Rzeka Sveikata

Alastair

Jakże to dobrze, iż wilk czytać w myślach nie potrafi. Inaczej paskudnie zdziwiłby się tym, co padło w końcowej postu części. Jeszcze by biedny biały wilk pomyślał, że Puszczykowi brak miłości. Nie widział w rudej Becie kogoś, kto tak wieloma kompleksami mógłby być okraszony. Jednak - jak to całkiem często bywa - pozory na manowce wyprowadzić gotowe, totalnie nieadekwatne do rzeczywistości czy wręcz solidnie się z nią rozmijające. Niemniej jednak, po co koncentrować się na rzeczach błahych czy też tych, na które żadnego wpływu nie mamy? Najlepiej nie rozwodzić się nad nimi, bo jeszcze dołożymy któremuś z tychże wspaniałych - odmiennych, a jakże wyjątkowych - wilków niepotrzebnych kompletnie kompleksów. Alaś uśmiechnął się więc lekko. Szkoda, że nadal nie potrafił latać. Jakoś nie zeszło się na naukę latania. Czasu brak. Teraz test, latanie może potem. To ma sens.
- Cóż, chyba będę się powoli zbierał - powiedział w końcu, przerywając ciszę, która wdarła się niepostrzeżenie. A może wdarłaby się, bo w końcu nieopodal wciąż znajdowała się rozszalała rzeka. Powoli i mozolnie pozbierał się z podłoża, przeciągnął raz czy dwa, przekręcił łbem i rozłożył na moment skrzydła - bynajmniej nie zamierzał się nimi przechwalać. Jak każda unerwiona część ciała zdrętwiały one nieco na skutek przedłużającego się trwania w bezruchu. Jego jasny ogon omiótł pełnym lekkości oraz swego rodzaju delikatności podłoże.

Puszczyk

Puszczyk, słysząc słowa Alastaira, wstał i pewnie byłby spojrzał na zegarek, gdyby takowy posiadał. W tych okolicznościach jednak zerknął na niebo i chylące się ku zachodowi słońce.
- Rzeczywiście, strasznie się zasiedzieliśmy - powiedział z lekkim uśmiechem, wciąż błąkającym się po rudym pysku. Sam Beta wstał również, wyciągając chude kończyny i przeciągając się smacznie. - W każdym razie, na pewno niedługo odwiedzę cię w twoim lokalu - dodał, poszerzając uśmiech. - Hm, rzecz jasna, w celu odebrania kotów, o ile nie znajdzie się właściciel. No i tak, właśnie - dorzucił, chcąc zaznaczyć, że wcale nie chodzi mu głównie o darmowe żarcie. No skądże.

Alastair

A że Alek głupiutki nie był, uśmiechnął się jedynie w odpowiedzi. W pierwszej odpowiedzi. Bowiem po chwili do komunikacji niewerbalnej dorzucił kilka słów, układających się w zdania; te z kolei były budulcem wypowiedzi, niezbyt skomplikowanej, o jasnym przekazie i wyczuwalnej nucie ironii - niedużej, bo nie w tym rzecz.
- Och, ależ oczywiście, koty czekają pomiędzy półką z serem a butelką z ketchupem. Trzymaj się i uważaj na siebie - czasem warto nie pakować się w tarapaty.
Następnie uśmiechnął się raz jeszcze i powoli odszedł, w jedynie sobie znanym kierunku. A nie, szedł na zachód. Zakładając, że nie wpakowałby się przy tym do rzeki - nie miał ochotę na kąpiele.

zt.