Wodospad snów i marzeń

Elena

- Ja też nie lubię zimy. Ale na terenach watahy ognia nie ma zimy. Pustynie, skwar...jest tam tylko kapkę chłodnij ale i tak bardzo ciepło. Cudowne miejsce jeśli się chce odpocząć od białej zawieruchy. - powiedziała pogodnym tonem wspominając swoją jaskinię. - Nie wiem jak można wytrzymać zimą na terenach wody i wiatru...brrrrr... - dodała jeszcze.

Szandia

- Ja jestem z watachy wiatru - powiedziała. Co prawda zimy były tam bardzo mroźne, ale gdy ktoś miał dobre legowisko to dało się wytrzymać. Wiatr przestała tak bardzo dokuczać, a chmury na niebie zaczęły odchodzić. - Nagła zmiana pogody - zdziwiła się. Położyła się wygodnie na zielono - szarej trawie.

Elena

- Wiem, że z niej jesteś. Po zapachu poznałam. - powiedziała szczerze. Czasem ciekawość była dla Eleny silniejsza. Przypomniała też sobie, że fikis była tą mała, którą zabrała z pola rażenia Hono-no i nieświadoma tego poparzyła jej łapki.

Fikis

Fikis zastygła po pierwszych słowach Eleny. Cały czas o tym myślała i nigdy tego nie zapomni. Ten ognisty potwór był ogromny. I nawet tą samicę pamięta prze, którą miała poparzone łapki. Na szczęście już ją nie bolą.
Po pewnym czasie ocknęła się, a na jej twarzy znów pojawił się wesoły uśmiech.
- Co to jest zima?
Zapytała niepewnie. Jeszcze nigdy jej nie widziała, albo widziała tylko nie pamięta. Przecież obudziła się na dyni i nic nie pamiętała. Skałą wzrokiem raz na Elenę, a raz na Szandię oczekując odpowiedzi.

Elena

- Zima? Słonko, zima, to ostatnia z czterech pór roku. Kiedy przychodzi, jest bardzo zimno, wieje silny wiatr a z nieba pada śnieg. Emm... śnieg to zamarznięta woda. Ale nie całkiem. Jest bardzo lekki, zimny i jak tylko spotka się z czymś ciepłym, topi się, w sensie robi się z tego znowu woda. Można z niego lepić różne figury a także małe kulki i rzucać się nimi. Wyborna zabawa. - powiedziała pogodnym tonem. - Widzisz... wiele jeszcze nie widziałaś i wielu jeszcze nie doświadczyłaś, ale pory roku to... bardzo fajne zjawisko. Zimą przyroda zasypia, wiosną się budzi, latem rozkwita całym swym pięknem, a jesienią mieni się wszystkimi barwami tęczy. - odparła z ciepłym uśmiechem kochającej cioteczki na białym pysku.

Fikis

Waderka zrozumiała wszystkie słowa Eleny, z wesołym, a zarazem ciepłym uśmiechem.
- Nie lubię Zimy. Jak jest w tedy zimno, to nawet jej nie cierpię!
Oznajmiła, machając swoim ogonkiem. Chyba najwyższy czas się przedstawić.
- Fikis. Tak mam na imię
Rzekła zadowolona z swego imienia. Był on bardzo nietypowy, ale za to pięknie brzmiał. Chłodny wiaterek zagościł w jej futerku. Nie lubiła zimna. Było ono takie głupie. Wolała lato. Chyba w tedy jest ciepło. Chodź zima może być ciekawa. Rozejrzała się po wszystkich wilkach. Byli tu jeszcze tacy, którzy tak jakby...zastygli. Tak, to chyba dobre słowo.

Elena

- Miło mi. I zima faktycznie jest zimna. Bywa, że bardzo. Ale wiesz co? Nie mów od razu, że jej nie lubisz. Można bardzo fajnie się bawić. A jeśli ciepło się opatulisz, to żaden mróz ci nie będzie straszny. Hmm... może ci się spodobać. - powiedziała wyciągając z torby umocowanej na zdrowej, tylnej łapie fioletowy szalik, taki, jak grzywka Fikis.
- Założysz na szyję i możesz hulać po krainie ile tylko chcesz. - założyła szalik na szyję małej wilczycy.

Szandia

Szandia na chwilę przysnęła. Otworzyła oczy i przetarła je. - Musiałam na chwile zasnąć, przegapiłam coś? - zapytała jeszcze pół zaspana. Niestety wilczycy czasami zdarzało się zasypiać na krótką chwilę. Zimno minęło, a niebo było gwiaździste. Spojrzała na małą Fikis. - Ładnie ci w tym szaliku - powiedziała.

Fikis

Szalik? Fikis uśmiechnęła się szeroko.
- Dziękuję
Oznajmiła patrząc na Elenę. Zamachała swym ogonem i zastrzygła uszami. Jej zielone oczy zalśnił radośnie. I tak zapewne nie polubi zimy. Potrząsnęła głową by poprawić swą piękną grzywkę.
Zerknęła na Szandie. Zaśmiała się swym miłym głosikiem.
- Pani jest chyba bardzo śpiąca. dziękuję za opinię
Rzekła uspokajać już swój chichot. Zamachała jeszcze raz swym ogonem, który cały czas znajdował się w ruchu.

Szandia

- Nie tylko jak są małe temperatury to zdarza mi się zasnąć - wyjaśniła. Usiadła koło drzewa. Przynajmniej miała gwarancje, że siedząc nie zaśnie. Spojrzała na Dermanotte oraz na innych, którzy ciągle spali. - Oni to dopiero są śpiący - powiedziała.

Elena

- Mam nadzieję, że będzie ci dobrze służył Słoneczko. - powiedziała do Fikis i spojrzała na Szandię.
- Jeżeli jesteś śpiąca, to może się położysz? Dobrze by ci to chyba zrobiło. - powiedziała przyglądając się nowopoznanej wilczycy. - Ale skoro tak często zasypiasz, to proszę. - podała jej poduszkę. Czerwoną, w żółte, cieniutkie wzorki.
- Kiedy byłam...emm...połamana, musiałam dużo odpoczywać a łapa musiała na tym leżeć. Ale teraz nie jest mi potrzebna, a tobie bardziej się przyda. - podała jej poduszkę trzymając za żółciutkie frędzelki.

Szandia

Szandia zaśmiała się cicho. - Zasypiam zazwyczaj jak jest ciemno, a to normalne - powiedziała przyjazne. - Witać, że lubisz dzieci - dodała. Spojrzała na Fikis. - Zimno ci jest? - zapytała. Wiedziała, że szczeniaki maja cienką sierść i często marzną przy takich temperaturach.

Elena

- Tak, bardzo lubię dzieci. - odparła - W nich zawsze drzemie nasza nadzieja, przyszłość i dlatego zawsze dbam o dzieci, nawet nie swoje. Każde z nich potrzebuje kogoś starszego, kto im pomoże odnaleźć się w tym pokręconym świecie. - powiedziała spokojnie uśmiechając się do Fikis i puściła jej oko. Bardzo kochała dzieci, nigdy nie puszczała płazem robienia im krzywdy i potrafiła przygarnąć każde, które tego chciało. Zawsze im pomagała i traktowała jak najważniejsze istoty na ziemi.

Szandia

- Też zawsze chciałam mieć dzieci. Uważam, że fantastyczne - powiedziała. Spojrzała na małą urocza Fikis. Uśmiechnęła się do niej. Westchnęła cicho. Wiatr zaczął wiać zimnym powietrzem. - Ciągła zmiana pogodowa - powiedziała.

Fikis

Czemu zawsze wszyscy się na nią patrzą jak gadają o dzieciach? Eh! To nieistotne.
Fikis uśmiechała się cały czas tylko przysłuchując się całej rozmowie. Jej ogon poruszał się po ziemi już trochę wolniej. Zerknęła na niebo, które było puste. Nie latały ptaki, a chmurki uciekły. To chyba dobry znak. Oblizała swe białe kiełki i zastrzygła uszyma. Lubiła rozmawiać. I to bardzo, ale jeszcze bardziej uwielbiała tropienie ufo. Wzrok przeniosła taflę wody, a następnie na wilczycę.

Elena

- Mam córkę. I syna ale on opuścił krainę. Za to Stella, moja córka jest dorosła i jestem z niej strasznie dumna. I chce mieć siostrę... Fikis, czy nie chciałabyś mieć starszej siostry? - zapytała małą. - Sama chciałabym mieć znowu dzieci, ale mój partner na razie woli poczekać. Nie wiem co planuje, ale z pewnością uda mi się go w końcu do tego nakłonić. - zaśmiała się cicho. Fajnie by było, gdyby Stella miała kogoś, kto chciałby jej towarzystwa i jednocześnie byłby jej jak rodzeństwo. No a i El byłoby miło, gdyby mogła od czasu do czasu spędzać z młodzieżą czas.

Szandia

Szandia przysłuchiwała się mowie Eleny. Zaczęło robić się coraz zimniej. Wilczyca spojrzała na małą wadere. Fikis była pełna energii jak każdy szczeniak i to własnie w dzieciach było najlepsze.

Elena

- Maleńka, jeśli chcesz, możesz się przytulić do mnie jak będzie ci zimno. - powiedziała spokojnie. Tak, Elcia zawsze była dla małych dzieci, była jak dobra ciotka, która pójdzie za nimi w ogień. Starczyło na nią spojrzeć by to wiedzieć. Dzieci dla niej były świętością, dlatego była jaka była. I nigdy się to nie zmieni.

Fikis

- Z chęcią stanę się twoją siostrą
Oznajmiła uśmiechając się. Zamachała swoim ogonem. I zaczęła skakać z radości. Wreszcie ma rodzinę.
- Jak na razie nie jest mi zimno
Rzekła uśmiechając się wesoło. Zastrzygła uchem, a jej zielone oczy. Ale niestety. Ta radość szybko się kończy, ponieważ wilczyca potknęła się i wpadła do lodowatej wody. Wyszła cała drżąc. No dobra teraz jest jej zimno. Usiadła i owinęła się swym ogonem. Niezbyt dobrze się czuła.

Szandia

Szandia szybko podbiegła do małej Fikis. Owinęła ją swoim puszystym ciepłym ogonem. - Zaraz się rozgrzejesz - rzekła miło. - " Biedna mała " - pomyślała. Spojrzała na Elene, a później przeniosła wzrok na szczenię.