Wodospad Snów

Debra

- Tak więc dziś możesz się o tym przekonać.- powiedziała, podnosząc się z miejsca i podchodząc bliżej brzegu. Powoli wchodziła, by wkońcu się zanurzyć. Jedynie głowa Debry wystawała z wody.
- Nie jest źle, wchodź śmiało!- krzyknęła.

Dante de Cossa

Hmm... Była zima. Szansa na przeziębienie wzrosłą o 70% i jeszcze +10% gdy kąpiesz się bez wysuszenia mokrego futra, tak więc ryzyko zachorowania wynosiło 80%... Ale Dante gdzieś to miał. Wlazł powoli do wody, która ledwo sięgała mu do kostek. Wada bycia wysokim. A może i plus?
- Uważaj bo się zaziębisz - przestrzegł ją niczym dobrotliwy opiekun.

Debra

Debra zaśmiała się pogodnie.
- Pół życia pływałam w tak zimnej wodzie. Raczej mi to nie zaszkodzi.- odezwała się. Przyjrzała się sytuacji. Cóż, chyba ta woda była dla Dante za płytka. Debra rozejrzała się. Tam !
- Jeśli chcesz, głębiej jest tam.- kiwnęła głową w ów miejsce, gdzie mało jaki wilk odważyłby się pływać. Było tam dość głęboko.

Dante de Cossa

Hybryd usłuchał rady odnośnie głębokości wody i powoli wkroczył na wskazane miejsce. Tam już przeźroczysta ciecz sięgała mu do połowy szyi. Idealnie jak dla niego. Dante zastrzygł uchem i znów nie miał nic więcej do powiedzenia. Zajął się więc cichym kalkulowaniem ile tej wody może być w tymże miejscu.

Debra

Debra przygryzła dolną wargę. Inaczej wyobrażała sobie pływanie w wodospadzie. Zapomniała przecież, że Hybrydka był od niej większy i mógł wejść na głębszą wodę. Jak pływała Debra? Średnio... Na głębokiej wodzie może być dla niej niebezpiecznie. Ale głupio jej było na tej płyciźnie... Więc podpłynęła bliżej Hybrydy. Nie czuła już pod łapami dna. Jedynie machała nimi, by jakoś utrzymać łeb nad wodą.
- I jak?- zapytała.

Dante de Cossa

- Całkiem... Ciekawie - oznajmił podnosząc jedną z łap Debrę. To znaczy podniósł ją łapą od dołu, ażeby przypadkiem się nie utopiła. Tego nikt nie chciał. - Kto nauczył Cię pływać? - spytał, ot z czystej ciekawości. Wielu rzeczy był zresztą ciekaw. Tak to jest, jak zaczynasz życie jako dorosły.

Debra

Debra uśmiechnęła się pod nosem. Zapewne, gdyby nie jego pomoc, lada chwila, jak to ona, zaczęłaby się podtapiać.
- W sumie nikt. Sama się jakoś nauczyłam.- odpowiedziała spokojnie, zerkając na Hybrydę- Widzę, że tobie nie sprawia to problemu.

Dante de Cossa

Tak, bo Dante był zajebisty i mądry, i obliczył jakieś tam coś i się nie topił.
- Tak, też zauważyłem - rzekł puszczając ją chwilowo, gdyż musiał stanąć w dogodnej pozycji, a że woda go przechylała swoją siłą, potrzebował do tego wszystkich łapcząt. - To dziwne, gdyż nigdy nie miałem styczności z wodą... - dodał ciszej po nosem.

Debra

A Debra nie spodziewała się, że wilk na chwile ją puści. Zamachała więc bezradnie łapami, zanurzając się cielskiem pod wodę. Zaciskała wargi i powieki z całej siły, machając łapami byle jak. Łoboże, ona się topi!

Dante de Cossa

Łojezu, łoboże Debra się topi! Gdy hybryd spostrzegł, że samica nagle zniknęła pod warstwą nader zimnej wody postanowił ruszyć jej na ratunek. Bo był zajebisty, nie? Zanurzył więc, ten swój wielki łeb i rozejrzał się. Gdy namierzył Debrę wyciągnął ją jednym ruchem ogona i usadowił sobie na barkach, ażeby bezpiecznie zanieść na brzeg. Tam położył ją na glebie i ze zmartwieniem - achievement get-poznać jak to jest być zmartwionym! - i pchnął ją jedną z łap. - Żyjesz? - spytał cicho z nadzieją w swym nieco metalicznym głosem.

Debra

Debra kaszlała. Chciała jak najszybciej pozbyć się wody zalegającej w jej płucach. Po jakimś czasie czuła się już lepiej.
- T-tak...- wyjęczała, starając się usiąść. Widząc wodę gwałtownie podskoczyła. Może i w niej nie była, ale przeraziła się odrobiny H2O. Złapała Dante za szyję, dysząc ciężko. Jednak zaraz się opamiętała. Spojrzała mu w oczy.
- Dz-dz-iękuje...- wyszeptała, lekko zawstydzona swym czynem. Ale czemu go nie puszczała? xD

Dante de Cossa

Bo był zajebisty? Tak, był. Samiec odetchnął gdy ta zaczęła dawać znaki życia. Nie protestował też, gdy ta złapała go za szyję. Ratowanie niewiast w potrzebie będzie jego nowym hobby, hue, hue. Aż wtem spojrzała mu w oczy i on prawdopodobnie zdobył nowe osiągnięcie, a.k.a. achievement.
- Nie ma za co... - zaczął powoli by zaraz skończyć. - Dziwne, że ma osoba zaintrygowana wszelkim co nas otacza, nie ujrzała dotychczas Twego piękna - orzekł, zupełnie nie trzymając się scenariusza, hue, hue. xD

Debra

Tak, Debra to wiedziała, a najwyraźniej Dante miał bardzo wysoką samoocenę. Uśmiechnęła sie, gdy ten pochwalił jej wygląd. Chętnie też by coś powiedziała, ale nie miała pomysłu.
- Dziękuję. Miło to słyszeć z ust kogoś tak wyjątkowego jak ty.- odezwała się wkońcu wadera.

Dante de Cossa

- Od razu wyjątkowego... - mruknął nieco zmieszany. Towarzystwo samicy od pewnego moment wywołało u niego obce uczucie... Nieznane emocje...
- Też się tak czujesz? Tak dziwnie? - spytał mrużąc oczy i wpatrując się z uwagą w Debrę, wychwytując każdy jej szczegół.

Debra

- Dziwnie? Czyli jak? Czy czuję mieszankę podekscytowania i radości, spoglądając na Ciebie w tej chwili? Czy czuję tutaj zauroczenie? Jeśli o to Tobie chodziło, odpowiedź brzmi tak.- odezwała się spokojnie Debra, jakby nigdy nic.

Dante de Cossa

- Hmm... Nie wiem jak to określić. To raczej wielka mieszanka pozytywnych emocji... - rzekł z wolna. - Takich... Radosnych.
Jak można było przypuszczać Dante nigdy nie odczuwał uczuć typu miłóść czy zauroczenie. Był głazem, który został stworzony by po prostu żyć i poznawać. Uśmiechnął się nikle. Nie miał pojęcia cóż winien zrobić.

Debra

- Ciekawe. Wiesz, sprawię, że ta mieszanka uczuć się nasili i ogarnie całego Ciebie.- odezwała sie Debra z małym uśmiechem, po czym przybliżyła się do wilka i obdarzyła go pocałunkiem. Czuła, jak przemiły dreszcz przeszedł przez jej ciało.

Dante de Cossa

Nim ten zdołał cokolwiek odpowiedzieć, zastanowić się... Zostało mu to przerwane. Co miało znaczyć 'ogarnie całego Ciebie'? No cóż, właśnie miał okazję się dowiedzieć, albowiem Debra pocałowała go, ot tak nagle, pokazując jednocześnie łat is lof. I znowu będzie mi ta fakin piosenka z Obamą w teledysku po głowie krążyć. Niemniej Dante odwzajemnił pocałunek.

Debra

Debra... Cóż, pocałunek ogarnął całe jej ciało i umysł. Nie chciała dać Dante ani chwili do namysłu, bojąc się, że jeszcze wszystko zepsuje, jak to miała w zwyczaju. Ciekawe, jakby zareagowały dzieci? Delikatnie machała ogonem, który musnął parę razy ogon Hybrydy.
Ze względu na bark weny dotyczący zaistniałej sytuacji, przejdźmy do dzieci Debry. Nie tak dawno jeszcz ich ojciec... Przepadł, a co ona dzisiaj robi? Ale co ma zrobić, pozostając samotną majką dwójki dorosłych dzieci, których tak dawno już nie widziała? Właściwie, to powinna zobaczyć się z córką i synem, ale jak? Nie wiedziała, gdzie się podziewają, co aktualnie robią. A jeśli same już założyły rodziny?

Dante de Cossa

Tak... Nie dała mu nawet chwili do namysłu. Po prostu przez chwilę pan filozof żył zasadą 'co ma być to będzie'. Dziwne, że ojciec usera też wyznaje tą zasadę... Ale to nieistotne. W ogóle niemożliwym było, że zaledwie po kilku godzinach spędzonych z Debrą, zdążył poznać czym jest to uczucie, o którym tak wiele się mówi. Na dotyk ogona Debry zadrżał. Ot, nigdy czegoś podobnego nie doświadczył. Wysoki, wysoki samiec użył więc drugiej pary łap, by tymi jeździć od początków szyi, po krańce tułowia.