Zakątek myśli.

Sephira

Zielona trawa, kwiaty, strumyk, jaskinia i skała. Na środku polany rośnie duży dąb. Cisza. Czasem tylko słychać słodki śpiew ptaków. Wszystko, co potrzebne wilkowi do poukładania myśli.

Wbiegła na polanę. Usiadła pod dębem. Czekała na Canis.

Booze

Weszła wolnym krokiem. Cudownie tu- mruknęła cicho sama do siebie. Usiadła i wyciągnęła łapy ku słońcu. Tak mi jest dobrze - zamruczała

Sephira

Pięknie, nie? -powiedziała cicho. Była tu kompletna cisza. Słychać było tylko bicie serca wader i ich równomierne oddechy. Na drzewie usiadł słowik i zaczął wyśpiewywać swą arię. Wadera usiadła wpatrując się w słowika i słuchając jego śpiewu....

Booze

Oparła się o drzewo i również wsuchała się w śpiew. Zaczęła rozważać nad swym życiem i celem życia. Teraz po raz pierwszy odprężyła się tak bardzo. Nie chciało jej się dosłownie nic, tylko słuchać.

Sephira

Westchnęła i położyła się na skale. Wpatrywała się tępym wzrokiem w strumyk ale nadal słuchała śpiewu słowika. Choć ciałem była na polanie, jej dusza była w innym świecie. Odpłynęła.

Booze

Parzyła na gałęzie drzewa, pod którym leżała. Wiatr lekko poruszał liśćmi i delikatnie muskał sierść wader. Było tak cudownie, iż najlepsze polowanie nie zastapiłoby tego. Jej dusza była pochłonięta jakże pięknym głosem słowika, który otulał ich uszy delikatnął nutką. Do opery dołączyły świerszcze, które równie pięknie grały.

Sephira

Jej dusza wróciła na miejsce. Oczy znów zmieniły barwę. Nie były już puste. Czekała na Smitha, musieli pogadać.

Smith

Wbił pewnym siebie krokiem do zakątka i zobaczył, że panuję tu grobowa cisza - Nie no, trzeba tu urozmaicić - pomyślał i zawył głośno zlewając się z nutą słowika i świerszczy oraz podkręcając brzmienie.

Sephira

Spojrzała na wilka. Podeszła i spojrzała mu w oczy. -Co wiesz o moim ojcu, czego nie wiem ja? -spytała nadal patrząc mu w oczy.

Booze

Ocknęła się. Usiadła i powiedziała - Cześć. Rozciągnęła łapy i patrzyła to na Seph to na Smith'a.

Smith

Przestał wyć i spojrzał na Sephire -Ty dalej o tym? - zaśmiał się ironicznie i usiadł. Wiem o twoim ojcu wiele rzeczy bo mnie wychowywał gdy mój ojciec stracił życie - odrzekł nie odpowiadając konkretnie na pytanie gdyż odpowiedź byłaby za długa xD.

Sephira

Zmrużyła oczy. -Co konkretnie. -warknęła. -Wybacz, ale mnie się nie da wykiwać jak jakąś idiotkę. -powiedziała i usiadła.

Smith

-Nie zamierzam cię "wykiwać" - dodał i spojrzał w niebo. Westchnął.-Twój Father nie jest zwykłym wilkiem jak kiedyś, ale nie wielu wie o tym co ci teraz mówię - zaczął...

Booze

Uła- pomyślała. Położyła się i czekała na zakończenie rozmów między wilkami. Zaczęła lizać sobie przednie łapki O_o.

Sephira

Nadal na niego patrzyła. Jej ślepia zmieniły się na czarne. -Kontynuuj. -powiedziała chłodno.

Smith

-Szasta miał brata Dreyka...teraz on pewnie nie żyję lecz za życia zaraził twego ojca komórkami mutacyjnymi.Wcześniej twój starszy nie został pokonany przez żadnego wilka, ale teraz jest wręcz nie do zniszczenia.Jego wszystkie zmysły są dużo bardziej czułe niż u innych wilków, kły i pazury są tak długie, że zawinięte jak harpuny i tak ostre, ze nie raz same go ranią...ale największym atutem jest super szybkość, któreś z was odziedziczyło prędkość po nim a inne lepszy zmysł słuchu czy węchu za to jeden z waszego rodzeństwa będzie dysponował tymi kłami i pazurami oraz bardzo twardą jak stal skórą - kontynuował.

Sephira

Mam nadzieję że mówisz prawdę. -powiedziała i westchnęła. Nie było wiele wilków którym ufała. Odeszła od basiora i położyła się na skale.

Smith

-Nigdy nie kłamię - prychnął i oddalił się w wysoką trawę. Zamyślił się wiedząc, że nie powiedział jej wszystkiego, ale to dobrze przecież - pomyślał.

Sephira

Jej ślepia znów stały się puste. Czarne. Oddychała spokojnie. Nagle przestała. jej dusza ponownie odpłynęła w nieznane. Jej ciało wyglądało tak, jakby było martwe. Może było...?

Booze

Aha! Wreszcie skończyliście ^^- uśmiechnęła się i mówiła dalej - To co teraz robimy?. Usiadła i czekała na odpowiedź.