Szmaragdowy Strumień

Shawr

Wilk pierw się zastanowił. Któż to mógł być, że na jego widok nie zaczął się kłonić pod samą ziemię? Czego tak naprawdę wilk nie lubił... Obrócił łeb i ujrzał Szinę - najzdolniejszą szamankę w krainie. Nie raz obiło mu się o uszy w Krainie Zmarłych na temat tej wilczycy.
- Witam, Szino. - odparł uśmiechając się lekko.

Szina

Skinęła lekko głową. Lekko, choć z szacunkiem. Uśmiechnęła się przyjaźnie i podeszła do wilko-ducha.
- Miło mi Cię poznać, Władco Świata Zmarłych. Jesteś Shawr, o ile się nie mylę. Jest to też imię twojej duszy, prawda? Nieważne. Miło mi, że znasz me. Połechtał mnie zaszczyt na stare lata. - Usiadła nieopodal ducha, wciąż zgrabnie, mimo wspomnianych lat.

Shawr

Wilk zarechotał. Cóż, jak na władcę był wyjątkowo wesoły.
- Tak, tak, jestem Shawr. A o tobie, Szamanko, nie raz się słyszało w Krainie. - odpowiedział przeciągając się. Zmęczenie jakby... minęło? Zadowolony władca przysiadł sobie... na? No właśnie, na czym, skoro ciągle się unosił w powietrzu?

Ps. Coś mi się nie zgadza z twoimi ostrzeżeniami... masz dwa ostrzeżenia odnośnie jednego postu. O.o

Szina

- Wesoły z Ciebie duch, nie to, co Twój poprzednik. - Zlustrowała spojrzeniem zawisłą w powietrzu postać. Wyglądał dość przyjemnie, trzeba to przyznać.
- A więc, jak zyskałeś to zacne stanowisko?

Ps. Wszystko się zgadza - to dłuuuga historia z lat mej młodości - ah!

Shawr

Jego poprzednik? Poprzednik? Jaki poprzednik? To Shawr miał poprzednika? Ah tak! Spirit! On chyba był gdzieś tam na obrazku w książce, jaką czytał za życia Shawr.
- Jak zostałem władcą? Hm. - zastanowił się przywołując do siebie wspomnienia. - Pewnego dnia, dostałem kuszącą propozycję. By opuścić życie Shawr'a i zostać Władcą, Władcą Świata Zmarłych. Musiałem to przemyśleć. Nie byłem pewny, czy chcę opuścić życie - za tamtych czasów - wrednego i podłegło basiora. Ale zgodziłem się. Udałem się więc do śmiertki, i tam zmarłem pod wpływem eliksiru. Potem poszedłem do Krainy Zmarłych, by tam zostać władcą... - opowiedział.

Szina

Spuściła wzrok, jednak nie w wyrazie szacunku, poddania się czy czegoś takiego, ale jako wyraz zastanowienia.
- Ciekawe... Cóż, nie tego się spodziewałam, ale, hymm duchy są nieprzewidywalne - mówiła raczej do siebie, niż do basiora, jednak jej słowa były wyraźnie słyszalne.
- Jeśli mogę. Czemu cały czas pozostajesz widoczny i marnujesz swoją energię? To takie marnotrawstwo sił...

Shawr

- Yhm? Widoczny? A, tak. - Rzekł. No właśnie! Może to bycie widzialnym tak go męczyło? - Sam nie wiem. Z przyzwyczajenia.
W ogóle czy kiedykolwiek Shawr stawał się nie widzialny? Cóż, prawdopodobnie nie, pewnie także zapomniał, że ma w ogóle taką opcję. Cały Shawr! Nie jedno mu już wyleciało z głowy...

Viktoria

Beta westchnęła i spojrzała na Angelinę.
- Jeśli będziesz czegoś potrzebowała - zawołaj mnie. Z chęcią się znów z Tobą zobaczę - rzuciła krótko i machnęła skrzydłami. Czas lecieć na test... Może w końcu będzie Alfą! Ale by to było cudowne...

z/t

Verts

Verts biegł przez las i polankę aż w końcu dotarł do tego miejsca. Tutaj właśnie chciał odpocząć od problemów, zmartwień i innych nie przyjemności. Zobaczywszy jakieś drzewo, które znajdowało się koło strumienia postanowił właśnie tam się ''rozgościć''. Przysiadł koło drzewa spoglądając uważnie na zbiornik wodny. Wyglądało to naprawdę pięknie. Na dnie było widać każde możliwe ryby oraz rośliny wodne.

Izzy Sparkle

Izabela stąpała powoli, jakby każdy krok znaczył dla niej zbyt wiele, by tak szybko go zmarnować. Jak zwykle, grzywa jej, oddawała całą jej duszę artystki- ozdobiona piórami i koralikami. W małej torbie niosła zestaw pędzli i farby- tak, jak każda artystka powinna.

Verts

Verts zauważył wilczyce choć nie do końca wiedział czy jest ona dorosła. Jednak, iż był nowy w krainie nie miał nawet najmniejszego zamiaru podejść do niej i zawrzeć pierwszą, nową znajomość. Teraz był jego czas, czas odpoczynku, którego ma tak mało. Nie poświęcając więcej uwagi nowo przybyłej wadery obrócił swój łeb w stronę strumienia i ponownie spoglądał w jego dno.

Izzy Sparkle

Po drodze Izzy znalzła parę kwiatków, któe odrazu wpięła we włosy. Trzeba przyznać, że jej fryzura była dość niecodzienna. Ale jej się naprawdę podobała. Cóż, taka już jest ta wadera. Znała wszystko oprócz miłości. Tak, miłość. A gdyby tak spróbować? Ale skąd się o tym dowiedzieć? Zauważyła samca. Podeszła do niego powoli, mrużąc oczy. Ale się nie odezwała.

Verts

Verts raczył podnieść swój łeb. Spojrzał beztrosko na wilczyce.
- Po co tu przyszłaś? - zapytał chamsko.
Basior miał dość, gdzie pójdzie wszędzie wilki, jednak musi się do tego przyzwyczaić, gdyż nowy jest w tej krainie. Gdy jeszcze tu się nie osiedlił mieszkał z o wiele, wiele mniejszą ilością wilków niż teraz. Trochę wydawało mu się, że to jakiś hałas czy chaos.

Izzy Sparkle

Izabela zmarszczyła nos, spoglądając na wilka. Jednak zaraz powróciła do wesołej Izzy, uśmiechając się do niego sztucznie.
-A po co ty mi się pałętasz pod łapami i leżysz tutaj, hm?-spytała, nadal udając wesolutką.

Verts

Verts próbował nadal ciągną sprzeczkę między nim, a wilczycą.
- Tak naprawdę nie pałętam się koło twoich łap, a leżeć każdy może. Wolisz nadal ciągnąć tę upierdliwość czy jednak się przedstawisz? - uśmiechnął się szyderczo.
Jego uszy były postawione na sztorc, w pewnej chwili wstał i usiadł na swym tyłku, a jego krótki ogon skulił. Taa... To nie była jego główna poza jaką przybierał w sumie było mu to obojętne.

Izzy Sparkle

Izzy nie miała powodu, by ciągnąć sprzeczkę z wilkiem, tak więc wyszczerzyła się do niego.
-Izabela Sparkle.-przedstawiła się. Nie miała ochoty na dłuższe sprzeczki, chciała to zakończyć. Chociaż taka sprzeczka to wspaniałe natchnienie na obraz... Muah, może by spróbować coś takiego nabazgrać? Ale gdzie? I czy,? Czego ona nie wymyśli.
-Samotniczka. Singielka.-dwa słowa, tak głupie z ust Izabeli. No ale wiedziała, że padną pytania na temat watahy i jej aktualnego partnera. Wolała odpowiadać na niezadane pytania, nawet jeśli zadane być nie miały.

Kaliope

Przyszła w to jakże zacne miejsce lekko machając ogonem. Usiadła pod jedną z jabłoni i czekała nie wiadomo na co. Może wydarzy się jakieś szczęście? Kto wie...
Kali delikatnie przymknęła oczy rozmyślając o przyjemnych rzeczach. Powinna się zrelaksować, gdyż ostatnim czasem nie miała za dużo czasu na to, by odpocząć.

Agrael

Zaraz przy brązowej samicy pojawił Agrael. Szturchnął ją delikatnie ogonem.
- Witaj, piękna damo. Jak Cię zwą? Ja jestem Agrael - od razu zaczął swą wypowiedź. - To smutne gdy ktoś tak piękny jak Ty siedział w osamotnieniu pod jabłonią. Może chcesz żebym dotrzymał Ci towarzystwa? - uśmiechnął się nonszalancko.

Kaliope

Kali ocknęła się i natychmiastowo otworzyła oczy.
- Witaj. Dziękuję za tak miłe komplementy. Oczywiście, możesz się do mnie przysiąść. Dawno z nikim nie rozmawiałam. - uśmiechnęła się delikatnie do samca, po czym kontynuowała.
- Mam na imię Kaliope. Jestem dosyć krótko w tej Krainie, ale zdążyłam się z nią oswoić. A ciebie co tutaj sprowadziło?

Agrael

- Też jestem od niedawna. A zjawiłem się, ponieważ uciekałem. Uciekałem przed śmiercią. Cała moja wataha została wyrżnięta, a uratował mnie jeden z agresorów. Nie był jak reszta. Uczył mnie walki. Jednak pewnego wieczoru wyczuł, że zbliżają się do nas jego dawni pomocnicy, którzy zniszczyli moją watahę. Dał mi ten sztylet i kazał uciekać. Biegnąc przed siebie usłyszałem tylko jego skowyt, a później... Parę dni wędrówki i pojawiłem się tutaj - opowiedział i pokazał Kaliope swój sztylet. Był dumny, że go ma.