Kraina Miodem i Mlekiem Płynąca

Atrita

Zmrużyła szkarłatne ślepia zadowolona, wpatrując się w nowego Maga Nocy.
- Skoro posiadasz już tę pozycję, mam dla Ciebie zadanie - rzuciła poważnym tonem, któremu przeczył uśmiech, który posłała zaraz również i Mysticowi.
Nie przejmowała się jak na razie Gressem, który znalazł sobie towarzystwo smoka. Może ten skrzydlaty jaszczur poprawi mu humor? Byłoby to najlepsze...

Mystic

Mysti również odwzajemnił uśmiech. Teraz jednak był ciekawy, jakie A zadanie zleci magowi. Cóż, nie znał się aż tak bardzo na tej posadzie. Myślał długo nad inną, nieco chyba... Wyższą? No może i tak, ale zazdrościł nieco magom. Fajnie jest czarować, zamiast sztuczek. Lecz teraz siedział cicho i uśmiechał się z zadowolenia.

Xythuel

Xytherian słysząc słowo zadanie, natychmiastowo spojrzał na Atritę z widocznym zaciekawieniem. Ślepia wilka zalśniły, ukazał się chwilowy uśmieszek i ciche pytanie.
- Jakie?
A jednak... Nie zaniechał swoich spartańskich odpowiedzi... Był zbyt do nich przyzwyczajony... Mimo iż uważał, że epoka nie bycia magiem a bycia magiem zupełnie go zmieniły.
- Z chęcią podejmę się tego zadania.
Dodał od razu, sprawdzając przy okazji czy kamień szlachetny jaki podarowała mu Kaji jest na swoim miejscu.

Atrita

- Na terenach Watahy Nocy znajduje się strzeżona przez Wartownika Spiżarnia - rozpoczęła spokojnie stonowanym głosem. - Chcę, abyś udał się tam i rzucił zaklęcie, dzięki któremu ochłodzisz wnętrze groty i takie, które utrzyma pożywienie w dobrym stanie przez długi czas - wyjaśniła mu misję, uśmiechając lekko.
Jako Mag powinien sobie z tym poradzić - gorzej, jak wybrał specjalizację przeciwną do lodu. Wtedy będzie musiał się trochę namęczyć.

Mystic

Mystic machnął raz ogonem. Cóż, to było ciekawe zadanie. Spiżarnia w Watasze Nocy? Nigdy jej nie widział. Jednak też nie chciał. Nieładnie by było wtargnąć nagle na teren obcej watahy. Wolał już tu siedzieć, niż... Zostać złodziejem? Nawet nie lubił nigdy skradania różnych rzeczy i takich tam. Nie, nie był nigdy złodziejem. Szerszy uśmiech zagościł na jego pysku.

Xythuel

- Już się robi.
Odparł zacnie To przez Samuela i spółkę! Udzieliło mi się to ich "zacne" >.> szykując się do odejścia i wykonania zadania. Póki co prezentowało się łatwo. Lecz czy pozory mylą, czy w istocie będzie ono takie proste?
- Żegnam. Powiadomię gdy skończę.
Rzekł i wyszedł z tego miejsca. Nie wyglądało na to aby bytnio mu się śpieszyło.

z.t.

Mystic

Mystic spojrzał na wychodzącego Xytheriana. - No to żegnaj. - Powiedział i znów spojrzał na Atritę z ciepłym uśmiechem. Ale czy się ruszy ona? Wiedział, iż tak. Więc spojrzał w stronę Gress'a. Może się tam Błękitnooki nieco zasiedział, albo... Albo... Ach, już nic więcej Mysiowi nie przychodziło do łba.

Atrita

Skinęła odchodzącemu Xytherianowi, po czym przeniosła ciepłe, szkarłatne spojrzenie na towarzysza. Uśmiechnęła się do niego, po czym przeciągnęła. Ta bezczynność nie działała na nią dobrze, toteż wstała i podeszła do małego, czekoladowego jeziorka. Zerknęła chytrze na Mystica, aby zaraz chlusnąć w niego gęstą, brązową cieczą.

Mystic

Mystic nie przeczuwał, co zrobi Atrita. Jednak dostrzegł jej chytry uśmiech. Zdziwił się nieco, lecz nadal się uśmiechał. Spojrzał na czekoladowe jeziorko. Hmm... Czekolada zawsze była dlań pyszna, choć słodyczy wcale nie lubił. Ziewnął przeciągle i również wstał, powoli zbliżając się do wadery.

[Muszę iść na obiad. >.<]

Gress

Gress był nie w humorze. Wstał i z zwieszonym łbem, szedł w stronę wyjścia. Nawet zmienił hobby, już nie lubił poezjii. Usunął pamięć, toteż nie pamiętał Mystica.

z.t

Mystic

Mystic nagle zauważył przyjaciela. Już miał otworzyć pysk i powiedzieć doń coś pocieszającego, lecz nie zdążył. Wilk odszedł, ale by nie usłyszał zapewne. No więc spojrzał na Atritę. - Ten Gress... - Szepnął tylko, wzdychając trzy razy. Cóż, wilki są okropnie zmienne. Chciał się tylko przyjaźnić z Gress'em. Jak go spotka, to spróbuje z nim pogadać na spokojnie. Jednak patrząc na niego musiał się zatrzymać i myśląc, więc znów zaczął się leniwie zbliżać do Rity.

Atrita

Ona również spojrzała za odchodzącym Gressem i nie zdołała powiedzieć chociażby słowa, a ten już zniknął z tej dziwnej, acz wspaniałej części Krainy. Pokręciła łbem, zaraz spoglądając na Mystica. Przy nim zapominała o problemach czy zmartwieniach - i teraz nie było od tego wyjątku. Niespodziewanie Rita ugięła łapy i skoczyła do przodu, wpadając na towarzysza o ciemnym futrze. Przez ten ruch oboje przewrócili się i wpadli wprost do sporej kałuży złotego miodu.

Mystic

Mystic był nieco zaskoczony, gdy Atrita na niego wpadła. Jednak ciągle się uśmiechał i nie tracił humoru. A gdy wpadli do kałuży, było to naprawdę fajowe uczucie. Trochę mu naleciało złotej pyszności do pyska, więc połknął i nieco go oblizał. Spojrzał na Atritę. Byli prawie cali w miodzie. A słońce grzało.

Atrita

A owszem, miód zlepił kępki futra i całkowicie posklejał jej pióra w skrzydłach. Nie próbowała teraz nawet tego wyczyścić i tak by nic nie wskórała swoimi staraniami. Widziała jednak miejsce, które mogła uprzątnąć - pochyliła ku towarzyszowi i liznęła go w policzek, zlizując z niego złocisty, słodki miodek. Zaśmiała się następnie cicho i spróbowała wstać.

Mystic

Mystic również zauważył, że na policzku Atrity znajduje się kupka miodu. Nim spróbowałą wstać, również ją polizał, zlizując miód. Potem wstał i wyszedł z kałuży. Chciał podać jej łapę, by się złapała i dzięki temu by pomógł jej wstać. Tak też zrobił i czekał, aż się go złapie.

Atrita

Zaśmiała się cicho, ogarnięta niespotykanym wcześniej szczęściem. Złapała pomocną łapę towarzysza i z jego pomocą wygrzebała się z lepkiej, złotej kałuży. Otrzepała się, lecz wiele to nie pomogło jej futru i piórom. Rozejrzała się, aż wzrok jej szkarłatny padł na mleczną, cudnie białą rzekę.
- Co powiesz na kąpiel? - zaproponowała, patrząc znów na Mystica.

Mystic

- Przydałoby się. - Odpowiedział z uśmiechem, gdy ją wciagnął. Widział, jak patrzy na mleko. Cóż, chyba nie ma innego wyjścia. Głupio by było iść nad jezioro i być całym w miodzie. A jeszcze wszystko się do nich poprzykleja. - Panie przodem. - Powiedział, podchodząc do mleka.

Atrita

Zaśmiała się cicho i zaraz skorzystała z okazji, wskakując jednym susem do białego mleka. Nie było zimne, lecz ciepłe również nie - raczej klasyfikowało się jako letnie. Niemniej pomogło to jej biednemu futru i skrzydłom, rozpuszczając wolno lepki, złotawy miodek.
- Chodź!

Mystic

Mystic również wskoczył za Atritą. Jednak to było oddzielne jeziorko, więc z taką ilością miodu pewnie... Będzie nieco smakowało miodem. Z jego futra lekka maź również zlatywała, choć powoli. Ale czy z mleka nie będą się musieli w jeziorze umyć? Będą zabarwieni nieco na biało, a jeśli mleko zaschnie będzie to sprawiało niemiły, cuchnący zapach. - Nawet fajnie. - Mruknął wesoło do Atrity.

Atrita

Nawet jeżeli będą musieli się potem umyć w jeziorze, to lepsza opcja zmywać mleko niźli paradować przez całą drogę w złocie miodu i lepić się do wszystkiego. Cóż, "białą woda" łatwiej też schodzi niźli miodek. Rita zastrzygła pędzelkowatymi uszyma, rozwijając bardziej skrzydła, aby dokładnie je wyczyścić. Dopiero mając pewność, że cała lepka maź zeszła, podpłynęła do brzegu i wygramoliła się na stały ląd.