Szemrzący strumyk

Caro

Waderka zebrała się na odwagę i postanowiła przywitać się z nieznajomym wilkiem.
- Cześć... Jestem Caro, a ty? - odparła z uśmiechem na swej wilczej buźce.

Lauri Iloinen

Wybacz, że tyle to trwa. Wciąż walczę z internetem >.<

Lauri odwzajemnił przyjazny gest, również się uśmiechając. Łagodnie, spokojnie - jak to on robi najczęściej.
- Lauri Iloinen - odrzekł. - Miło mi cię poznać.
Przemknęło mu przez myśl, że ciekawe, czy chociaż ta wilczyca będzie w stanie wymówić jego pełne imię. Wszyscy inni, ku wielkiemu zdziwieniu samca, do tej pory utrzymywali, że połamaliby sobie język.

Elena

- Cóż... nie wiem jak wy, ale jestem głodna.. bardzo głodna, więc wybiorę się już na polowanie. Miło było poznać. - skłoniła łbem wszystkim i ruszyła w stronę terenów polowań.
- Do zobaczenia! - rzuciła jeszcze i zniknęła za drzewami.

[zt]

Caro

- Mi również, Lauri Ilo, Il, Iloki... Iloinen! - odparła wadera, po czym napiła się odrobinę wody.
- Co tutaj robisz?
Wilczyca oglądnęła się za wilkiem, chyba poszedł... więc także Caro wzięła nogi za pas
z.t.

Siomha Lorcan

Siomha westchnęła. Flake była taka... dziwnie zamyślona.
Wilczyca wstała i przeszła się kawałek w jedną stronę i z powrotem. Zauważyła Łazika z jakąś wilczycą. Pomachała im. Obejrzała się na Flake. Miała nadzieję, że ta nie będzie mieć jej tego za złe.
I odeszła przed siebie, wzdłuż brzegu strumienia.

zt.

Caro

Wilczyca znów przyszła w to piękne miejsce. Usiadła nad strumykiem i muskała go lekko łapą. Ziewnęła przeraźliwie i poczęła się przeciągać. Z lekka jej się nudziło.

Salome

Salome wędrowała jakiś czas po krainie, poszukując Hari'ego. Dawno go nie widziała. Naturalnie, że tęskniła. Jej zimne oczy patrzyły przed siebie. Szybko spostrzegła nieznajomą. Usiadła przed strumykiem, niedaleko wadery. Czy odezwała się? Przywitała ją? Nie. Skinęła jej łbem i popadła w stan zamyślenia.

Phobs

Phobs przyszedł tutaj chyboczącym krokiem i klapnął na cztery litery przy strumyku. Zamachał ogonem i napił się trochę wody. Położył się na ziemi. Poprawiła swą grzywę, a następnie rozejrzał się po okolicy ziewając. Nikogo tutaj nie rozpoznawał. Właściwie, to nigdy nie był w tym miejscu. Nie uśmiechał się, bo po co? Ale Phobs cały czas szuka tej imprezy. Gdzie ona jest?!

Caro

Caro spostrzegła nowo przybyłego wilka, który wyglądał jakby nigdy tu nie był...
- Dobry. - odparła nadal bawiąc się wodą.

Phobs

Phobs zerknął na waderę, która coś do niego powiedziała. Westchnął znudzony i położył głowę na ziemi.
- Nie dobry - rzekł swym znudzonym tonem. Zamachał ogonem i jeszcze raz zerknął na samicę. Miała ładną grzywę, jednak żadna grzywa nie pobije jego. Podniósł głowę i pokręcił nią gwałtownie by pochwalić się swą blond super grzywą. Prychnął na nie wiadomo co i znów położył głowę. Czyżby powinien iść do solarium? E tam!

Yakato

Skacząc wesoło poprzez wzgórza Doliny Marzeń, nad strumyczkiem zjawił się Yakato. Z długim jęzorem, jak zwykle wywieszonym i majtającym się na wietrze niczym flaga, śpiewał 'kotki dwa, szarobure jakieśtam' w wersji hard metalowej. Wreszcie wskoczył do lodowatego strumienia wody i zaczął ją rozchlapywać wciąż radośnie śpiewając. Opera normalnie.

Ava

Weszła w to cudowne miejsce i od razu podbiegła do tej piękne wilczycy Caro
-Hej Jestem Ava, a ty pewnie Caro prawda?-zapytała się wilczycy.

Minato

Cóż go tutaj zwabiło? Dlaczego własnie w tym miejscu postawił łapę i postanowił chwilę odpocząć? Odetchnąć po niedawnej wędrówce naokoło Krainy; zwiedzaniu przylegających do niej terenów i ujrzeniu, co też mają do zaoferowania. Po odwiedzeniu ich i przyjrzeniu się dokładnie panującym tam warunkom, Minato postanowił powrócić tutaj, gdzie jest o wiele lepiej i zdecydowanie milej. Tak, mimo iż przebywa tutaj od niezbyt długiego czasu, to już dążył polubić to miejsce, zatracić się w nim i pokochać tak samo, jak swój dawny dom.
Westchnął lekko, siadając nad brzegiem szumiącego wesoło strumyka. Przyglądał się z łagodnym uśmiechem pląsającej wodzie i rozmyślał nad tym, ileż to rzeczy się w jego życiu zmieniło. Ileż to tragedii i cudów zarazem; ileż nieszczęść i szczęść jednocześnie. To było aż niesamowite, iż zło przynieść może, przytargać za sobą także białe, lśniące i kojące umysł dobro.
Złoto-kremowy basior zastrzygł uchem, po czym podniósł błękitny wzrok, kierując go na dziwnego, zielonego wilka, który dość niedaleko niego rozchlapywał radośnie wodę i śpiewał przy tym nieznaną Minato piosenkę. Zaśmiał się cicho, obserwując go i nie chcąc przerwać mu tej wesołej zabawy - bo przecież byłaby to wielka szkoda! Każdy powinien od czasu do czasu posmakować czystego szczęścia, odrobiny śmiechu w tym przewrotnym istnieniu.

Ava

podbiegła do Minato - Jak się masz?- zapytała z tym swoim błyskiem w oku.-Mam na imię Ava a ty?-

Yakato

Ale wystarczył cichy szmer oznajmiający przybycie nieznajomego, by Yak wyskoczył z wody nieco pokracznie i podszedł do obcego, ostrożnie stawiając długie łapki, czyniące z niego wysokiego szczeniaka. Mimo jednak, że bardzo starł się iść prosto i nie wywalić, upadł przy okazji uderzając się głową o kamień.
- OMÓJBOŻE, JEZUSMARIA, POKEMONY!
Krzyknął przerażony rozdwojoną widocznością, do niewinnemu jego głupocie, Minato.

Ava

wybiegła do swojej nory

Elena

Wreszcie Elena dotarła w to piękne, ciepłe miejsce z Fikis na grzbiecie. Było tu ciepło jak latem, nad z wolna płynącym strumykiem unosiły się różne świecące owady a ptaki śpiewały piękne, wesołe melodie.
- No maleńka... tu nie grozi ci ani zimno, ani deszcz. - powiedziała kładąc Fikis na ziemi by mogła zobaczyć to miejsce.

Fikis

Fikis uśmiechnęła się do Eleny, a następnie rozejrzała się po okolicy. Było jej już ciepło. Ładne było to miejsc. Mała waderka klapnęła na cztery litery.
- Ładnie tutaj
Oznajmiła po krótkim zastanowieniu. Uśmiechała się sama do siebie. Cały czas dręczyła ją myśl czemu nic nie pamięta. Nie wie co działo się kiedy była mała. Zadzwoniła dzwonkiem na swojej szyi, a z niego wyleciał pyłek. Nieco się zdziwiła, ponieważ nic takiego nigdy w nim nie było. Może to magiczny proszek?

Elena

- Cieszę się, że Ci się podoba słonko. - powiedziała pogodnym tonem i uśmiechnęła się do małej ciepło. - No, a tak poza tym, to gdzie jest twoja rodzina? Chyba nie jesteś tutaj sama. Znaczy teraz masz przybraną ciotkę i siostrę ale gdzie twoja mama? - zapytała. To było podstawowe pytanie, informacja bardzo istotna dla Elci. W końcu musi wiedzieć, czy mała kogoś bliskiego ma.

Fikis

Samica naglę zastygła. Padło pytanie, którego Fikis nie powinna słyszeć. Jej oczy zalały się łzami. Chyba każdy ma matkę i ojca, a ona nie. Nawet nie pamięta co się z nimi stało.
- Ja...ja...ja...ja nie pamiętam. Chyba nie mam rodziców. Jestem tutaj sama. Nic nie pamiętam. Obudziłam się na dyni, ale tam się nie urodziłam. Byłam w tedy sama
Oznajmiła ocierając łzy. Zamachała gwałtownie swym długim ogonem, waląc nim od razu w ziemię.