Legowisko Naomi

Viktoria

Nagle do domku wparowała Viki. Celowo zepsuła drzwi tak jak to Ada robi. - No hej! Widzę, że jestem pierwsza. Pomóc Ci... Eeee... Szyć? - Zapytała radośnie, machając przy tym ogonem na prawo i lewo. Usiadła obok zapracowanej Ady i patrzyła z zainteresowaniem na to co robi. Nagle, nie wiadomo czemu zachciało się Viktorii porządnie zawyć. Na szczęście pohamowała się przed tym, aby nie wystraszyć pracującej Ady.

Samuerian

Jael także przyszedł do domku Ady. Poprawił zniszczone przez Viktorię drzwi i niepewnie wszedł do środka.
- Dzień dobry. - powiedział do dorosłej białej wilczycy - zapewne matki Ady. - Właśnie, pomóc w czymś? - spytał.

Viktoria

Viki spojrzała na Jaela i w końcu coś u niego wyczuła. On, jak to Viki wyczuła, dziwnie się czuł w jej obecności. Ale nie było to coś złego, raczej dobre. Podeszła do wilka i usiadła obok niego. - W końcu jesteś. Czemu się dziwnie czujesz? - Zapytała ostrożnie.

Samuerian

- Ja? Dziwnie? Nie, nie czuję się dziwnie. - skłamał. - Po prostu cieszę się na imprezę. - szczeniak uśmiechnął się szeroko. - A co? - spytał. - Ty może czujesz się dziwnie? - spojrzał wyzywająco na wilczycę. Ale i sympatycznie jednocześnie.

Lea

Lea przeszła przez łąkę i weszła przez otwarte drzwi.
- Cześć - powiedziała do obecnych. - Dzień dobry, pani. - zwróciła się do Dessie. Już raz ją spotkała, wiedziała więc, że jest to matka Ady. - Co robisz? - spytała Ady. Koleżanka wyglądała jakby szyła coś... z kwiatów.

Viktoria

Kłamca! - Powiedziała z uśmiechem Viki. Skoczyła na Jaela i znów na nim usiadła. To nie było złe krzyknięcie, raczej takie przyjacielskie. - Wiesz... no ja... - Viki próbowała przyznać się, że potrafi wyczuć co czują inni - Ja potrafię wyczuć co kto czuje. A czuję, że ty się czujesz jakoś tak dziwnie, i że to uczucie jest ci nowe. - Powiedziała stanowczo. Popatrzyła mu teraz w oczy. Oczy Viki były teraz słodkie jak u bezdomnego psa. To były jej "błagalne" oczy.

Dante de Cossa

Schatt wszedł po cichu i usiadł na ziemi.
- Witajcie, postanowiłem jednak przyjść. Nie mam nic innego do roboty. - Powiedział do przyjaciół. Może lepiej jest spędzać czas wspólnie? Jakoś nie mógł się do tego przekonać. Dlatego był samotnikiem, nie mówił wiele, był opanowany i spokojny. No prawie...

Viktoria

Viktoria spojrzała się dziwnie na Schatta. Zmienił się. On już nie był taki jak kiedyś: radosny i pełen życia. Tak uważała Viki. Zeszła z Jaela i podeszła ostrożnie do Schatta. - Schatt, czemu tak dziwnie się zachowujesz? Nigdy taki nie byłeś. Czy to przeze mnie taki jesteś? Cichy, spokojny. Kiedyś byłeś radosny i pełen życia oraz bardzo rozmowny. Czemu taki jesteś teraz? Czemu... Powiedz prawdę, nawet bolesną - Powiedziała z troską w głosie. Naprawdę było jej go żal. - Zmienił się i to moja wina - Pomyślała. Z jej oka popłynęła łza, ale szybko ją ukryła, aby nikt nie widział.

Seth von Wiegemesser

- Nie przeszkadzam szanownym paniom i panom? Zawżdy powiadają, że wy, niewiasty jesteście jak kwiaty na tym nędznym łez padole. Rozjaśniacie serca wilków ogniem miłości. Jeśli mnie wzrok nie myli, to jesteście w moim wieku, drogie panie. - Powiedział swym głębokim głosem, przychodząc w to miejsce. Tak już miał od czasu, gdy porzucił rodzinne strony. - Me serce raduje się, mogąc was poznać.

Viktoria

Eeee... Witaj! Jestem Viktoria, ale mów mi Viki. To jest Ada, Lea, Schatt i Jael - Powiedziała zdezorientowana. Ten nowy wilk mówił dziwnie. - Niewiasta? A kto to? - Myślała Viki. - Kim jesteś? A i tak my wszyscy jesteśmy szczeniakami, tak jak ty. - Powiedziała i usiadła obok Schatta, czekając na odpowiedz.

Dante de Cossa

- Witaj - powiedział do wilka, lecz zaraz zwrócił się do Viktorii. - Sam nie wiem, czas mija, wszystko się zmienia. Dopiero teraz zaczynam rozumieć, dlaczego postanowiłem zostać samotnikiem. Tak już jest. - Westchnął, może to znajomość z Seele uczyniła go takim? Spojrzał z innej strony na wiele rzeczy.

Seth von Wiegemesser

- Nazywają mnie Seth von Wiegemesser. Klan ognia jest mą rodziną, gdyż matki nie znałem, a ojciec zmarł. - Powiedział z nutką żalu w głosie. Zawsze za nim tęsknił i tęsknić będzie. Lecz matki nigdy nie poznał. Uciekła z tego nędznego miejsca, jakim były tereny jego byłej watahy.

Viktoria

Viktoria złapała Schatta za ramiona i potrząsnęła nim porządnie - Zmień się! Ale na dobre, jak kiedyś! Proszę... To moja wina, że taki jesteś... Moja... - Powiedziała zapłakana Viki. To było błaganie. Nie chciała takiego Schatta. Nie takiego lubiła. Nie w takim się zakochała. Zaczęła porządnie szlochać - Zmień się... Zmień... - Mówiłą przez łzy.

Dante de Cossa

- Nie... nie twoja... - próbował ją pocieszyć, nie chciał, żeby przez niego ktoś płakał. Poczuł się głupio. Nie mógł tego znieść. - Nie wiem czy to coś da, wiele się zmieniło. - Tyle przelanych łez, nie potrafił tego zmienić. Było już za późno.

Viktoria

Viki miała ochotę uciec, ale powstrzymała się. Trzymało ją tu coś. Chyba... Nie, nie Schatt... To chyba Jael! Połknęła ostatnie łzy i powiedziała jeszcze raz - Zmień się, proszę... - To koniec. Wiedziała o tym. Ale nie chciała, nie...

Dante de Cossa

- Niestety - powiedział i spuścił głowę - wybacz, jeśli cię zawiodłem, ale masz jeszcze czas, na pewno kogoś znajdziesz. - Powiedział pocieszającym głosem. Nie chciał jej urazić, tylko pomóc. Zbyt wiele przeżyć złożyło się na to jedno.

Shinra

No cóż. Przyszła. Nie wiedziała gdzie idzie, ale najwyraźniej wiódł ją znajomy zapach. Tylko czyj? Nie wiedziała i nie zastanawiała się nad tym. Zerknęła na Viki.
- Hej! Kto płacze na imprezie? - Spytała, uśmiechając się pocieszająco. Nie wiedziała o co chodzi, ale wolała próbować. Wzrok jej przeszedł na Schatta i resztę. Zbliżyła się do Lei.
- Co robimy? - Spytała od niechcenia. Może jakaś zabawa, taniec. (Gra w butelkę xD)

Viktoria

Ten wilk, którego tak kochała... Zepsuł wszystko w jednej chwili. "Zmień się" - te słowa nadal chodzą Viktorii po głowie. - Dlaczego on? Dlaczego... - Męczyła się pytaniami. Wróć!

Dante de Cossa

- Cześć Shinra! - Powiedział i podszedł do niej, nie chciał torturować Viktorii swoją obecnością. Podniósł głowę, nie można się oglądać za siebie, trzeba iść do przodu. Tego się starał trzymać.

Seth von Wiegemesser

- Czyżby przyszła nowa dama? A ty, delikatna Niezapominajko, nie martw się. Nie wszystko jest takie, jakie się wydaje, a czas leczy rany. - Rzekł rezolutnie Seth. Dalej był spokojny i nic nie mogło go wytrącić z równowagi. Tak już miał, przeżycia z czasów dzieciństwa wiele go nauczyły.