Brama

Viktoria

Lo zawyła i całymi swymi siłami zatrzymała, by nie walnąć w ścianę. Zaskrzeczała donośnie i spojrzała morderczym wzrokiem na kobrę. Nikt nie będzie atakował jej pani! Feniks ponownie zapikował i zaczął boleśnie dziobać i drapać gada. Będzie walczyć dopóki to coś nie zniknie. Nawet do końca swych dni.

Viktoria krzyknęła. Przeklęła parę razy pod nosem i ponownie uciekła kobrze, ratując swe zacne skrzydło.
- Zjarri hoses duke vrarë një zvarranik!* - wrzasnęła. Po chwili z jej łap zaczęły wypełzać ogniste węże, które powędrowały w stronę kobry. Zaczęły się owijać wokół niej i zaciskać. Wadera ponownie spojrzała na Wojowniczkę. - Nie przeszkadzam mu i nie wtryniam się. Hono-no już odpowiedział na pytanie kuca. Teraz czas na moje - rzekła. Czyżby znów odezwały się u Bety jej pół demoniczne zachowania?

*Zjarri hoses duke vrarë një zvarranik! - Ogniste węże zabijcie rysunkowego gada!

Elena

Lena westchnęła.
- Viktorio! Albo się opanuiesz, albo jako dowódca wojowników ognia mówię, że masz stąd odejść! - ryknęła obnażając kły. Kolejna słaba wola!? Tylko egosię liczy, tylko uznanie i zdobycie władzy! Elena miała tego dość! Przez lisa wszystko się sypało, większość wilków na wysokich stanowiskach dostawało na łeb! Albo Viktria się uspokoi albo zmusi Elenę do ruchu i usunięcia jej osoby z pola bitwy.

Viktoria

- Ja jestem opanowana. To Ty teraz nie panujesz nad swoimi emocjami. Nie przeszkadzam kucowi. Ja zadaję tylko pytania - powiedziała niczym dziecko, które jest oskarżane za stłuczenie szklanki. Westchnęła tylko i ponownie spojrzała to na kobrę, to na kuca, aż w końcu zatrzymała się na Hono-no.

Morte

Morte chrząknęła i kłapnęła powietrze szczenami. Zmrużyła pysk i popatrzyła z pogardą na lisa. Syknęła niebezpiecznie.
Co ci to daje?! Bo z tego co widzę to tylko chcesz zemsty jak ten ostatni smarkacz-wrzasnęła i uśmiechnęła się chytrze.
Ahha i dodatkowo.. Jeśli jesteś takim wielce ''chojrakiem'' to czemu nie zmniejszysz się do naszych rozmiarów?! Bo tak na prawdę zginąłbyś ty nic nieznaczący już dla mnie ścierwo-dodała śmiejąc się jak psychopatka.

Elena

- Dobrze, róbcie co chcecie, ja już się nie odzywam, gadajcie z nim, wyzywajcie. Jak coś się będzie działo to ja tu iedze ale jestem połamana. - powiedziała i po prostu patrzyła na rozwijanie się sytuacji. Szkoda tylko, że lis atakuje tych, którzy do niego gadają, ale to już przecież nieistotne. Ni ważne, że właśnie dla bezpieczeństwa tych półgłówków Elena dała się połamać. Zobaczymy, tylko żeby potem nie było, że jednak ta durna Elena miała rację.
Jednak po chwili Elena poczuła ostry ból w boku i złamanej łapie. Działo się z nią coś złego i musiała udać się szybko do lecznicy.
- No dobrze... Słuchajcie mnie! Jeżeli coś się będzie działo słuchajcie Ravena i Viktorii! Ja muszę iść do lecznicy, wrócę najszybciej jak tylko się da. Trzymajcie się! - krzyknęła i spojrzała porozumiewawczo na przyjaciół, po czym wstała i ruszyła powoli do lecznicy, aż wreszcie zniknęła za drzewami.

[zt]

Wheat

Kobra zachwiała się. Jej czas wyraźnie się kończył. Rozłożywszy kołnierz, wykręciła się do tyłu i syknęła rozdzierająco, rozpadając się. Po chwili dookoła leżały tylko skrawki.

Morte

Morte popatrzyła na odchodzącą Elene..
Miała już wszystkiego dosyć, chciała rzucić tym kamieniem, ale co by jej to dało. Co by jej dało to że chce już iść?! Nic dlatego dalej stała, tym razem niczym posąg, a jej ślepia zrobiły się jasno szare jak poprzednio. Były już normalne.

Yenn

Yenn przez cały czas robiła co w swojej mocy. Lecz... I tak już słabła szybciej niż poprzednio. Zmrużyła ślepia i rozjechała się jak placek na boki. Teraz leżała, a kamień miała w pysku. Ślepia jej się powoli zlepiały, lecz była silna nie dała na swoje. Otworzyła je po pewnym czasie.

Kaji Meyit

Przypełzła tutaj z wnętrza zamku Kajeczka, targając na plecach Sammy'ego. I choć słaniała się na łapach i była wyraźnie zmęczona - nawet po tak długim odpoczynku - brnęła na przód z uporem maniaka. I takim tez uśmieszkiem, nah!
Rzuciła szybkie spojrzenie na pole bitwy i parsknęła, widząc, iż zaklęcie jej zbyt długo - chociaż nawet nie wiedziała, ile pogrążona była w krainie snu - nie wytrzymało. Najważniejszym jednak było to, iż w miejscu tym znajdował się cudowny, wspaniały Super Jednorożec, którego wraz z Uczniakiem i dwoma Adeptkami sprowadziła do Krainy. Pokiwała słabo, acz w dalszym ciągu w miarę energicznie głową i przemknęła w odpowiednią stronę, ku swemu zakładowi. Musiała się tam dostać i zaaplikować sobie oraz Alfie Ognia miksturę przyspieszającą regenerację magii. W innym przypadku oboje musieliby jeszcze dłuuuugo spać po takim wyczerpaniu, a ona nie była typem, który leżałby tydzień, dwa do góry brzuchem.

z.t.

Hypnotic

Hypnotic zjawiła się u progów bramy zupełnie niezapowiedzianie. Wyszczerzyła kły energicznie machając ogonem.
-Tunc lupi, suus 'vicis ut permissum nos flagellas vulpes neque!- krzyczała i skakała z jednej strony na drugą kibicując wilkom. Wyszczerzyła kły i zmrużyła oczy.
-Vae victis lisowi!

I odeszła jakby nigdy nic.

zt.

Breezy

Woody nadal podenerwowany przyszedł do bramy watahy ognia. Wyszczerzył kły i zamerdał ogonem. Podbiegł do wilczycy- wyraźnie zdenerwowanej.
-Cześć! Ty jesteś Morte? Widziałem twoja jaskinię, ale nie wchodziłem. Nigdy nie wchodzę bez zaproszenia. Więc nie obawiaj się. I jest bardzo ładna.
Merdał ogonem, merdał, merdałmerdałmerdał, aż stracił w nim czucie. Jego oczy maniakalnie paliły się.

/Witaj Morte, tu Hypnotic z wilków 39 i klanów24 ^^/

Morte

Morte źrenice się zmniejszyły. Mina zdziwienia?! A tak, właśnie była okropnie zdziwiona.
Yyy. Takkk jestem Morte?! A ty to kto?! I w jakiej sprawie-powiedziała tajemniczo i przełożyła kamień do ogona. Była zdziwiona, bo kto i po co by jej szukał?! Nie! Ona musi wiedzieć kto to i po co jej szuka.

Breezy

-Ja...nazywam się Woody. Wilk, na którym robiono w instytucie naukowym wiele badań... Zauważyłem Cię, bo widziałem na jaskini, namalowaną.
Woody zatrzepotał rzęsami i zamerdał ogonem. Jego oczy lśniły blaskiem.
-Morte...Ty jesteś moją siostrą! Na sto procent!

Morte

Wilczyca stanęła niczym posąg, a ogon z kamieniem jej opadł. Lecz w ostatniej chwili dała go czarnej waderze która go poprzednio upuściła.
Co?!... Ale co!-zająknęła się i patrzyła na wilka jak zamurowana.
Co to wszystko miało znaczyć?

Viktoria

Viktoria spojrzała na padającą kobrę. Uśmiechnęła się pod nosem.
- Dzięki, Lo - krzyknęła do feniksa, który odpowiedział lekkim uśmiechem i wylądował na barku właścicielki. Wadera spojrzała na przechodzącą obok Kaji Meyit wraz z Samuelem na plecach. Westchnęła. Rozejrzała się wokoło. - Lo, pomóż Morte. Wiem, że zdołasz utrzymać ten kamień - w końcu feniks potrafi unieść niesamowite ciężary, czyż nie? Idź, proszę - rzekła. Lo posłuchała i podleciała do Morte. Złapała swymi pazurami kamień i podniosła go delikatnie do góry. - Morte, idź odpocznij! A ty, Woody, nie teraz! Nie tu! Tu jest wojna, a ty jesteś nowym wilkiem, bo słabo czuć zapach Twej Watahy. Jeśli chcesz tu być to chociaż przejmij kamień od tej tam wilczycy. Ma na imię Yenn. Ona jest już słaba, więc przyda się jakaś zamiana. Potrzymaj za nią ten kamień - wskazała łapą na Wojowniczkę.

Morte

Morte podziękowała Feniksowi który był własnością Bety Wody.
Uśmiechnęła się delikatnie.
Dziękuję-powiedziała lekko zduszonym głosem, następnie popatrzyła na swą ranę, już nie krwawiła. Uśmiechnęła się delikatnie i skierowała swoje spojrzenie na nieznajomego wilka który ubzdurał sobie że ona jest jego siostrą.. Ale kto to wie?! Może ona na prawdę była jego siostrą? Nie! On nie mógł być jej bratem, przecież miała ona brata i owszem, ale skoro on był całkiem inny niż tamten?! Mniejsza z tym Morte nie mogła już dłużej myśleć o tym wszystkim. Stanęła na równe łapy, choć był to dla niej teraz nie lada wysiłek, następnie podeszła pod drzewo i usiadła pod nim. Potem zamknęła ślepia, i nie ruszała się. Nawet najdrobniejszy włos się nie ruszył. Co ona zaczęła robić?! No jak to co! Zbierała energię na resztę wydarzeń. Było to coś podobnego do medytacji, lecz to nie to. Ona nazywała to po swojemu, bo to się różniło czymś bardzo dziwnym od medytacji. Lecz nie powie ona wam tego, jest to jej tajemnica.

Breezy

Woody upuścił wstrzymywane powietrze z ust. Przełknął ślinę.
-Potrzebuje pomocy! Wiesz, jak kiedyś robili na mnie badania, byłem szczenięciem. I coś im się nie powiodło. Przez co czasami staję się dziwny... No i jak zamknąłem oczy, to widziałem Ciebie. Z mamą i tatą... Proszę, pomóż! Muszę dostać się do jeziora zmian, tylko ono może mi pomóc, jeśli nie, będzie gorzej....
Woody zacisnął wargi i wbił pazury w ziemię.
-Proszę!

Morte

Morte gwałtownym ruchem otworzyła swe białe ślepia.
No i co ona może zrobić?! Może on na prawdę był jej bratem. Trzeba to sprawdzić. Poderwała się na łapy i zaczęła iść.
Niedługo wrócę! A ty Woody choć ze mną-powiedziała szybko po czym zaczęła iść w stronę jeziora zmian. Może była to prawda!?
A w każdym razie zaczęła biec i zniknęła.
zt

Breezy

Woody machnął białym ogonem i ruszył nad jezioro zmian wesoło biegnąc za siostrą...

zt.

Post musi mieć min. 15 słów. Następnym razem będzie ost.

Wheat

Wheat rzuciła się na pierwszego z brzegu wilka, którym była... taa, Viktoria. Zasyczała niczym kobra, dawno rozrzucona na cztery strony świata przez wiatr, odsłoniła kły i stanęła nad waderą, blokując jej możliwość wstania. Błysnęła krwistymi oczami i zawyła upiornie, jakby ktoś obdzierał ją ze skóry. Małe stworzenie biegło tuż za nią i również skoczyło na Viktorię, chwytając ją kiełkami za ucho.