Domek pośród fal - miejsce Viktorii

Lea

Lea zauważyła, że Seth również się na nią patrzy. Zrobiło jej się bardzo miło. Ucieszyła się. Wreszcie ktoś się nią zainteresował! Myślała, że ma zbyt wiele wad, by spodobać się komukolwiek. Nie przestając poruszać się w rytm muzyki nieznacznie przybliżyła się do Setha.

Seth von Wiegemesser

Seth widząc, że Lea się przybliżyła, też zrobił krok do przodu. Nie spuszczał wzroku. Jej oczy były takie piękne! Tak wspaniale lśniły zielenią! Czysto szmaragdowe! Wyglądały jak klejnoty na jej ślicznym pyszczku.

Naomi

Ada Starała się nie śmiać. Ale na widok Kartela tańczącego wprost nie mogła się powstrzymać. Nie to nie był śmiech który można było nazwać wyśmiewającym.. raczej takim.. niepowstrzymanym. Było jej miło, że Kartel się zgodził. Od katastrofy uchroniło ich jedynie to, że Ada również nie tańczyła najlepiej, dzięki temu nie było, aż takiej różnicy pomiędzy nimi. Nagle muzyka ucichła. - Ej co jest płyta się zacięła - spytała przestraszona Ada.

Samuerian

Jael szybko podbiegł do odtwarzacza. Pogrzebał chwilę przy nim, przetarł płytę i puścił znowu. Na szczęście działała. Z głośników popłynęła bardzo wolna piosenka. Na szczęście w wolnym tańcu Jael był lepszy. Wrócił do Viki oczekując na odpowiedź.

Lea

Lea usłyszała, że muzyka się zmieniła. Poczuła przerażenie, gdy okazało się, że z głośników popłynął wolny kawałek. Niepewnie spojrzała na Setha, który wpatrywał się w jej oczy. Co teraz?

Mizu

A Mizun siedziała obok Koku tak jak wcześniej. W myślach śmiała się z tańczących wilków, jednak nie było to wyśmiewanie się. Dla niej po prostu to dość śmiesznie wyglądało. Jednak pysk nie ukazywał żadnych emocji. Wyglądała jakby założyła maskę, dokładnie jak KokuRai. Jednak taką nie wyróżniającą się niczym i pasującą do jej wyglądu. Jednak tak nie było... Nie miała powodu, żeby się śmiać czy uśmiechać. A może miała? Niee... To bijące prawie od wszystkich szczęście jej nie przeszkadzało. Nie miała żadnych myśli dotyczących jej 'samotności'. Pomimo swojego wieku nie potrzebowała aktualnie partnera... Dla niej najważniejsi byli przyjaciele, zastępujący rodzinę... A propos przyjaciół... ._.

Dante de Cossa

Schatt czekał, aż Shinra coś powie. Nie lubił żyć w niepewności. Ale będzie cierpliwy, gdyż niecierpliwość może wszystko zniszczyć. Wszyscy zdawali się dobrze bawić. Oprócz niego. Uśmiechnął się delikatnie. Shinra też chyba nie była zachwycona.

Podpisy wam zrobię, gdy będę miała dostęp do swojego kompa.

Shinra

Tak, pamiętała. Z zamyślenia wyrwał ją głos Schatta. Milczała długo, to fakt, ale (nie jej wina, że do kompa nie mogła usiąść -.-) nie chciała zbyt długo trwać w tej ciszy.
- Masz rację, nie zatańczę. - Stwierdziła obojętnie. - Ale mogę porozmawiać. - Dodała po chwili, nie uśmiechając się. Ostatnia rozmowa rzeczywiście mogła wszystko zniszczyć. I on chciał jeszcze z nią rozmawiać? No cóż... Może rzeczywiście nie jest on jak inni...

Viktoria

Jak to dobrze, że Jael zna się trochę na elektronice! - Myślała Viki. Zrobiła krok do przodu w stronę Jaela, aż tu nagle... przeraziła się! - Co się ze mną stało! Jestem... jestem... zielona! Gdzie mój błękit?! - Krzyczała przestraszona. Dorastała, a z wiekiem zachodzą zmiany. - Hmmm. No nic, trudne. - Uspokoiła się. - No to może zatańczmy do tej spokojnej muzyki, Jael. - Uśmiechnęła się. On też się zmienił. Nie był już zielono - fioletowym wilkiem, lecz szaro - czarnym.

Samuerian

- Taak.. - rzekł Jael przyglądając się Viktorii. - Ale nadal wyglądasz... bardzo ładnie. - uśmiechnął się szeroko. - To co? Chcesz może zatańczyć? - wilk nie wiedział jaka odpowiedź padnie, zwłaszcza, że leciał wolny kawałek, a on nadal nie umiał się połapać w swoich uczuciach. Nie był pewny, czy nadal kocha Viktorię. Zerknął w stronę Lei. Jej chyba lepiej się układało.

Dante de Cossa

- No to o czym porozmawiamy?.. - Spytał niepewnie. Jakoś trzeba było podtrzymywać rozmowę o tym, o czym rozmawiać. Jael poprosił Viktorię do tańca, Schatt tego nie zrobił, bo wiedział, że Shinra się nie zgodzi. Poza tym on sam nie miał zamiaru tańczyć.

Viktoria

Jasne, że chcę z tobą zatańczyć! - Powiedziała Viki. Ucieszyła się, że podoba się Jaelowi. To wiele dla niej znaczyło, lecz dla niego pewnie nic. - Ty też ślicznie wyglądasz. - Viki podeszła do Jaela i wreszcie się odważyła. Cmoknęła go w nos, po czym zaczerwieniła się jak burak.

Samuerian

Jael na początku zdębiał, ale potem na jego twarzy pojawił się szeroki uśmiech. Porwał Viktorię na "parkiet" i objął ją. Chwilę później kiwał się w rytm wolnej piosenki. Nadal nie wiedział, czy kiedykolwiek będzie umiał kochać. Czy jest wart miłości.

Viktoria

Hahaha! - Śmiała się szczęśliwa Viktoria. Była taka szczęśliwa. Jael tak nagle "porwał" ją do tańca. To było takie romantyczne. Spojrzała Jaelowi w oczy, po czym w nich zatonęła. Była zakochana po uszy.

Samuerian

Jael zauważył wzrok Viktorii i dopiero teraz zrozumiał: Ona go kocha. A on jej nie. Był przerażony. Dlaczego w ogóle się do niej odezwał? Dlaczego? Gdyby nie to, teraz nikt by nie cierpiał. Ani on - ani Viki. Westchnął cicho i przestał tańczyć.
- Możemy... - zaczął niepewnie. - Czy możemy porozmawiać? - spytał. Wiedział, że trzeba zakończyć coś, co nigdy nie miało się udać. I to jak najszybciej. Wyszedł z domku Viktorii i poczekał na zewnątrz. Z nieba spadały niewielki płatki śniegu... Jak na ironię wyglądało to bardzo romantycznie. Wilk stanął niedaleko drzewa i czekał na Viktorię.

Dante de Cossa

Schatt spojrzał z zazdrością na Jaela i Viki. Oni się kochali i byli szczęśliwi. Lecz czyżby to wszystko miało się skończyć. Jael wyszedł - Schatt nie wiedział dlaczego. Lecz co jej powie? W tej chwili nie wydawał się szczęśliwy. I pewnie nie był, ale Schatt wolał się nie wtrącać w cudze sprawy.

Samuerian

Jael nie wiedział, czy robił dobrze. Czy powinien jej mówić. Może lepiej by było, gdyby zachował wszystko dla siebie. Był zły. Był okrutny. Był wstrętny. I miał nadzieję, że Viktoria wypowie mu to wszystko prosto w oczy. Że go znienawidzi. Nie zasługiwał teraz na nikogo.

Shinra

Westchnęła ciężko. Dopiero po chwili zauważyła... ŚNIEG!!!
- Chodź! - Zawołała, biegnąc na cienką warstwę śniegu. Śnieg to śnieg, a ten spadający jest bardzo ładny. Położyła się gdzieś w pobliżu i wpatrywała się w gwiazdy, wśród których wirowały białe płatki. Dopiero po chwili przypomniała sobie wzrok Schatta... Czy on nadal... Nie, niemożliwe...

Viktoria

Viki w końcu zrozumiała Jael jej nie kochał i czas było skończyć było chodzenie. Viki ze łzą w oku wyszła z domku za Jaelem. - Zaraz wrócę! - Powiedziała do przyjaciół. Była już na dworze. Padał piękny śnieg. Spojrzała znowu na Jaela i podeszła do niego ostrożnie. - Chyba wiem co chcesz mi powiedzieć... - Powiedziała zasmucona. Nie, nie chciała, aby Jael miał poczucie winy, ale jakoś tak wyszło.

Samuerian

Jael spojrzał na Shinrę biegającą wokół. Śnieg. Rzeczywiście był piękny. Zazdrościł Shinrzę, bo była radosna, zazdrościł Schattowi, bo kochał, zazdrościł Sethowi i Lei, bo byli... zakochani. On nigdy nie zaznał miłości, on nie umiał...
- Posłuchaj... - nie cierpiał tekstów typu: "to nie twoja wina, to przeze mnie." Spojrzał wilczycy prosto w oczy. - Ja nie chciałem. Wybacz mi... - rzekł cicho.