Legowisko Naomi

Naomi

- Ja całkiem szybko się przyzwyczaiłam do tego miejsca, kiedy tu przyybyłam - powiedziała z uśmiechem Naomi i mrugnęła do Wichury. Zdawał jej się fajnym kolegą, ciekawe jak potoczy się ta rozmowa... - Myślę, że tobie też pójdzie to równie łatwo - dodała.

Wichura

- Więc nie urodziłaś się tutaj? - zapytał Wichura, bowiem był pewien, że wilczyca żyje w tej krainie od zawsze, a nie, że dotarła tutaj z jakiegoś innego miejsca. Ucieszył się, że nie jest tu jedynym takim osobnikiem, który swój żywot rozpoczął w zupełnie innej części świata, a do tej krainy się jedynie przesiedlił po dłuższym okresie bytu w miejscu swojego urodzenia.

Naomi

- Nie, urodziałam się bardzo dalko stąd, jednak przybyłam do tej krainy jako szczeniak i poznałam wielu, naprawdę wartych poznania ludzi - powiedziała z uśmiechem Naomi, siegając po kolejne ciastko. Jeszcze trochę, a zacznie tyć, a tego by nie chciała. Ech - pomyślała wadera - zresztą co się stanie, jeżeli nawet i przytyje. Sidney zniknął, zmienił się... - wilczyca posmutniała.

Wichura

- Coś się stało? - zapytał Wcihura, widząc zmianę w mimice Naomi. Niezbyt umiał radzić sobie z takimi sytuacjami, więc jak na razie milczał, czekając na odpowiedź wadery. W razie czego mógł wykonać parę w miarę normalnych kroków, celem pocieszenia latającej wadery.

Naomi

- Nie nic - na twarz wilczycy ponownie wpłynął szeroki uśmiech. - Nie przejmuj się niczym, to po prostu takie wspomnienia. Dawno tu nie byłam, sporo się musiało od tamtego czasu zmienić - powiedziała spokojnie. Jednak pewnie nawet jeżeli zniknęli starzy znajomi, pojawili się nowi. Jak Wichura...

Wichura

Wichura pokiwał głową. Co racja to racja, zawsze znajdzie się ktoś, kto cię zaakceptuje, chociaż oczywiście za starymi znajomymi się zwykle tęskni.
- Myślę, że na złe się nie zmieniło, kraina wygląda bardzo zachęcająco - powiedział Wichur z uśmiechem.

Naomi

- Rzeczywiście, sprawia takie wrażenie - wilczyca zaśmiała się uroczo, sięgając po kolejne ciastko. Niestety zjedli już wszystkie, a niech to! Naomi szybko wstała i pobiegła do kuchni w poszukiwaniu kolejnej paczki. Znalazła jedynie paluszki, więc wzięła je i włożyła do szkalnki. Postawiła przekąskę na stole i zajęła swoje poprzednie miejsce. Uśmiechnęła się do Wichury.

Wichura

Wichura obserwował spokojnie ruchy wilczycy, kiedy ta poszła do kuchni po paluszki. Uśmiechnął się do niej również, zaraz kontynuował jednak rozmowę:
- Wspomniałaś, że jesteś szpiegiem - zaczął, chrupiąc przyniesione przez Naomi paluszki. - Czy ciężko pracowałaś, żeby zdać test? - zapytał, wpatrując się spokojnie w waderę.

Naomi

Naomi zastanowiła się. Tak dawno miała swój test na szpiega, że zdążyła już zapomnieć, jak właściwie do tego doszło.
- Nie, nie było tak trudno. Większości rzeczy i tak uczysz się na samym teście, wcześniej wystarczyło, żeby znać podstawy - uśmiechnęła się szeroko.

Wichura

Wichura pokiwał głową. Spodziewał się, że żeby przystąpić do testu będzie musiał ciężko harować, najwyraźniej wcale tak ciężko nie było. Szkoda tylko, że jeszcze nie udało mu się stwierdzić, na jaką rangę chciałby zdawać. No, ale miał czas, w końcu by jeszcze młody i całe życie przed nim czekało! Wilk na razie nie odzywał się, czekając aż to Naomi ruszy jakoś rozmowę.

Naomi

Wilczyca przeciągnęła się z uśmiechem i spojrzała na Wichurę.
- A poza tym wszystko w porządku? Rozumiem, że kraina ci się podoba, bardzo się z tego powodu cieszę. A co sądzisz o na przykład naszej watasze? - zapytała. Ciekawiło ją, co Wichura ma do powiedzenia w tej kwestii.

Wichura

- Poza tym w porządku - odpowiedział Wichura, kiwając głowę, zaraz jednak zastanowił się nad odpowiedzią na drugie z kolei pytanie Naomi. - Szczerze mówiąc, jeszcze za bardzo nie udało mi się poznać watahy, żeby ją tak oceniać. Jednak wydaje się całkiem przyjazna, nawet jeżeli jest sporo mniejsza niż ogień czy noc - odpowiedział.

Naomi

- Aha - odpowiedziała wilczyca z uśmiechem. - A jak znajdujesz nasze władze? Jeśli chodzi o Viktorię, Alfę, to spore z nią były problemy, nadal nie wiem, czy większość członków stada ją akceptuje. W sumie to po jej zachowaniu... A, zresztą - Naomi machnęła łapą. - Nie będę cię zniechęcać do innych, to w końcu niegrzeczne - uśmiechnęła się.

Wichura

Wichura zamyślił się. Nie znał za bardzo władz watahy, jednak postanowił się nieco o nich dowiedzieć. A Naomi wydawała się dobrą kandydatką do poinformowania go o tym, jak powinien odebrać Alfy i Bety.
- Nie, nie przejmuj się - powiedział z uśmiechem. - Powiedz, jeżeli powinienem coś wiedzieć o władzach - dodał.

Naomi

- Hmm... Bo widzisz... - Naomi wciąż ni widziało się dobrze opowiadanie o starych zwadach. - Cóż, znamy się z Vikrotią od dziecka, jednak już wtedy zachowywała się strasznie. Wzięła sobie za cel zostać najpierw Betą, z czym nie zgadzało się większość stada, potem Alfą... Zrobiła to, kiedy stara Alfa musiała odejść na jakiś czas z krainy. Jednak najczęściej dąży po trupach, przy czym nie jest zbyt miła dla członków swojego stada, niestety... - wzruszyła ramionami.

Wichura

Wichura ze zrozumieniem pokiwał głową. Znał i takie osoby, szczęśliwie problem niespełnionych ambicji i wygórowanych celów w życiu go nie dotyczył. Postanowił żyć wedle bezstresowych zasad, czyli w zgodzie z otoczeniem. Wtedy i otoczenie żyło zwykle w zgodzie z nim.
- Nie przejmuj się - powiedział do Naomi z uśmiechem. - W końcu nie ma co zawracać sobie czymś takim głowy.

Naomi

- Nie, nie przejmuję się - wadera uśmiechnęła się szeroko. - Zresztą, ona jest magiem, nie śmiałabym jej nigdy podskakiwać, jeszcze mnie zamieni w żabę - zaśmiała się szczerze i perliście, biorąc następnego paluszka i pijąc herbatę, która nieco już wystygła. Trudno, Naomi to nie przeszkadzało, w końcu i tak zaczęło się robić cieplej, jak weszli do pomieszczenia.

Wichura

Wichura uśmiechnął się drwiąco, słysząc słowa Naomi. Magowie... Cudowna bajeczka, jednak niestety nie dla niego.
- Uważaj, bo jeszcze ci coś tą magią zrobi - zaśmiał się, jednak dało się słyszeć inną nutę w tym śmiechu. Wichura gardził wszystkim co magiczne, taki się urodził, wychował i miał zamiar takim umrzeć. Ku swemu, niechybnie nieszczęściu.

Naomi

Wilczyca spojrzała na Wichurę z lekkim zdziwieniem.
- Nie wierzysz w magię? - zapytała z niedowierzaniem. W tej krainie spotkała się już nieraz z przykładami czarów magów oraz szamanów a także duchami i demonami, więc nie poddawała wątpliwością, że wszystko to istnieje. Ale Wichura był tu krótko, mógł jeszcze niewiele wiedzieć...

Wichura

Wichura pokręcił przeczącą łbem.
- Nie, nie wierzę - odpowiedział dumnie, patrząc w oczy Naomi. - Wszystko to bujdy i próby zawładnięcia społeczeństwem, które nie umie dostrzec prawdy i potrzebuje jakiegoś magicznego wyjaśnienia prostych czynników - dodał wielce wyniosłym tonem, a lekki, kpiący uśmieszek nie schodził z jego pyska.