Szmaragdowy Strumień

Brenda

//Brielle, jeśli można, jak to możliwe, że nie zaczęłaś się dusić? Masz jakieś specjalne zdolności?//

- Jest wsciekła, bo wie, że nawet teraz mogę ją zabić... Bez ruszania się. To piękne. - Powiedziałam do Seele okrążając smoczyce i śledząc ruchy jej ogona. Chciałoby się go uciąć.

Brielle

/Mam pytanie: Czy duch, który nie dostał żadnego pozwolenia na moc, może wytwarzać duszącą mgłę?! Nie sądze, przynajmniej z mojgo doświadczenia./

Brielle spokojnie spojrzała na Brendę.
-Moja droga, wściekłość zostaw sobie. Ja nie mam żadnych problemów związanych z tym, że chwilowo nie mogę się ruszać. Mi to nie przeszkadza. Proszę bardzo drogie dzieci, pobawcie się.

Brenda

//Mam pozwolenie od Karenaj. Jak masz jakieś wątpliwości to się spytaj. Sorry za off top ;p //

- Żałosne. Zapewne gadzina nie byłaby taka hop-do-przodu gdyby w krainie można było zabijać. - odparłam wesołkowato plując Brielle między oczy.

Brielle

-No co wy macie do tych smoków?! Kiedyś w krainie smoki, wilki i gryfy mogły żyć razem, a teraz wszystkie wilki mają do smoków jakieś uprzedzenia, niewiadomo skąd! Czy to moja wina, że urodziłam sie smokiem? Pomyślcie, czy ja sama nie chciałabym być wilkiem.-powiedziała.

Brenda

- Mi obojętny jest podział gatunkowy, ślicznotko. - odparłam wciąż nie tracąc tego mojego rozbawienia - Czy to wilk, smok, czy gryf. Jeśli ma autorytet i cokolwiek znaczy nie traktuję go jak śmiecia. A ty... ty jesteś nic nie wartą hołotą. Pogódź się z tym.

Brielle

-Nic nie wartą? Skąd wiesz, że za jakiś czas nie będe zastępcą przywódcy smoków, a dodatkowo Magiem?-spytała wkońcu się podnosząc. Tak, czar chyba już znikł.-Skąd wiesz... Może to ty nie byłaś w przeszłości nikim, co?

Brenda

Zaczełam się śmiać swym przenikliwym śmiechem. Po prostu nie mogłam się powstrzymać.
- Nawet jak sie wyszkolisz, to nie będziesz mogła... Ja sama bym cię małym palcem pokonała! - i nadal się śmiałam.

Brielle

Brielle zmarszczyła brwi patrząc na wilkołaka.
-No cóż, nie sądze, byś do końca była wilkiem. W jakiej jesteś watasze? Chyba w żadnej, co? Wilkołaka nigdzie nie przyjmą.-Bri pokręciła głową i sobie poszła.

zt.

Seele

Seele już też nie mogła wytrzymać. Zaczęła się śmiać, ale takim dziwnym syczącym śmiechem. Popatrzyła na smoka pięcioma ślepiami, drugimi pięcioma zaś na waderę. Była na prawdę fajna. Seele podobał się jej charakter.

Brenda

- Ojej, chyba się przestraszyła. - udałam zasmuconą, a potem się roześmiałam. Spojrzałam na Seele.
- Język ci zjadło, że tak cicho siedzisz, Seele? - spytałam uspokajając się. Znów poczułam się jak dawniej.

Seele

Można tak powiedzieć-zaśmiała się, a jej wężowaty język zasyczał. Tak jakby żywy.
Uśmiechnęła się chytrze i popatrzyła na gada z obrzydzeniem.
Seele rozmyślała nad tym, jak tu się zabawić.
Szkoda że duchy nie mają swoich narad. Szkoda że wszyscy nie są tak jak ty-powiedziała i uśmiechnęła się jeszcze bardziej dziwnie.

Brenda

Nagle umilkłam, i zbliżyłam swój pysk do ucha Seele.
- A może zawrzemy sojusz...? Wybijemy całą krainę, oprócz Bogów, i tylko my będziemy tu żyć? Albo, na twoich zasadach... Po prostu będziemy niepokonani? - Spytałam choć wiedziałam, że w krainie za zabicie grozi wygnanie. Ale Seele zrozumiała o co mi chodzi. Chciałam opanować krainę. Gdy ktoś pada ci do stóp, to tak jakby umierał, więc chcę, aby umierała cała kraina.

Seele

Seele syknęła swym wężowatym jęzorem, a na jej pysku pojawił się psychiczny uśmiech.
Jesssstem za-powiedziała i zamknęła kilka ślepi. Bardzo jej to odpowiadało. I to jak.
Jeśli nawet zostanie wygnana mówi się trudno.. Jej wyliniały ogon jak chabinka walną o ziemię, tyle że w nią wniknął.

Brenda

- Zgoda. Jednakże najpierw ja muszę powrócić do ciała, gdyż moim ognistym sługom i cieniami nie uda mi się wymusić posłuszeństwa wyższych rang. Alf, bodajże. - spojrzałam na drugą duszę. - gdy wrócę do ciała demona znajdę cię.
I zniknęłam. A wraz ze mną moje cienie.

[NMMT]

Seele

Seele syknęła z uśmiechem chytrego zabójcy.
Zimnym spojrzeniem zaczęła się wpatrywać w zachodzące słońce. Warknęła dziwnie i popatrzyła w niebo i po chwili zniknęła. Myślicie że wyparowała??? Nie. Leciała z tak wielką prędkością, że tylko połamane drzewa zostawiły po niej ślad. Mocny powiem łamał je jak paluszki.

zt.

Idalia

Srebrna wilczyca powolnym krokiem, zamyślona przemierzała tereny doliny marzeń rozglądając się beznamiętnie dookoła. Miała sporo zmartwień, dzieci, być może chore... Doszedłszy do strumienia pochyliła się nad nim i wypiła kilka łyków.

Lemmiki

Za wilczycą o srebrzystej sierści dreptało malutkie, jasne wilczątko. Lemmiki. Szczenię kroczyło trochę niepewnie, szybko przebierało łapkami, żeby nadążyć za Idalią. Na szczęście szła ona powoli, więc mała nadążała za nią bez problemu. Zatrzymała się obok niej i usiadła, obserwując, co robi mama.

Idalia

- Lemmiki! - Ucieszyła się Idalia i porwała maleństwo na łapy tuląc je do swojego pyska. - Jak dobrze, że wszystko w porządku... - powiedziała wniebowzięta. Jej córeczka żyła i była zdrowa!

Lemmiki

Lemmiki objęła łapkami głowę matki i wtuliła się w jej srebrną sierść. Jak to możliwe, że Idalia nie dostrzegła, iż córeczka szła za nią już od dłuższego czasu? Mała szybko uznała to za zasługę swoich nadzwyczajnych zdolności bezszelestnego poruszania się, ha! Jakaż ona utalentowana!

Idalia

- No, to powiedz mamie jak ci się podoba wielki świat? - powiedziała układając łapy w kolebkę i położyła się na soczyście zielonej trawie. Chciała wiedzieć co Lemmiki sądzi o tym co widzi, jak się czuje...wszystko by przezywać z nią każdą chwilę póki nie dorośnie na tyle, by musiała się wycofać dając dziecku swobodę.