Góra Echa

Rascal

- A jaką chorobę mieli? - Spytał, bo być może umarli na tą samą chorobę jaką ma on sam. A jeżeli tak, to w pewnym wieku też może umrzeć i już nie wrócić. Teraz Rascal myślał tylko o śmierci, owinął się swoim cienkim ogonem, a po jego grzbiecie przeszły ciarki z zimna.

Carly

Carly zerknęła na przybyłych, po czym na Komattę i Virve. Skinęła łbem na pożegnanie młodej, po czym podeszła do Vir. - Mam nadzieję na ponownie spotkanie, mała - mruknęła, po czym wzbiła się w powietrze i zniknęła z pola widzenia Kaliope i Rascala.

z.t

Kaliope

- Właściwie, to nie wiem. Ludzie zwykle nadają wielu rzeczą nazwy, a ja jestem wilkiem, więc nie bardzo w tym wszystkim się ogarniam. - uśmiechnęła się lekko do samca, po czym skierowała swój wzrok na odlatującą waderę, a potem znów na Rascal'a.

Rascal

- Nie był to przypadkiem...zespół niespokojnych nóg? - Spytał układając uszy po sobie i spuszczając łeb w dół. Jeżeli to była ta choroba to, Rascal będzie przez całe życie uciekał przed śmiercią, która go i tak, i tak kiedyś dopadnie i zje od środka.

Kaliope

- Kto wie? Może... - odpowiedziała na pytanie wilka.
- Ale ty masz raczej tą chorobę i żyjesz. Chyba, że zachorowałeś na nią niedawno. - oznajmiła, a po chwili dodała.
- Oczywiście nie sugeruję, że być może za kilka dni umrzesz! - rzekła lekko przestraszona i zdezorientowana.

Rascal

- Chorobę tą mam już od urodzenia, moi rodzice też ją mieli i chyba umarli, ale nie wiem, gdyż matka mnie porzuciła. - Powiedział, lecz wiedział, że chyba już to mówił. Rascal usiadł i przypatrywał się waderze i po chwili zauważył, że jest ona podobna do jego siostry.

Kaliope

- Rozumiem... - opowiedziała z lekkim smutkiem. W końcu jej przytrafiło się prawie to samo i świetnie wiedziała, co odczuwa Rascal po takiej stracie.
Zwykle nie zwraca ona uwagi na szczegóły, aczkolwiek teraz zauważyła, jak samiec się na nią patrzył.
- Dlaczego mi się tak przyglądasz? Oczywiście nie przeszkadza mi to, ale chciałabym wiedzieć. - rzekła.

Rascal

- Bo...bo jesteś podobna do mojej siostry. - Powiedział z lekkim uśmiechem, przybliżył się trochę do Kaliope i nadal przyglądał się jej, jakby nigdy nic. Po prostu przypominała mu siostrę, której nie widział naprawdę bardzo długo.

Kaliope

- Aha... - powiedziała niepewnie.
- Wiesz, ty też mi kogoś przypominasz. Kogoś bliskiego... - rzekła z bladym uśmiechem.
Szczególnie choroba samca, była jej bardzo znajoma.
- Dziwne, nie? - powiedziała, lekko podnosząc kąciki ust.

Rascal

- Yhym... - Przytaknął kiwając głową, to naprawdę było dziwne, a najbardziej dla niego. A może Kali i Rascal to rodzeństwo, które się dawno nie widziało? Userka mówi tak, ale Rascalowi zabrakło słów.

Kaliope

/Kurde, nie mam pomysłu, jak dojść do tego, że oni w końcu dowiedzą się, że są rodzeństwem. o.O/

- A... jeśli my jesteśmy spokrewnieni? - zapytała nieśmiało.
- Nie, to byłoby niemożliwe i... śmieszne. Trochę się chyba różnimy od siebie, raczej... - oznajmiła lekko zawstydzona.

Rascal

- Ja zostałem wyrzucony z rodziny, dlatego, że byłem inny. Miałaś tak też w swojej rodzinie? - Powiedział patrząc w niebo, odsunął się troszeczkę od wadery, gdyż był zbyt blisko. Położył się i zerknął na Kali.

Kaliope

- Jak już mówiłam, moi rodzice umarli na skutek choroby. Przynajmniej tak mi mówiono, lecz mogło być inaczej... - rzekła nieco zdezorientowana.
Tak... Kali zwykle mało interesuje się życiowymi sprawami, ale ta trochę ją przejęła, no, może więcej niż trochę...

Rascal

- Wiesz co? Teraz jestem przekonany, że jesteś moją rodzoną siostrą! - Wrzasnął wstając z miejsca i machając radośnie swoim długim puszystym ogonem na boki. Rascal naprawdę przekonany był, że Kali była jego siostrą, dla wilka było to możliwe, ale czy dla niby jego siostry?

Kaliope

Kaliope na chwilę zatkało, po czym odezwała się.
- Na pewno tak myślisz,... bracie? - zapytała, a potem uśmiechnęła się.
Następnie uśmiech przerodził się w śmiech, a dalej w... małe łezki napływające do oczu ów wilczycy.
- Matko, naprawdę jesteś moim bratem! - wykrzyknęła.

Rascal

Rascal rzucił się na Kaliope ze śmiechem i utulił ja najmocniej jak potrafił. Był naprawdę szczęśliwy, gdyż nie widział swojej siostry aż dwa lata. Wilk nadal ściskał waderę czekając na jej reakcję.

Kaliope

A ta odwzajemniła uścisk z wielką przyjemnością, a łzy poleciały jej po policzku.
- Nie wiem, co powiedzieć! Tak się cieszę, że się odnaleźliśmy! - powiedziała wciąż nie puszczając się ciała samca.
W końcu to zrobiła i otarła wierzchem łapy strużki wody, płynące jej z oczu.

Rascal

A Rascal nie płakał, tylko cały czas był uśmiechnięty jakby chciał.
- Nie mogę uwierzyć... - Rzekł spokojnym tonem do siostry. To było nie możliwe, a zarazem możliwe dla wilka. Myślał, że już nigdy nie znajdzie nikogo z rodziny.

Kaliope

Kali już trochę się uspokoiła i na jej pysku widniał szczery uśmiech.
- No, bracie. Skoro mowa już o odnalezieniu, to może spotkałeś jakąś przemiła samicę, z którą chciałbyś spędzić resztę swego życia? - rzekła śmiejąc się pod nosem.

Rascal

- Tak spotkałem. - Odparł i od tamtego momentu począł myśleć o Ino. Jego głowa chyba tkwiła w chmurach. Kochał ją, jak nikogo w życiu. Oddał by za nią wszystko nawet zabiłby się dla tej wadery.