Kraina Miodem i Mlekiem Płynąca

Xythuel

- Ja nie proszę. Ja wymagam. (głos matki @@)
Warknął jedynie i poprawił sobie łapą grzywkę. Coś na kształt przylizania. Po chwili ponaglił.
- Na co czekasz? Daj mi spokój.
To mówiąc zmienił pozycję na leżącą.

//brak weny...

Mystic

Mystu przyszedł tu powoli. Usiadł obok rzeki, czekając na Atritę. Włożył łapę i wyjął. Leżał na niej waniliowy budyń. Polizał i delektował się tym przepięknym smakiem. Akurat przyszedł niedaleko wulkanu. Wlazł na niego. Zauważył, że dość świeży miód go zalepia. Zjadł trochę i podszedł do fontanny. Mleko akurat miało smak czekoladowy. Wystawił końcówkę języka i oglądał opadające i wylatujące mleko.

Atrita

Przybyła tutaj za Mysticiem i zaraz przystanęła, rozglądając się po tej niezwykłej, dziwnej części krainy. Wiele słodkich zapachów uderzyło w nią niby tsunami, a wzrok napotykał coraz to inne, nowe dla niej słodkości. Wreszcie zauważyła towarzysza, więc podeszła do niego z uśmiechem.
- Niezwykłe miejsce.

Mystic

Mystic zauważył natychmiast krainę. Zapomniał o słodkościach i natychmiast odwrócił się w stronę wadery. - Cześć, Szkarłatkooko. - Powiedział z uśmiechem. Nieco na nią czekał, ale ta cierpliwość się opłcała. Nie, nie był ani trochę zły. Cieszył się, iż Rita jest przy nim.

Gress

Gress siedział cicho za drzewem. Już wyszedł ze szpitala. Był ni smutny ni szczęśliwy, coś go gryzło. Basior całą swą uwagę poświęcał na Rice. Po chwili na niego spadł placek tak, że twarz była umazana cała w borówkowym cieście. Na szczęście, nie można było go poznać.

Mystic

Mystic nagle zauważył jakiegoś wilka. Spadł na niego placek. Podszedł do niego i ostrożnie łapą uprzątnął przeszkodę. Poznał Gress'a, kiedy już prawie skończył. Jednak dalej łapą dokończył dzieło. Na głowie wilka nie było prawie już placka. - Witaj, Błękitnooki. - Powiedział z uśmiechem.

Gress

Basior błyskawicznie warknął i pobiegł dalej od Mystic'a. Nie było go widać. Gress teraz zajmował się szpiegostwem. Kucnął, lecz cały czas patrzył na wilki. Po woli łapy zaczęły puchnąć.

//Brak wenyy :3//

Mystic

Nagle wilk uciekł z warknięciem. Mysti się nie zezłościł. Jednak... Coś mogło mu się stać. - Gress?! - Zawołał nerwowo. Czuł coś, czuł. Wilk był tu obecny. - Atrito, a jeśli coś jest z nim nie tak? - Zapytał jej, lekko zdenerwowany. Nie wiedział co robić. Iść jego tropem, czy zostać? Cóż, Myst miał dobry węch, słuch i wzrok. Widział, gdzie liście jeszcze się poruszały mocniej, poprzez fale wiatru wystwarzane poddczas ucieczki wilka.

Atrita

Przyglądała się całej scenie, stojąc w miejscu i marszcząc nos. Jej łowieckie zmysły, dawno wykształcone i przez lata szlifowane, bez problemu pomogły jej odnaleźć białego, niewidomego basiora. Zwróciła łeb w tamtym kierunku, strzygąc uszyma. Nie rozumiała zachowania Błękitnookiego...
- Może potrzebuje czasu, aby ochłonąć? - zapytała ostrożnie, gotowa podejść jednak do ślepego basiora i z nim na spokojnie porozmawiać.

Mystic

- Może... - Powtórzył. Jednak w razie czego miał się na baczności. Jeśli Błękitnooki by krwawił, Mysti(Czyt. Misti) by wyczuł. Jednak nie krwawił. To go mocno zaniepokoiło, a i podnieciło, nieco jednak mniej. Siedział nadal obok Atrity, węsząc bez przerwy i nasłuchując.

Astre

Wśród wyższych traw kryła się srebrnołuska postać. Szła powolnie na czterech łapach wyginając jaszczurze ciało jak się dało, byleby tylko nikt jej nie zauważył. Starała się przemieszczać bezszelestnie. Uszy co jakiś czas wyłapywały ważniejsze dźwięki, które ważniejszymi co prawda były według niej... Ogon zamiatał delikatnie ziemię. Skrzydła miała złożone, te przylegały do ciała nie przeszkadzając w niczym co robiła. Co jakiś czas stawała na tylnych łapach, odrywając przednie aby zobaczyć gdzie się znajduje i kto ją może zaskoczyć... Dobra, nikogo nie było... Szła dalej ze wzrokiem zbitym w podłoże, po chwili go podniosła i...
- Aaaa! - Pisnęła cicho i po chwili się zamknęła. Przed sobą zauważyła białego wilka o błękitnych oczach. Ale nie był on zwyczajny... Co było w nim innego? Może pysk, który cały miał umazany w jakiś leśnych owocach... Zaśmiała się cicho mrużąc oczy.
- Przepraszam... Ale co Pan robi? - Spytała szeptem widząc, że ten chyba też się chowa. Przecież nie będzie psuła jego kryjówki, o ile swoim piskiem już tego nie zrobiła...

Xythuel

Xytherian odetchnął słysząc, że duszyczka nareszcie przymkneła swą zacną paszczękę. No ale przecież, coś za coś. Za ciszę otrzymał milion osób, które albo zaraz się stąd zmyją albo... Alfa? Xyth złapał się za łeb kiwając nim na boki. Kto jeszcze, no jaka epicka osoba jeszcze się tu zjawi i przeszkodzi? Duch, alfa... SMOK?! Nie no... Usłyszał owo piśnięcie... Xytherian chcąc nie chcąc skłonił się delikatnie recytując jakże "zawiłą" formułkę.
- Witaj...
Słowa kierował do alfy swojej watahy a jak. Tylko jak ona miała na imię? Koku coś chyba wspominała... A tak!
- Atrito... I...
dopowiedział gdy go olśniło. Jednak kim był ten samiec obok, dreptający obok niej? Pomocnik? Beta? Czy może była to para alf? Nie wiadomo.
- I... Nieznajomy.
Dokończył jakoś kończąc swój ukłon i kątem oka patrząc na Seele. Jeśli zaraz zacznie z niego kpić... Nie wytrzyma...

Mystic

Uwagę Mystica przykół wilk, który... Nie tylko Atricie się skałaniał, ale i jemu. - Przepraszam... Ale ja jestem... Ja nie jestem tym, któremu trzeba się... Kłaniać. - Kończył powoli swą chaotyczną wypowiedź. Był niemało zdziwiony. Aż jego ślepia stały się nieco większe. Ach... Pewnie wilk go nie zna. - Witaj, jestem Mystic. - Powiedział, gdy oprzytomniał w końcu.

Xythuel

- Moja pomyłka... Xytherian jestem.
Powiedział podchodząc doń do Mystica jak i Atrity. Zamachnął się ogonem, który posłusznie wyswobodził się od stertki kurzu.
- Widocznie wziąłem Cię za kogoś kim nie jesteś...
Dodał uważnie przyglądając się wilkowi. W takim razie kim był? Wcześniej czy później Xyth się dowie. Musi.

Gress

Gress uśmiechnął się ciepło do małej Astre i zaświecił ślepiami. Młode to uwielbiały.
- A na co to wygląda? - zapytał lekko groźnym głosem, po czym jeszcze bardziej się położył, nie było go widać ani słychać.
- A propo, ciiiii mała bo mnie wykryją! - skierował wzrok na Mystica. Jego pysk sam się otworzył i zaczął wydobywać warknięcia oraz pokazywać kły. Basior nie mógł zatamować tego wyczynu. Wreszcie walnął pyskiem o podłoże i leżał.

Astre

Tak... Ten wilk był dziwny. Najpierw ciepło się uśmiechał, potem prawie na nią krzyczał! : O. Tak, oczywiście ona to wyolbrzymiała jak i również... Nie przeszkadzało jej to. Wszystko i wszyscy, którzy są dziwni, są... oryginalni. Trzeba to zapamiętywać, rzadko kiedy spotyka się jeszcze oryginalne istotki. Choć w tej krainie ich nie brakowało, tego Astre już się dowiedziała.
- Dobrze, dobrze... Jestem przecież cicho. - Szepnęła i przyglądała się białemu wilkowi, a raczej jego świecącym ślepiom. Również były dziwne... Ale może teraz bycie dziwnym jest... normalne? Bardzo możliwe... Czyli wychodzi na to, że bycie normalnym jest dziwne. W takim razie co jest normalne a co dziwne, skoro normalne będzie dziwnym, a dziwne będzie normalne?! Dobra, koniec tego monologu :3.

Atrita

Spojrzała na młodego wilka, który się z nimi przywitał. Niemal natychmiast, już zwróciwszy na niego wzrok, dojrzała coś, co ją zainteresowało - silna energia zakotwiczona w jego ciele i duszy. To musiał być ten wilk, który ostatnio zdobył rangę Maga. Uśmiechnęła się do niego lekko, strzygąc lewym uchem.
- Witaj - przywitała się już nie tak chłodno, jak zrobiłaby to niegdyś. Ach, te zmieniające się czasy... - Gratuluję zdania testu, Xytherianie.

Mystic

Mystic uśmiechnął się lekko do wilka. Mimo wszystko usłyszał jakieś słowa... Tak, miał bardzo dobry słuch. Wiedział, skąd dochodziły. Wstał i zwiesił nisko łeb. Powoli, bezszelestnie kierował się w stronę Gress'a. Czuł jego zapach doskonale, słyszał poprzednie warknięcie. Ale tam był jeszcze smok. Mysti nie wydawał żadnego odgłosu. Prawie nie oddychał. Był cichy niby kot. Tak, zaraz będzie koło Błękitnookiego. Bardzo niepokoił się o tego wilka. Ostatnio był dla Mysta niemiły. Jednak Mystic nic sobie z tego nie robił, przyjaźń nie pozwalała mu go skrzywdzić.

Xythuel

- Tak... Nie spodziewałem się, że mógłbym zdać...
Odpowiedział obserwując dziwne zachowanie... Krzaka? Nie, to nie był krzak. Xyth w mig wychwycił obcy zapach. Wilk uniósł brew w kpiącym geście podchodząc i odgarniając roślinność by ta, ukazała innego samca a także smoka.
- Sabotaż?
Spytał krzywiąc się. Bezsensowne. Zachowywali się jak dzieci... Nie, gorzej... Jak już urządzać sobie kryjówkę to porządną.
- A zresztą...
Dodał odchodząc, i pozwalając krzaczorom powrócić na swe dawne miejsce. Xyth usiadł owijając się ogonem, i czekając. Na rozwój wydarzeń bo na co innego.

Mystic

Mystic również wrócił. Cóż, pewnie Gress'owi nic nie jest. Patrzył to na Atritę, to na Xytheriana. Ciekawe, co się wydarzy dziś ciekawego... O tak, to było bardzo ciekawe, aż za bardzo. Jednak lekki uśmiech nie nikł z jego pysku. Było ogólnie ciepło, słońce świeciło. No i jakaś pociecha z dzisiejszego dnia.