Legowisko Naomi

Naomi

Naomi odetchnęła, niepewna tego co powinna teraz powiedzieć.
- Niestety, nie mogę się z tobą zgodzić. Widziałam nieraz co umieją magicy i szamani, widziałam też duchy, demony i przedmioty o magicznych umiejętnościach. Dlatego ja wierzę w magię i czary, gdyż często miałam z nimi styczność - odpowiedziała wadera także wyniośle.

Wichura

Wichura tylko pokręcił głową.
- Również widziałem tego wiele i mogę stwierdzić, że coś takiego nie ma prawa istnieć i w większości jest to po prostu kłamstwo czy iluzja, stwarzana przez 'magów' czy 'szamanów'. Tak samo nie wierzę w życie pozagrobowe - powiedział powoli.

Naomi

Naomi wciąż nie mogła wyjść ze zdumienia.
- Cóż, pewnie prędzej czy później natkniesz się na przykłady prawdziwej magii i wtedy zmienisz zdanie - powiedziała pewna siebie, zbierając puste kubki po herbacie. Tak naprawdę nie chciała by atmosfera zrobiła się mniej przyjazna, bo polubiła Wichurę.

Wichura

Wichura nie miał za złe Naomi innych poglądów, nie zmieniało to jednak faktu, że posiadał swoje i ich właśnie się trzymał. Wilk wyjrzał za okno, jego oczom zaś ukazało się ciemne już niebo.
- Robi się późno... - stwierdził fakt, wstając powoli. - Chyba muszę już lecieć, i tak długo u ciebie siedziałem - dodał z uśmiechem.

Naomi

Naomi spojrzała zawiedziona na Wichurę. Spodziewała się, że będą mogli jeszcze trochę pogadać, jednak rzeczywiście robiło się późno. Wilczyca więc uśmiechnęła się do basiora uroczo i cmoknęła go w policzek.
- W porządku. Mam nadzieję, że niedługo się zobaczymy - powiedziała.

Wichura

Wichura uśmiechnął się.
- Też mam taką nadzieję - powiedział, skłaniając łeb na pożegnanie. Po chwili jednak odwrócił się w stronę wyjścia i ruszył tam powolnym krokiem. Ciekaw był, gdzie teraz łapy go zaniosą, w końcu wielu miejsc jeszcze nie przyszło mu odwiedzić.

zt