Legowisko Naomi

Shinra

- Co jej się stało? - Spytała trochę zdezorientowana. O co mogło chodzić? Nie chciała znać odpowiedzi, ale ciekawość nią kierowała. Przypomniała jej się zabawa ludzkich dzieci. Tak bawiły się dzieci na kamiennych placach. Nazywały to "butelką". Może ktoś inny będzie wiedział więcej.
- Wiecie jak się gra w... butelkę? - Spytała, by dowiedzieć się, czy ktoś inny zetknął się z tą zabawą. Ona znała tylko nazwę.

Seth von Wiegemesser

- Jakieś przeżycia miłosne, a ty, droga damo, jak cię zwą? Jam jest Seth von Wiegemesser, lecz wystarczy Seth. - Odpowiedział na zadane pytanie. Tak już miał.
- A gry w "butelkę" nie znam. Ludzi na szczęście jeszcze nie ujrzałem, gdyż są to potwory, które przyszły tu prosto z najgorszych miejsc, jakie są możliwe. - Seth podzielił się swoim zdaniem. Szczerość u niego zwyciężała.

Lea

Lea przyglądała się Viktorii ze zdziwieniem. Jedna myśl przeszła jej przez głowę. Co jej znowu odwala? Jednak nie chciała nikogo urazić, więc szybko wyrzuciła tę myśl z głowy. Spojrzała na nowo przybyłego. Ona także należała do Watahy Ognia, Jael również. A właściwie, to co się ostatnio zaczyna dziać z Jaelem? - Lea pokręciła głową i spojrzała na Shinrę.
- Nie wiem. - odezwała się. - Jak na razie podziwiam piękną, melodramatyczną scenę z udziałem naszej Viktorii.

Dante de Cossa

- Seth dobrze mówi, ale czuję, że to wszystko moja wina. - Westchnął Schatt. Nie lubił takich sytuacji, czuł się wtedy niepewnie i głupio.
- A o "butelce" co nieco słyszałem. Znajdźmy tylko coś do kręcenia. - Humor już trochę mu się poprawił. Nie potrafił się długo smucić.

Shinra

- Shinra. - Przedstawiła się. - Oj, wiem. Potwory. Tylko one potrafią się ciekawie bawić. Ludzkie dzieci nie są potworami. Tylko dorośli są tacy straszni. - Stwierdziła równie szczerze. Usiadła gdzieś w pobliżu wędrując po wszystkich czujnym i wesołym spojrzeniem. Na jej pyszczku widniał radosny uśmieszek, a w oczkach szalały wesołe iskierki. Nie było tak źle. Impreza dla dorosłych to nie była. (@.@)

Dante de Cossa

Schatt uśmiechnął się. Z każdą chwilą przestawał się smucić. Shinrę znał dość krótko, ale nie zwracał na to uwagi. Jednocześnie Seth wydał mu się interesujący. Jeszcze to "von Wiegemesser" brzmiało dość ciekawie.

Samuerian

- Butelka? - zaciekawił się Jael. Oczywiście, że znał grę w butelkę! W końcu była to jedna z pierwszych gier jakich nauczył go brat. Uśmiechnął się, bo dawno nie miał okazji w nią grać. Spojrzał na Adę i zapytał:
- Czy nasz piękna pani gospodyni ma może na składzie jakąś nieużyteczną butelkę? Czy cokolwiek, co by się nadawało?

Dessie

Dessie przyglądała się coraz to nowszym szczeniakom. Czyżby Ada urządzała imprezę? Przecież mieli mieć gości... Powoli przeszła pomiędzy młodymi i spojrzała na córkę.
- Czy chciałabyś mi o czymś powiedzieć? - spytała patrząc znacząco na Adę.

Dante de Cossa

- Dzień dobry - powiedział do wilczycy. - Możemy wziąć jakiś owalny kamień... - Rzekł do Jaela. Dziwił go trochę sposób wypowiadania się Setha, ale nie zwracał na to uwagi. Przez to wydawał się dobrym i uczciwym wilkiem.

Seth von Wiegemesser

- Witam piękną panią - powiedział do wilczycy i zaczął szukać "butelki". Ciągle była za duża, albo za mała. W końcu znalazł idealny kamień. - Czyż taki kamień nie jest dobry? Lecz co na to powiedzą nasze drogie damy? - Rzekł spokojnie.

Dante de Cossa

- Ja sądzę, że kamień jest dobry. - Wyraził swoje zdanie Schatt. - Seth, skąd jesteś? Bo jeśli się nie mylę, to jesteś tu od niedawna. - Spojrzał na wilka, prawie go nie znał, a już zdążył wymienić kilka słów. Czekał na odpowiedź. Trochę zrobił się głodny.

Seth von Wiegemesser

- Z krainy wielkich lasów i rzek. - Powiedział Seth. Od dawna nic nie jadł, więc postanowił coś upolować. - Schatt, czyż nie sądzisz, iż wypadałoby pozbawić życia jakieś małe zwierzątko i się najeść, oraz poczęstować damy najlepszymi cząstkami? - Spytał Seth swoim zwyczajem. Coraz bardziej odczuwał głód.

Dante de Cossa

- Dobrze, no to chodźmy w głąb lasów - powiedział Schatt. Seth zaczął działać na niego pozytywnie. Pobiegł. Co chwila odwracał się. Czy Seth biegnie za nim? Zaczął węszyć. Wyczuł zwierzynę, stado saren. Sam sobie nie poradzi, gdzie jest Seth?

Seth von Wiegemesser

Seth pobiegł za Schattem. Po chwili wyczuł to co on, stado saren. Były blisko. Biegł lekko i bezszelestnie. Po chwili dostrzegł Schatta. Był kilka kroków przed nim. Podszedł do niego. Spojrzał na niego swym wzrokiem "to jak, polujemy?".

Samuerian

Jael kochał polować. Jednak tym razem postanowił zostać. Coś go tutaj trzymało... Tylko co? Dlaczego nie pobiegł razem z chłopakami, żeby zapolować. Spojrzał na prawdopodobną przyczynę tego wszystkiego. Na Viktorię.

Viktoria

Viktoria spojrzała się na Jaela. - Wiesz ja też idę polować, uwielbiam to! Idziesz? - Zapytała słodko. Nie chciała go opuszczać. Jael ją tu trzymał. Podeszła do drzwi spojrzała się jeszcze raz na Jaela i pobiegła za Schattem i Sethem.

Shinra

Nie była głodna. No cóż. Imprezowiczką nie była.
- Bywajcie. - Rzuciła do wszystkich, podnosząc się i uśmiechając się ciepło. Może zapoluje z chłopakami? Czemu nie. Ruszyła za nimi, lecz coś ją powstrzymywało. Nie chciała iść. Za dużo udawanej i sztucznej miłości, która i tak nigdy nie zakwitnie w pąk. Zawróciła i ruszyła gdzieś przed siebie. Znów na ślepo. Zniknęła w oddali i już jej tu nie było.

Lea

Lea także wyszła z domu. Czy coś było pomiędzy Viktorią, a Jaelem? Miała nadzieję, że tak. Może to zmieniłoby trochę charakter szczeniaka. Nie lubiła polować, więc po prostu usiadła i patrzyła.

Samuerian

Jael spojrzał na Viktorię i zaraz ruszył za nią. Skoro ona szła, to czemu on miał zostać. Może uda mu się z nią trochę pogadać. Tylko o czym? W szczerych rozmowach z dziewczynami nie był najlepszy.

Viktoria

Viki ucieszyła się na widok Jaela. Miała przynajmniej jakąś męską duszę do towarzystwa. Ale nadal po głowie chodził jej Schatt. Teraz razem z nim węszyła zwierzyny. Wyczuła młodą sarnę. Podeszła ostrożnie do niej i przykucnęła za krzakami, aby dokładnie wszystko obliczyć. Spowolniła oddech i skoczyła na zwierzę.