odpowiedzi. Chciał jeszcze jakoś ją naciągnąć, ale zrezygnował i po krótkim namyśle zadał kolejne pytanie.
- Czy gdyby zauważyłaby pani batonik a obok głodującego kogoś, nakarmiłaby go pani, czy może zjadła go sama? - spytał pacząc na Kalinę z ukosa, gdyż zdążył już przechylić łeb.

Kalina

Raczej każdy spodziewałby się, że zrobi coś dobrego dla społeczeństwa, jednak wilczyca tym razem postanowiła mówić zupełnie szczerze.
- Zjadłabym go - rzekła spokojnie, ciekawskim wzrokiem przyglądając się wilkowi z dołu. Bo ona siedziała, a z tego co wiem o nie siedział.

Yakato

Oczywiście, że nie siedział. Nie wypadało mu bowiem. Był kimś dostojnym!
- Powie mi pani jeszcze... Czy pomogłaby pani komukolwiek w potrzebie? - spytał podejrzliwie, gdyż miał już na końcu języka wynik tej ankiety. W ogóle to brzmiało raczej jak test na osobowość niźli ankieta, ale to był właśnie cały Yakato.