Szemrzący strumyk

Elena

- Oh słonko... - powiedziała przytulając małą - Wybacz mi to pytanie, ale musiałam je zadać. Ale nie jesteś już sama. Zawsze będę do twoich usług skarbie i zawsze możesz na mnie liczyć. - dodała i spojrzała spokojnymi oczami na Fikis. Miała nadzieję, że mała się rozchmurzy i wszystko będzie dobrze.

Fikis

Wilczyca otarła łzy i uśmiechnęła się radośnie. Już nie płakała. Wiedziała, że nie należy patrzeć do tyłu, ponieważ to już było.
- Dzięki ciociu
Oznajmiła i przytuliła się do Eleny. Jej długaśny biały ogon poruszał się powoli. Zamknęła swe oczka, bo ufała swojej rodzinie. Chyba jedynej. Zakaszlała po chwili. E tam! To nic wielkiego.
Tuliła się cały czas do białej wadery.

Elena

- Nie ma za co kwiatuszku. O... a to co? Czyżbyś się przeziębiła? Boli cię gardełko? - zapytała nadal przytulając Fikis. Jeśli małą cokolwiek boli to Elena zaprowadzi ją do lecznicy naturalnie. Już Lea na pewno ją szybko wyleczy. Jest świetną lekarką i przyjaciółką białej od dłuższego czasu. Fajnie mieć przyjaciół, wie się, że można na kogoś innego liczyć niż tylko na rodzinę.

Fikis

Uśmiechała się cały czas.
- Ja jestem zdrowa
Oznajmiła wesoło się uśmiechając. Zamachała swym ogonem i odsunęła się od białej wadery. Mała znalazła jakieś dwa kamienie i wpadła na doskonały pomysł. Jeden był większy. Rzuciła nimi gdzieś daleko tak dla zabawy. Po chwili nie wiadomo skąd wyciągnęła piłkę. Zaczęła się nią fajnie bawić, aż tu naglę upadła. Jakby naglę baterie się jej rozładowały. Ależ oczywiście! Dyniowa była już bardzo zmęczona. Usnęła. Jakby naglę baterie się jej rozładowały. Spałą sobie słodko śniąc o ufo i jednorożcach.

Elena

El podeszła do małej Fikis i ułożyła się obok niej przykrywając jej ciałko swoim ogonem. Jeżeli chce sobie pospać to w odpowiednich warunkach a skoro nie ma tu nigdzie jaskini, to Elen zapewni je na tyle na ile może. Co jak co ale nawet tutaj noce bywały chłodne. Położyła biały pysk na łapach i w końcu zasnęła słuchając odgłosów nocy.

_________________________________________________________________________________________

El powoli otworzyła oczy. Wokoło było mnóstwo motyli i papug! Niesamowite. Były wszędzie i zamieniły to miejsce w istną krainę tęczy! Fikis na pewno się to spodoba. Biała spojrzała na małą i uśmiechnęła się widząc jak słodko śpi. Nie miała serca jej budzić więc w ciszy przyglądała się Fikis i pięknym, barwnym ptakom.

Fikis

Oczka małej waderki powoli się otworzyły, a długaśny ogon zaczął się poruszać na boki. Rozejrzała się i szybko wstała. Te ptaki były piękne. Kątem oka zerknęła na Elenę.
- Dzień dobry
Oznajmiła przeciągając się jak kot.
- Piękne
Rzekła, robiąc kilka kroków do przodu. Cały czas jej wzrok latał od pata do ptaka. To wszystko było niezwykłe.

Elena

Teraz i Elena wstała.
- Dzień dobry słonko. - powiedziała spokojnie i uśmiechnąwszy się pogodnie podeszła do strumyka. Pochyliła się i napiła się lśniącej wody. Po chwili zanurzyła ogon w wodzie i obmyła sobie biały pyszczek.
- Chciałabyś je zobaczyć jeszcze bliżej? - zapytała małą podchodząc doń i siadając na soczyście zielonej trawie.

Fikis

- Nie. Niech jedzą w spokoju
Oznajmiła uśmiechając się. Fikis lubiła ptaki tak samo jak małpki. Zamachała swym, długim ogonem, a na jej ramię wbiegł Fik. Mała urocza małpeczka.
- A właśnie! To jest moje zwierzątko. Nazywa się Fik
Rzekła patrząc na Elenę. Te miejsce było bardzo ładne. Ciekawe gdzie są banany? Mały z chęcią by coś zjadł. Wilczyca zaczęła się rozglądać za tymi owocami.

Elena

- Cześć Fik. - powiedziała i podała małpce palec. Palec, bo łapę miała dosyć potężną. W zasadzie była umięśnioną i niemałą wilczycą. Wszystko to zasługa jej fachu - wojowniczki. Choć nie wyglądała na to była silna i jeśli ktoś ją pożądnie wkurzył, to bez kija nie podchodź. Mogłaby zrobić ogromną krzywdę. Ale na szczęście jej usposobienie było raczej łagodne i złość dosięgała Eleny żadko. Jej wzrok przeniósł się po chwili na Fikis.
- Czego szukasz skarbie? - zapytała z uwagą przyglądając się małej waderze.

Fikis

- Bananów
Oznajmiła, jednak nic nie znalazła i klapnęła na cztery litery. Zamachała swym, długaśnym ogonem, a następnie rozejrzała się. Ciekawe kiedy ona będzie dojrzewająca i gotowa by uczyć się flirtowania. Tamta Enary była głupia! A jeszcze zobaczy kto będzie od niej sławniejszy! Mwahahaha!
W głowie małej Fikis już kroił się wielki plan. Plan...aaa! Nie powiem czego.

Elena

- Niestety, tutaj raczej ich nie ma. Może dalej w puszczy, ale tam lepiej się nie zapuszczać. Nawet najdzielniejszych i najsilniejszych kiedy tam wejdą strach mrozi krew w żyłach. Ale tu jesteśmy bezpieczne. Potwory, które żyją w puszczy nie cierpią słońca a tu przecież cięgle ono świeci. Dodatkowo strumyk odgradzał je od nas w nocy. - powiedziała spokojnie patrząc na Fikis.

Fikis

Puszcza? No to Fikis usłyszała o bardzo ciekawym miejscu. Uśmiechnęła się pod nosem i zamachała swym ogonem.
- Chciałabym tam pójść
Oznajmiła podchodząc do Eleny. Uwielbiała takie straszne i niebezpieczne miejsca,. Pełne potworów, które chcą cię zjeść. Jej oczka zalśniły słodko, a wzrok był wlepiony w białą waderę.

Elena

- Skarbie, nie zabiorę cię tam i proszę, byś tam nie chodziła. Zbyt wiele wilków weszło tam i nie wróciło. Ale mogę Ci pokazać inne straszne miejsce. Nie jest to las, ale ruiny starego zamku. Podobno straszą tam duchy. Legenda jest bardzo ciekawa. - powiedziała spokojnie zerkając na Fikis.

Fikis

Szkoda. Zasmuciła się nieco, ale zamek również może być ciekawy.
- No to chodźmy do zamku!
Oznajmiła uśmiechając się i wskakując na białą waderę. Kochała straszne miejsce. To najlepsze co może istnieć na ziemi! Jej zielone oczy zalśniły, a wzrok był wlepiony w Elenę. Była cały czas szczęśliwa.

Elena

- No to proszę bardzo. Ruszamy, wolisz na ziemi, czy na moich plecach? - zapytała pochylając łeb ku małej wilczycy. Takie miejsca nie są w żadnym razie groźne, ale mogą przyprawić o palpitacje serca a skoro mała lubiła się bać, to czemu nie zabierze jej do znanego sobie miejsca?

Fikis

- Na grzbiecie
Oznajmiła i wdrapała się na grzbiet białej wilczycy. Jej oczy zalśniły, a ogon poruszał się powoli. Na jej mordce cały czas widniał wesoły uśmiech, godny podziwu. Rozglądała się cały czas. Czekałą, aż wilczyca ruszy i będą przy zamku.

Elena

- No to trzymaj się mocno. - powiedziała raźnym tonem i spokojnym krokiem ruszyła w stronę ruin zamczyska. Pamiętała dobrze to miejsce, to tam dostała palpitacji serca i o mało nie miała zawału. A przez co? Przez bardzo dowcipną sowę. W końcu obie zniknęły za drzewami i krzakami.

[zt obie]
Zapraszam:)

Fikis

Fikis trzymała się mocno futra Eleny. Zamachała swoim długaśnym ogonem nie umiejąc się doczekać zamka. Jej oczy lśniły, a biała grzywa lekko została rozwiana przez ten piekielny wiatr.

|Brak weny -.-|

zt.

Jasmina

Jasmina z tym swoim denerwującym uśmiechem na twarzy przyszła również w to miejsce, zwane powszechnie Szemrzącym Strumykiem. Lekko stawiała łapki, a jej urodziwe futerko podskakiwało wesoło na wietrze. Kurna, jakie to słitaśne, chyba nie dam rady nią dziś pisać. D: No, w każdym razie Jasmina ostatnio jakaś taka inna się czuła, bardziej urodziwa jakby i bardziej dorosła. Może właśnie była dorosła? What ever...

Sidney

A on nie przyszedł tu żwawo, czy w podskokach - po prostu przyczłapał powoli, leniwie. Nie miał ochoty się śpieszyć, nie miał z resztą po co. Przysiadł gdzieś w kącie, czyli dokładniej tam, gdzie było najmniej wilków. Nie był ostatnio jakiś rozmowny, niestety.
Wyłożył się z nadzieją, że choć ten jeden jedyny raz nikt nie będzie mu przeszkadzał w jego dziwnych i niezrozumiałych rozmyśleniach.