Dom na wietrze Star'a

Star · Wysłany: Pon 22:11, 02 Mar 2009 Temat postu:

Wiatr powiał mocniej niż zwykle, a spod ulubionego kamienia Star'a wylazła sierść. Błękitna sierść o zapachu... To mógł poczuć tylko ten, kto by przybliżył nos w te kłaki. Przy tym wietrze woń zbyt szybko uciekała.

Karenaj

Karenaj Przyszła tu ze swym partnerem. To było odludne miejsce, jego miejsce. Musieli poważnie porozmawiać, jednak nie była pewna, czy to dobre miejsce. Tak czy inaczej, nie znała lepszego. Tu im nikt nie przeszkodzi.
Była już tu raz, jednak nadal miała małe trudności z chodzeniem, więc musiała rozłożyć skrzydła, jednak nadal szła, aż nie dotarła i usiadła nieopodal kamienia, gdzie niegdyś siedzieli razem ze Starem.

Star

Podpierał ją, pomagając iść. Sam promieniał szczęściem- nie był już tym samym lisem co przedtem. Teraz czuł się jak prawdziwy wilk Wiatru. Znów radosny i pełen sił do życia. Schronił partnerkę przed wichurą, a sam stanął na tylnych łapach, dając się porwać na chwilę radosnemu tańcu na wietrze. W końcu jednak wiatr zmienił kierunek, wywracając wilka, który wylądował tuż obok wilczycy.
Wtulił się w nią i liznął ją wyjątkowo czule w nosek.

Karenaj

Karenaj sama położyła sie obok niego.-Kochanie, chyba musimy poważnie porozmawiać.-Uśmiechnęła się do niego czule i namiętnie pocałowała. Kochała go i tęskniła, chciała, mu to pokazać.

Star

- Za chwilę. - mruknął, gramoląc się na nią. Szybko ją unieruchomił, przylgnął do niej całym ciałem. Nie mógł inaczej- tak bardzo tęsknił. Przytulił się i całował, nie mogąc się opamiętać. Ona, choć wcale nie była tego świadoma, zdjęła z niego klątwę, teraz dzięki niej mógł normalnie żyć. Żyć z nią.

Karenaj

Karenaj też go pocałowała. Fakt, że nie zdawała sobie z tego sprawy,, ale go kochała. Wtuliła w niego pysk, rozczochrawszy rudą sierść. Rozmowa mogła poczekać.

Star

Dał jej zaczerpnąć powietrza. Fakt, ostrego, bo nadal mocno wiało, ale zawsze. Jego oczy były roześmiane, pełne szczęścia.
- Słucham Cię, Kochana.

Karenaj

Karenaj wtuliła się w niego. Było jej tak dobrze. Mogła o tym nie wspominać, ale musi mu powiedzieć. O Azzazelu. O Vedette. Nabrała więc powietrza i zaczęła niepewnie.-Nasza rodzina nieco, się powiększyła.-Powiedziała ostrożnie, nie chciała zostać źle zrozumiana.

Star

Zamarł. Może jednak się mylił... Ale czy wtedy by się czuł? Przełknął ślinę.
- Rozumiem. To moja wina. Nie było mnie długo... Nie Ty pierwsza ze mnie zrezygnowałaś. Nie chcę wiedzieć, który to. - zszedł z niej, odwracając się. Nie chciał jej zranić. Po prostu chciał znów odejść. Ona była jego trzecią, ostatnią szansą.

Karenaj

Wilczyca roześmiała się.-Nie o to chodzi! Znalazłam brata!-Wykrzyknęła podbiegając, tak podbiegając mimo wiatru, do partnera.-Nie zdradziłam Cię, dlaczego tak pomyślałeś?-Zapytała, nagle była przerażona tą perspektywą.

Star

Popatrzył na nią zdziwiony.
- Nie... Nie zostawiasz mnie?- zapytał. Czuł jednocześnie jak znów rośnie w nim radość- jednak potężniejsza i zmieszana z jeszcze większą ulgą.
- Bo... A naprawdę chcesz nadal to wiedzieć? - zapytał, by się upewnić. Nie wiedział, jak na to zareaguje, co pomyśli, co powie. I co będzie potem czuć.

Karenaj

Wilczyca podbiegła do Stara i przytuliła go.-Jasne, że nie chcę Cię zostawić. I tak chcę wedziec, ale zaczekaj.-Powiedziała, uśmiechając się.-Opowiem Ci wszystko, bo bardzo dużo się działo. Zaczynając od Aza, przez Ved, a kończąc na Closerze.

Star

Wilk niespodziewanie dla samego siebie usiadł.
- Widzę, że baaardzo się powiększyła- stwierdził, gdy oszołomienie trochę minęło. 3 nowe osobniki... Całkiem mu obce. Czuł się tak, jakby znów słuchał matki. Ale czy jego matka choć raz się do niego uśmiechnęła? Nie- ona by warczała. Wysilił się więc na uśmiech i postanowił słuchać, bez względu na to, co mu chciała powiedzieć. Ułożył wygodniej ogon, otulając swe lisie łapy.
Czy jednak wciąż były lisie? Pojedyncze, niebieskawe włoski pojawiały się na jego pysku, łapach i w ogonie. Powoli i po jednym, nikt więc tego jeszcze nie zauważał, nawet on sam.

Karenaj

-To długa historia. Długo Cię nie było.-Uśmiechnęła się niepewnie, patrząc na niego opiekuńczo.-U mnie, w rodzinnej watadze, jak wilk dorasta musi ją opuści. Tak było i ze mną i z Azazello. Ale się spotkaliśmy, przez przypadek, no i wszystko wyszło. A za nim zdążyliśmy się poznać, okazało się, że przygarnął Vedette. Teraz i on ma rodzinę, a Ved przygarnęła smoczątko, Seyu. A ja...-Tu urwała. Spojrzała na Stara, nie wiedziała jak to przyjmie.

Star

Uśmiechnął się naturalniej, słysząc to.
- A Ty?- podjął temat, gdy urwała. W jego oczach tańczyły ogniki, w sierści wiatr. Póki co same dobre wieści. Spodziewał się przecież katastrofy swego życia...

Karenaj

-A ja...-Kontynuowała wilczyca, spuszczając głowę-przygarnęłam szczeniaka. Wiem powinnam zapytać się Ciebie o zdanie, ale nawet o tym nie pomyślałam. Był taki mały i przestraszony...-Po jej policzku spłynęła łza.

Star

Wysłuchał jej z drżącym sercem. Podniósł jej łeb, liznął spływającą po pysku łzę. Potem bez słowa wstał i odwrócił się.
Po chwili jednak odwrócił się znów do niej, wykręcając łeb.
- Może jednak później mi go pokażesz. Chcę poznać swego syna, ale może najpierw dokończymy rozmowę, dobrze? Nie chce tego tak odkładać w nieskończoność.
Przez cały ten czas uśmiechał się do niej, całym sobą starając się wyrazić swą miłość. Przysiadł się więc ponownie i znów liznął jej pyszczek.
- Jesteś cudowną matką, Karenaj.

Karenaj

Podniosła głowę i spojrzała na niego. W jej oczach malowała się ulga.-Więc nie jesteś zły?-Na jej pysku zagościła ulga.-Ja, no cóż, ja już wszystko powiedziałam.

Star

- Zły? Za co? Jeśli nie wychowałaś szpiega innej watahy, ani nie nie wpoiłaś mu podstaw terroryzowania całej krainy, nie mam być o co zły- liznął ją ponownie.
Zamilknął, by odwrócić na chwilę wzrok.
- Nie wiem od czego zacząć. Coś niecoś już Ci wspominałem... Może zadasz jakieś pytanie na początek?- zapytał, unosząc łeb.

Karenaj

Wadera już nie płakała. Roześmiała się z żartu Stara, ale gdy przeszedł do tego tematu też trochę spoważniała.-Skoro tak, to: Czy mógłbyś opowiedzieć mi wszystko? Od początku?